ตอนที่แล้วบทที่ 72 เวทมนตร์
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 74 พบกับเจ้านาย

บทที่ 73 เดไลลาห์ (อ่านฟรี)


บทที่ 73 เดไลลาห์

รอยยกนิ้วโป้งให้เธอโดยไม่ทันตั้งตัว "ทำได้ดีมาก! ทำต่อไป"

เมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านี้ รอยยิ้มที่น่าพึงพอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าสาวใช้ที่โง่งม

อมีเลียฉลาดกว่าที่เขาคิดไว้มาก

รอยรู้เกี่ยวกับรูปแบบคาถาเวทมนตร์เหล่านี้เพราะเขาติดตามผู้เขียนบนอินสตาแกรมท์ และทวิตเตอร์และแม้กระทั่งเป็นส่วนหนึ่งของเซิร์ฟเวอร์หลักของเขา ซึ่งเขาได้แชร์รูปภาพของตัวละคร คาถาเวทมนตร์ หินรูน เศษวิญญาณ บอส และอื่นๆ

พวกมันสะดุดตามาก

ดังนั้น เขาจึงไม่สามารถลืมพวกมันได้แม้แต่ตอนนี้

เขาเคยมองดูพวกมันหลายร้อยครั้งในชีวิตที่แล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่เขายังคงจดจำพวกมันราวกับว่าพวกมันเป็นส่วนสำคัญในชีวิตของเขา

แต่เพียงชั่วข้ามคืน เด็กสาวคนนี้ได้จำภาพของรูปแบบเวทย์ต่างๆไว้ในใจของเธอราวกับว่ามันเป็นของเล่นของเด็กๆ

เธอไม่ได้เป็นอัจฉริยะเลยแม้แต่น้อย! แต่เธอเป็นยิ่งกว่าอัจริยะ

เธอคืออัจริยะฟ้าประทาน

ก๊อกๆๆ

ทันใดนั้นก็มีคนเคาะประตู

สายตาของทั้งนายและสาวใช้หันไปที่ประตู "ใครมาตอนนี้?"

“นายน้อย ข้าเข้าไปได้ไหมครับ” นี่คือเสียงที่รอยคุ้นเคย เขาเคยได้ยินมาก่อน เขารู้ว่ามันคือหยานที่อยู่ด้านหลังประตู

"ไม่!" รอยปฏิเสธเขาอย่างเย็นชา

อมีเลียวางเข่าข้างหนึ่งบนเตียงแล้วเอนตัวเข้าหาเขา มองดูเขาด้วยความสับสน "ทำไม?"

มีระยะห่างระหว่างพวกเขาเพียงเล็กน้อย แต่ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธออยู่ใกล้เขามากจนเขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากอันอ่อนโยนของเธอและสัมผัสผิวของเธอ

'เธอยั่วยวนข้าเหรอ'

น่าแปลกใจที่รอยสามารถรักษาใบหน้าที่เรียบเฉยไว้ได้ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ซึ่งจะทำได้ยากสำหรับผู้ชายธรรมดาๆ

รอยตอบว่า "ข้าไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่าข้าสามารถวาดรูปแบบของเวทย์คาถาได้หรือว่าที่เจ้าเป็นนักเวทย์ ถ้าพวกเขารู้ว่าเรามีความสามารถแค่ไหน พวกเขาจะพยายามสร้างความสัมพันธ์ให้กับเราไม่หยุดหย่อน เราจะมีแมลงมารุมล้อมเราทุกวัน เจ้าจะเอาแบบนี้หรอ?”

อมีเลียส่ายหัวทันที "ไม่ ข้าไม่เอา"

"งั้น... เราต้องเก็บซ่อนไว้เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา"

"ข้าเข้าใจแล้ว" อมีเลียกล่าวว่า "ข้าจะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าสัญญา"

จากนั้นเธอก็คลานออกไปก้าวออกจากเตียง เธอเดินไปที่ผ้าปูที่นอนพร้อมกับสะโพกของเธอแกว่งไปมาทั้งซ้ายและขวาอย่างเย้ายวนจนใครก็หยุดมองไม่ได้

เธอหยิบมันขึ้นมาเก็บไว้ในล็อกเกอร์ลับ

ในขณะเดียวกัน รอยก็สงบสติอารมณ์และมุ่งความสนใจไปที่ชายที่อยู่หลังประตู “เจ้ามาทำไม”

“อืม… จะว่ายังไงดีล่ะ”

หยานลูกชายของมาร์คกำลังเล่นเป็นคนโง่หรือ และสิ่งนี้ทำให้รอยไม่พอใจ

คนรับใช้ของคฤหาสน์มีความสามารถในสิทธิของตนเอง

ไม่ว่าจะต่ำต้อยเพียงใด พวกเขาก็มีความสามารถในการอธิบายสถานการณ์เดียวกันโดยใช้ประโยคที่แตกต่างกันสิบประโยค

ในขณะที่หยานกำลังเล่นแง่ เขาก็ได้ยินเสียงสั่งการจากข้างใน "พูดอีกทีสิ!"

หยานกลืนน้ำลาย ในใจของเขามีภาพของบุคคลที่ทำให้หนูวิ่งเข้าไปในท้องของเขาและเลือดลมที่พลุ่งพล่านด้วยความกลัวของเขา เขาไม่ใช่คนโง่ แต่เพราะเขาเห็นบางสิ่งที่คาดไม่ถึงมากเกินไปในตอนเช้า เขาจึงคิดคำพูดออกมาไม่ทัน

เขากระทืบเท้าลงบนพื้นอย่างกล้าหาญ

'ไอ้ห่า. ข้าจะอธิบายตามความจริง' ด้วยความคิดนี้ในใจของเขา เขากล่าวว่า "อ่อ มีสตรีร้ายอยู่ที่ประตูคฤหาสน์ ความงามของเธอไม่น้อยไปกว่าดอกไม้ทั้งสี่ของจักรวรรดิ การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเธอดึงดูดผู้คนมากมาย อัศวินบางคนตื่นแต่เช้าเพื่อมองดูเธอ สิ่งที่น่าสับสนคือเธอแต่งตัวเหมือนสาวใช้และต้องการเข้าไปในคฤหาสน์เพื่อรับใช้ "เจ้านาย" ของเธอ แต่หัวหน้าพ่อบ้านไม่เคยเห็นเธอมาก่อน เขาไม่รู้ว่าเธอมารับใช้ใคร เขาจะยอมให้เธอเข้าไปได้อย่างไร ดังนั้น … เขาจึงให้เธออยู่ข้างนอกและซักถามเธอพร้อมกับดื่มชาสักถ้วย เขาพบว่าเธอ… มาทำงานให้ท่าน แต่เขาจะไปเชื่อคำพูดของคนแปลกหน้าได้อย่างไร เขาจึงส่งข้ามาที่นี่เพื่อยืนยันกับนายน้อย" หยานอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้กับรอย

รอยเอนหลังพิงส่วนหัวและหัวเราะเบา ๆ

จะเป็นใครไปได้ ถ้าไม่ใช่สวิฟ์ทเดธ? มีเพียงเธอเท่านั้นที่มีความสามารถมากพอที่จะปลุกพายุด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอ

ในที่สุดเธอก็มาถึงที่นี่!

ใบหน้าของอมิเลียเผยให้เห็นความอยากรู้อยากเห็น “ท่านรู้จักคนนี้หรือเปล่า”

รอยตอบว่า "ใช่ ข้ารู้จัก เธอเป็นเพื่อนใหม่ของพวกเรา"

เนื่องจากยังไม่ได้รับคำตอบ หยานจึงหมดความอดทนและวาดภาพบนผืนผ้าใบที่เปื้อนเลือดในใจของเขา 'บางทีเธออาจไม่ได้เกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้เลยก็ได้ หมายความว่าข้ามีโอกาสกับเธอเหรอ? ผู้หญิงที่งดงามเช่นนี้… มันคงจะไร้ประโยชน์หากเห็นคนอื่นได้ครอบครองเธอ'

ในขณะที่หยานกำลังน้ำลายไหลเพราะความคิดสกปรกที่เขามีต่อคนที่สามารถฆ่าเขาได้เพียงลมหายใจเดียว รอยมองไปที่ประตูและออกคำสั่ง "พาเธอมาหาข้า!"

หัวใจของหยานสั่นสะท้าน เป็นอย่างที่เขากลัวจริงๆ

ผู้หญิงหน้าตาดีที่เหมือนหงส์ถูกทิ้งให้ผู้ชายที่เหมือนหมูอย่างรอย

ดอกไม้ที่สวยงามกลับปักอยู่บนกองมูลวัว

แต่หยานจะทำอะไรได้?

เขากลัวรอย

เขาทำได้เพียงเฝ้าดูรอยพรากผู้หญิงที่เขาหลงรักไปฝ่ายเดียว

เขาไปที่ศาลาซึ่งพ่อบ้านกำลังคุยกับสวิฟ์ทเดธ

พ่อบ้านเป็นชายชราผมขาว

เขาดูเหมือนอายุเจ็ดสิบ แต่เขาแก่กว่านั้น 40 ปี

เขาแต่งตัวดีในชุดทักซิโด้ และมีโซ่สีทองห้อยออกมาจากกระเป๋า

ผมของเขาเสยไปข้างหลังอย่างมีสไตล์ และเขาสวมแว่นสายตาเดียว

หยานขึ้นไปหาหัวหน้าพ่อบ้านและกระซิบข้างหูเขาสองสามคำ

หัวหน้าพ่อบ้านของคฤหาสน์ตระหนักได้ว่า คนผู้นี้เรียกตัวเองว่าเดไลลาห์พูดนั้นเป็นความจริงและเขาเข้าใจเธอผิด ดังนั้นเขาจึงหันไปหาสวิฟต์เดธด้วยท่าทางขอโทษ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด