ตอนที่แล้วบทที่ 7 การต่อสู้ในยุคโลกาวินาศ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 9 การฆ่าครั้งแรก

บทที่ 8 การผจญภัย


บทที่ 8 การผจญภัย

6 วันแล้วที่ฉันกลับมาที่โลกนี้... และ 36 วันนับตั้งแต่ความบ้าคลั่งนี้เริ่มต้นขึ้น

ร่างกายของฉันยังคงสั่นเทิ้มเมื่อนึกถึงการออกจากที่หลบภัยที่ฉันสร้างขึ้นเพื่อตัวเอง แต่ฉันปฏิเสธที่จะให้ความกลัวภายในมาสั่นคลอนความตั้งใจของฉัน

“อ๊ะ... ฉันตัวเหม็นมาก...” ฉันปิดปากหลังจากได้กลิ่นของฉัน

หมกมุ่นกับการเรียนรู้มากเท่าที่จะทําได้ ฉันจึงใช้เวลาเพียงเล็กน้อยในการทําอย่างอื่น นอกเหนือจากการกินและการนอนหลับแล้ว ความสนใจที่ไม่มีการแบ่งแยกของฉันยังทุ่มเทให้กับการเรียนรู้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้เกี่ยวกับระบบและกําหนดกลยุทธ์ในขณะที่เตรียมพร้อมสําหรับช่วงเวลาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

หลังจาก 6 วันของการใช้ชีวิตที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ฉันต้องการอาบน้ำเพียงเล็กน้อย ฉันแปรงฟันด้วยน้ำที่น้อยที่สุดเท่าที่จะทําได้ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าได้ว่าทุกอย่างถูกต้องแล้ว เพราะฉันจะไม่ทำอะไรแบบนั้นอีกหลายวัน

นอกจากนี้ การใช้น้ำที่เหลือในอ่างของฉัน หลังจากใส่ใน [พื้นที่มิติ] เพียงพอแล้ว ฉันอาบน้ําอย่างเต็มที่

ตอนนี้รู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่า ฉันเลือกเสื้อผ้าที่ตัดสินใจว่าจะใส่ที่มันทะมัดทะแมง เสื้อฮู้ดสีดําของฉันคู่กับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินซีดและรองเท้าผ้าใบสีดํา

"เป็นการดีที่สุดที่จะไม่โดดเด่น... ฉันไม่ต้องการความสนใจใดๆ มาที่ตัวเอง" ฉันให้เหตุผล

หลังจากเตรียมตัวเองให้พร้อมสําหรับการเดินทางสู่โลกภายนอก ฉันก็ยิ้มอย่างประหม่า มองไปที่ประตูด้วยความกลัว

“ฉันสงสัยว่ามันเปลี่ยนไปมากแค่ไหน” ฉันพึมพํา

เปิดประตูช้าๆ เสียงเอี๊ยดอ๊าดทำให้ใจฉันเต้นแรง ความตื่นเต้นและความกลัวปะปนอยู่ในตัวฉัน ขณะที่ฉันกระโดดออกจากห้อง และเป็นครั้งแรกที่ฉันมาถึงห้องนั่งเล่นของฉัน

"รกใช้ได้"

ขวดเบียร์เกลื่อนห้องนั่งเล่น และผ้าสกปรกเปรอะเปื้อนเก้าอี้และพื้น ทําให้ห้องทั้งห้องมีกลิ่นเหม็น บรรยากาศที่ชื้นแถมอากาศรอบๆก็ไม่ถ่ายเท จึงทําให้อากาศอบอ้าว ฉันเริ่มรู้สึกร้อนและอึดอัด หายใจล่ามากเพราะอากาศที่เหม็นอับและกลิ่นเหม็นที่ฉันเพิ่งสูดเข้าไป

"ดีใจที่ได้เห็นมันเหมือนกับที่ฉันทิ้งมันไว้"

พ่อของฉันไม่อยู่บ้านในช่วงคริสต์มาส แต่เมื่อคืนก่อนเขาได้สร้างความยุ่งเหยิงให้บ้านหลังนี้ด้วยการทำโทษฉันทั้งการตบตีและใช้กำลัง ฉันคิดว่าใคร ๆ อาจจะคิดว่าฉันได้รับของขวัญคริสต์มาสก่อนกําหนด

ฉันเดินสํารวจห้องต่างๆ อย่างระมัดระวัง ตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่ได้ไปสะดุดกับขวดใดๆ หรือสัมผัสกับเสื้อผ้าที่ส่งกลิ่นของพ่อฉัน มันเป็นงานที่ยากแต่ฉันก็ทําสําเร็จ

ประตูที่ออกไปนอกบ้านของฉันดูน่ากลัวเมื่อฉันมองไปที่มัน

>แก็กๆ<

ฉันปลดล็อกประตูและเปิดออกไป ในที่สุดก็ออกจากรังที่ปลอดภัยของฉัน

มือของฉันสั่นในขณะที่ฉันค่อยๆยกมันไปทางลูกบิดประตู

“นายต้องทำได้เจเรมี!” ฉันคำรามในลำคอ

แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ทำใจยาก ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกจากสถานที่นี้ เสบียงอาหารและทรัพยากรที่จ่าเป็นอื่นๆ ของฉันมีจํากัด แม้ว่าฉันจะตัดสินใจอยู่ที่นี่ต่อไป ในที่สุดพวกมันก็จะหมดลง หากสิ่งนั้นเกิดขึ้น ฉันคงหมดหวังที่จะหามันพบในเวลาอันรวดเร็ว และมันจะทำให้ฉันอ่อนแรงและรีบเร่งหาเกินไป นั่นมีแต่จะนําไปสู่ความประมาท เลินเล่อ... ในโลกแบบนี้ นั่นอาจทาให้ฉันเสียชีวิตได้ง่าย

นอกจากนี้ยังไม่มีการรับประกันความปลอดภัยของฉันที่นี่ ฉันอาจตกเป็นเหยื่อได้ทุกเมื่อ และตึกนี้ก็อาจจะถล่มลงมาได้ทุกเมื่อ มีอันตรายมากมายถึงแม้ว่าฉันจะไม่ออกไปไหน ฉันต้องเสี่ยงถ้าฉันอยากอยู่รอดในโลกนี้

ฉันจับลูกบิดประตูแน่นและเปิดทางออกไป

ฉันอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนต์ ดังนั้นการออกจากบ้านไม่ได้หมายความว่าฉันออกสู่โลกภายนอกทันที

ฉันยังต้องผ่านบันไดอีกหลายขั้นเพื่อไปยังทางออกสุดท้าย จากทั้งหมดนั้นฉันอาศัยอยู่บนชั้นสาม

“ชั้นสอง ชั้นหนึ่ง.... ชั้นล่าง... ฉันต้องผ่านสิ่งเหล่านี้เพื่อออกจากที่นี่?” ฉันให้เหตุผล

ฉันเดินช้าๆ เขย่งเท้าผ่านโถงทางเดินมุ่งหน้าไปยังบันได เนื่องจากฉันไม่แน่ใจว่ามีสัตว์ประหลาดอยู่ในอาคารหรือไม่ ฉันจึงต้องเดินอย่างระมัดระวัง

หลังจากเดินไปได้ระยะหนึ่ง ฉันก็เดินไปใกล้บันไดและยิ้มอย่างโล่งใจ

“อา ขอบคุณพระเจ้า!” ฉันพึมพําด้วยความขอบคุณ

ฉันไม่พบสัตว์ประหลาดสักตัวเดียวระหว่างทางไปที่บันได บางทีฉันอาจจะกังวลเกินไป—

''สกรี้ดดดด!" ทันใดนั้นเสียงแปลก ๆ ก็ดังออกมาจากปลายบันได

ตาฉันเบิกโพลงเมื่อได้ยินสิ่งนี้

"สกรีอีก สการอีก!" มันยังดําเนินต่อไป

“เสียงนี้... มัน—”

ไม่นะ... ฉันดีใจเร็วเกินไป!

มีสิ่งเดียวที่ทําให้เกิดเสียงเช่นนี้ได้... มันคือปีศาจ!

ฉันอยู่ห่างจากบันไดเพียงเล็กน้อย ฉันจึงรีบเอนหลังพิงกําแพงแล้วหมอบลง

“สกร๊ากกก” เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"บัดซบ! มันสัมผัสฉันได้!" ฉันคิดกับตัวเอง

ปีศาจมีระดับการรับรู้ที่บ้าคลั่ง ฉันคิดว่าฉันเตรียมตัวมาดีและระมัดระวังเพียงพอ แต่ฉันคิดผิด

“ไม่มีทางหนีแล้ว!” ฉันพึมพําเตรียมที่จะต่อสู้กับมัน

ฉันอยากจะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าโดยตรงตั้งแต่เนิ่นๆ แต่ตอนนี้ฉันไม่เหลือทางเลือกแล้ว ฉันถูกพบเห็น

"[พื้นที่มิติ]" ฉันกระซิบ

หน้าต่างสีฟ้าของฉันปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน แสดงเนื้อหาของมันให้ฉันเห็น

ฉันยิ้มเมื่อเห็นสิ่งที่ฉันต้องการแล้วรีบแตะมัน

<แท่งโลหะลับคม X5 > 4

เนื่องจากฉันแตะเพียงครั้งเดียว มีชิ้นเดียวใน 5 ชิ้นที่ออกมา แท่งโลหะโผล่ออกมาจากแผงตรงหน้าฉัน และฉันก็คว้ามันไว้อย่างรวดเร็ว ดึงมันเข้ามาใกล้หน้าอกของฉัน

“ปิด” ฉันพึมพําาด้วยน้าเสียงสั่นเครือ

หน้าต่างมิติ หายไปทันที

''สโกริอิค!'' เสียงที่อยู่ไม่ไกลจากฉันดังขึ้นอีกครั้ง

เม็ดเหงื่อหยดลงมาจากหน้าผากของฉัน และฉันก็พยุงตัวเองขึ้น

"ฉันทำได้..."

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด