ตอนที่ 57 นายพลจากเขตสงครามหยงใต้
ตั้งแต่แรก หลินเซินได้เล็งไปที่ทักษะ [ลบล้างวิญญาณ] ของโลหิตเจ็ด
เหตุผลที่เขาไม่จัดการกับพวกสวะพวกนี้ในทันที
เพราะ อย่างแรกเขาต้องการทดสอบว่าความแข็งแกร่งของเขาสามารถบดขยี้ผู้เชี่ยวชาญระดับทองได้หรือไม่และอีกเหตุผลหนึ่ง เขาเพียงแค่จินตนาการถึงทักษะ [ลบล้างวิญญาณ]
เขาต้องการลองดูว่าทักษะนี้จะเป็นไปตามที่อธิบายไว้หรือไม่
และผลลัพธ์ก็เป็นที่พึงพอใจของของหลินเซิน
เขามีความรู้สึกว่าถ้าค่าสถานะของเขาด้อยกว่าผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าโลหิตเจ็ดจริง ๆ เขาอาจจะล้มเหลวแล้วก็ได้
ทักษะที่สามารถข้ามร่างกายและโจมตีวิญญาณได้โดยตรง
นี่คือสิ่งที่หลินเซินขาดอยู่ในขณะนี้
และนั่นคือเหตุผลที่เขาไม่สามารถทำอะไรฮั่นเทียนหลินได้
เพราะเขาไม่สามารถโจมตีร่างกายที่แท้จริงของฮั่นเทียนหลินและใช้ความสามารถทั้งหมดของเขาได้
ถ้าเขามีทักษะนี้ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเข้าถึงฮั่นเทียนหลินได้ทันที แต่อย่างน้อยเขาก็จะมีโอกาส
ตราบใดที่เขาพัฒนาค่าสถานะของเขาในอนาคต การป้องกันของฮั่นเทียนหลินก็จะไร้ประโยชน์
หลินเซินต้องการที่จะหันศีรษะของเขากลับไปและหัวเราะ
แต่เขารั้งไว้
สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการฆ่าพวกสวะพวกนี้อย่างรวดเร็วและรับรางวัล
หลังจากหยุดชั่วครู่ หญ้าดาบของหลินเซินก็แทงเข้าไปในหัวใจของนักฆ่า
ตั้งแต่วินาทีที่เจตจํานงฆ่าของหลินเซินระเบิดจนถึงช่วงที่วิญญาณของเขาถูกโจมตีโดย [ลบล้างวิญญาณ] จนถึงช่วงเวลาที่เขาฟื้นคืนสติและสังหารนักฆ่า
ทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาไม่ถึงครึ่งวินาที
“ทำไม... ?”
นักฆ่าจับหน้าอกของเขาและล้มลงกับพื้นด้วยความเกลียดชัง เขาเดินโซเซและใช้แรงเฮือกสุดท้ายเพื่อขอร้องหลินเซินด้วยความเสียใจและหวาดกลัว
“ทำไมเราต้องมาเจอปีศาจอย่างแกด้วย ฉันยังไม่อยากตาย... ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย... ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย...”
“ไว้ชีวิตแกเหรอ”
ดวงตาของหลินเซินเปลี่ยนเป็นเย็นชา
เขาดึงหญ้าดาบออกมาทำให้เลือดจำนวนมากออกจากคอของอีกฝ่าย
“แกเคยไว้ชีวิตผู้บริสุทธิ์หลายพันคนที่ต้องตายภายใต้กริชของแกเหรอ”
“พวกเขาได้ขอร้องให้แกไว้ชีวิตพวกเขาด้วยไหม”
[สังหารมนุษย์] สามารถรับได้จากการสังหารผู้บริสุทธิ์หลายพันคนเท่านั้น
ความเสียใจและน้ำตาในดวงตาของบุคคลนี้
มันเป็นแค่ความรู้สึกเสียใจที่ยั่วอสูรเช่นเขาและหวาดกลัวความตายเท่านั้น
เขาไม่มีทางการกลับใจ
“ตายไปซะ”
หลินเซินปล่อยให้กิ่งของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์โอบรอบและกลืนกินเขาโดยไม่รอให้นักฆ่าได้พูด
หลังจากกำจัดทหารรับจ้างทั้งหมดแล้ว
หลินเซินชำเลืองมองไปที่แนวหน้าซึ่งอ่อนแอจนเกือบตาย เขาควบคุมกิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์เพื่อผูกเขาไว้โดยวางแผนที่จะซักถามเขาเกี่ยวกับภูมิหลังของพวกเขาในภายหลัง
เขาเดินไปที่โลหิตเจ็ดที่อาเจียนเป็นเลือดและล้มลงกับพื้น
หลินเซินไม่ได้พูดอะไรสักคำ ในขณะที่เขากำลังจะยกมือขึ้นและฟันลงไปเพื่อกำจัดทักษะ [ลบล้างวิญญาณ] ...
“รอเดี๋ยว !”
จี้หยกบนหน้าอกของโลหิตเจ็ดก็เปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีออกมา
ภายใต้การจ้องมองที่งุนงงของหลินเซิน แสงศักดิ์สิทธิ์ค่อย ๆ ควบแน่นเป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างสูงและด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและใบหน้าที่มีเหลี่ยมมุม
ทันทีที่ชายคนนั้นปรากฏตัว การจ้องมองของเขาก็เหมือนดาบคมที่ขโมยวิญญาณของคน ๆ หนึ่งไป รัศมีของเขายาวและหนาเหมือนภูเขาสูงตระหง่าน สง่างามโดยไม่มีความโกรธ
“ฉันคือนายพลหลินเกอหยูแห่งเขตสงครามหยงใต้ โปรดหยุดโจมตีลูกสาวของฉันและพาเธอไปที่เขตสงครามหยงใต้”
“หลังจากนี้ ตระกูลหลินจะให้รางวัลแก่คุณอย่างงาม”
“และหากคุณกล้าทำร้ายนางอีก คุณจะต้องตายอย่างแน่นอน”
อาจเป็นเพราะเธอได้ยินเสียงพ่อของเธอ โลหิตเจ็ดค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
เธอเหนื่อยล้าทางจิตใจจนถึงจุดที่เธอไม่สามารถควบคุมร่างกายของเธอได้ เธอไม่ได้หมดสติอย่างสมบูรณ์
เธอได้ยินคำพูดของนายพลหลินเกอหยูซึ่งเป็นพ่อของเธออย่างชัดเจน
โลหิตเจ็ดถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกหลังจากที่ก้อนหินที่เกี่ยวข้องกับความตายหล่นออกมาจากหัวใจของเธอ
ฉากที่หลินเซินฆ่าสหายของเธออย่างไร้ความปราณี จางเยี่ยและคนอื่น ๆ ปรากฏขึ้นในใจของเธออีกครั้ง
แก้แค้น !
เธอต้องแก้แค้น !
การหายใจของโลหิตเจ็ดค่อย ๆ เร็วขึ้นและความขุ่นเคืองที่รุนแรงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
“เขตสงครามหยงใต้ ?”
“แม่ทัพหลินเกอหยู ?”
“ลูกสาว ?”
“ให้รางวัลอย่างงาม ?”
ทันทีที่ร่างจำลองปรากฏขึ้น หลินเซินก็เรียกหญ้าดาบและกิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ออกมาอยู่ข้าง ๆ
หลังจากได้ยินคำพูดของคน ๆ นี้ เขาก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ตามมาคือความรู้สึกไร้สาระอย่างที่สุด
เขตสงครามยงใต้
เขารู้ว่ามีประตูมิติที่สุดยอดสี่แห่งในประเทศเซี่ยที่ขนส่งสิ่งมีชีวิตจากมิติต่าง ๆ ไปยังดาวดวงนี้อย่างต่อเนื่อง
เพื่อป้องกันไม่ให้สิ่งมีชีวิตแพร่กระจายและทำร้ายผู้คน ประเทศเซี่ยได้ส่งผู้เชี่ยวชาญและทหารอย่างเป็นทางการไปยังภูมิภาคทั้งสี่นี้เพื่อปราบปรามและปิดล้อมพวกมัน
เมื่อเวลาผ่านไป
สถานที่ทั้งสี่แห่งนี้กลายเป็นที่รู้จักในฐานะเขตสงครามในประเทศเซี่ย
และเขตสงครามยงใต้ก็เป็นหนึ่งในนั้น
สำหรับนายพล เขาเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของเขตสงคราม
หลินเซินตระหนักได้ว่ามันไร้สาระอย่างมาก
นายพลหลินเกอหยูที่ประกาศตัวเองว่าเป็นนายพลแห่งเขตสงครามหยงใต้ได้เรียกโลหิตเจ็ด นางมารร้ายผู้อาฆาตคนนี้ว่าลูกสาวของเขาจริงหรือ ?
ช่างเป็นเรื่องตลก !
“ถ้าฉันไม่ทำล่ะ”
การแสดงออกของหลินเซินค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชาในขณะที่เขาจ้องไปที่ภาพลวงตาที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างระแวดระวัง เขากำหญ้าดาบไว้ในมือแน่นและเสียงของเขาก็เยือกเย็นยิ่งกว่าเหล็กเย็น
ไม่สำคัญว่าโลหิตเจ็ดซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นลูกสาวของมนุษย์ระดับสูงจะกลายเป็นนางปีศาจคนปัจจุบันได้อย่างไร
จากความจริงที่ว่าเธอเพิ่งพยายามจะฆ่าเขา เขาก็ไม่สามารถปล่อยเธอไปได้
“แกไม่กล้าหรอก !”
ร่างจำลองจ้องมองมาที่เขา
คิ้วของหลินเกอหยูขมวดเข้าหากันแน่น แรงกดดันจากบุคคลที่เหนือกว่าเป็นเหมือนคลื่นยักษ์ ทำให้ผู้คนที่เผชิญหน้ากับเขารู้สึกหวาดกลัว
เขาเป็นเหมือนปรมาจารย์ที่ควบคุมชีวิตและความตายของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด
ความคิดเดียวของเขาจะตัดสินชะตากรรมของพวกเขา
เขาไม่สามารถทนต่อใครก็ตามที่ไม่เชื่อฟังเขา
“ระหว่างการรุกรานของพวกต่างมิติ คำสั่งทางทหารนั้นถือว่าเป็นเรื่องเด็ดขาด”
“ฉันคือนายพลแห่งเขตสงครามหยงใต้ เจตจำนงและคำสั่งของฉันเกี่ยวข้องกับการอยู่รอดของเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมด ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของเผ่าพันธุ์มนุษย์ แกพยายามที่จะทรยศต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมดโดยฝ่าฝืนคำสั่งของฉันเหรอ”
“กังวลเรื่องความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ?”
หลินเซินทนไม่ได้ที่ถูกคุกคาม
จากการทดสอบในตอนนี้ เขาสามารถบอกได้ว่าด้วยเหตุผลบางประการ ร่างจำลองนี้ไม่มีพลังในการโจมตีใด ๆ มันก็แค่เสือกระดาษเท่านั้น
ซึ่งหมายความว่า... เขาไม่สามารถทำอะไรหลินเซินได้
“ทักษะ [สังหารมนุษย์] สามารถรับได้หลังจากฆ่ามนุษย์ผู้บริสุทธิ์หนึ่งพันคนเท่านั้น ลูกสาวของแกทำร้ายผู้บริสุทธิ์มาอย่างน้อยก็หนึ่งพันคน แล้วแกยังหน้าด้านมาขอให้ฉันปล่อยเธอไปอีกเหรอ ?”
หลินเซินโกรธมากจนหัวเราะ เขาถือดาบในมือข้างหนึ่งและชี้ปลายไปที่คอของโลหิตเจ็ด
“ดูที่ตาของเธอ ความเกลียดชังที่เป็นพิษ ถ้าฉันปล่อยเธอไป เธอก็คงจะไม่ปล่อยฉันไปอย่างแน่นอน”
“ทำไมลูกสาวของแกถึงสามารถฆ่าโดยไม่มีการยับยั้งและจัดตั้งกลุ่มทหารรับจ้างเพื่อตามล่าฉัน แต่ฉันกลับฆ่าเธอไม่ได้ แถมฉันยังต้องปกป้องเธอและพาเธอกลับบ้านอีกเหรอ ?”
“เพียงเพราะเธอเป็นลูกสาวของแก เธอจึงเหนือกว่า ?”
“น่าขัน !”
“วันนี้ ฉันจะสอนหลักธรรมเดียวกันแก่เธอ การทำชั่วอย่างต่อเนื่องนำมาซึ่งความพินาศ !”
หลินเซินถือหญ้าดาบไว้ในมือ
ภายใต้การจ้องมองอย่างเหลือเชื่อของโลหิตเจ็ดและนายพลหลินเกอหยู เขาก็แทงมันเข้าที่คอของโลหิตเจ็ด
“แฮ่ก...”
โลหิตเจ็ดพยายามดิ้นรนและจำเป็นต้องปิดช่องว่างที่คอด้วยมือของเธอ
แต่มือของเธอก็ได้อ่อนแรงลง
