บทที่ 3 กิ๊ฟสุดท้าย
บทที่ 3 กิ๊ฟสุดท้าย
"อา มาดูดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้นบนโลกกันตอนนี้..."
เจเรมีพูดขณะเดินไปที่จอขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ห่างจากเขาเพียงเล็กน้อย
เขาหันไปด้านข้างของเขาและเห็นสิ่งมีชีวิตแวววาวที่อ้างว่าเป็น 'พระเจ้า' และตอนนี้เขารู้แล้วว่าเป็น เพื่อนร่วมห้องของเขา บุคคลเรืองแสงประสานมือของเขาและมองไปที่เจเรมีซึ่งยังคงยืนอยู่เมินเฉยไป
ยังหน้าจอขนาดใหญ่ซึ่งคล้ายกับโทรทัศน์
“อรุณสวัสดิ์ หรือ... ไม่ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาใดก็ตาม...” เจเรมีโบกมือ สังเกตเห็นการจ้องมองของ พระเจ้ามาที่เขา
เวลาไม่ได้ผ่านไปใน 'ห้องโถงศักดิ์สิทธิ์' ตามที่พระเจ้าเรียก ดังนั้นเจเรมีจึงไม่รู้ว่าเวลาหรือวันที่ใด
เป็นเวลานานแล้วที่เจเรมีถูกการเทเลพอร์ตอย่างลึกลับยังพื้นที่พิศวงแห่งนี้ และตอนนี้เขารู้สึกเหมือนอยู่บ้านในห้องโถงสีขาวขนาดใหญ่
เขาสวมชุดนอนและถุงเท้าชุดใหม่ แตกต่างจากชุดที่แล้ว เขาหมุนคอและหาวด้วยการตบริมฝีปากในขณะที่เขาค่อยๆ เคลื่อนไปข้างหน้าในขณะที่หาว
ในที่สุดก็มาถึงหน้าจอสีทอง เขายกมือขึ้นเคาะเบา ๆ โดยยังคงใช้มืออีกข้างปิดปาก
<บ๊อกๆๆ>
หน้าจอส่งเสียงออกมาและเปิดขึ้นช้าๆ แสดงตัวเลือกและแผงต่างๆ บนหน้าจอ
“ดูโลก” เขาพึมพำ
ทันใดนั้นแผงสีทองก็ส่งเสียงออกมาอีกครั้งและแสดงภาพวิดีโอของโลกทั้งใบ รูปร่างทรงกลมของดาวเคราะห์ของเจเรมีอยู่ตรงหน้าเขาบนจอทองคำ
เขาใช้มือทั้งสองข้างแตะหน้าจอ แตะสองครั้งและขยายภาพเพื่อให้เขาสามารถซูมเข้าช้าๆ เพื่อดูรูปทรงกลมได้ดียิ่งขึ้น ไม่นานนักเขาก็สามารถมองเห็นผืนดินและภูเขา ทะเล... และทุ่งนา
เจเรมีท่องไปในส่วนต่างๆ ของโลกที่เขาพบเห็นและปัดมือของเขาเพื่อค้นหาส่วนที่เขากําลังมองหา “หาไมไม่มีรีโมตคอนโทรลหรืออะไรซักอย่างเลย....” เขาพิมพา
ในที่สุดเขาก็ยิ้มและสะบัดมืออีกครั้ง ในที่สุดหน้าจอก็แสดงส่วนของโลกที่เขาต้องการ เขาถอนตัวออกจากหน้าจอและถอยหลังไปสองสามก้าว
“เก้าอี้” เขาตะโกน
เก้าอี้ตัวหนึ่งปรากฏขึ้นข้างหลังเขาทันที ทําให้เขานั่งได้อย่างสบายในขณะที่เขาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนหน้าจอ
ในห้องโถงศักดิ์สิทธิ์ แค่ความคิดก็เพียงพอแล้วที่จะเรียกอะไรก็ได้ภายในนั้น ตราบใดที่มันเป็นคำสั่งพื้นฐาน
สายตาของเขาจ้องไปที่หน้าจอและเห็นอาคารที่ยังไม่สมบูรณ์ ภายในนั้นดูเหมือนจะเป็นฝ่ายตรงข้ามกัน 2 ฝ่าย พวกแก๊งค์ที่แต่งตัวน่ากลัวและจ้องเขม็งชิงดีชิงเด่นกัน
บุคคลเหล่านี้ดูเหมือนจะขัดแย้งกัน และการพบกันของทั้งสองฝ่ายก็ลุกลามอย่างรวดเร็วเป็นการทะเลาะวิวาทระหว่างทั้งสองฝ่าย อย่างไรก็ตาม แทนที่จะใช้กําปั้นหรืออาวุธแบบเดิมๆ พวกเขาใช้พลังพิเศษแทน
"เจ้าเรียกร้องมันเองนะ ไอ้บัดซบ!" คนหนึ่งพูดกับอีกคนหนึ่ง จู่ๆ เขาก็แข็งขึ้นในขณะที่ร่างกายของเขากลายเป็นสีเทาเนื่องจากการเคลือบโลหะของเขา
“เฮ้ มีแค่นี้เหรอ?” อีกคนตอบ เรียกธาตุขึ้นมาจากพื้น กลุ่มหินขนาดกลางดูน่ากลัว ขณะที่มันตั้งรับอยู่ข้างเจ้านายของมันอย่างป้องกัน
"เฮ้ ดูเหมือนว่าข้าจะเป็นผู้ชนะในท้ายที่สุด!" สมาชิกของแก๊งฝ่ายตรงข้ามกล่าว เรียกปีกผีเสื้อจากด้านหลังขณะที่เขาบินขึ้นเหนือคนที่เหลือ
เจเรมีเฝ้าดูการต่อสู้ที่ไร้จุดหมายและถอนหายใจกับตัวเอง ไม่คิดว่ามนุษย์โง่เง่าได้ขนาดนี้? ไม่นานนักตั้งแต่
พวกเขาได้รับกิ๊ฟ แต่พวกเขาไม่มีความรับผิดชอบเกี่ยวกับมันเลย
อย่างไรก็ตาม เขาไม่แปลกใจเลย เขารู้เสมอว่าโลกนี้มีแต่ขยะ
“ขยะ... พวกมันทั้งหมดเป็นขยะ...” เขาพึมพำ
เขาเฝ้าดูรอผลการต่อสู้ คาดหวังว่าใครจะชนะ อย่างไรก็ตามในขณะนั้น แสงสว่างได้มาถึงขีดสุดของความอดทน
"พอแล้ว!" พระเจ้าทรงประกาศ
ทันใดนั้นม่านสีทองก็ปิดลงและทั้งห้องก็สั่นสะเทือน
เจเรมีตัวสั่นเล็กน้อยเนื่องจากแรงกดดันที่ผู้ยิ่งใหญ่ปล่อยออกมา
"...-มีปัญหาอะไร? เปิดเสียงดังเกินไปสําหรับคุณหรือเปล่า" เขาถามอย่างกระวนกระวายเพื่อมอง ไปที่โฮสต์ของเขา
"ข้าอดทนกับคำพูดของเจ้ามานานพอแล้ว หลังจากที่เจ้าเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับ 'กิ๊ฟ' ข้าคาดว่าเจ้าจะเป็นมนุษย์ที่แปลกประหลาด แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่เป็นอะไรนอกจากเป็นคนเกียจคร้าน!" พระเจ้าพูดด้วยความผิดหวังเล็กน้อย
“ฉัน-ก็...” เขาหัวเราะอย่างไม่สบอารมณ์
เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ ท้ายที่สุดเขาก็ขี้เกียจจริงๆ
แต่เขาจะทําอะไรได้อีกในโลกนี้? เนื่องจากเขาไม่สามารถคํานวณเวลาที่ผ่านไป เขาจึงล่องลอยไปวันๆ ดูโลกบนจอทองคํา หรือไม่ก็ถามคำถามมากมายกับพระเจ้า
"ไม่เพียงแต่เจ้าบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของข้าเท่านั้น แต่เจ้ายังเก็บจอมอนิเตอร์ไว้กับตัวเองด้วย แล้วยังดูเฉพาะสิ่งที่เจ้าต้องการ!" พระเจ้าเสริมด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“....-แต่คุณไม่เคยท้วง... ฉันคิดว่าคุณเคยอยากเห็นอะไรอย่างนั้นมามากแล้ว—” เจเรมีปกป้องตัวเอง "เจ้าคิดว่าข้าติดตามดูโลกของเจ้าได้อย่างไร" เขาถาม
เจเรมีนิ่งเงียบเมื่อได้ยินสิ่งนี้
"มองไปรอบตัวเรา เพียงแค่มอง"
เจเรมีเชื่อฟังคําสั่งและกลืนน้ําลายเมื่อเขามองดูจริงๆ พื้นเต็มไปด้วยขยะที่ไร้ประโยชน์ และเตียง และผ้านวมของเขาก็ไม่ได้รับการจัดอย่างเหมาะสม ทรัพย์สินของเขาหมดเกลี้ยง
"ไม่เพียงแต่เจ้าเกียจคร้านเท่านั้น แต่เจ้ายังเป็นคนไร้ระเบียบและประมาทอีกด้วย เจ้าเป็นคนเฉื่อยชา เฉื่อยชา ขาดแรงจูงใจ หยาบคาย... การมีเจ้าอยู่ที่นี่อึดอัดเกินไปสําหรับฉัน... เจ้าต้องออกจากห้องโถงศักดิ์สิทธิ์ของข้า!!!"
เจเรมีเข้าใจสิ่งต่าง ๆ จากมุมมองของพระเจ้า เขามองว่าห้องของเขาเป็นที่พักผ่อนของเขา และเขาไม่เคยยอมให้ใครล่วงล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเขา ดังนั้นเขาทําให้สถานที่นี้รก เจเรมีไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียวในการประท้วง อย่างไรก็ตามไม่ว่าพระเจ้าจะโกรธหรือไม่พอใจเขาแค่ไหน พวกเขาก็ยังอยู่ด้วยกัน
“ข้าไม่มีระบบเทพ ใช่หรือไม่ ข้าคงอยู่บนโลกไม่ได้อีกแล้ว เขาจะพูดอะไรก็ได้ข้าจะอยู่ที่นี่ ไม่มีทางเลือกอื่น” เขาคิดกับตัวเอง
"เจ้าไม่ปล่อยให้ข้ามีตัวเลือกอื่น ข้าทนอยู่กับการมีอยู่ของเจ้าไม่ได้อีกต่อไป... ดังนั้นข้าจะส่งเจ้ากลับไปยังโลกของเจ้า!" พระเจ้าตรัสว่า
“อะ-อะไรนะ?! แต่คุณบอกว่า” เจเรมีขึ้นเสียงประท้วงทันที
"ข้ารู้ว่าข้าพูดอะไร เจ้าไม่ได้รับกิ๊ฟใด ๆ เช่นเดียวกับระบบศักดิ์สิทธิ์ของข้า นั่นคือเหตุผลที่เจ้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่บนโลกนั้น..."
''ถูกต้อง! ดังนั้น-''
“อย่างไรก็ตาม ข้าไม่เคยบอกว่ากิ๊ฟหมดแล้ว... ยังเหลืออยู่ชิ้นเดียว” พระเจ้าตอบพร้อมกับหรี่ ตาที่สดใสของเขาไปที่เจเรมี
เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่พระเจ้าบอกแนวคิดเรื่อง 'กิ๊ฟ' อย่างรวดเร็ว เขาก็ตระหนักว่าพระเจ้าไม่เคยพูดถึงสิ่งนี้เลย
“วะ-ว่ายังไงนะ” เจเรมีพึมพํา
เขาไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้
“กิ๊ฟชิ้นสุดท้าย...?” เจเรมีถามด้วยความสงสัย
พระเจ้าทรงยื่นพระหัตถ์ที่ส่องสว่างออกมา ทันใดนั้น ลูกบาศก์ขนาดเล็กปรากฏขึ้นเหนือมัน ลอยอยู่
เหนือมันอย่างช้าๆ
ลูกบาศก์เรืองแสงสีน้ําเงิน แดง และม่วง ส่องแสงและหรี่ลงตามลําดับที่เจเรมีไม่เข้าใจ
“นั่นมันคือ...?” เจเรมีถามอย่างหวาดหวั่น
“มันคือ... ชายหนุ่ม นี่คือของเจ้า... กิ๊ฟชิ้นสุดท้ายสําหรับมนุษยชาติ” เจเรมีปฏิเสธที่จะเก็บลูกบาศก์จากพระหัตถ์ที่ยื่นออกไปของพระเจ้าในขณะที่เขามองมันอย่างสงสัย “มันไม่สมเหตุสมผลเลย... ทําไมคุณไม่พูดถึงเรื่องนี้เป็นครั้งสุดท้าย? ด้วยสิ่งนี้ ฉันคงได้กลับไปยังโลกตั้งแต่แรกแล้ว”
มีบางอย่างผิดปกติ
“ทำไมคุณถึงให้ฉันตอนนี้” เจเรมีถาม ถอยห่างจากเทพที่เข้าใกล้ไม่กี่ก้าว
พระเจ้าถอนหายใจและตัดสินใจอธิบายให้เจเรมีฟังถึงสาเหตุของการกระทําของเขา
