ตอนที่ 151 เผ่าพันธุ์ของเจ้าคู่ควรที่จะกลายเป็นสัตว์ขี่สำหรับพวกเรามนุษย์ (1) (ฟรี)

ตอนที่ 151 เผ่าพันธุ์ของเจ้าคู่ควรที่จะกลายเป็นสัตว์ขี่สำหรับพวกเรามนุษย์ (1)

“ปีศาจก็คือปีศาจ พวกเขาจะเป็นหมาป่าที่มีความทะเยอทะยานเสมอ!” หนึ่งในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เต๋าบรรพกาลร้องอุทาน

“ข้ารู้ว่าปีศาจจะไม่ยอมแพ้ต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์ของเรา! ข้าไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้!”

“ผู้อาวุโสใหญ่ พวกเราจะทำอย่างไรดี? มีมากเกินไป ข้าสงสัยว่าค่ายกลขนาดใหญ่ของเราจะทนได้หรือไม่!”

"ทุกอย่างปกติดี สถานการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นทุกสองสามหมื่นปี พวกเขาอาจได้เปรียบในเรื่องตัวเลข และพวกเขาอาจดูเหมือนเป็นหนึ่งเดียวกัน แต่เผ่าพันธุ์ปีศาจนั้นเป็นเผ่าที่แตกต่างกัน ไม่มีอะไรต้องกลัว!” ผู้อาวุโสเทียนหยู ผู้อาวุโสใหญ่ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เต๋าบรรพกาลกล่าว

ถึงกระนั้น ไม่ใช่แค่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เต๋าบรรพกาล ที่เผชิญกับวิกฤตเช่นนี้ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์วังเมฆาม่วงและดินแดนสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์นั้นเหมือนกัน

ราชาสิงโตซินเถิง นำกลุ่มของเขารวมทั้งกลุ่มวานรศักดิ์สิทธิ์และปีศาจวัวนับหมื่นบนท้องฟ้าเหนือดินแดนสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์

สำหรับเผ่าจิ้งจอกปีศาจ เผ่างูเก้าหัว เผ่าแมงป่องปีศาจ เผ่ายุงสีเลือด เผ่าหมาป่านภา และเผ่าพันธุ์ปีศาจที่เล็กกว่าอื่นๆ ตลอดจนจ้าวปีศาจจากกลุ่มต่างๆ พวกเขาได้จัดตั้งกองทัพของ นับหมื่นและลงมาในดินแดนศักดิ์สิทธิ์วังเมฆาม่วง

“ราชามังกรเฒ่า เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่แทนที่จะจัดงานศพให้หลานชายของเจ้า หลงอ่าว” ผู้อาวุโสที่ยิ่งใหญ่ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เต๋าบรรพกาล ผู้อาวุโสเทียนหยูก็เย้ยหยัน

ดังคำกล่าวที่ว่า

เมื่อกองทัพทั้งสองต่อสู้กัน การโจมตีทางวาจามาก่อน

ยอมเสียคนดีกว่าเสียกำลังใจ

การเยาะเย้ยของ ผู้อาวุโสเทียนหยูก็เพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดในหมู่สาวกของเขา ดังนั้นพวกเขาจะไม่ถูกกดดันจากอีกฝ่ายและสูญเสียความมั่นใจในตนเอง

เขาต้องการให้ทุกคนจดจำความจริงที่ว่า หลี่หยู่กินหลงอ่าว

และไม่มีอะไรต้องกลัวเมื่อพวกเขานึกถึง เผ่ามังกรฟ้า

มังกรฟ้าที่ถูกฆ่าเพื่อกินเนื้อมังกรคือจุดหมายปลายทางที่ดีที่สุด!

เขาต้องการให้สาวกของเขาคิดถึงหลี่หยู่ เป็นความหวัง

และระลึกถึงความภาคภูมิใจในฐานะมนุษย์

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะต้องเศร้าเกินไป องค์รัชทายาทหลงอ่าว ของเจ้าเสียชีวิตได้อย่างมีคุณค่า หลังจากถูกหลี่หยู่กิน อย่างน้อยที่สุดเขาก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์มนุษย์ของเรา!”

หลังจากที่ ผู้อาวุโสเทียนหยูกล่าวแล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นใน ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เต๋าบรรพกาล

บรรยากาศที่บีบคั้นก็ผ่อนคลายลง

สาวกบางคนไม่มีสีหน้าเคร่งขรึมและประหม่าอีกต่อไป และการจ้องมองของพวกเขาก็แน่วแน่มากขึ้นในขณะที่ความเชื่อที่ว่าพวกเขาสามารถชนะได้ครอบงำในสายตาของพวกเขา

มังกรฟ้าโกรธมากที่ ผู้อาวุโสเทียนหยู ได้เปิดเผยรอยแผลเป็นของพวกเขาในที่สาธารณะ

หลงกวง ราชามังกรเฒ่าแห่งเผ่ามังกรฟ้า มีสีหน้าเศร้าหมองและไม่พูดอะไร

ผู้อาวุโสสองสามคนของเผ่ามังกรฟ้า เริ่มต่อว่าด้วยความโกรธ “ฮึ่ม เทียนหยู พวกเจ้าสามารถใช้ลิ้นเพื่อแสดงความกล้าหาญในวันนี้เท่านั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเจ้าเท่านั้นที่สมควรจะกราบไหว้บูชาเรา!”

"ถูกต้อง แม้ไม่มีรัชทายาท หลงอ่าว เราก็ยังคงมีเจ้าหญิงหลงเยว่ เธอจะฆ่าหลี่หยู่ ด้วยมือของเธอเองและใช้หัวของเขาเป็นเครื่องสังเวยให้กับองค์รัชทายาทหลงอ่าว และพวกเจ้าก็เหมาะสมที่จะเป็นทาสขององค์หญิงหลงเยว่เท่านั้น!”

เช่นเดียวกับที่ผู้อาวุโสของเผ่ามังกรฟ้า กำลังทุบตี ผู้อาวุโสเทียนหยูด้วยวาจา…

พลังแห่งสวรรค์และโลกก็ผันผวนทันที การจัดอันดับความเป็นเลิศ กำลังประกาศอัจฉริยะคนต่อไป

อันดับความเป็นเลิศ # 31 : หลงเยว่

อัตลักษณ์ : เจ้าหญิงองค์ที่สามแห่งเผ่ามังกรฟ้า

ที่มา : เผ่ามังกรฟ้า เผ่าปีศาจ

“องค์หญิงสามอยู่ในอันดับ!” มังกรฟ้าโห่ร้อง

ผู้ที่มาจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์เต๋าบรรพกาล และปีศาจต่าง ๆ มองไปที่ภาพฉายการจัดอันดับความเป็นเลิศ บนท้องฟ้า

พวกเขารอคอยที่จะเห็นว่าหลงเยว่ นั้นพิเศษเพียงใดหลังจากกลายเป็นมังกรที่แท้จริง

ภาพฉายขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอีกครั้ง

ฉากนี้เป็นของหลงเยว่ ที่กลับไปที่วังใต้ดินหลังจากที่เธอแปลงร่างเป็นมังกรที่แท้จริงเพื่อรวมตัวกับสายเลือดศักดิ์สิทธิ์

เธอเปล่งแสงอมตะจางๆ ที่สะท้อนผิวน้ำแข็ง กระดูกหยก และใบหน้าที่เหมือนกระเบื้องเคลือบ ทำให้เธอดูสูงส่งและไม่ธรรมดายิ่งขึ้นไปอีก

เธอปัดมือของเธอและวิญญาณผู้พิทักษ์ที่ทรงพลังก็พังทลายลงเหมือนกระดาษ

ความรู้สึกเคารพและความชื่นชมเกิดขึ้นในหมู่ผู้ที่เฝ้าดูขณะที่ความงามอันเหนือธรรมชาติของ หลงเยว่ ดังอมตะมองลงมายังโลกปรากฏขึ้น

หลังจากปรากฏตัวได้ไม่นาน ภาพฉายก็เปลื่ยนไป

ฉากบนท้องฟ้าเปลี่ยนไปทันที หลงเยว่ที่ไม่ธรรมดาและอยู่ยงคงกระพันจากเมื่อก่อนตอนนี้นอนอยู่บนพื้นทรุดในสภาพเสียใจ

มันเป็นภาพที่ตัดกันอย่างมาก

มันทำให้ผลกระทบต่อการมองเห็นของฉากนั้นรุนแรงขึ้นสำหรับทุกคน

เกือบจะในทันที ความตกใจและความสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทุกคน

เกิดอะไรขึ้น

ในเวลาเดียวกัน เสียงที่ฟังดูเหมือนอมตะที่ผู้คนจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งเต๋าบรรพกาลคุ้นเคยก็ดังขึ้น

อย่างไรก็ตาม สำหรับมังกรฟ้าแล้ว มันดูเหมือนปีศาจ

"เจ้าคิดอย่างไร? เจ้าเต็มใจยอมจำนนต่อข้าและเป็นสัตว์ขี่ของข้าหรือไม่”

ความเงียบดังขึ้น

เสียงตะโกนของปีศาจนับหมื่นบนท้องฟ้าหายไป ไม่มีแม้แต่เสียงหายใจ

โลกดูเหมือนจะเงียบสงัด

ไม่ใช่แค่สมาชิกของเผ่ามังกรฟ้าเท่านั้น แต่ยังรวมถึงปีศาจทั้งหมดที่กำลังเฝ้าดูการจัดอันดับ เต๋าสวรรค์

ทุกคนมองไปที่ภาพฉายบนท้องฟ้าด้วยปากของพวกเขาอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่พวกเขาเพิ่งได้ยิน

ในขณะเดียวกัน ในวังเทพอสูร

หลี่หยู่ ถามคำถามนั้นเมื่อเขาเห็นความมุ่งมั่นในดวงตาของ หลงเยว่ ราวกับว่าเธอได้เลือกแล้ว

หลงเยว่ ไม่กล้ามองไปที่หลี่หยู่ และไม่กล้ามองใครก็ตามที่อยู่รอบตัวเธอ เธอรู้สึกเสียใจขณะที่เธอพูดด้วยเสียงต่ำ “ข้า ข้าเต็มใจ!”

แม้ว่าเธอจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่เธอก็ยังเต็มไปด้วยความละอายเมื่อพูดออกไป

"ดีมาก ในเมื่อเจ้าเต็มใจเป็นสัตว์ขี่ของข้า จงคุกเข่าต่อหน้าข้าและสาบานต่อสวรรค์ว่าเจ้า หลงเยว่ จะยอมจำนนต่อข้าตลอดไปและภักดีต่อข้า เจ้าจะฟังคำสั่งของข้า ไม่ว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่ ตาย แก่ หรือร่ำรวย เจ้าจะไม่มีวันละทิ้งความจงรักภักดีของเจ้า มิฉะนั้นสวรรค์จะประหารเจ้า และเผ่าพันธุ์มังกรฟ้าของเจ้าจะเป็นทาสตลอดไป…” หลี่หยูระบุเงื่อนไขอย่างเย็นชา

.

.

.

.

.

นิยายแปล : กำราบสวรรค์ สังหารเทพ

นิยายแปล : สร้างโลก รังสรรค์ชีวิต จำลองพระเจ้า