ตอนที่แล้วบทที่ 49 ทำสัญญา
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 51 ความยึดมั่น

บทที่ 50 แฟรี่ (อ่านฟรี)


บทที่ 50 แฟรี่

[ตรวจพบว่าคุณได้ปฏิบัติตามเงื่อนไข "ฆ่าคนรับใช้ของก็อบลินยักษ์" และ "ฆ่าก็อบลินยักษ์" ก่อนที่จะพบประตูทองคำ]

[ท่านจะได้รับรางวัลตามสมควร]

[ผู้จัดการของชั้นนี้จะตื่นขึ้นจากการหลับใหลเพื่อให้รางวัลแก่คุณ]

เพดานเหนือศีรษะของพวกเขาเปิดออก เผยให้เห็นความมืดที่หมุนวน ซึ่งมีฟองสีทองพุ่งออกมา

ขณะที่มันลงไป มันก็โผล่ออกมา เผยให้เห็นแฟรี่ขนาดเท่าฝ่ามือ

ดวงตาของสวิฟ์ทเดธเป็นประกายด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นนางฟ้า "เป็น...แฟรี่จริงๆ" (ขอเปลี่ยนจากความตายชั่วพริบตาเป็นสวิฟ์ทเดธนะครับ..)

แฟรี่มีผมยาว ดวงตา และขนตาสีเงิน

ปีกของเธอมีขนาดเท่ากับนิ้วของมนุษย์ และพวกมันมีสีเดียวกับดวงตาของเธอ

หูของเธอแหลม; เธอดูท่าทางง่วงนอนและถือตุ๊กตาหมีในมือข้างหนึ่ง

ความน่ารักที่ราวกับตัวตนของแฟรี่ทำให้เด็กสาวรู้สึกกลัว มันทำให้เธอเกิดความหวาดหวั่นในจิตใจ แต่มันไม่ใช่กับรอย

เขาระวังเธอเพราะเขามองไม่เห็นระดับของเธอ หมายความว่าเธอมีระดับสูงกว่าเขามากกว่า 15 ระดับและอาจตบเขาถึงตายได้ด้วยฝ่ามือเดียว

เธอขยี้ตาด้วยหลังมือเล็ก ๆ ของเธอก่อนจะจ้องมองไปที่รอย “เจ้าเป็นคนปลุกข้าเหรอ”

รอยพยักหน้าไปทางแฟรี่อย่างนอบน้อม “ใช่ เป็นข้า ก่อนที่เจ้าจะให้รางวัลข้า ช่วยบอกข้าทีว่าเจ้าเป็นใคร”

เธอหาวโดยไม่ใช้มือปิดปากด้วยซ้ำ

"ฉันคือแฟรี่ที่ราชาแห่งสายลมสร้างขึ้น"

มีท่าทางภาคภูมิใจปรากฏบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอพูดอย่างนั้น

“อา… คือเขางั้นหรือ” รอยพูดอย่างรู้เท่าทัน

เขารู้ว่าแฟรี่มีสี่ราชา

ผู้ที่หยิ่งผยองและทะนงตัวที่สุดในบรรดาราชาทั้งหมดคือราชาแห่งสายลม

ไม่เหมือนสายลมที่ทำผู้คนรู้สึกเย็นสบายเมื่อพัดผ่าน แต่เขาไม่ได้แคร์อะไรและชอบสร้างความวุ่นวายทุกที่

ถ้าไม่ใช่เพราะมีราชาองค์อื่นคอยควบคุมเขา เขาคงเป็นที่ต้องการไปทั่วฟาร์เวสต์

เขายังเป็นอัจฉริยะที่ชอบสร้างพื้นที่ทดลองในทุกที่ที่เขาผ่านไป

แฟรี่ถามเขา “เจ้ารู้จักราชาของข้างั้นหรือ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ปากของเขาก็โค้งเป็นรอยยิ้ม ปลาได้กินเหยื่อแล้ว

“ใช่ ข้ารู้จักเขา เขาเป็นคนที่สง่างาม กล้าหาญ และหล่อเหลาที่สุดในบรรดาราชาแห่งภูติทั้งสี่ ใช่ไหม?”

รอยยกย่องราชาของแฟรี่ผู้โง่เขลาโดยไม่ละความพยายาม แฟรี่เป็นสัตว์ธรรมดาตามที่เขารู้ พวกเขาชอบใครก็ตามที่อวยพรให้ผู้สร้างของพวกเขาสบายดี เขาต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับภูติตนนี้ เพราะการเป็นเพื่อนกันหมายถึงการเป็นเพื่อนของเผ่าพันธุ์ของพวกเขาทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างยกย่องออกไปเมื่อกี้

"เจ้าเข้าใจถูกต้องแล้ว" ประกายแห่งความสุขฉายแววในดวงตาของแฟรี่ และเธอไม่ได้มองรอย เหมือนเขาแค่เป็นคนเดินผ่านมาอีกต่อไป คำตอบของเขาทำให้เธอพอใจ ใครบ้างที่ไม่ชอบฟังคนที่มีความสามารถยกย่องผู้สร้างของพวกเขา? "เขาคือราชาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแดนสวรรค์อย่างไม่ต้องสงสัย!"

การฟังเธอสรรเสริญราชาแห่งลมทำให้ใบหน้าของรอยบิดเบี้ยว แต่หลังจากใช้จิตตานุภาพ 110% ของเขา เขายังคงมีรอยยิ้มที่น่าพึงพอใจไว้บนใบหน้า

ภายในใจเขาอดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง: 'อ๊ะ เจ้าเป็นอะไรไป? เจ้าจะยกย่องคนโง่ที่สุดว่ายิ่งใหญ่ได้อย่างไร ในเมื่อเจ้ามีผู้มีปัญญาที่เฉียบแหลมที่คอยปกป้องพรมแดนของเจ้ามาตลอดร้อยปีที่ผ่านมา เจ้าต้องตาบอดขนาดไหนถึงไม่เห็นความแตกต่างระหว่างตัวตลกกับราชา?'

เขาไม่ปล่อยให้ความคิดที่แท้จริงของเขาแสดงบนใบหน้าของเขาเพราะเขากลัวว่าเขาจะสูญเสียสมบัติทั้งหมดที่เขาจะได้รับและชีวิตของเขาที่อยู่ในมือของแฟรี่คนนี้

"ข้าได้รับมอบหมายให้จัดการพื้นที่นี้ เจ้าคือมนุษย์คนแรกนับตั้งแต่สร้างดินแดนแห่งนี้ที่มาถึงที่นี่และปฏิบัติตามเงื่อนไขทั้งสี่ข้อ เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการรับรางวัลอย่างงาม"

หลังจากพูดแล้ว แฟรี่ก็เหยียดมือขวาออก งอนิ้วเป็นกำปั้น มีแหวนที่นิ้วกลางของเธอ มันส่องแสงและหลุมดำขนาดหนึ่งเมตรก็เปิดออก

ฝนตกลงมากลายเป็นกล่องทองคำที่โคตรใหญ่สิบกล่อง

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

พวกเขาลงมาใกล้เท้าของรอย ด้วยเสียงอันดังสนั่น

แรงกระแทกทำให้ฝาเปิดออก

ประกายแสงพุ่งออกมาจากคลังที่เปิดอยู่ ทำให้มนุษย์โง่เขลาทั้งสองตาพร่ามัว

"เชี่ย... เราได้รับทองคำ"สวิฟ์ทเดธพึมพำ หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นและน้ำลายไหลออกมาด้วยความละโมบ

เธอเอาหน้าเข้าไปใกล้คลังแห่งหนึ่ง ยื่นจมูกออกมาแล้วสูดอากาศ

ให้ตายเถอะ… นี่คือกลิ่นของทองคำ

มีเหรียญทองหลายหมื่นเหรียญบรรจุอยู่ในหีบแต่ละใบ

"ไม่ใช่ "เรา" แต่เป็นข้า!"

สายตาของเธอจ้องมองเขาอย่างสมเพช น่าเศร้าที่กลอุบายของเธอใช้ไม่ได้ผลกับผู้ชายที่เฝ้ามองเธอสูดกลิ่นทองเหมือนสุนัข เขาจ้องมองเธออย่างออกคำสั่ง ทองที่เธอหยิบขึ้นมาถูกปล่อยทิ้งไป และเธอถอยห่างจากสมบัติอย่างผิดหวัง

ความโศกเศร้าบดบังความสวยงามของเธอ ในขณะที่รอยช่วยให้เธอเข้าใจข้อเท็จจริงโดยเก็บหีบทั้งหมดไว้ในพื้นที่มิติของเขา

'ไอ้โลภ….' เธออดไม่ได้ที่จะสาปแช่งเขา

รอยไม่สนใจใบหน้าที่บูดบึ้งของเธอและไปคุยกับแฟรี่ มีบางอย่างที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะบอกเขาได้ เขาบอกได้เลยว่าเธอเองก็อยากคุยกับใครสักคนเหมือนกัน

“เจ้ามาที่นี่เพื่อ… พูดคุย?”

“ใช่… เจ้าเดาถูก”

“ถ้าอย่างนั้น…เรามาพูดคุยเรื่องน้ำชากัน”

"ข้าชอบสิ่งนั้น"

แฟรี่แบ่งปันชาและบิสกิตกับรอย ในขณะที่สวิฟต์เดธทำหน้าบูดบึ้งที่มุมห้องบอส

แฟรี่ไม่ได้เห็นใครมาหลายปีแล้ว เธอจึงบ่นใส่รอยค่อนข้างบ่อย รอยฟังเธอจนจบในขณะที่ฟังเธอพูดอย่างเงียบๆ ดินแดนสวรรค์นั้นปราศจากการรุกรานของสิ่งสกปรก อย่างไรก็ตามหนึ่งในสี่ราชาได้หายไป ข้อมูลเหล่านี้ช่วยให้รอยยืนยันว่าสถานการณ์ของแดนสวรรค์เป็นไปตามที่กล่าวไว้ในนิยาย ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ

"นี่คือสิ่งเล็กน้อยที่ข้าให้เจ้า" แฟรี่พูดขณะที่เธอสะบัดนิ้วไปทางเขา แสงปรากฏขึ้นและพุ่งออกมาจากปลายนิ้วของเธอ เข้าสู่ร่างของรอยตรงหน้าอกของเขา

ทันใดนั้น เขารู้สึกอบอุ่นและเลือนราง และระบบปรากฏขึ้นในวิสัยทัศน์ของเขา

『ติ้ง! ยินดีด้วย คุณได้รับค่าความชมชอบจากผู้อาวุโสแฟรี่แห่งสายลม คุณสามารถเข้าและออกจากแดนสวรรค์แห่งสายลมได้โดยไม่แสวงหาเส้นทาง แฟรี่ของเผ่าอื่นอาจมองเห็นคุณได้ดีกว่ามนุษย์ส่วนใหญ่ตั้งแต่แรกเห็น』

"ขอบคุณ."

『ติ้ง! ขอแสดงความยินดี คุณได้รับมิตรภาพของแฟรี่』

ด้วยระยะเวลาอันสั้นที่พวกเขาพูดคุยกัน รอยประพฤติตัวดีและมีความเคารพต่อเธอ ทำให้เขาได้รับมิตรภาพจากเธอ

『ติ้ง! ยินดีด้วย ทางออกของการทดสอบครั้งที่สองได้เปิดขึ้นแล้ว คุณสามารถใช้มันเพื่อกลับไปฟาร์เวสต์(ดินแดนตะวันตกอันไกลโพ้น)

เพียงหนึ่งชั่วโมงต่อมาเธอก็เปิดประตูทอง

"ลาก่อน นักผจญภัย!" แฟรี่โบกมือลาพวกเขา

ก่อนเข้าประตูมิติ รอยหันกลับมาและพูดว่า "ขอบคุณสำหรับการต้อนรับพวกเรา"

ขณะที่เห็นร่างของเขาหายไปจากสายตา แฟรี่รีบตะโกนว่า "เจ้ากลับมาที่นี่ไม่ได้ แต่คนอื่นกลับมาได้ บอกพวกเขาเกี่ยวกับสถานที่นี้ พวกเขาจะมาที่นี่เพื่อค้นหาสมบัติอย่างแน่นอน ข้าจะรอพวกเขาอยู่ที่นี้" "

วินาทีต่อมา ประตูสีทองเคลื่อนย้ายรอยและสวิฟต์เดธไปยังถิ่นทุรกันดารที่ห่างจากเขตเมือง 1,800 เมตร

4 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด