ตอนที่ 48 การต่อสู้ยุติ
นับตั้งแต่ประเทศเซี่ยถูกสร้างขึ้นใหม่บนซากปรักหักพัง ก็ได้ใช้วิธีการจัดการที่คล้ายกับระบบของรัฐบาลกลาง
โดยมีเมืองโม่เป็นเมืองหลวงและแผ่ขยายออกไปด้านนอก
เขตปลอดภัยถูกสร้างขึ้นบนดินแดนที่เต็มไปด้วยสัตว์อสูร ในเขตปลอดภัย โรงไฟฟ้า ตระกูล และโรงเรียนเป็นผู้ควบคุม ปกป้องผู้คนภายใน
พวกเขามีอิสระในระดับหนึ่งในเขตปลอดภัยของตน แต่ถ้ามีคำสั่งคำสั่งใด ๆ ที่มาจากเมืองโม่ พวกเขาจะเชื่อฟังคำสั่งนั้น
เขตปลอดภัยคานาอันเป็นสถานที่เล็ก ๆ ในพื้นที่ห่างไกล
ไม่มีแร่ธาตุล้ำค่าและไม่มีประตูมิติอันล้ำค่า
ดังนั้นจึงไม่มีบุคคลที่ทรงพลังประจำการอยู่ที่นั่นอย่างถาวร ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับทอง
ชิงหยามองไปที่ฮั่นเทียนหลินซึ่งกำลังรีบมาจากขอบฟ้าและตกอยู่ในความคิดของเขา
“บางที อาจมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่ในเขตปลอดภัย...”
“ใครจะสนล่ะ นั้นเป็นสิ่งที่คนระดับทองคำดำเท่านั้นที่จะสนใจ ฉันเป็นนักเรียนชั้นนำของสถาบันไท่ยี่ ฉันไม่มีความจำเป็นต้องไปทะเลาะกับคนอื่น ฉันควรมุ่งไปที่การทำภารกิจให้สำเร็จและนำนักเรียนที่ได้รับการคัดเลือกเป็นพิเศษสองคนกลับไปที่สถาบัน”
“อืม หลินเซินใช่ไหม”
ชิงหยากระแอมเบา ๆ และพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนว่า
“นายช่วยเอากิ่งไม้เหล่านี้ออกไปได้ไหม มันจะไม่ดีถ้านายไปทำร้ายพลเรือน”
หลินเซินพยักหน้าและควบคุมต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ให้ล่าถอยเข้าไปในความว่างเปล่าทีละนิด
“พวกมันจะไม่เป็นไรหรอกรุ่นพี่ เมื่อฉันอัญเชิญพวกมัน ฉันก็ควบคุมพวกมันไม่ให้ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ อย่างมากที่สุดพวกเขาจะตื่นกลัว แต่ก็ไม่เป็นไร”
“ดีแล้ว”
ชิงหยาชื่นชมวิธีการนี้ เขารู้ว่าเมื่อใดควรรุกและเมื่อใดควรล่าถอย และไม่สังหารอย่างไม่เลือกหน้าหรือทิ้งร่องรอยไว้
เมื่อหันศีรษะ เธอเห็นว่าฮั่นเทียนหลินอยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตรแล้วและกำลังจะมาถึง เธอพูดอย่างจริงจังโดยมีนัย
“สถาบันของเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับความแค้นส่วนตัว อย่างไรก็ตาม หากพวกเขาต้องการทำร้ายชีวิตนาย ก็แค่ขอความช่วยเหลือจากสถาบัน รุ่นพี่ รุ่นน้อง อาจารย์ และอาจารย์ใหญ่จะช่วยเหลือนักเรียนทุกคนในสถาบัน”
“แน่นอน เราจะพูดถึงเรื่องนี้ในอนาคต ระดับในความเป็นจริงของนายยังต่ำเกินไป นายควรรายงานไปยังสถาบันก่อนที่จะวางแผนทำอะไร”
หลินเซินคิดลึก ๆ
รุ่นพี่ชินหยาหมายถึงว่าหลังจากมาเป็นนักเรียนของสถาบันไท่ยี่แล้ว เราสามารถแก้แค้นอดีตศัตรูของเราได้ตามต้องการและโรงเรียนจะไม่ควบคุมเรา
อย่างไรก็ตาม เมื่อศัตรูตอบโต้ เราสามารถไปที่สถาบันเพื่อขอความช่วยเหลือได้
ที่นี่แทบจะไม่ใช่สถาบันศึกษาแล้วนี่มันยากูซ่าชัด ๆ
ถ้าคุณตีเด็ก ผู้ใหญ่จะมาช่วง หากคุณเอาชนะผู้ใหญ่ ผู้อาวุโสก็จะตามมา ถ้าชนะผู้อาวุโส เราก็จะมาทั้งหมด
เหมือนองค์กรที่แจกจ่ายสมบัติในนิยาย
ตอนนี้กองกำลังดังกล่าวเป็นผู้สนับสนุนของฉันแล้ว
ฉันไม่สามารถบังคับตัวเองให้เกลียดมันได้
หลินเซินยิ้มอย่างรู้เท่าทันและพูดด้วยท่าทางสงบ
“ฉันเข้าใจแล้วรุ่นพี่ชิงหยา หลังจากที่ฉันรายงานไปยังสถาบัน ฉันจะมองหาพวกคุณเพื่อช่วยฉันหากพบปัญหาใด ๆ”
“อืม ฉันรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินแบบนี้”
รุ่นพี่ชินหยายิ้มและพยักหน้า เธอหันไปหาฮั่นเทียนหลินผู้ซึ่งเพิ่งกระโดดขึ้นไปบนหลังคาที่สูงกว่าร้อยเมตร และพูดด้วยน้ำเสียงที่เอาแต่ใจ
“ประมุขฮั่น หลินเซินได้เข้าร่วมโครงการฝึกอบรมการช่วยเหลือผู้มีพรสวรรค์อมตะของสถาบันไท่ยี่แล้ว โปรดวางความขุ่นเคืองในอดีตของคุณที่มีต่ออนาคตของมนุษยชาติทั้งหมดและอย่าริเริ่มสร้างปัญหาให้กับหลินเซิน”
“มิฉะนั้น ฉันคิดว่าสิ่งต่าง ๆ จะเป็นเรื่องยากถ้าหากอาจารย์ใหญ่จัดการเอง”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
หลินเซินหัวเราะอย่างเต็มที่
คำพูดดังกล่าวเป็นคำเดียวกับที่ฮั่นเทียนจั้วใช้ขู่เขาเมื่อไม่นานมานี้
ไม่คาดคิดเลยว่าตารางจะพลิกกลับ
ตอนนี้มันกลายเป็นวิธีการที่เขาใช้คุกคามฮั่นเทียนหลินแล้ว
“เฮ้อ...”
การแสดงออกของฮั่นเทียนหลินเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่าและในที่สุดเขาก็พูดด้วยสีหน้าสดใสว่า
“เนื่องจากหลินเซินโชคดีมากที่ได้เข้าร่วมสถาบัน ฉันจะไม่ทำให้เรื่องยุ่งยากสำหรับคุณ”
“อย่างไรก็ตาม บุคลิกของหลินเซินนั้นรุนแรง เกเรและดื้อรั้น ฉันหวังว่าสถาบันจะมองเขาในฐานะบุคคลที่ต้องระวังในอนาคตและขจัดปัญหาใหญ่นี้สำหรับมนุษยชาติ”
“เหรอ...”
ชิงหยาหรี่ตาของเธอและพูดก่อนที่หลินเซินจะทันได้พูด
“หลินเซินได้รับเชิญเป็นการส่วนตัวจากอาจารย์ใหญ่ คุณสงสัยการตัดสินของอาจารย์ใหญ่หรือ”
“เอ่อ... ฉันไม่กล้า”
ฮั่นเทียนหลินไม่ได้พูดอะไรอีก เขาจ้องมองที่หลินเซินด้วยความเกลียดชังและแสดงออกอย่างเงียบ ๆ ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ความแค้นนี้ยังไม่จบ !
เรื่องระหว่างเขากับตระกูลฮั่นจบลงแล้ว
ด้วยการสนับสนุนของสถาบันไท่ยี่ทำให้ไม่มีใครในเขตปลอดภัยคานาอันกล้าจับกุมหลินเซินโดยใช้ข้อหาที่ไม่มีมูลความจริงเช่นขัดขวางความสงบของประชาชน
แน่นอน แม้ว่าพวกเขาต้องการจับกุมเขา แต่สมาชิกของหน่วยรักษาความสงบที่ไม่ถึงระดับเงินก็คงไม่กล้า
ทั้งสามคนกลับไปที่โรงเรียน
ระหว่างทางหลินเซินเข้าไปในฟาร์มแห่งที่สองและเห็นว่าหลิวเซียงเซียงหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า เขาถอนหายใจและวางแผนที่จะถามเกี่ยวกับมนุษย์เงือกในภายหลัง
หลังจากเข้าห้องเรียน รุ่นพี่ชิงหยาก็ลอยออกไป ในฐานะนักเรียนของสถาบัน เธอไม่มีเหตุผลที่จะต้องซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มนักเรียนมัธยมปลายเพื่อฟังชั้นเรียน
เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้หลินเซินกลับไปนั่งที่เดิม
นักเรียนทุกคนมองไปที่หลินเซินด้วยความตกใจและไม่เชื่อ
เวลานี้ไม่มีใครกล้าล้อเลียนหลินเซินหรือนั่งลงเพื่อคุยกับกู่ว่านเอ๋ออีก
ช่างเป็นเรื่องตลก
อีกฝ่ายได้สังหารนายน้อยฮั่นผู้ซึ่งใส่ร้ายเขาอย่างเปิดเผย แต่เขากลับยังสบายดีและความแข็งแกร่งของเขาเทียบได้กับระดับทองคำดำที่เหนือกว่าระดับทองอีกต่างหาก
เขาแข็งแกร่งกว่าที่เราจินตนาการไว้ในฝันกลางวันเสียอีก
จากการศึกษาที่พวกเขาได้รับตั้งแต่ยังเด็ก ความสามารถของผู้เชี่ยวชาญอาชีพสายต่อสู้เป็นที่รู้จักอยู่แล้ว
การได้เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับทองที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดในเขตปลอดภัยของคานาอันนั้นคือความฝันที่ไม่มีทางเป็นจริง
และตอนนี้หลินเซินที่เพิ่งปลุกอาชีพขึ้นเพียงไม่กี่วันก็ได้เกินระดับทองไปแล้ว แถมยังมีความหวังสำหรับเขาที่จะก้าวไปสู่ระดับที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นในอนาคตอีกด้วย
พวกเขาจะไม่ตื่นเต้น อิจฉาและชื่นชมหลินเซินได้อย่างไร
“หลินเซิน ตอนนี้พี่หลิวสบายดีไหม”
หลังจากนั่งลงกู่ว่านเอ๋อก็ถามด้วยเสียงต่ำ
เมื่อหลิวเซียงเซียงถูกหลินเซินเคลื่อนย้ายไปยังฟาร์มแห่งที่สอง เธอและชิงหยาก็เพิ่งมาถึงอาคารฮั่นคอร์ปอเรชั่น
ดังนั้นเธอจึงไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของหลิวเซียงเซียง
“ตอนนี้เธอน่าจะสบายดีอยู่”
หลินเซินถอนหายใจและใช้น้ำเสียงที่ผ่อนคลายเพื่อซ่อนความกังวลลึก ๆ ของเขา
“แต่เธอยังไม่ตื่น ฉันคิดว่าเธอคงกลัวมาก ฉันจะกลับบ้านคืนนี้และปลอบโยนเธอ”
“อืม ขอให้หายดีนะ”
เมื่อเห็นว่าหลินเซินดูเหมือนจะไม่ได้โกหก กู่ว่านเอ๋อก็รู้สึกโล่งใจและถามด้วยความสงสัยว่า
“ยังไงก็ตาม หลินเซินนายมีพลังมากขนาดนี้ นายเป็นอาชีพเจ้าของฟาร์มจริง ๆ เหรอ ?”
“ใช่ อาชีพนี้ช่วยให้ฉันได้รับความแข็งแกร่งจากพืชและสัตว์ที่ฉันเลี้ยง ฉันแค่โชคดีและทำให้สิ่งมีชีวิตเชื่องมากขึ้น”
หลินเซินตั้งใจสร้างสถานการณ์เพื่ออธิบายแหล่งที่มาของพลังของเขา
ทุกคนที่ได้ยิน พวกเขามองไปที่หลินเซินด้วยความอิจฉามากยิ่งขึ้น
“สวัสดีทุกคน ขอโทษด้วยที่ล่าช้า”
ครูเดินไปบนโพเดียมและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า
“ฉันจะไม่เสียเวลากับสิ่งอื่นใด ฉันจะบอกทุกคนเกี่ยวกับการทดสอบในวันพรุ่งนี้”
