ตอนที่ 47 สถาบันไท่ยี่
ในอาคารหวังคอร์ปอเรชั่น
หวังโซ่วเฉิงมองออกไปนอกหน้าต่างทางต้นไม้ที่สูงใหญ่ที่สามารถทำลายอาคารได้ทุกเมื่อ เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผากขณะที่เขากลืนน้ำลาย
“ท่านประมุข เราควร...”
“หาวิธีแก้ไขความสัมพันธ์ของเรากับหลินเซินไหมครับ”
ชายหนุ่มผมหนาถามด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น
“คุณหนูเหยียนหรันมีความสัมพันธ์อันดีกับหลินเซิน ยังไม่สายเกินไปที่เราจะแก้ไขตอนนี้”
“ไม่...”
หลังจากเงียบไปนาน หวังโซ่วเฉิงก็ถอนหายใจ ดวงตาของเขาค่อย ๆ แน่วแน่ขึ้น
“ต้นไม้ที่สูงที่สุดในป่าจะถูกทำลายด้วยลม”
“แม้ว่าเด็กคนนี้จะทรงพลัง แต่เขาก็ทำให้สาธารณชนโกรธเคืองอย่างไม่ต้องสงสัย แม้ว่าฮั่นเทียนหลินจะไม่สามารถทำอะไรเขาได้ แต่ก็จะมีคนจากเมืองหลวงที่จะหาเรื่องกับเขา”
“ฉันรู้ว่าทุกคนที่นั่นเป็นพวกวิกลจริต หวาดระแวง และคลั่ง สำหรับหลินเซินที่มีการเปิดเผยมากมาย มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่เขาจะทำลายล้างตัวเองเมื่อเขามาถึงเมืองโม่”
“เราจะแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ใช่แล้วฮั่นเทียนหลินได้ทะลวงผ่านระดับทองคำดำแล้ว ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลของเราจะต้องดำเนินต่อไป”
นัยน์ตาแห่งความโศกเศร้าฉายผ่านดวงตาของเขา
“บอกหวังเหยียนหรันให้มาหาฉันที่ฮั่นคอร์ปอเรชั่นในคืนนี้เพื่อหมั้นหมายกับทายาทคนต่อไปของฮั่นเทียนหลิน”
“รับทราบครับ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าตัวเล็ก อย่ากลัวไปเลย”
ชายชราเคราขาวที่เปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีหัวเราะเสียงดัง ดวงตาที่หรี่ลงของเขาโค้งลงทำให้เขาดูเป็นมิตรและช่างพูด
“ฉันเป็นอาจารย์ใหญ่ของสถาบันไท่ยี่ สถาบันอันดับหนึ่งในประเทศเซี่ย ฉันมาที่นี่เพื่อแจ้งให้นายทราบ”
ชายชราเคราขาวมองไปรอบ ๆ และพบชายผมขาวอีกคนยืนอยู่ตรงข้ามเขาข้างหลินเซิน
ด้วยลมหายใจที่ไม่เป็นทางการของเขา ฮั่นเทียนหลินถูกพัดพาไปในอากาศหลายพันเมตร
“ฮ่า มียุงเยอะมาก”
ชายชราผมขาวที่เรียกตัวเองว่าอาจารย์ใหญ่ของสถาบันไท่ยี่ส่ายเคราและพูดต่อ
“เอาล่ะ หนูน้อยหลินเซิน ในฐานะอาจารย์ใหญ่ของสถาบันไท่ยี่ ฉันยอมรับความสามารถ ความแข็งแกร่ง และการกระทำของนายในตอนนี้ !”
“ดังนั้น ฉันจึงขอเชิญนายอย่างเป็นทางการให้เข้าเรียนที่สถาบันไท่ยี่โดยได้รับการยกเว้นจากการสอบ นอกจากนี้ นายยังจะได้รับตำแหน่งภายใต้โครงการฝึกอบรมการช่วยเหลือผู้มีพรสวรรค์อมตะ เพื่อให้ทรัพยากรแก่นายเพื่อพัฒนาเป็นระดับทองคำดำ”
เสียงนั้นดังมากจนแทบจะครอบคลุมพื้นที่ปลอดภัยของคานาอันทั้งหมด
ทุกคนตกใจและสับสน
“โครงการฝึกอบรมการช่วยเหลือผู้มีพรสวรรค์อมตะคล้ายกับโครงการผู้มีความสามารถพิเศษหนึ่งพันจากหนึ่งแสนคนเมื่อหลายสิบปีก่อนหรือไม่”
“ฉันอ้าปากค้างเลย... ทรัพยากรที่จะเติบโตเป็นระดับทองคำดำมีให้อย่างอิสระ นี่ไม่ใจกว้างเกินไปเหรอ เขาเกือบจะรับประกันได้ว่าจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ไม่มีใครเทียบได้เลยทีเดียว”
“จุ๊ ๆ แค่ระดับแบล็คโกลด์ก็ตกใจแล้ว เขาจะได้รับการเลี้ยงดูจนถึงระดับทองคำดำ แต่ความคาดหวังของพวกเขาที่มีต่อหลินหลินเซินอย่างน้อยก็อยู่ในระดับลึกลับ”
“พวกนายกำลังพูดเรื่องอะไรกัน ระดับทองคำดำและระดับลึกลับ มันสูงสุดที่ระดับทองไม่ใช่เหรอ ?”
“งมงาย !”
ผู้ชายในฝูงชนที่เดินทางไปยังที่อื่นยิ้มอย่างเหยียดหยาม ราวกับว่าพวกเขาเป็นผู้ที่ได้รับตำแหน่งในโครงการฝึกอบรมการช่วยเหลือผู้มีพรสวรรค์อมตะ
“ระดับทองเป็นเพียงก้าวแรกสู่การเป็นผู้เชี่ยวชาญ หลังจากนั้นก็ยังมีระดับทองคำดำ, ตำนาน, ลึกลับและวิหารศักดิ์สิทธิ์”
“กล่าวกันว่าเหนือระดับวิหารศักดิ์สิทธิ์แล้วจะเป็นดินแดนที่คุณสามารถมองเห็นต้นกำเนิดของพลังศักดิ์สิทธิ์ได้”
“แต่มีข้อมูลน้อยเกินไป ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”
“อา น่ากลัวจัง”
“นั่นไม่ได้หมายความว่าในสายตาของอาจารย์ใหญ่ของสถาบันนั้น หลินเซินเป็นอัจฉริยะที่จะก้าวไปไกลกว่าระดับทองถึงสามระดับอย่างแน่นอน”
“มิฉะนั้น ทำไมเขาถึงถูกเรียกว่าพรสวรรค์อมตะล่ะ”
“น่ากลัว”
ผู้คนในเขตปลอดภัยของคานาอันสั่นสะท้านด้วยความกลัว มีสัตว์อสูรอยู่ทุกหนทุกแห่งในโลกภายนอก และในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว มีมังกร ทูตสวรรค์ ปีศาจและสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาดจากต่างดาวอาศัยอยู่บนอวกาศ ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่ดาวเทียมจะถูกนำไปใช้งาน
เป็นผลให้เขตปลอดภัยต่าง ๆ สามารถพึ่งพาวิธีการเหนือธรรมชาติบางอย่างในการสื่อสารอย่างเร่งด่วนเท่านั้น
ประชาชนทั่วไปสามารถชมเครือข่ายท้องถิ่นบางแห่งได้
ข่าวที่สดใหม่สามารถนำเข้าจากโลกภายนอกเป็นครั้งคราวเท่านั้น
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นครั้งแรกที่หลายคนได้ยินเกี่ยวกับระดับที่เหนือกว่าระดับทอง
“แล้ว...”
หลินเซินดูลังเลเล็กน้อย แต่เขายังคงแสดงความกังวลในใจ
“ฉันเพิ่งฆ่าผู้เชี่ยวชาญอาชีพสายต่อสู้ ฉันสามารถเข้าสถาบันเพื่อศึกษาต่อในขณะที่มีความผิดได้หรือไม่”
ผู้เชี่ยวชาญอาชีพสายต่อสู้เป็นวิธีเดียวที่จะต่อสู้กับเผ่าพันธุ์อื่น ๆ
การฆ่าผู้เชี่ยวชาญอาชีพสายต่อสู้เกือบจะเทียบเท่ากับการทรยศต่อกองทัพในสมัยโบราณและสังหารหัวหน้า
“ไม่ไม่ไม่”
ชายชราเคราขาวเพียงหัวเราะเบา ๆ และบรรยายราวกับว่าเขากำลังมองชายหนุ่ม
“เมื่อฉันมาที่นี่ ฉันรู้เรื่องราวทั้งหมด”
“คนที่นายฆ่าถูกฆ่าเพราะเขาลักพาตัวครอบครัวของนายไป”
“ในยุคของเรา นี่เป็นการกระทำที่ชอบธรรมอย่างยิ่งที่ต้องเผยแพร่”
ชายชราเคราขาวดูเหมือนจะสังเกตเห็นความสับสนของหลินเซินและดูเหมือนจะล้างบาปชื่อของหลินเซินไว้ล่วงหน้า เขาพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “หลังจากที่มนุษย์เราเผชิญกับหายนะ นายคิดว่าเราอาศัยอะไรในการกอบกู้พื้นที่ที่หายไปและฆ่าศัตรูทีละเล็กทีละน้อยจนพวกมันสั่นสะท้านด้วยความกลัว”
“แน่นอนว่านี่คือจุดกำเนิดของผู้เชี่ยวชาญ”
“แต่ยังมีอีกปัจจัยที่สำคัญ ความรักและความปรารถนาดีต่อครอบครัวและบ้านของเรา”
“ในตอนนั้น ครอบครัวของสหายของเราหลายคนถูกสังหารโดยศัตรู ความเกลียดชังและความตั้งใจที่จะปกป้องครอบครัวที่เหลือผลักดันให้เราฆ่าศัตรูโดยไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเองจนกว่าจะถึงคืนอันยาวนาน”
“ถ้านายเป็นคนขี้ขลาดที่ครอบครัวถูกคุกคามแต่ยังคงลังเลในการกระทำของนาย ฉันคงไม่มาที่นี่เป็นการส่วนตัว”
“นายใช้การกระทำของนายเพื่อแสดงให้โลกเห็นถึงเจตจำนงในใจของนาย นายจะใช้ชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อปกป้องความปลอดภัยของครอบครัวนาย”
“นั่นคือเหตุผลที่ฉันชื่นชมนาย”
“ฉันหวังว่าจะได้เห็นนายเติบโตต่อไปจนถึงวันที่นายปฏิบัติต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมดเหมือนเป็นครอบครัวของนาย”
ทันใดนั้นหลินเซินก็น้ำตาไหล
คน ๆ นี้พูดได้ดีจนแทบจะสัมผัสได้ด้วยตัวเอง
เขาเชื่อว่าทุกคนที่ได้ยินสิ่งนี้จะพัฒนาการรับรู้บางอย่างสำหรับเขา
แม้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นด้วยในใจ แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาดัง ๆ ได้ มิฉะนั้น ความคิดเห็นเช่น คุณไม่มีหัวใจคุณไม่ใช่มนุษย์ และ ไอ้เนรคุณจะเกี่ยวกับพวกเขา
เนื่องจากเขาได้ทำการล้างความผิดของเขาไปแล้ว หลินเซินจึงตกลงทำตามคำขอของเขาแม้ว่าจะไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งของเขาก็ตาม หลังจากที่ได้เห็นเขาเป่าหลินฮั่นเทียนหลินออกไปในลมหายใจเดียว
หลินเซินหายใจเข้าลึก ๆ เผยรอยยิ้มที่จริงใจ
“ฉันยินดีตอบรับคำเชิญของคุณเพื่อเป็นนักเรียนของสถาบันไท่ยี่”
“ดี !”
รอยยิ้มของชายชรากว้างขึ้น
“ชิงหยา !”
“ฉันมาแล้ว อาจารย์ใหญ่ !”
ผู้หญิงที่ไม่มีตัวตนในชุดสีเขียวเดินช้า ๆ จากก้อนเมฆ
“ฉันจะฝากหลินเซินไว้ในความดูแลของเธอ เขาจะเพลิดเพลินไปกับการดูแลแบบเดียวกับว่านเอ๋อในขณะนี้ ฉันจะทำการปรับเปลี่ยนเมื่อเขามาถึงสถาบัน”
หลังจากพูดจบ ชายชราเคราขาวก็หายไป
เมื่อมองไปที่พี่สาวชิงหยาและกู่ว่านเอ๋อ ในที่สุดหลินเซินก็เผยรอยยิ้มที่ผ่อนคลาย
“กำไรที่คาดไม่ถึง”
หลังจากที่ชายชราหายตัวไป ชายที่ปิดตาพร้อมกับคาตานะคาดเอวก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างสบาย ๆ ในมุมที่ไม่มีใครสังเกตเห็น เขามองไปที่หลินเซินและอีกสองคนจากระยะไกลและยิ้มจาง ๆ
“เงือกที่มีสายเลือดราชวงศ์...และทรราชอีกคน”
