ตอนที่ 16 : หลงใหลในความเร็ว มาถึงโรงพยาบาล 

ตอนที่ 16 : หลงใหลในความเร็ว มาถึงโรงพยาบาล 

หลังจากหลินฝานวางสาย เขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะกินอะไรอีก เขาตรงไปยังลานจอดรถชั้นใต้ดิน

เมื่อเครื่องยนต์คำราม ลัมโบร์กินี่ก็พุ่งทะยานออกไปราวกับสัตว์ป่า

ในอดีตเมื่อเขาขับรถ หลินฝานมักจะรักษาระดับความเร็วและขับช้าๆ อยู่เสมอ

วิธีที่เขาขับรถนั้นดูไม่เหมือนว่าเขากำลังขับรถซุปเปอร์คาร์เลย แต่เป็นรถธรรมดาๆ

อย่างไรก็ตาม วันนี้หลินฝานกลับไม่ได้นุ่มนวลเลย

เขาแทบจะเจาะทะลุอากาศและเร่งความเร็วอย่างต่อเนื่อง

มันทำให้เกิดเสียงดังกึกก้องไปตามท้องถนนเป็นครั้งคราว

เมื่อหลินฝานขึ้นไปบนทางหลวง เขาก็เป็นดั่งปลาในน้ำและไร้ซึ่งการควบคุมใดๆ

เขาเร่งความเร็วต่อ!

ด้วยทักษะการขับรถอย่างมืออาชีพและการสนับสนุนจากทักษะมุ่งมั่นเต็มร้อย เขาจึงสามารถไปถึงความเร็วสูงสุดได้

หลินฝานอยากไปอยู่ข้างๆ ครอบครัวของเขาให้เร็วที่สุด

...

หญิงสาวสวยในชุดสีน้ำเงินกำลังขับรถเฟอร์รารีสีแดงบนทางหลวง

ในช่วงเวลานั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงคำรามของเครื่องยนต์มาจากไกลๆ ในทันใด

เมื่อมองผ่านกระจกมองหลัง สาวสวยในชุดสีน้ำเงินก็เห็นลัมโบร์กินี่สีเทาเงินกำลังขยับเข้ามาใกล้เธอ

ดวงตาที่เหมือนกับอัญมณีของเธอเปล่งประกายขึ้นในทันใด และริมฝีปากที่บางเหมือนใบวิลโลว์ของเธอก็โค้งขึ้นเล็กน้อย

หลังจากนั้นในทันใด ขาเรียวสวยของเธอก็เหยียบคันเร่ง

ตู้ม!

ทันใดนั้นเอง เฟอร์รารี่สีแดงเพลิงก็ส่งเสียงคำรามเหมือนสัตว์ร้ายและเร่งความเร็วขึ้น

การแข่งขันเริ่มขึ้นแล้ว

คนเราไม่สามารถตัดสินหนังสือจากหน้าปกได้ เฉกเช่นเดียวกับที่ทะเลไม่อาจประมาณได้

แม้ว่าสาวงามในชุดสีน้ำเงินจะดูเงียบขรึม แต่ก็คงไม่มีใครคิดว่าเธอมีจิตใจที่ร้อนแรงดั่งดวงอาทิตย์และทักษะการขับรถที่ท้าทายขีดจำกัดของความเร็วเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม มันก็น่าเสียดายที่วันนี้เธอต้องมาพบกับหลินฝาน

ไม่ว่าสาวสวยผู้นี้จะเร่งความเร็วเท่าไร แต่หลินฝานก็ยังสามารถหดระยะห่างระหว่างพวกเขาเข้ามาได้ทีละนิดๆ

ในท้ายที่สุด หลินฝานก็หักเลี้ยวและกวาดผ่านสาวสวยในชุดสีน้ำเงินไปพร้อมกับสายลมอันรุนแรง

สาวสวยในชุดสีน้ำเงินมองเห็นร่างของหลินฝานผ่านกระจก

จากนั้นเธอก็เห็นเพียงไฟท้ายของรถที่กำลังแล่นออกไป

“ALF 666 ฉันหวังว่าจะพบกันอีกในเร็วๆ นี้นะ” สาวสวยในชุดสีน้ำเงินพูดเบาๆ

...

เมื่อครู่หลินฝานไม่ได้คิดเรื่องการแข่งเลย

เขายังคงเดินหน้าต่อไปด้วยความเร็วสูงที่สุดของเขา

เจียงเป่ยไม่ไกลจากเมืองชิง

ไม่นานนักเขาก็มาถึงโรงพยาบาลกลางของเมืองชิง

เขาเปิดประตูเข้าไปในวอร์ดและเห็นพ่อของเขา หลินเถากำลังนอนอยู่บนเตียง เขาหายใจโดยใช้หน้ากากออกซิเจนด้วยความยากลำบาก ใบหน้าเหี่ยวย่นของเขาซีดเซียว

หัวใจของหลินฝานเจ็บปวดขึ้นมา

แกร๊ก! แกร๊ก!

ในเวลานั้นเอง ประตูห้องก็เปิดออก

แม่ของเขา ไต้เว่ยเสวี่ยก็เดินเข้ามา

“หลินฝาน ลูกกลับมาเร็วจัง?” ไต้เว่ยเสวี่ยตกใจ

หลินฝานทำไม้ทำมือเพื่อบอกให้ออกไปคุยกันข้างนอกเพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของพ่อ

บริเวณทางเดิน

“แม่ อาการของพ่อเป็นยังไงบ้างครับ?” หลินฝานถาม

ตอนแรกไต้เว่ยเสวี่ยได้ปิดบังหลินฝานไว้เพราะเธอไม่อยากให้เขาเป็นห่วง

แต่ในตอนนี้ที่หลินฝานรู้ว่าหลินเถาล้มป่วยแล้ว มันจึงไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรอีก

“มันมีเนื้องอกในท้องของพ่อ หลังจากที่พวกเราจ่ายค่าธรรมเนียมแล้ว พวกเราก็น่าจะได้รับการผ่าตัดภายในสองสามวันนี้” ดวงตาของไต้เว่ยเสวี่ยแดงเล็กน้อยในขณะที่เขาพูดเช่นนี้

“ว่าแต่ลูกยังไม่ได้บอกแม่เลยเกี่ยวกับเงินห้าล้านก้อนนั้น?”

เมื่อหลินเถาล้มป่วย ไต้เว่ยเสวี่ยก็รู้สึกราวกับว่าฟ้าถล่มลงมา แต่เธอก็กัดฟันและอดทนไว้

ในสองวันที่ผ่านมา เธอได้คอยดูแลหลินเถาและขอยืมเงินคนไปทั่ว

อย่างไรก็ตาม การผ่าตัดก็จำเป็นต้องใช้เงินก้อนโต้ และไต้เว่ยเสวี่ยก็ไม่อาจหาเงินก้อนนั้นได้ในเวลาสั้นๆ

ในวันนี้ จู่ๆ หลินฝานก็ส่งเงินมา 5 ล้าน ทำให้ไต้เว่ยเสวี่ยทั้งประหลาดใจและมีความสุขมาก อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังไม่กล้าจ่ายค่าผ่าตัดในทันที

หลินฝานเป็นแค่พนักงานธรรมดาๆ เขาจะเอาเงินก้อนโตขนาดนี้มาจากไหน?

ไต้เว่ยเสวี่ยเป็นห่วงว่าเขาจะเลือกเดินทางที่ผิด

ถ้าเธอใช้เงินก้อนนี้ไปและมันกลับมาทำร้ายหลินฝาน มันก็คงจะสายเกินไปที่จะกลับมาเสียใจ

หลินฝานกล่าว “แม่ครับ ไม่ต้องห่วง นี่เป็นเงินที่ผมได้มาจากการลงทุนในหุ้นและซื้อบิทคอยน์ นอกจากนี้นี่ยังเป็นแค่ส่วนเล็กๆ เท่านั้น ครอบครัวของเราไม่ได้ขาดเงินอีกแล้ว”

หลินฝานไม่ได้คิดที่จะบอกใครเกี่ยวกับระบบ รวมทั้งพ่อแม่และน้องสาวของเขาด้วย

มันไม่ใช่ว่าหลินฝานไม่ไว้ใจพ่อแม่และน้องสาวของเขา แต่สิ่งสำคัญก็คือแม้ว่าเขาจะบอก พวกเขาก็คงจะไม่เชื่อหลินฝาน มันรังแต่จะเป็นการสร้างปัญหาเปล่าๆ

ไต้เว่ยเสวี่ยเองก็เคยได้ยินว่ามีคนรวยขึ้นมาในชั่วข้ามคืนจากการซื้อหุ้นและบิทคอยน์เหมือนกัน

ดังนั้นเมื่อเธอได้ยินคำพูดของหลินฝาน เธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกอยู่ภายในใจ

จากนั้นเธอก็มองไปยังหลินเถาที่นอนอยู่บนเตียงในวอร์ดด้วยสีหน้าเป็นกังวลมากๆ

หลังจากนั้นเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบๆ “แม่ขอไปจ่ายค่าธรรมเนียมก่อนนะ”

หลินฝานพูด “แม่ครับ นั่งพักอยู่นี่แหละ เดี๋ยวผมไปเอง”

โรงพยาบาลไม่เคยขาดแคลนผู้ป่วย และมันก็มีคิวยาวอยู่ที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน

ในเวลานั้นเอง หมอในชุดขาวกลุ่มหนึ่งและชายวัยกลางคนสองสามคนในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปล่งออร่าไม่ธรรมดาก็เดินเข้ามาพร้อมกัน

ข้างหลังพวกเขามีนักข่าวมืออาชีพสองสามคนที่ถือไมโครโฟนอยู่ในมือและพาดกล้องอยู่บนไหล่

ชายร่างผอมสูงที่ยืนอยู่ด้านข้างของหลินพูดด้วยความตกใจว่า “มันมีกล้องด้วย! เกิดอะไรขึ้น?”

ชายร่างเตี้ยกล่าว “ไม่มีทาง นายไม่เห็นข่าวเหรอ? ชายใส่แว่นคนนั้นคือผู้ว่า”

“สวรรค์! ผู้ว่าราชการจังหวัดมาเยี่ยมโรงพยาบาลงั้นเหรอ? นี่ไม่ได้หมายความว่าวันนี้พวกเราก็ได้ออกทีวีด้วยเหรอ?” ชายร่างสูงผอมพูดด้วยความตื่นเต้น

หลินฝานได้ยินบทสนทนาระหว่างคนทั้งคู่ และดวงตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย เขาตัดสินใจเดินเข้าไปหาคนพวกนั้น

ผู้ว่าถูกล้อมไว้ด้วยบอดี้การ์ด และคนธรรมดาย่อมไม่อาจเข้าไปใกล้ได้เลย

อย่างไรก็ตาม หลินฝานก็ไม่ใช่คนธรรมดา

เขาข้ามเหล่าบอดี้การ์ดไปอย่างง่ายดายและเข้าไปหาท่านผู้ว่า

“นายเป็นใครกัน?” ผู้ว่าสับสนเล็กน้อย

หลินฝานหยิบตรารูปมังกรออกมาจากกระเป๋าของเขาและกล่าวว่า “ท่านผู้ว่า คุณมีเวลาคุยกับผมเป็นการส่วนตัวหน่อยไหมครับ?”

ม่านตาของผู้ว่าที่แต่เดิมเคยใจเย็นสั่นเล็กน้อย

เขาเคยเห็นตรารูปมังกรมาก่อนและเข้าใจได้ชัดเจนว่ามันหมายถึงอะไร เขารีบพยักหน้าและกล่าวว่า “ได้สิ”

จากนั้นเขาก็หันไปหาหมอหัวโล้นและถาม “ผู้อำนวยการหวง คุณช่วยหาที่เงียบๆ ให้พวกเราหน่อยได้ไหม?”

“ได้ครับๆ เชิญทางนี้เลยครับ” ผู้อำนวยการหวงกล่าว

ในไม่ช้าผู้อำนวยการหวงก็พาทั้งสองคนไปยังห้องประชุมกว้าง

“ผู้อำนวยการหวง คุณก็ควรอยู่ที่นี่ด้วยนะครับ” หลินฝานกล่าว

“ครับ” ผู้อำนวยการหวงตอบ

ทั้งสามนั่งลง

หลินฝานไม่อ้อมค้อมและตรงเข้าประเด็น “ผมมาหาคุณในคราวนี้เพราะมีเรื่องส่วนตัวที่อยากขอความช่วยเหลือ”

เมื่อผู้ว่าได้ยินเช่นนี้ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่โกรธ แต่เขายังรู้สึกดีใจขึ้นมาด้วย

แม้ว่าระดับของหลินฝานจะเท่าเทียมกับเขา แต่สิทธิพิเศษของอีกฝ่ายกลับมีมากกว่า

ถ้าเขาช่วยหลินฝานได้ เขาก็จะสามารถพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งคู่ได้ ในสายตาของผู้ว่า นี่คือสิ่งที่ดีมากเลย