ตอนที่ 12 : นางพญามังกร! อันเดดลอร์ด!
ตอนที่ 12 : นางพญามังกร! อันเดดลอร์ด!
“มีของแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ?” โจวโจวประหลาดใจเล็กน้อยในขณะที่เขาเปิดกระดานสนทนา
ในเวลานั้นเอง เหล่าลอร์ดในกระดานสนทนาต่างก็กำลังพูดคุยกันถึงประกาศโลก
“พี่ใหญ่ตะวันสาดแสงสุดยอดไปเลย”
“พี่ใหญ่ตะวันสาดแสงเป็นคนแรกที่พิชิตดินแดนของลอร์ดต่างเผ่าพันธุ์ได้จริงๆ เหรอ?”
“ฉันคิดว่าจะเป็นลอร์ดอัศวินที่มีพรสวรรค์แห่งลอร์ดระดับเพชรซะอีกที่เป็นคนแรก”
“ส่วนฉันคิดว่านางพญามังกรจะได้เป็นคนแรก”
“ลอร์ดคนนี้แตกต่างออกไปจริงๆ ฉันรู้สึกมานานแล้วว่าพี่ใหญ่ตะวันสาดแสงแข็งแกร่งมาก ไม่แปลกเลยที่เขาจะทำเรื่องแบบนี้ได้ เขาคือพี่ใหญ่ที่ขายเนื้อ 4,000 หน่วยเพื่อแลกกับวัสดุพื้นฐานนะ!”
“นั่นก็จริง พี่ใหญ่ตะวันสาดแสงได้แสดงความแข็งแกร่งของเขาออกมานานแล้ว เพียงแต่พวกเราไม่มั่นใจก็เท่านั้นเอง”
“งั้นก็ยืนยันได้แล้วสินะ เขาคือพี่ใหญ่จริงๆ!”
“นายหมายความว่ายังไงนะ พี่ใหญ่งั้นเหรอ! เขาคือ ‘ลูกพี่’ ต่างหาก!”
“ลูกพี่จงเจริญ! (ตะโกนสุดเสียง)”
…
ณ ภูเขาสีดำสูงตระหง่านบนที่ราบ บนภูเขามีรังขนาดใหญ่อยู่มากมาย ราวกับว่าพวกมันมีไว้สำหรับสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่โดยเฉพาะ
สาวสวยชาวตะวันตกร่างสูงในชุดสีขาวราวกับหิมะกำลังยืนอยู่ตรงหน้าภูเขาสีดำลูกนั้น
ชื่อของเธอคือซูซาน มาร์กาเร็ต ฉายาลอร์ดคือ นางพญามังกร!
ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นดาราภาพยนตร์นานาชาติที่มีชื่อเสียงบนดาวเคราะห์สีน้ำเงิน!
เมื่ออายุได้ 21 ปี เธอได้แสดงเป็นนางเอกในภาพยนตร์เรื่อง “ตำนานแห่งนางพญามังกร” และมีชื่อเสียงขึ้นมาเพราะฝีมือการแสดงที่โดดเด่นของเธอ
หลังจากมาถึงทวีปจื้อเกา เธอก็ได้ปลุกพรสวรรค์แห่งลอร์ดระดับมหากาพย์—ราชินีเลือดมังกรขึ้นมา ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะโชคชะตาหรือความบังเอิญกันแน่!
เธอสามารถใช้รังไวเวิร์นที่อยู่ข้างหลังเธอเพื่ออัญเชิญไวเวิร์นออกมาได้หนึ่งตัวในทุกๆ 3 วันและทำให้มันกลายเป็นลูกน้องของเธอได้!
ไวเวิร์นจะเกิดมาพร้อมกับความแข็งแกร่งในระดับบรอนซ์เขียว ซึ่งเรียกได้ว่าแข็งแกร่งพอตัวเลย
ดังนั้นมอนสเตอร์รอบๆ ดินแดนของเธอจึงถูกกวาดล้างไปโดยเหล่าไวเวิร์นที่เธออัญเชิญออกมาในสองวันที่ผ่านมา
นอกจากนี้เธอยังได้พบกับลอร์ดจากเผ่าพันธุ์อื่นด้วย อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะอีกฝ่ายมีบาเรียป้องกันลอร์ดมือใหม่อยู่
“เจ้าตะวันสาดแสง…”
“เขาฆ่าลอร์ดจากต่างเผ่าพันธุ์ได้ยังไง?”
“พรสวรรค์แห่งลอร์ดของเขาคืออะไรกัน?”
“หรือว่าเขาจะเป็นเหมือนกับฉันที่สามารถอัญเชิญกำลังรบซึ่งไม่ใช่มนุษย์ออกมาได้ด้วยพรสวรรค์แห่งลอร์ด? ทหารของเขาคืออะไรกัน? เอลฟ์? แฟรี่? คนยักษ์? ไททัน? หรือปีศาจ?”
ในความเห็นของซูซาน เขาต้องมีกองกำลังที่ไม่ใช่มนุษย์และรู้วิธีหลบหลีกบาเรียป้องกันเพื่อเข้าไปจัดการกับลอร์ดต่างเผ่าได้อย่างรวดเร็วขนาดนั้นแน่ๆ
มิฉะนั้น เขาจะสามารถทำในสิ่งที่แม้แต่เธอยังไม่สามารถทำได้ในตอนนี้ได้ยังไง?
ทหารมนุษย์เหรอ?
เธอรู้ดีว่าทหารเผ่ามนุษย์นั้นอ่อนแอแค่ไหน มันยากมากด้วยซ้ำที่พวกมันจะเดินออกไปนอกบาเรียป้องกัน แล้วพวกมันจะไปโจมตีลอร์ดเผ่าอื่นได้ยังไง?
อย่างไรก็ตาม เธอก็คงไม่คิดหรอกว่าเจ้าตะวันสาดแสงจะใช้ทหารเผ่ามนุษย์(ด้วยจำนวนที่มากกว่าที่เธอจะคิด)ซึ่งเธอดูถูกจนถึงที่สุดเพื่อคว้าชัยในการต่อสู้นี้
“ฉันก็ต้องหาวิธีฆ่าลอร์ดต่างเผ่าด้วยเหมือนกัน มิฉะนั้น แสงทั้งหมดจะต้องส่องไปที่เจ้าตะวันสาดแสงผู้นั้นแน่” ซูซานมีความทะเยอทะยานอย่างมากสำหรับตำแหน่งเจ้าแห่งลอร์ดแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงก็ตาม
…
ณ อีกสถานที่ ออร่าของอันเดดอันน่าขนลุกได้เต็มไปทั่วสุสาน
ในหลุมศพใจกลางสุสานมีชายหนุ่มหน้าซีดนอนอยู่
ชื่อของเขาคือจางฮั่น ฉายาลอร์ดของเขาคืออันเดดลอร์ด!
พรสวรรค์แห่งลอร์ดของเขาคือพรสวรรค์ระดับมหากาพย์—คืนชีพอันเดด!
มันสามารถเพิกเฉยต่อความแข็งแกร่งและขอบเขต และเปลี่ยนคนตายให้กลายเป็นข้ารับใช้อันเดดภายใต้การควบคุมของเขาได้โดยความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขาถือว่าเป็นข้อจำกัดของพลังนี้!
อย่างไรก็ตาม ความสามารถทางจิตของเขาก็ทรงพลังมากในฐานะลอร์ดระดับมหากาพย์ มันแข็งแกร่งกว่าเนโครแมนเซอร์ทั่วไปถึง 10 เท่า!
ในตอนนี้เขาอยู่ในระดับเหล็กดำขั้นกลางแล้ว แต่เขาก็สามารถควบคุมอันเดดระดับเหล็กดำขั้นต้นได้ถึง 50 ตัว หรือจะเป็นอันเดดระดับเหล็กดำขั้นกลางก็ควบคุมได้ถึง 10 ตัว!
จำนวนนี้จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นของเขา!
ในเวลานี้เอง เขาเองก็กำลังมองไปที่กระดานสนทนาด้วยรอยยิ้มแปลกๆ บนใบหน้า
“เจ้าตะวันสาดแสง…”
“น่าสนใจ!”
“จงแข็งแกร่งขึ้น แข็งแกร่งขึ้นให้มากๆ!”
“วันหนึ่ง อันเดดของฉันจะเข้ายึดทวีปจื้อเกาอย่างเป็นทางการ”
“พวกลอร์ดทั้งหลายคงอ่อนแอเกินไปที่จะจัดการกับพวกมัน”
“เมื่อถึงเวลา! นายจะต้องกลายมาเป็นสมาชิกของกองทัพอันเดดของฉันและฉันก็จะเหยียบขึ้นบนบัลลังก์สูงสุด!”
หวือ!
ดวงตาของจางฮั่นกลายเป็นเปลวไฟสีเขียวเข้มสองดวงที่กำลังลุกโชนอยู่ในทันใด
…
โจวโจวย่อมไม่รู้ว่าลอร์ดผู้มากพรสวรรค์หลายๆ คนกำลังเล็งเป้ามาที่เขาแล้ว
แม้ว่าเขาจะรู้… แต่เขาก็คงจะไม่กลัว
กลับกัน เขาอาจจะบอกว่ามันตื่นเต้นซะมากกว่า
มาดูกันว่าฉันจะทำให้พวกนายดรอปพรสวรรค์แห่งลอร์ดออกมาได้ไหมในอนาคต!
ในเวลานั้นเอง เขาก็มองไปยังกล่องสมบัติสีทองที่ปรากฏออกมาจากอากาศบางๆ ตรงหน้าของเขา
[กล่องสมบัติระดับสูงสุด: รางวัลส่วนตัวที่ถูกส่งมอบมาจากเจตจำนงสูงสุด มีแค่ลอร์ดเท่านั้นที่สามารถเปิดมันได้ มันจะทำให้ลอร์ดผู้นั้นได้รับสมบัติที่เขาต้องการที่สุด!]
“นี่คือกล่องสมบัติระดับสูงสุดงั้นเหรอ?” โจวโจวอยากจะเปิดมันทันทีเพื่อดูว่ามีอะไรอยู่ด้านใน
อย่างไรก็ตาม เขาก็ยกเลิกความคิดนี้ไปชั่วคราวเมื่อเขาคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบัน
“เอากล่องสมบัตินี่กลับไปยังบ้านของข้าก่อน” โจวโจวพูดกับทหารดาบโล่ทั้งห้าคน
“ขอรับท่านลอร์ด!” พวกเขาทั้งห้าประสานเสียงพร้อมกันด้วยความเคารพ
โจวโจวพยักหน้า
จากนั้นเขาก็เปิดการจัดอันดับชื่อเสียง หน้าต่างการจัดอันดับสีทองปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา
เขามองไปที่มัน
อันดับที่ 1: เจ้าตะวันสาดแดง–คะแนนชื่อเสียง: 1!
อันดับที่ 2: ไม่มี
อันดับที่ 3: ไม่มี
…
อันดับที่ 100: ไม่มี
เขาเป็นลอร์ดแค่คนเดียวในการจัดอันดับ
“การจัดอันดับชื่อเสียงนี่มีประโยชน์อะไรกัน?”
โจวโจวสงสัย
ข้อความสีทองปรากฏขึ้นทันทีที่เขาพูดจบ
[คำแนะนำลอร์ดมือใหม่: การจัดอันดับชื่อเสียงแสดงถึงชื่อเสียงของลอร์ดในทวีปจื้อเกา! ลอร์ดที่มีระดับชื่อเสียงจะได้รับความภักดีจากสิ่งมีชีวิตที่มีความสามารถจากทวีปจื้อเกาในวันข้างหน้าอย่างแน่นอน นอกจากนี้ยังมีโอกาสสูงที่จะสรรหาผู้มีความสามารถในอนาคตได้!]
“การจัดอันดับชื่อเสียงนี่ก็ไม่เลวเลย!” ดวงตาของโจวโจวเป็นประกาย
จากนั้นเขาก็มองไปยังตราดินแดนที่เขาเพิ่งได้รับมา
[ชื่อไอเท็ม: ตราดินแดน]
[ระดับไอเท็ม: ระดับเหล็กดำขั้นต้น]
[เอฟเฟกต์ไอเท็ม: ตัวตนและอำนาจแห่งลอร์ดที่สามารถใช้เพื่อเพิ่มระดับดินแดนและใช้งานพิเศษบางอย่างได้]
[รายละเอียดไอเท็ม: ไอเท็มล้ำค่าที่สุดของลอร์ด]
“ฉันสามารถกลับไปอัพเกรดบ้านไม้ของลอร์ดได้แล้ว” โจวโจวพูดก่อนที่จะเก็บมัน
หลังจากนั้น เขาก็ค้นบ้านต่อสักพักและเดินออกมาจากบ้านไม้ของลอร์ดหลังจากที่ยืนยันแล้วว่าไม่มีของมีค่าเหลืออยู่อีก
เขามองไปรอบๆ และเดินไปที่ประตูอัญเชิญซึ่งสูญเสียแสงสว่างของมันไปแล้ว
[ประตูอัญเชิญ: หมดสภาพ]
น่าเสียดายจริงๆ
ดูเหมือนว่าสิ่งปลูกสร้างในดินแดนจะหมดสภาพไปหลังจากลอร์ดของพวกมันตายแล้ว
บ้านไม้ของลอร์ดและประตูอัญเชิญก็เหมือนกัน
“งั้นก็ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องยึดครองดินแดนแห่งนี้” โจวโจวพึมพำกับตัวเอง
เขาคงไม่สามารถประจำการกองทหารไว้ในที่ๆ มีแค่บ้านเปล่าได้หรอกจริงไหม?
ในเวลานั้นเอง เขาก็เห็นไป่อี้เดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับทหารกลุ่มหนึ่ง
“ท่านลอร์ด ข้าเพิ่งนำกองกำลังของข้าไปจัดการกับพวกโคโรร่าอีก 5 ตัวที่เหลืออยู่และจับพวกมันกลับมาแบบเป็นๆ อีก 1 ตัว” ไป่อี้กล่าวด้วยความเคารพ
จากนั้นเธอก็โบกมือขวาของเธอ
ทหารดาบโล่ 2 คนที่กำลังคุมตัวสมาชิกเผ่าพันธุ์โคโรร่าได้เดินเข้ามาตรงหน้าของโจวโจว
“ท่านลอร์ด พวกเราจะเอายังไงกับมันดี?”
โจวโจวไม่ได้พูดอะไรออกมา
เขามองไปยังพวกต่างเผ่าคนนี้และรู้ว่าความแข็งแกร่งของมันอยู่ในระดับเหล็กดำขั้นต้นเท่านั้น
ทันใดนั้นเอง ดวงตาของโจวโจวก็เปล่งประกายขึ้นมา
การรับรู้ทางจิต!
ร่างของชาวโคโรร่าแข็งทื่อทันทีในขณะที่มันมองมายังโจวโจวด้วยความเหลือเชื่อ จากนั้นดวงตาของมันก็สูญเสียความแวววาวไป
โจวโจวหลับตาลงและลืมตาขึ้นอีกครั้งหลังจากผ่านไปสักพัก
“นั่นคือชาวเมืองพอตส์คนสุดท้าย ฆ่ามันซะ” โจวโจวพูดอย่างใจเย็น
ผ่านการรับรู้ทางจิตของเขา เขาจึงรับรู้ได้ลางๆ ว่าพวกพ้องของมันได้ตายไปหมดแล้ว
เนื่องจากมันเป็นเช่นนั้น มันจึงไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้อีก
“เจ้าค่ะ!” ไป่อี้พาคนไปจัดการกับมัน
หลังจากนั้นโจวโจวและคนอื่นๆ ก็ไม่รั้งอยู่ต่อไปอีกและนำทุกคนพร้อมทั้งไอเท็มกลับไปยังเมืองตะวันสาดแสง
…
ในบ้านไม้ของลอร์ด ณ เมืองตะวันสาดแสง โจวโจวมองไปยังกล่องสมบัติระดับสูงสุดในมือของเขา
“มาดูกันว่ามันจะมีอะไรอยู่ข้างใน!” เขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
…
