ตอนที่แล้วบทที่ 97 ไปถึงทะเลลาวา
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 99 ไล่ตามอันดับหนึ่ง (อ่านฟรี)

บทที่ 98 โหดเหี้ยมมาก (อ่านฟรี)


“อืม ดูเหมือน 2 คนนี้จะสนิทกันมาก” เขาขับรถมือเดียวขณะที่อีกมือหนึ่งเท้าคาง

เฟลิกซ์ขมวดคิ้ว “ยากล่ะ”

เฟลิกซ์รู้เลยว่าคราวนี้เขาไม่สามารถใช้ระเบิดพิษหลอนประสาททำให้พวกเขาทะเลาะกันได้ และไม่สามารถใช้พิษอื่นๆ ได้ด้วยเนื่องจากทั้งคู่ปิดหน้าต่างสนิท

“นั่นเป็นวิธีเดียวที่ฉันจะแอบใส่พิษเข้าไปได้จริงๆ ใช่ไหม?” เขาคิดขณะตรวจสอบรถตัวเองเพื่อหาช่องโหว่ที่เขาคิด

ถ้าเขาพบมันในรถของเขา ก็มีโอกาสสูงที่รถคันอื่นจะมีเหมือนกัน เนื่องจากผู้เล่นส่วนใหญ่เน้นไปที่การปรับเปลี่ยนลักษณะภายนอกของรถ ผิดกับภายในรถที่องค์ประกอบหลักยังเป็นโมเดลเดิมแม้จะมีการตกแต่งเพิ่มเติมเล็กน้อย

เขาสัมผัสช่องปล่อยกระสุนด้านในอย่างสงสัย "อืม ถ้าฉวยโอกาสจากเสี้ยววินาทีที่ช่องปืนเปิด มันน่าจะสำเร็จ"

เขาถอนหายใจ เขาต้องตัดสินใจใช้แผนเสี่ยงๆ นี้อย่างช่วยไม่ได้

ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

เขาสามารถเร่งความเร็วแซง 2 คันหน้าได้ แต่เขาคงเป็นไอ้โง่ที่ออกจากตำแหน่งนักล่าไปเป็นเหยื่อเพียงเพื่อนำหน้าเล็กน้อย

และแย่กว่านั้นคือเขาจะถูกประกบจากทั้งด้านหน้าและด้านหลัง มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาจะร่วมมือกันกำจัดเขาหรือไม่

ดังนั้น ทางเลือกเดียวคือกำจัด 2 คันหน้าออกไป และจัดการให้สะอาดที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยไม่ต้องต่อสู้พัวพัน

หลังจากสรุปแผนครั้งสุดท้าย เฟลิกซ์ก็เร่งเข้าไปใกล้รถคันขวาสุด เขาไม่สนใจว่าพวกเขาจะสังเกตเห็นรึเปล่า

“คุณอาร์กติก•ฮาร์ท มีคนตามเรามา มีแผนอะไรไหม?” ชายที่มีหูพิเศษด้านหลังศีรษะหนึ่งข้าง ถามด้วยท่าทีสบายๆ เมื่อเขาสังเกตกระจกมองหลัง และเห็นรถของเฟลิกซ์ขับเข้ามาใกล้

"อืม ใช้กลยุทธ์ประกบหนีบตามปกติแล้วกัน" หญิงสูงวัยที่มีริมฝีปากสีฟ้าเย็นฉ่ำเป็นมันเงาตอบเรียบๆ

“ยาวหรือสั้น?” เขาถาม

"ยาวเลย" เธอว่า “ก่อนหน้านี้ฉันเห็นเขาพ่นควันพิษสีขาวออกจากรถเป็นทางยาว เราต้องไม่อยู่ท้ายรถเขา”

“โอเค ดูหลังให้ผมด้วย” เขาสั่ง

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าสั่งฉัน ร็อบโซนาร์” เธอบ่น

“เฮ้ ช่วยดูแลหลังผมหน่อยได้ไหม” ร็อบโซนาร์ขอร้องขณะเกาหูที่สามอย่างเคืองๆ

"ดีขึ้น" เธอยิ้มอ่อนแล้วเบี่ยงรถไปทางซ้าย แยกออกจากคู่หู

เฟลิกซ์มองรถเธอสักครู่และเพิกเฉย ดูเหมือนว่าเธอขยับห่างออกไปโดยไม่ตั้งใจ แต่เธอกำลังหลอกล่อเขา และจะโจมตีเมื่อเหยื่อไม่ทันตั้งตัว

แต่ก่อนหน้านั้นเธอจะอยู่ห่างจากเขาซักพัก

“คิดจะประกบฉันเหรอ” เขาหัวเราะขณะสร้างระเบิดสีเขียวขนาดเท่าผลถั่ว 2 ลูกด้วยการดีดนิ้ว จากนั้นเขาก็ใส่มันลงในช่องปล่อยกระสุ่นหน้ารถทั้ง 2 ช่องแล้วปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้นยังไม่ยิง

แต่ปืนที่ติดหลังรถคันหน้าที่ดูเหมือนปากสิงโต ได้ยิงคลื่นเสียงออกมาอย่างต่อเนื่องรูปวงกลมเข้าหารถของเฟลิกซ์

วุง~!

“เวรเอ๊ย!”

เฟลิกซ์รีบหักขวาหลบ แต่กระจกหน้าเขาก็ร้าวเล็กน้อยหลังจากโดนมุมคลื่นเสียงอัดใส่ เขาไม่คิดเลยว่าเหยื่อของเขาจะเป็นผู้ใช้พลังเสียง

“ไม่เลว แต่แกจะหลบได้อีกนานแค่ไหน?” ร็อบโซนาร์หัวเราะทั้งๆ ที่มีท่อโลหะเงิน 2 ท่อจ่ออยู่ใกล้ปาก ท่อหนึ่งเชื่อมต่อกับปืนหน้ารถ ในขณะที่อีกท่อหนึ่งเชื่อมต่อกับปืนหลังรถ น่าแปลกที่ช่องปืนคู่ดูเหมือนปากสิงโตที่กำลังคำราม

"หลบได้หลบไป" เขาวางปากใกล้ท่อที่เชื่อมต่อกับปืนหลังรถและคำรามเข้าไป

โฮกก!

คลื่นเสียงมีรูปร่างเหมือนปากสิงโตหลายอันปล่อยออกมาจากปืนปากสิงโต เฟลิกซ์ซึ่งวางนิ้วไว้บนปุ่มปล่อยกระสุนกดปุ่มยิงทันที ยิงระเบิดใส่ปากกระบอกปืนหลังรถคันหน้า

เขาเฝ้ารอจังหวะชั่วแวบเดียวนั้น แม้ว่าเขากำลังจดจ่ออยู่กับมัน แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะหลบคลื่นเสียงรูปปากสิงโตที่กำลังเข้ามาใกล้

โป๊ะ โป๊ะ!

ระเบิดลูกหนึ่งระเบิดใกล้กับปากกระบอกปืน ขณะที่อีกลูกระเบิดใส่กระจกหลัง

ร็อบโซนาร์หัวเราะเยาะการโจมตีที่ไร้ประโยชน์ของคู่แข่ง แต่หลังจากเห็นว่าการโจมตีของเขาไม่โดน เขาจึงตบพวงมาลัยอย่างขัดใจ “ชิ ฉันแค่ต้องล่อมันไว้จนกว่าอาร์กติก•ฮาร์ทจะล้อมมันได้”

อีกครั้ง เขาวางปากใกล้ท่อโลหะแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ทางปาก เขาไม่รู้เลยว่าท่อที่เชื่อมต่อกับปืนหลังรถเขาถูกปนเปื้อนด้วยหมอกเขียว

ดังนั้นเขาจึงสูดกลิ่นที่น่ารังเกียจที่สุดเข้าไปเต็มๆ กลิ่นที่เขาเคยได้กลิ่นมาทั้งชีวิตไม่มีอะไรเทียบได้สิ่งที่เขาพึ่งสูดเข้าไป

ทันทีที่กินมันเข้าไปเต็มๆ ปาก เขาก็ถอยห่างจากท่อและกำคอตัวเองแน่น กลั้นตัวเองไม่ให้อ้วกออกมาด้วยความขยะแขยง เขารู้สึกว่าเขาเพิ่งกินอึหลายก้อนเข้าไปในคำเดียว

รสชาติในปากยังคงโจมตีร็อบโซนาร์ ในที่สุด เขาก็ทนไม่ไหว อ้วกออกมาจดหมดราวกับสายยางฉีดน้ำ

อ้วกกก~!

อ้วกของเขาพุ่งใส่ท่อโลหะและกระจกหน้ารถ บดบังทัศนวิสัยของเขา หลังจากเห็นสิ่งที่ตัวเองทำ เขาก็นิ่งอยู่กับที่ มึนงงกับทุกสิ่ง

ก่อนที่เขาจะได้สติ กลิ่นอ้วกที่น่าขยะแขยงก็ปกคลุมไปทั่วรถ ร็อบโซนาร์ปิดปากตัวเองอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาได้เรียนรู้บทเรียนแล้ว เขารีบเปิดหน้าต่างและยื่นหัวออกไปนอกรถ พ่นอ้วกออกไป

"นายไม่ควรทำอย่างนั้นนะ" เฟลิกซ์หัวเราะและกดปุ่มยิง

โป๊ะ โป๊ะ!

ระเบิด 2 ลูกระเบิดบนหัวร็อบโซนาร์ ลูกหนึ่งเป็นสีเหลืองอ่อน และอีกลูกหนึ่งสีเขียวกรด เขาปล่อยชุดคอมโบแห่งความทรมานออกไป

ไม่เพียงเท่านั้น ขณะที่เขาใช้มือขว้างระเบิดกรดใส่แผงหน้าปัดรถ ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเฟลิกซ์ที่จะไล่ตามรถของร็อบโซนาร์ด้วยความเร็วมากกว่า 3 เท่า

'อ๊าก!! หน้าฉันละลาย!!'

ร็อบโซนาร์ไม่ได้สนใจเลยว่าภายในรถของเขาจะสึกกร่อน เขาเอาแต่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดในใจ

อย่างน้อยเขาก็กำลังแชร์ประสบการณ์ความทรมานของเขากับรถ เพราะสัญญาณเตือนดังขึ้นทุกครั้งที่ส่วนสำคัญของรถละลาย

ชี่~!

มาริออนและผู้ชมต่างสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากเห็นภาพที่น่าสยดสยองนี้ แค่คิดว่าหน้าละลายในขณะที่เป็นอัมพาต พวกเขาก็หนาวแล้ว

ก่อนหน้านี้ พวกเขาเห็นเพียงชะตากรรมของการ์ดออฟโลจิกที่เล่นซ้ำบนหน้าจอใหญ่ แต่ตอนนี้ พวกเขากำลังเฝ้าดูทุกสิ่งใกล้ๆ หน้าตัวเอง โดยเฉพาะผู้ชมที่ซื้อมุมมองพระเจ้า

พวกเขาสามารถเห็นทุกอย่างได้ชัดแจ๋ว ไม่ว่าระยะทางจะไกลแค่ไหน ดังนั้น ใบหน้าสุดสะพรึงของร็อบโซนาร์จึงคล้ายกับหนังสยองขวัญที่หลุดออกมาจากหน้าจอ ซึ่งอยู่ห่างจากหน้าพวกเขาเพียงครึ่งเมตรเท่านั้น

“วิธีการกำจัดของเจ้าของบ้านโหดเหี้ยมมาก แต่นั่นคือสิ่งที่เราต้องการเห็น!” มาริออนแสดงความคิดเห็นด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายบนแก้ม

คำกล่าวของเขาได้รับการสนับสนุนจากผู้ชมที่โห่ร้องและตะโกนชื่อเจ้าของบ้านเสียงดังสนั่น พวกเขาจ่ายเพื่อดูสิ่งนี้ การต่อสู้ที่ดุเดือดและโหดเหี้ยม

ไม่ใช่ละครระหว่างผู้เล่น

และเฟลิกซ์ก็ตรงกับประเภทผู้เล่นที่พวกเขาชื่นชอบ

“ระเบิดลูกแรกที่เขาใช้เป็นระเบิดชนิดใหม่เหรอ มันสีเขียวเหมือนระเบิดกรดเลย” มีคนถาม

"แกตาบอดรึเปล่า! มันเป็นสีเขียวอ่อนชัดๆ ไม่ต้องพูดถึงพิษที่แตกต่างกัน"

“ใช่ นี่มันบ้าอะไรวะ ระเบิดกลิ่นยังนับเป็นพิษได้ไหม?”

“อะไรก็ตามที่ส่งผลต่อร่างกายในทางที่เป็นอันตรายเมื่อดูดซึม สามารถเรียกได้ว่าเป็นพิษ ดังนั้น ใช่ ระเบิดกลิ่นก็นับเป็นพิษด้วย เพราะมันเป็นอันตรายต่อร่างกายอย่างมากตามที่คุณเห็น” ก็อบลินตัวเขียวสวมชุดทักซิโด้สีดำอธิบายอย่างสุภาพ

“เชี่ย ฉันพนันเลยว่าตดของฉันมีพิษ”

"อย่าคิดมาก" ก็อบลินตัวเขียวยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้ามันไม่สามารถสร้างปฏิกิริยาเชิงลบให้สมองได้…”

ชิชิชิ! *ปู๊ด*

“เหี้ย!! มึงกินอะไรมา!!”

อ๊อก...*อ้วกกก*

"วิ่ง! ทางใครทางมัน!"

"กลิ่นนี้ทำตาฉันเจ็บ! วิ่ง! ตดเขาเป็นแก๊สน้ำตา!"

“หยุดดัน! ฉันจะล้ม!” ก็อบลินตัวเขียวยังคงพยายามเบียดตัวออกจากฝูงชน ใบหน้าของเขาเหมือนคนท้องผูก ส่วนสูงของเขาสูงไม่ถึงต้นขา ดังนั้นเขาจึงพ่ายแพ้ต่อฝูงชนที่กำลังหลบหนี

ไม่มีใครสนใจเขา เพราะสมองของพวกเขามีเพียงความคิดเดียว นั่นคือวิ่งให้ไกลที่สุดจากชายคนหนึ่งที่ทำหน้าไร้เดียงสา และมีหางคล้ายกับ...หางสกั๊งค์!

ไอ้เวรนั่นใช้สายเลือดสกั๊งค์ ยังกล้าผายลมกลางฝูงชน!

ตุบ!!

ในที่สุดก็อบลินตัวเขียวก็ไปไหนไม่รอด เขาล้มใส่แอ่งอ้วกที่ถูกปล่อยออกมาในพื้นที่ ขณะที่เขาพยายามจะเงยหน้า ขึ้นเขาก็ถูกเหยียบ ทำให้ใบหน้าของเขาจมอยู่ในกองอ้วก คราวนี้มีบางอย่างหลุดเข้าไปในปากเขา

"อ้วกยังรสชาติดีกว่าอาหารที่ภรรยาเก่าฉันทำ" เขาพึมพำกับตัวเองอย่างไม่รู้ตัวขณะลิ้มรสอ้วก ถึงอย่างนั้น ดวงตาที่เปื้อนน้ำตาของเขาก็ไม่สามารถซ่อนความจริงที่ว่า เขารู้สึกผิดเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมดนี้ ถ้าเขารู้ว่าคำอธิบายของเขาจะนำไปสู่ผลลัพธ์นี้ เขาคงหุบปาก

อนิจจา เขาทำได้เพียงเช็ดอ้วกออกจากใบหน้าที่ปวดร้าว และไปหาที่นั่งอื่นที่อยู่ห่างจากหายนะมนุษย์

ความวุ่นวายเล็กๆ น้อยๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้นนี้ไม่ถูกสังเกตุเห็นโดยมาริออนและผู้ชมที่เหลือ เนื่องจากพวกเขามุ่งความสนใจไปที่การต่อสู้ที่เกิดขึ้นของเฟลิกซ์

...

เฟลิกซ์ไม่ได้เร่งความเร็วหลังจากจัดการกับร็อบโซนาร์ได้ แต่ลดความเร็วลงและรอให้ อาร์กติก•ฮาร์ท ตามทัน

แต่มันไม่เคยเกิดขึ้น

เขาพูดไม่ออก เขาเหลือบมองกระจกหลังเป็นครั้งคราว ไม่รู้ว่าจะตอบสนองต่อความเกียจคร้านของเธอยังไง

'เธอหลงทางรึเปล่า'

หลังจากที่เห็นว่าไม่มีใครไล่ตามเขาแม้จะชะลอรถรออยู่ครูหนึ่ง เขาก็เลิกสนใจเธอ และตัดสินใจตรวจสอบอันดับปัจจุบัน

“อะไรเนี่ย???” ทันทีที่เห็นอันดับปัจจุบันของเขา เขาก็ตกใจ

---------------------------

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด