บทที่ 385 การใช้เคล็ดการควบคุมจิตวิญญาณในยุคโบราณ
ในยุคแรกๆ เคล็ดการควบคุมวิญญาณมีประโยชน์หลายอย่างที่น่าสนใจ
ผู้ควบคุมวิญญาณที่มีความสามารถเหล่านั้นทำราวกับว่าพวกเขาได้รับของเล่นที่น่าสนใจและยังคงคิดค้นเคล็ดการควบคุมจิตวิญญาณในรูปแบบใหม่ๆ
เรียกฝูงผีมาสร้างบ้านผีสิง!
มีการแลกเปลี่ยนกระดูกและเศษวิญญาณแห่งความตาย!
ยึดวิญญาณของสัตว์ตัวเล็กๆ และเปลี่ยนเป็นหุ่นเชิด!
…
ในตอนนั้น เคล็ดการควบคุมวิญญาณแปลกๆ ปรากฏขึ้นมากมาย ซึ่งต่อมาบางเคล็ดถูกระบุว่าเป็นเคล็ดต้องห้าม
สิ่งมีชีวิตใดๆ รวมทั้งมนุษย์ต่างโหยหาอำนาจ
เป็นเพราะพลังเป็นตัวแทนของอาหาร อิ่มท้อง และขอบเขตการฝึกปรือที่สูงขึ้น มันจึงเป็นตัวแทนของการปกครองและแม้กระทั่งเสรีภาพ
มันเหมือนกับในสมัยปัจจุบัน ทุกครั้งที่การต่อสู้ปะทุขึ้น การแนะนำอาวุธใหม่จะเร็วขึ้น ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ ทุกครั้งที่สงครามปะทุขึ้น จะมีคลื่นลูกใหม่แห่งวิชาฝึกปรือเกิดขึ้น
นี่ไม่ใช่ข้อยกเว้นสำหรับวิชาการควบคุมจิตวิญญาณ
ในขณะที่รุ่นพัฒนา ผู้ควบคุมวิญญาณที่ถูกบดขยี้โดยผู้ฝึกฝนหยุดเรียนคาถาแปลกๆ เหล่านั้น พวกเขาเริ่มให้ความสนใจกับวิธีการเรียกสัตว์วิญญาณที่ทรงพลังมากขึ้น
ยิ่งสัตว์วิญญาณแข็งแกร่งมากเท่าไร ผู้ควบคุมวิญญาณก็ยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น
ในประวัติศาสตร์ ไม่เคยขาดผู้ควบคุมวิญญาณที่สามารถอัญเชิญสัตว์วิญญาณที่ทรงพลังได้ อย่างไรก็ตาม มีบางกรณีที่สัตว์ร้ายควบคุมไม่ได้และทำลายล้างเมืองทั้งเมือง
วันที่วิชาการควบคุมจิตวิญญาณผลิบานได้สิ้นสุดลงนานแล้ว มันเหมือนกับว่าทุกคนพากันไปเลือกเรียนเทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อเรียนรู้การเขียนโปรแกรมและกลายเป็นโปรแกรมเมอร์ระดับล่าง ตอนนี้ เส้นทางที่ผู้ควบคุมวิญญาณใช้คือวิธีอัญเชิญสัตว์อสูรวิญญาณที่น่าทึ่งที่สุด
เป็นเรื่องยากมากที่จะเห็นกรณีเช่นวิธีที่ซุนม่อเรียกวิญญาณซากแมลงที่ตายแล้วฝูงใหญ่เพื่อขอคำแนะนำ เป็นวิธีการใช้งานแบบย้อนยุค
ซุนม่อมุ่งหน้าไปยัง 'โครงสร้างพื้นฐานสีดำ' ขณะที่ปล่อยให้แมลงบินกระจายออกไปเพื่อค้นหานักเรียน ครึ่งชั่วโมงต่อมาก็มีผลลัพธ์
“อาจารย์กู้?”
ซุนม่อประเมินกู้ซิ่วสวิน เมื่อเห็นว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บและอาการก็ไม่เลวร้ายเช่นกัน เขารู้สึกโล่งใจ
“ก่อนหน้านี้เจ้าเจออะไรในหมอกบ้าง?”
“ข้าเรียกพวกเจ้าแล้ว แต่ไม่มีใครตอบ หลังจากที่หมอกหายไป ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่อยู่แล้ว ข้าจึงเดินไปดูรอบๆ อย่างใจจดใจจ่อ”
กู้ซิ่วสวิน รีบวิ่งมาอย่างรวดเร็วดูดีใจ
"เจ้าหาข้าเจอได้อย่างไร?"
ซุนม่อยกมือขึ้นและแมลงตัวเล็กๆ ที่ส่องแสงจางๆ ก็ตกลงมาที่หลังมือของเขา
“เคล็ดควบคุมวิญญาณ?”
กู้ซิ่วสวินอุทานว่า
“อาจารย์ซุน เจ้าน่าทึ่งจริงๆ!”
"ฮ่า ฮ่า!"
ซุนม่อไม่ปฏิเสธ
“รีบไปตามหานักเรียนกันเถอะ!”
“อืม!”
กู้ซิ่วสวินเป็นผู้นำ
ซุนม่อเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว แต่จู่ๆ ก็รู้สึกว่าบางเรื่องดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม หลังจากไตร่ตรองอย่างรอบคอบมากขึ้นแล้ว เขาก็ไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติ
…
หลี่จื่อฉีขี่พยัคฆ์ขาวและหยุดอยู่หน้ากำแพง
ไข่ดาวน้อยเจอที่นี่ก็คุ้นเคยดี นางน่าจะเคยผ่านสถานที่แห่งนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่นางไม่พบร่องรอยที่นางทิ้งไว้บนกำแพงก่อนหน้านี้
“เจ้าผ่านมันมาก่อน!”
เสียงที่ฟังราวกับน้ำแข็งในฤดูหนาวดังขึ้น ทำให้หูของใครคนหนึ่งรู้สึกเย็น
“เจ้าโกหกข้าหรือเปล่า?”
หลี่จื่อฉีหันกลับมาและชี้กระบี่ยาววิหคขาวไปที่วิญญาณครึ่งโปร่งใส นี่คือสิ่งที่นางเรียกออกมาจากชุดของกระดูกโดยใช้เทคนิคการควบคุมจิตวิญญาณของนาง
“ข้าตายไปหลายปีแล้ว และความทรงจำของข้าก็คลุมเครือมาก เจ้าต้องให้เวลาข้าคิดเกี่ยวกับมัน!”
วิญญาณอธิบาย
หลี่จื่อฉีวางกระบี่ยาวลง ดูเหมือนว่านางจะเชื่อคำอธิบายของวิญญาณ อย่างไรก็ตาม ไข่ดาวน้อยรู้ว่านางทำผิดพลาด
สิ่งที่วิญญาณนี้พูดถูกต้อง เนื่องจากเขาเสียชีวิตไปนานเกินไป แม้ว่าเขาจะ 'มีชีวิต' อีกครั้งด้วยเคล็ดการควบคุมจิตวิญญาณ ความทรงจำของเขาก็ไม่สมบูรณ์ เขาเหลือเพียงความทรงจำในช่วงก่อนเสียชีวิต
เหตุผลที่เขาโกหกก็เพราะความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ เป็นเพราะเมื่อได้รับการยืนยันแล้วว่าเขาไร้ประโยชน์ เมื่อนั้นเขาจะกลายเป็นผีไร้ค่าหลังจากที่หลี่จื่อฉีถอดเคล็ดการควบคุมจิตวิญญาณออก
“ผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นนักผจญภัย เขาอาจติดอยู่ในเขาวงกตนี้และตายในที่สุด”
หลี่จื่อฉีวิเคราะห์ นางขี่เสือขาวและหลังจากเข้าใจทิศทางแล้ว นางก็มุ่งหน้าต่อไปทางเหนือ
ผ่านไปสิบนาที วิญญาณที่ล่องลอยอยู่ข้างหลังเสือขาวก็กรีดร้องออกมา
“มีกลิ่นอายของคนที่มีชีวิต! ข้าได้กลิ่น! ข้าจะกินมัน!”
วิญญาณตะโกนและหันไปทางอาคารด้านข้าง
หลี่จื่อฉีไม่ได้หยุดเขา แต่ขี่เสือทันทีและไล่ล่า
“หลี่จื่อฉี เจ้าไม่ต้องกลัว!”
ไข่ดาวน้อยให้กำลังใจตัวเอง
ในการเผชิญหน้าอย่างกะทันหันเช่นนี้ ถ้านางหลบให้ไกล นางจะพบว่าความสามารถในการต่อสู้ของนางต่ำ ดังนั้นนางจึงต้องแสดงท่าทางและแสร้งทำเป็นว่านางกำลังโจมตีอย่างรุนแรง
วิญญาณพุ่งเข้าไปในห้องทางหน้าต่างที่พังยับเยิน เพียงไม่กี่วินาทีเขาก็กรีดร้องอีกครั้ง
“นายหญิง ช่วยข้าด้วย! ข้าไม่อยากตาย!”
วิญญาณพุ่งเข้ามา แต่ก่อนที่เขาจะล่องลอยไปไกลเกินไป เขาก็ถูกปราณกระบี่จับเอาไว้ เขาถูกฟันออกเป็นสองท่อน
โชคดีที่วิญญาณเป็นรูปแบบวิญญาณ ดาบที่คมเช่นนี้สามารถทำร้ายเขา แต่ไม่สามารถฆ่าเขาได้
"นี้ไม่ดี! เราได้พบกับศัตรูที่แข็งแกร่งแล้ว!”
หลี่จื่อฉีดูสงบ แต่ภายในรู้สึกขมขื่นมาก อีกฝ่ายไม่ได้กลัวแม้แต่วิญญาณ ดูเหมือนว่านางจะได้พบกับใครบางคนที่แข็งแกร่ง
ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่เดินออกจากห้องไป เมื่อเขาเห็นรูปลักษณ์ของหลี่จื่อฉี ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น
ผู้หญิงคนนี้สวยมาก!
เขารู้สึกว่าหญิงอันดับต้น ๆ ของหมิงเส้า ในปีนี้สวยมาก แต่เห็นได้ชัดว่านางอัปลักษณ์กว่าผู้หญิงคนนี้หนึ่งระดับ
“สถาบันจงโจว?”
เจี่ยเหวินตงมองที่หน้าอกของหลี่จื่อฉี และเห็นสัญลักษณ์ของโรงเรียน จากนั้นสายตาของเขาก็เลื่อนลงไปมองพยัคฆ์ขาวที่นางขี่อยู่
"น่าประทับใจ!"
เจี่ยเหวินตงอดแลบลิ้นไม่ได้
“นั่นคือนักเรียนเจี่ยเหวินตง!”
เมื่อหลี่จื่อฉีเห็นใบหน้าของเขา นางก็จำเขาได้ในทันที เขาเป็นรองหัวหน้ากลุ่มนักเรียนของหมิงเส้า ซึ่งแข็งแกร่งเป็นอันดับสองในหมู่พวกเขา
ไข่ดาวน้อยรวบรวมข้อมูลก่อนการแข่งขัน คนอย่างหนานกงเต้าคนนี้ถือเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สามารถกวาดล้างกลุ่มได้ด้วยตัวเอง
ในสถาบันจงโจว ซวนหยวนพ่ออาจเป็นเพียงคนเดียวที่มีความสามารถในการต่อสู้กับเขา คนอื่นคงเอาชนะไม่ได้
เจี่ยเหวินตงยิ้มอย่างมีเลศนัย
“นักเรียน เพื่อป้องกันการบาดเจ็บใดๆ เจ้ามอบเสือขาวตัวนี้ออกมาดีกว่า!”
ในการแข่งขันเช่นนี้ นอกจากอาวุธแล้ว ห้ามนักเรียนนำอุปกรณ์ทางจิตวิญญาณเช่นสมบัติลับเข้ามาด้วย นอกจากนี้ ด้วยอายุของหลี่จื่อฉี เจี่ยเหวินตงไม่เชื่อว่านางจะเรียกพาหนะแบบนี้ได้
นี่เป็นสิ่งที่สถาบันจงโจวพบและส่งมอบให้นางเพื่อความปลอดภัย
อุปกรณ์วิญญาณเป็นชื่อทั่วไปของอุปกรณ์ที่มีปราณวิญญาณ กระบี่ยาววิหคขาวและมุกวิญญาณถือเป็นอุปกรณ์ทางวิญญาณทั้งคู่
“นักเรียนเจี่ย ในเมื่อเจ้าต้องการมัน เจ้าก็สามารถถามกระบี่ยาวในมือของข้าได้!”
หลี่จื่อฉี ยิ้มอย่างใจเย็น
“มันไร้ประโยชน์ที่จะแสดงต่อหน้าข้า!”
เจี่ยเหวินตงพูดสิ่งนี้และออกแรงที่ขาของเขา ทันใดนั้นเขาก็พุ่งออกไปหา หลี่จื่อฉี สำหรับคนที่แข็งแกร่งอย่างเขา ไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้ว เขาจะต่อสู้ก่อน
หลี่จื่อฉีตวัดกระบี่ของนาง!
ชู่ว! ชู่ว! ชู่ว!
นกสีขาวสามตัวพุ่งออกมาจากคมกระบี่ ยิงออกไปทางเจี่ยเหวินตง ราวกับว่าบินอย่างรวดเร็วบนผืนน้ำ
“กระบี่ที่ดี!”
ดวงตาของเจี่ยเหวินตง เป็นประกาย แต่เขาก็ไม่สะทกสะท้าน เขายังคงตวัดกระบี่ยาวของเขาต่อไป
ฟู่ววว! ฟู่ววว! ฟู่ววว!
นกสีขาวสามตัวถูกแทง
“นักเรียน เหตุผลที่เจ้าไม่ลงจากพาหนะเพราะเจ้าคิดที่จะหนีใช่ไหม หรือเป็นเพราะเจ้าไร้ความสามารถในการต่อสู้?”
เจี่ยเหวินตงถาม จ้องมองไปที่ใบหน้าของหลี่จื่อฉีและสังเกตสีหน้าของนาง
น่าเสียดายที่แม้ว่าไข่ดาวน้อยจะรู้สึกกังวล แต่นางก็ไม่ได้เปิดเผยอะไรบนใบหน้าของนาง
การแสดงของนางน่าทึ่งมาก
“สุดยอดกระบวนท่า นกร้อยตัวกลับสู่ป่า!”
หลี่จื่อฉีร้องออกมาอย่างภาคภูมิ ฟันกระบี่ยาวของนางด้วยความโกรธ
เจี่ยเหวินตงไม่กล้าประมาท กระบี่ยาวนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นอาวุธวิญญาณ ยิ่งไปกว่านั้น เหตุผลที่นางได้รับความไว้วางใจจากอาจารย์และเป็นผู้ขี่เสือขาวนี้หมายความว่าผู้หญิงคนนี้แข็งแกร่งมากและควรค่าแก่ความไว้วางใจ
“แต่ทำไมข้าถึงไม่รู้สึกถึงนิสัยของนาง”
เจี่ยเหวินตงรู้สึกงุนงง
ในกรณีส่วนใหญ่ นักเรียนที่แข็งแกร่งมักจะมีลักษณะนิสัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนที่พวกเขาจะลงมือขั้นสุดท้าย การโคจรพลังปราณในร่างกายของพวกเขาคือตอนที่นิสัยของพวกเขาแข็งแกร่งที่สุด อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนี้เป็นเหมือนเด็กสาวข้างบ้าน ดูเหมือนไม่มีอันตราย!
คงไม่ใช่ว่านางได้เข้าสู่สถานะ 'สูงสุดคืนสู่สามัญ' แล้วใช่ไหม?
เจี่ยเหวินตงคาดเดา แกว่งกระบี่ของเขาเพื่อขวางป้องกันอย่างระมัดระวัง ในทันใดที่ดาบทั้งสองปะทะกัน เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ นี่ไม่ใช่ท่าไม้ตายแน่นอนเพราะมันอ่อนแอเกินไป
“แสร้งโจมตี!”
สองคำนี้พุ่งเข้ามาในความคิดของเจี่ยเหวินตงทันที ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนจากการโจมตีเป็นการป้องกันทันที การป้องกันอย่างเต็มที่
มือซ้ายของหลี่จื่อฉีเล็งไปที่เจี่ยเหวินตงทันที
ลูกกลมกึ่งโปร่งแสงขนาดเท่าลูกแอปเปิ้ลก่อตัวขึ้นตรงหน้าฝ่ามือของนาง ยิงออกไปทางเจี่ยเหวินตงเหมือนกระสุนปืนใหญ่
กระสุนวายุ - ระเบิด!
ปัง ปัง ปัง
เจี่ยเหวินตงถูกกระแทกกระเด็นออกไป อย่างไรก็ตาม เขาปรับท่าทางของเขาทันทีกลางอากาศ แตะไปที่แรงจากการกระแทกเพื่อดึงระยะห่างของเขาออกไป
“แคกๆ อุ๊ฟ!”
เจี่ยเหวินตงกระอักเลือดออกมาเต็มปาก และใบหน้าของเขาเมื่อมองไปที่หลี่จื่อฉีก็ระมัดระวังอย่างมาก
“เฮ้อ มันเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้า!”
หลี่จื่อฉี ถอนหายใจ เป็นไปตามคาดของรองหัวหน้าของหมิงเส้าเขาแข็งแกร่งมากที่สามารถหลบหลีกแม้แต่การลอบโจมตีเช่นนี้
“นายหญิง เจ้าน่าทึ่งมาก!”
วิญญาณล่องลอยกลับมาโห่ร้องดังลั่น
“ข้าเป็นศิษย์คนแรกของอาจารย์ ข้าต้องไม่หนี ข้าจะกลายเป็นความอัปยศอดสูของอาจารย์ไม่ได้!”
การจ้องมองของหลี่จื่อฉีกลายเป็นความมุ่งมั่น
“นักเรียนเจี่ย รู้สึกไม่ดีใช่ไหม?”
หลี่จื่อฉีจงใจท้าทาย
ทัศนคติของไข่ดาวน้อยทำให้เจี่ยเหวินตงตัวแข็ง
"ข้าควรทำอย่างไรดี? ข้าควรจะสู้หรือถอยดี?”
การพิจารณาของเจี่ยเหวินตงไม่ใช่แค่การต่อสู้ครั้งนี้เท่านั้น แม้ว่าเขาจะชนะ เขาก็ต้องบาดเจ็บอย่างแน่นอน เขาจะดำเนินการแข่งขันต่อไปอย่างไร?
สิบชั่วโมงแล้วที่หมิงเส้าเข้ามาในเขาวงกตนี้ นอกจากนี้ เขาไม่รู้ว่าพวกเขาจะต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหน ดังนั้นเจี่ยเหวินตง ต้องการรักษาสภาพที่ดี
“ดูจากลักษณะแล้ว เจ้าไม่รู้วิธีการได้มาซึ่งสมบัติลับนั้นอย่างชัดเจน ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไร้ประโยชน์”
หลี่จื่อฉีปล่อยเสียงกรนออกมาอย่างเย็นชาและแสร้งทำเป็นว่านางกำลังจะเคลื่อนไหว
"รอสักครู่ ทำไมเราไม่ทำงานร่วมกัน”
เจี่ยเหวินตงเสนอว่า
“เมื่อเทียบกับการต่อสู้กัน ภารกิจหลักคือการค้นหาวิธีออกหรือรับสมบัติลับ!”
…
“จุ๊ๆ นึกไม่ถึงว่าหลี่จื่อฉีสามารถทำให้นักเรียนคนนี้ตกใจได้”
กู้ซิ่วสวินที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดและสังเกตการณ์รู้สึกประหลาดใจมาก ทักษะทางกายของไข่ดาวน้อยนั้นแย่ แต่นางมีสมองที่ดี
ซุนม่อขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่กู้ซิ่วสวิน
“ข้าอิจฉาเจ้าจริงๆ ที่มีนักเรียนเก่งขนาดนี้!”
กู้ซิ่วสวินกล่าวอย่างสุภาพ
"ขอขอบคุณ จางเหยียนจง ก็ไม่เลวเช่นกัน!”
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้เข้าสู่การต่อสู้ ซุนม่อจึงเดินออกไป
เขามาถึงนานแล้ว แต่เขาไม่ได้ออกมาเพราะเขาต้องการดูการแสดงของหลี่จื่อฉี
ชู่ว!
สายตาของเจี่ยเหวินตงหันไปมองทันที เมื่อเขาเห็นว่าพวกเขาเป็นอาจารย์จาก สถาบันจงโจว ความระแวดระวังของเขาก็เพิ่มขึ้น
“อย่าวิตกกังวล ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย มันอันตรายเกินไปที่เจ้าจะเดินไปมาคนเดียว ทำไมไม่ไปกับเราล่ะ”
ซุนม่อแนะนำ ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของนักเรียน
