ตอนที่ 42 ผู้ถูกใส่ร้าย
“แต่นายท่าน...”
พ่อบ้านฟู่ถงดูประหลาดใจ เขาต้องการกระตุ้นให้หวังโซ่วเฉิงเลิกคิดแบบนั้น แต่เขาไม่สามารถโต้แย้งนายใหญ่ของเขาได้ เขาทำได้เพียงนำหวังเหยียนหรันออกไป
หวังโซ่วเฉิงตะคอกอย่างเย็นชาและประกายเย็นวาบในดวงตาของเขา
“ขังเธอไว้และให้เธอเรียนรู้จากฮั่นเทียนจั้ว ถ้าไม่ใช่เพราะฉันยังต้องการครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังแม่ของเธอ เจ้าเด็กไม่เชื่อฟังคนนี้ ฉันคงทิ้งไปนานแล้ว...”
“แต่นายท่าน ถ้าพวกเราทุกคนประเมินความแข็งแกร่งของคุณหลินต่ำไปล่ะก็...” พ่อบ้านฟู่ถงพูดด้วยความยากลำบาก
“ถ้าเป็นอย่างนั้นเราจะร่วมมือกับตระกูลฮันเพื่อกำจัดหายนะนี้ทิ้ง”
หวังโซ่วเฉิงมองไปที่ใบหน้าของพ่อบ้านฟู่ถง การแสดงออกของเขากลายเป็นที่น่ารังเกียจ
“สิ่งผิดปกติที่ฉันไม่สามารถนำมาใช้ได้และยังขัดกับกฎของตระกูลหวังในเขตปลอดภัยจะต้องถูกกำจัด”
“ฟู่ถง ถอดอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดของคุณออกเดี๋ยวนี้และขังตัวเองไว้กับเหยียนหรัน”
“ขอรับนายท่าน”
“มันยากที่จะจินตนาการว่าในหมู่พวกเรามีคนทรยศกี่คน ตอนนี้เราสามารถเริ่มตรวจสอบรอยเท้าของเธอทีละนิดเท่านั้น”
“หรือเราจะทำให้เธอกลายเป็นหุ่นเชิดโลหิตและกวาดล้างเขตปลอดภัยคานาอันให้สะอาดหมดจดในครั้งเดียวก็ได้”
บนตึกสูง
ฮั่นเทียนจั้วเป็นเหมือนราชาที่ควบคุมทุกสิ่ง ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ เขาก็ได้ปลุกเร้าอารมณ์ของผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วน
ในการถ่ายทอดสดผู้คนยังคงส่งความคิดเห็น
“มันน่ากลัวเกินไปแล้ว มีสัตว์อสูรที่ปลอมตัวเป็นมนุษย์จริง ๆ หรือ”
“หรือว่าเราอาจอาศัยอยู่กับกลุ่มสัตว์อสูรมานานหลายทศวรรษแล้ว”
“เราต้องฆ่าพวกมันทั้งหมด มิฉะนั้น ฉันจะต้องกลัวอยู่เสมอว่าสัตว์อสูรจะมากินฉันในยามที่ฉันหลับไหล”
“หลิวเซียงเซียงผู้นี้เป็นเพื่อนบ้านของฉัน เธอเป็นสัตว์อสูรจริง ๆ ฉันเคยสงสัยว่าทำไมฉันถึงรู้สึกขยะแขยงเมื่อเห็นครอบครัวของเธอ”
“และน้องชายของเธอ เมื่อวานนี้ราวกับว่าเขากลายพันธุ์ เขาทำร้ายเพื่อนบ้านของเราสองคนพร้อมกัน ฉันจะไม่มีวันเชื่อคุณถ้าคุณบอกว่าเขาไม่ใช่สัตว์อสูร”
“พยานและหลักฐานยังอยู่ที่นั่น หลิวเซียงเซียงเป็นสัตว์อสูรจริง ๆ ฉันสงสัยว่าน้องชายของเธอ หลินเซินก็เป็นสัตว์อสูรด้วยหรือไม่...”
“เปิดท้องมันดูสิว่ามันกินคนไปแล้วกี่คน”
ทุกคนพูดคุยกันอย่างมีชีวิตชีวาด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนแต่น่าเกรงขาม
การกระทำของฮั่นเทียนจั้วประสบความสำเร็จอย่างมาก
อารมณ์ที่ขุ่นเคืองของสาธารณชนที่มีต่อสัตว์อสูรถูกส่งตรงไปยังหลิวเซียงอย่างท่วมท้นแม้ว่าเธอจะไม่เคยทำร้ายใครมาก่อน
หลังจากหลิวเซียงเซียงผู้คนก็เริ่มเกลียดหลินเซินน้องชายของเธอ
ผู้คนคล้อยตาม แต่พวกเขาก็มีความคิดที่จะเปรียบเทียบความโชคร้ายของคนอื่นเพื่อความสุขของตัวเอง ในระยะสั้นพวกเขามีความสุขที่ได้ดูความสนุกสนานครั้งนี้
ความคิดเห็นของสาธารณชนฝ่ายเดียวเอนเอียงไปในทิศทางของการตามหาสิ่งที่เกี่ยวข้องกับตระกูลของหลิวเซียงเซียงเพื่อกำจัดสัตว์อสูร
ฮั่นเทียนจั้วพอใจกับทิศทางนี้เป็นอย่างมาก
ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น เขาเพียงแค่รอให้หลินเซินรีบออกจากบ้านและก้าวเข้าสู่กับดักที่เขาตั้งไว้จากนั้นเขาก็สามารถสั่งให้ฆ่าคนทรยศคนนี้ต่อหน้าสายตาของคนทั้งโลก
ในขณะเดียวกัน คนที่เห็นตัวเองเป็นนักวางหมากรุกที่ซ่อนอยู่หลังฉาก เฝ้าดูทั้งหมดนี้ สละเวลาและค้นหาโอกาสที่เหมาะสมที่สุดในการลงสนาม
“ทุกคน คุณคิดอย่างไร...” ฮั่นเทียนจั้วถามอย่างสบาย ๆ
ผู้คุ้มกันและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญอาชีพสายต่อสู้ระดับทอง 8 กำลังปกป้องเขาจากด้านหลัง
ทุกอย่างมั่นคงและไม่ขยับเขยื้อน
พิธีก้าวสู่ความผู้ใหญ่ส่วนตัวของเขาในการตามล่าเลือดศักดิ์สิทธิ์เพื่อให้การเปลี่ยนแปลงร่างกายเขาให้สมบูรณ์กำลังจะเริ่มขึ้น
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะพูดจบ เสียงคำรามที่ดังกึกก้องราวกับจะข้ามมิติและเวลาก็พุ่งออกมาจากอากาศโดยรอบ
“ฮันเทียนจั้ว !”
ตู้ม !
ในขณะที่หลิวเซียงเซียงซึ่งไม่มีใครให้พึ่งพายืนอยู่ที่นั่นด้วยความสิ้นหวัง ดาบแสงสีเขียวเข้มยาวกว่าหนึ่งพันเมตรก็พุ่งออกมาจากด้านหน้าของเธอ
มันเป็นชายหนุ่มที่โกรธจัด ใบหน้าแดงก่ำราวกับถูกย้อมด้วยเลือด
เขายกดาบขึ้น
ขณะที่ดาบขนาดใหญ่ฉีกกลางอากาศ มันตัดผ่านสัญลักษณ์ของอาคารฮั่นคอร์ปอเรชั่นที่สูงตระหง่านและฟันไปที่ฮั่นเทียนจั้ว
“แกเรียกหาความตายเองนะ”
“นายน้อย ถอยไป”
ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้
โคลแมนซึ่งซ่อนตัวอยู่ในเงาของฮั่นเทียนจั้วด้วยทักษะพิเศษ กัดฟันด้วยความประหลาดใจและกระโดดออกจากเงา
ขณะที่ดาบขนาดใหญ่กำลังจะโจมตีฮั่นเทียนจั้ว เขาก็ผลักเขาออกไป
และด้วยราคาที่ต้องจ่าย ขาของเขาถูกฟันด้วยดาบขนาดใหญ่ของหลินเซิน
ตู้ม !
ดาบขนาดใหญ่ฉีกอากาศเป็นบริเวณกว้างและคลื่นกระแทกอย่างรุนแรงก็ปะทุขึ้นจากการกระแทกนั้น
ท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยหมอกแต่เดิมนั้นถูกแยกออกเป็นสองส่วนทันทีด้วยการฟันที่เหมือนดาบแห่งสวรรค์นี้ เผยให้เห็นแสงแดดที่ส่องประกายอยู่เบื้องหลัง
พลังของการโจมตีด้วยดาบเพียงครั้งเดียวนั้นน่ากลัวมาก !
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ รวมทั้งกล้องที่บันทึกภาพทุกอย่างด้วย
ฮั่นเทียนจั้วเห็นสภาพที่เสียใจของเขา สภาพที่น่าสังเวชของผู้คุ้มกันของเขา และพลังที่เหลืออยู่เบื้องหลังเขาที่ดูเหมือนจะแยกโลกออกจากกัน
ทุกคนสูดอากาศที่เย็นยะเยือก
“ทำไมจู่ ๆ แกถึงมาโผล่ที่นี่ได้”
ฮั่นเทียนจั้วกัดฟันและคำราม
เคลื่อนย้ายเหรอ ?
เขาไม่รู้ว่าหลินเซินมีความสามารถที่บ้าคลั่งเช่นนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ได้เล่นเกมเด็ก ๆ แบบนี้
เขาจะขอให้พ่อของเขาดำเนินการโดยตรงและฆ่าหลินเซินในทันที
หรือบางทีการสร้างสิ่งที่ผนึกพื้นที่นี้ได้จะเป็นวิธีเดียวที่จะจัดการกับคนขี้ขลาดที่เชี่ยวชาญการเคลือนย้ายที่สามารถหลบหนีได้ทุกเมื่อ
นี่คืออาคารหลักของฮั่นเทียนจั้ว พ่อของเขาที่สามารถฆ่าพวกระดับทองหรือสิ่งกีดขวางในพื้นที่นี้ได้ พวกเขาทั้งหมดก็ปรากฏตัวทันทีที่เป็นอันตราย
เพียงแค่มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยและแผนยังคงดำเนินต่อไปได้อย่างมั่นคง
“แกกล้าดียังไง ฮั่นเทียนจั้ว !”
ผมของหลินเซินยืดตรง ความโกรธในดวงตาของเขาลดลงเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นหลิวเซียงเซียง เขาหันกลับมาและตอบด้วยการกัดฟัน
“แกเป็นคนบงการเบื้องหลังหน่วยรักษาความสงบและเพื่อนบ้านพวกนั้นเมื่อคืนนี้ใช่ไหม !”
“กล้าดียังไง ฉันไม่เคยยั่วยุแก แต่แกกลับรนหาความตาย”
“หลินเซิน”
ต้องใช้เวลาครึ่งนาทีในการเปิดใช้งานการผนึก
ฮั่นเทียนจั้วไม่สนใจโคลแมนที่สูญเสียขาทั้งสองข้างและเจ็บปวดมากจนใบหน้าของเขาซีด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกในขณะที่เขาจงใจถ่วงเวลา
“ฉันคิดว่าทุกคนรู้ว่าใครกำลังตามหาความตาย”
“แต่เดิมแกเป็นชาวนา แต่จู่ ๆ แกก็มีพลังขึ้นมาได้อย่างไร มันไม่สมเหตุสมผล ฉันเกรงว่ามันจะเป็นผลจากสายเลือดของสัตว์อสูรในร่างกายของแกใช่ไหม !”
“ถ้าคุณยังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในฐานะมนุษย์ จงยอมจำนนตัวเองและเผชิญกับการพิพากษาของมนุษยชาติทั้งหมดซะ”
“ช่างเป็นลิ้นที่กะล่อนอะไรเช่นนี้”
การแสดงออกของหลินเซินค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา ในฐานะคนที่เคยผ่านชีวิตมาสองชีวิต เขาเข้าใจ
ตอนนี้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกใส่ร้าย
เว้นแต่เขาจะลดเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีและปล่อยให้คนอื่นพิพากษาเขา เขาก็ไม่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขาได้เลย
เพราะฉันพิสูจน์ตัวเองไม่ได้ ฉันจะใช้กำลังเพื่อปกป้องตัวเอง ประวัติศาสตร์จะถูกเขียนโดยผู้ชนะ
“ฮั่นเทียนจั้ว วันนี้แกต้องตาย”
