ตอนที่ 40 หลิวเซียงเซียงกำลังตกอยู่ในอันตราย
เขาไม่ได้พูดอะไรที่ไม่จำเป็นและไม่ได้ทำอะไรที่ไม่จำเป็น
การแสดงออกของหลินเซินไม่เปลี่ยนแปลง เขาก้าวไปข้างหน้าราวกับว่าไม่มีสายตาเยาะเย้ยของทุกคนและเดินตรงไปยังที่นั่งของเขา
เขาเอื้อมมือออกไป
ขณะที่ชายหนุ่มในชุดสูทรู้สึกงุนงง เขาคว้าแขนเสื้อแล้วยกขึ้นจากที่นั่งอย่างเกรี้ยวกราด จากนั้นก็ทุบเขาลงกับพื้นอย่างรุนแรง
เสียงโห่ร้องดังก้องไปทั่วห้องเรียนแคบ ๆ
ดวงตาของชายหนุ่มแทบจะกลอกเป็นสีขาวจากแรงมหาศาลและเขาก็หมดสติไป
รูม่านตาของทุกคนสั่นเล็กน้อย พวกเขาอ้าปาก แต่ไม่มีคำพูดใดออกมา
เวลาผ่านไปไม่นานก่อนที่พวกเขาจะตอบสนอง
“นั่นต้องเป็นภาพลวงตาแน่ ๆ”
“หลินเซินที่เป็นชาวนาจะเอาชนะอาชีพสายต่อสู้ได้อย่างไร”
“ฉันได้ยินมาว่าผู้ดูแลบอกว่าเขาอยู่ในระดับเหล็ก 4 แล้วและกำลังเตรียมสมัครเข้าสถาบันที่กู่ว่านเอ๋ออยู่เช่นกัน เขาจะแพ้หลินเซินได้อย่างไร”
“นี่อาจเป็นอุบัติเหตุหรือบางทีผู้ดูแลจะประเมินเขาสูงไป”
“เป็นไปได้เหรอ”
นักเรียนกระซิบกันเองในขณะที่หลินเซินกลับไปนั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กู่ว่านเอ๋อมองหลินเซิน ดวงตาที่สวยงามของเธอ เธอพูดอย่างน่ารักและซุกซน
“ฉันรู้อยู่แล้ว นายจะเป็นแค่ชาวนาธรรมดาได้อย่างไร บอกฉันตรง ๆ มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้น”
“ใช่เธอพูดถูก”
หลินเซินชำเลืองมองไปนักเรียนและชายหนุ่มในชุดสูทที่นอนอยู่บนพื้นและตอบอย่างเป็นกันเองว่า
“เจ้าของฟาร์มเป็นอาชีพที่มีทักษะการต่อสู้ค่อนข้างมาก ฉันยังสามารถเลี้ยงสัตว์อัญเชิญและจับได้ อืม แล้วก็จับคนงี่เง่ามาปลูกผักแทนฉันได้ด้วย”
“หลินเซิน !”
“แกเรียกใครว่างี่เง่า”
ชายหนุ่มในชุดสูทโกรธจัด เขาสนุกกับการถูกห้อมล้อมและชื่นชมจากคนอื่น ๆ ในโรงเรียนเป็นเวลาหลายปี ไม่เป็นไรถ้าหากกู่ว่านเอ๋อปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชา ท้ายที่สุดเขาไม่สามารถทำร้ายเธอได้
อย่างไรก็ตามหลินเซินต้องการใส่ร้ายและทำให้เขาขายหน้าด้วยอาชีพเจ้าของฟาร์มที่ไม่มีอยู่จริง เขาจะทนกับสิ่งนี้ได้อย่างไร
“ฉันต้องการประลองกับแก”
เขาหรี่ตาและบังคับ “มาดูกันว่าอาชีพเจ้าของฟาร์มของแกจะสามารถเทียบเคียงกับอาชีพสายต่อสู้ที่แท้จริงได้หรือไม่”
นักเรียนรอบข้างต่างตื่นเต้นที่จะได้ดูมวยสด พวกเขาไม่รังเกียจที่จะเฝ้าดูความโกลาหลนี้
พวกเขายังต้องการทราบว่าอาชีพเจ้าของฟาร์มของหลินเซินนั้นมีอยู่จริงหรือไม่
หลินเซินหันศีรษะไปจากเขา
เขาไม่ต้องการต่อสู้กับเด็กน้อย ถ้าเขาชนะเขาคงจะรู้สึกเหมือนกำลังรังแกคนที่อ่อนแอกว่า
“กลัวแล้วเหรอ”
รอยยิ้มที่มั่นใจปรากฏขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม เขาคิดว่าเขาพบหลักฐานว่าหลินเซินโกหก ในขณะที่เขากำลังจะผลักหลินเซิน หน้าจอโทรทัศน์ก็เปิดขึ้นมาเอง
“ขอโทษที่รบกวนเวลาของคุณ”
ชายหนุ่มรูปหล่อในชุดสูทสีขาวปรากฏตัวขึ้นกลางหน้าจอ
“ฉันไม่คิดว่าใครก็ตามที่คิดว่าชะตากรรมของพวกเขาเกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์มนุษย์จะคิดว่าจะเสียเวลาเพียงเล็กน้อยหลังจากได้ยินทุกสิ่งที่ฉันพูด”
“นี่คือ ฮั่นเทียนจั้ว ?”
“ฉันไม่เห็นเขาตั้งแต่พิธีก้าวสู่ความผู้ใหญ่เมื่อสองสามวันก่อน ทำไมเขาถึงแฮ็คเข้าสู่เครือข่ายของโรงเรียนของเราล่ะ”
เพื่อนร่วมชั้นหยิบโทรศัพท์ออกมา
“บ้าจริง เขาแฮกโทรศัพท์ของฉันและบังคับให้ฉันฟังเขาด้วย”
“เขาแฮกทุกคนในเขตปลอดภัยคานาอันหรือเปล่า เขากำลังพยายามทำอะไร เขาไม่รู้หรือว่าการทำเช่นนี้จะทำให้ทุกคนโกรธเคือง”
“ลองดูว่าเขาอยากจะพูดอะไรก่อน”
นักเรียนตกใจมาก หลินเซินก็หยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยความสับสนและพบว่าโทรศัพท์เต็มไปด้วยการถ่ายทอดสดของฮั่นเทียนจั้ว
หลินเซินรู้สึกรังเกียจเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาถามหวังเหยียนหรันเมื่อคืนว่ามีใครควบคุมหน่วยรักษาความสงบอยู่เบื้องหลังและตั้งเป้ามาที่เขาหรือไม่ หวังเหยียนหรันกล่าวว่าอาจเป็นคนจากฮั่นคอร์ปอเรชั่น
ฮั่นเทียนจั้ว
แม้ว่าหลินเซินจะรู้สึกคลุมเครือว่ามีบางอย่างผิดปกติกับการจ้องมองของคนคนนี้เมื่อเขาอยู่ในโรงเรียน แต่ก็ไม่มีหลักฐาน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดอะไรมาก
มาดูกันว่าเขาอยากทำอะไร
“ฉันเชื่อว่าทุกคนรู้จักมนุษย์กลายพันธุ์ ต้นกำเนิดของพวกมันแปลกมาก พวกมันเป็นสายพันธุ์ใหม่ที่เกิดจากการผสมผสานระหว่างสัตว์อสูรและมนุษย์”
น้ำเสียงของฮั่นเทียนจั้วไม่เร็วหรือช้าแต่ก็หนักแน่นและทรงพลังทำให้ผู้คนรู้สึกว่าจำเป็นต้องฟังและเชื่อฟังโดยไม่รู้ตัว
ด้วยการโบกมือ ภาพถ่ายของมนุษย์กลายพันธุ์ที่มีเกล็ดปลาสีน้ำเงินเข้มที่แขน ลำตัว และใบหน้าก็ปรากฏขึ้นทันที
“ทุกคนเดาถูก พวกมันเป็นมนุษย์เงือก”
“เมื่อหลายสิบปีก่อน ประตูมิติได้เปิดออก สัตว์อสูร ปีศาจ และอารยธรรมอันชาญฉลาดนับไม่ถ้วนจากโลกอื่นบุกเข้ามาในโลกของเราและทำลายประชากรโลกของเรา”
“มนุษย์บางคนตกเป็นทาสของสัตว์อสูรที่รูปร่างคล้ายมนุษย์ที่รู้จักกันในชื่อมนุษย์เงือก”
“เพื่อความอยู่รอด มนุษย์เหล่านี้ไม่เพียงเสียสละร่างกายแต่ยังล่อให้มนุษย์คนอื่นมาติดกับดักของมนุษย์เงือก เปิดประตูให้มนุษย์เงือกโจมตีฐานมนุษย์”
“จนกระทั่งผู้เชี่ยวชาญผู้กล้าหาญค้นพบและเปิดโปงความลับของพวกเขา รังชั่วร้ายนี้ก็ถูกทำลายลง”
“เผ่าพันธุ์ต้องห้ามที่นางเงือกเป็นผู้ให้กำเนิดนั้นถูกกำจัดจนหมดสิ้น”
“นี่ควรจะเป็นสิ่งที่สำคัญในประวัติศาสตร์ของมนุษย์”
“อย่างไรก็ตาม จนถึงวันนี้ ความจริงที่น่าเศร้าบอกเราว่าเรื่องราวของเงือกยังไม่จบ…”
ฮั่นเทียนจั้วหันกลับมาอย่างโกรธ ๆ และมองเข้าไปในระยะไกล กล้องที่นำสายตาของทุกคนตามมา
บนหลังคาของอาคารฮั่นคอร์ปอเรชั่นซึ่งสูงเกือบร้อยเมตร มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงข้ามกับฮั่นเทียนจั้ว
ผู้หญิงผมสีน้ำเงินเข้มและมีเกล็ดปลางอกตามขอบใบหน้าและแขนของเธอ
หลินเซินคุ้นเคยกับรูปลักษณ์ของผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างดี
ทันใดนั้นรูม่านตาของเขาก็หดลงและร่างกายของเขาก็ยืนขึ้นโดยไม่รู้ตัว การแสดงออกของเขาดุร้ายในขณะที่เขาจ้องไปที่ผู้หญิงที่น่ากลัวบนหน้าจอ เธออยากจะพูดแต่ก็ไม่สามารถทำได้เลย
นี่คือผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างเขามามากว่าสิบปีและสนับสนุนเขาด้วยไหล่อันบอบบางของเธอ
“หลิวเซียงเซียง !”
“สัตว์ดุร้ายที่ซ่อนอยู่ในสังคมมนุษย์”
“เลือดสกปรกของสัตว์อสูรไหลในร่างกายของเธอ พ่อของเธอเป็นฆาตกรที่เข่นฆ่ามนุษย์ เธอมีส่วนในการทำลายบ้านเมืองที่สวยงามของเรา”
“เมื่อแมลงสาบโผล่มาในบ้าน พวกมันล้วนอยู่ในที่ที่คุณมองไม่เห็น”
“มันยากที่จะจินตนาการว่าในหมู่พวกเรามีคนทรยศอยู่กี่คน ตอนนี้เราสามารถเริ่มตรวจสอบจากรอยเท้าของเธอทีละนิดเท่านั้น”
“หรือเราจะทำให้เธอกลายเป็นหุ่นเชิดโลหิตและกวาดล้างเขตปลอดภัยคานาอันให้สะอาดหมดจดในครั้งเดียวก็ได้”
“ทุกคนคิดว่าไง...”
“ฮั่นเทียนจั้ว !”
หลินเซินโกรธมาก อกของเขาร้อนผ่าวด้วยความโกรธและเจตนาฆ่าที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต
แม้เมื่อต้องเผชิญหน้าอสูรเทพในดันเจี้ยน เขาก็ไม่กระสับกระส่ายจนเสียสติขนาดนี้
“แก !”
สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
หลินเซินเคลื่อนย้ายไปยังด้านบนสุดของอาคารฮั่นคอร์ปอเรชั่นด้วยกิ่งไม้จากต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ที่เขาให้หลิวซียงเซียงสวมใส่
หญ้าดาบปรากฏขึ้นในมือของเขาและฟันไปที่ฮั่นเทียนจั้ว
“แกต้องตาย !”
