ตอนที่ 13 : ได้คำตอบ เป็นศาสตราจารย์?
ตอนที่ 13 : ได้คำตอบ เป็นศาสตราจารย์?
พวกเขาเดินไปยังโรงแรมฮิลตัลด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
อึดใจต่อมา ฝีเท้าของทุกคนหยุดลงในทันใด
นั่นเป็นเพราะว่าพวกเขาพบชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเขียนชุดการคำนวณอย่างรวดเร็วบนกระดานลายเซ็นในห้องโถง
เมื่อเห็นเช่นนี้ หน้าผากของหวงจื่อห่าวก็ผุดเหงื่อเย็นออกมา เขาลนลานมากๆ
เขาเพิ่งบอกคณบดีหูฉวนไปว่าเขาจะทำให้การประชุมคณิตศาสตร์นานาชาติครั้งนี้เป็นงานที่ยิ่งใหญ่
ในชั่วพริบตา กระดานลายเซ็นก็ถูกขีดเขียนแล้ว
ความประทับใจของคณบดีหูฉวนที่มีต่อเขาจะเปลี่ยนไปยังไง?
ตุบ ตุบ
ในเวลานั้นเอง คนหนุ่มสาวสองคนที่ดูเหมือนจะเป็นนักศึกษาก็เดินเข้ามาจากระยะไกล
เมื่อพวกเขาเห็นหูฉวน หวงจื่อห่าว และคนอื่นๆ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะเร่งความเร็ว
“ไม่ใช่ว่าฉันบอกให้ตกแต่งสถานที่เหรอ?” หวงจื่อห่าวถามด้วยโทนเสียงต่ำ “จู่ๆ หมอนี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง?”
“เราปวดท้องกะทันหันนิดหน่อย พวกเราเลยไปเข้าห้องน้ำกันมาครับ” ชายหนุ่มร่างสูงอธิบาย
“ปวดท้อง? ฮึ่ม! ดูสิบอร์ดลายเซ็นกลายเป็นแบบนั้นไปแล้ว!” หวงจื่อห่าวชี้ไปข้างหน้า
นักเรียนทั้งสองมองไปยังกระดานเซ็นชื่ออย่างรวดเร็ว
“ทำไมถึงมีคนมาเขียนสมการบนนั้นได้…” ชายร่างสูงกล่าว
“ทำไมถึงมีคนมาเขียนสมการบนนั้นได้งั้นเหรอ? รีบไปทำให้เขาหยุดซะสิ!” หวงจื่อห่าวดุ
ในที่สุดนักศึกษาทั้งสองคนก็มีปฏิกิริยาและก้าวออกไป
ในเวลานั้นเอง หูฉวนที่เงียบมาตลอดก็พูดขึ้นมาว่า “อย่าไปกวนเขา!”
หวงจื่อห่าวและนักศึกษาทั้งสองคนของเขาหยุดชะงักไปชั่วขณะ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสน
อย่างไรก็ตาม หูฉวนก็ไม่ได้อธิบายอะไรมาก เขาแค่มองไปยังหลินฝานที่กำลังทำการคำนวณด้วยสายตาที่ลุกโชน
ศาสตราจารย์ซ่งกั้วเถาที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองดูด้วย
อึดใจต่อมา ม่านตาของเขาก็สั่นเล็กน้อยในขณะที่เขาพูดด้วยความประหลาดใจว่า “เขากำลังพยายามแก้โจทย์ของโจวงั้นเหรอ?”
“ศาสตราจารย์ซ่ง คุณคิดว่าเขาจะแก้โจทย์ของโจวได้ไหมครับ?” อาจารย์หนุ่ม หูเทียน ถาม
“เขาแก้มันได้แล้ว!” หูฉวนพูดด้วยความตื่นเต้น
ณ ช่วงเวลานั้นเอง หลินฝานก็เขียนคำตอบสุดท้ายของเขาลงไป: [เมื่อ 2^(2^n) < p < 2^(2^(n+1))), MP คือ 2^(n+1) -1 ซึ่งเป็นจำนวนเฉพาะ]
กริ๊ก!
จากนั้นหลินฝานก็วางปากกาของเขาลงและเดินตรงไปที่ลิฟต์ เขากำลังจะกลับไปที่ห้องของเขาเพื่อไปพัก
เขาแก้โจทย์คณิตศาสตร์ได้หลังจากการต่อสู้กว่าสองชั่วโมง เขาจึงเหนื่อยเล็กน้อย
หูฉวนรีบวิ่งตามเขาไป เมื่อเขาเห็นใบหน้าของหลินฝาน เขาก็อดซ่อนความตกใจบนใบหน้าไว้ไม่ได้
หลังจากนั้นเขาก็ยื่นมือของเขาออกไปและกล่าวว่า “สวัสดีครับ ผมขอรบกวนเวลาสักครู่ได้ไหม? ผมคือหูฉวน คณบดีคณะคณิตศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย”
ก่อนหน้านี้หูฉวนคาดเดาจากด้านหลังของหลินฝานว่าเขาน่าจะยังอายุไม่เยอะ
อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเด็กขนาดนี้
เขาน่าจะเด็กกว่านักศึกษาปริญญาโทสองคนที่มาเตรียมสถานที่ในวันนี้ด้วย
การเคารพผู้เฒ่าและการดูแลผู้เยาว์เป็นคุณธรรมดั้งเดิมของประเทศ
หูฉวนอายุมากกว่า 50 ปีแล้ว แต่เขาก็ยังปฏิบัติกับหลินฝานอย่างสุภาพ
เป็นธรรมดาที่หลินฝานจะตอบกลับไปด้วยความสุภาพ เขายื่นมือออกไปและจับมือกัน “สวัสดีครับ ผมหลินฝาน”
“คุณหลิน มันยากที่จะจินตนาการจริงๆ ว่าคุณได้ศึกษาจำนวนเฉพาะตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้ คุณกระทั่งแก้โจทย์ของโจวได้อีก” หูฉวนถอนหายใจออกมาแบบเต็มไปด้วยอารมณ์
“ผมสงสัยเหรอเกินว่าคุณเป็นศาสตราจารย์จากมหาวิทยาลัยไหนคุณหลิน?” หูฉวนถามด้วยความไม่แน่ใจ
“ผมไม่ใช่ศาสตราจารย์หรอกครับ” หลินฝานกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เมื่อหูฉวนได้ยินเช่นนี้ มันก็ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ผิดหวัง แต่เขายังตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นไปอีก
“คุณหลิน คุณสนใจจะมาเป็นศาสตราจารย์คณิตศาสตร์ประจำมหาวิทยาลัยเจียงเป่ยไหม?” หูฉวนพูดอย่าใจจดใจจ่อ
หลินฝานอึ้งไปชั่วขณะ เขาไม่คิดเลยว่าหูฉวนจะเชิญชวนแบบนี้
หูฉวนเห็นความลังเลของหลินฝานและกล่าวว่า “คุณหลิน ไม่ต้องเป็นกังวลไป มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยจะมอบข้อเสนอที่ดีที่สุดให้กับคุณแน่นอน”
“นอกจากนี้ถ้าคุณมีข้อเรียกร้องอื่นๆ ก็สามารถบอกพวกเราได้เลย พวกเราจะพยายามทำให้คุณพึงพอใจอย่างเต็มที่”
“ผู้อำนวยการหู คุณเข้าใจผมผิดไปครับ” หลินฝานอธิบาย “ผมไปเป็นศาสตราจารย์ไม่ได้หรอกเพราะผมจบแค่มอปลายเท่านั้น”
“เรื่องนี้ไม่มีผลอะไรเลย” หูฉวนรีบพูดออกมา “ด้วยความสามารถทางคณิตศาสตร์ของคุณ คุณไม่จำเป็นต้องมีใบรับรองเพื่อพิสูจน์มัน!”
สำหรับคนส่วนใหญ่ การศึกษาคือสิ่งที่สำคัญที่สุดจริงๆ
อย่างไรก็ตาม เขาก็เป็นคนที่แตกฉานเรื่องจำนวนเฉพาะจนถึงขั้นนี้แล้ว…
นอกจากนี้ ชายหนุ่มที่ไขโจทย์ของโจวได้ตรงๆ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ
ไม่มีใครรู้ว่าความสำเร็จในอนาคตของเขาจะยิ่งใหญ่เพียงใด
ในตอนนี้ในที่สุดหูฉวนก็ได้พบกับคนอย่างเขา เขาจึงต้องใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์
หลินฝานเห็นความจริงใจในดวงตาของหูฉวน
เขากำลังเตรียมลาออกจากงานและไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรในอนาคต
ยิ่งไปกว่านั้น หลินฝานก็ยังตั้งตารอชีวิตในมหาวิทยาลัย
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ในที่สุดหลินฝานก็เปิดปากออกมาและกล่าวว่า “ลืมเรื่องให้ผมไปเป็นศาสตราจารย์ที่มหาลัยเจียงเป่ยได้เลยครับ แต่ถ้าให้ผมไปเรียนที่มหาลัยเจียงเป่ย ผมก็อาจจะสนใจอยู่หน่อยๆ”
ศาสตราจารย์ต้องสอนหนังสือ แค่คิดก็ลำบากแล้ว
เห็นได้ชัดว่าหลินฝานอยากเป็นนักศึกษามากกว่า
เขารู้สึกผ่อนคลาย เป็นอิสระ และไม่ถูกควบคุม
เมื่อหูฉวนได้ยินประโยคครึ่งแรกของหลินฝาน ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความเสียใจ
อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินครึ่งประโยคหลังของหลินฝาน ใบหน้าชราเหมือนกระดาษยับยู่ยี่ของเขาก็เผยรอยยิ้มออกมาและพูดอย่างมีความสุขว่า “ก็ได้ ผมจะช่วยคุณเรื่องขั้นตอนการรับเข้าเรียนในภายหลังเอง”
ในความเป็นจริง แม้จะมีอิทธิพลของหูฉวน แต่มันก็ยังยากอยู่ดีที่จะเอาคนจบมอปลายมาเป็นศาสตราจารย์ทางด้านคณิตศาสตร์ประจำมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย
อย่างไรก็ตาม การลงทะเบียนนักศึกษาพิเศษนั้นง่ายกว่ามาก
สบายมาก
หูฉวนกล่าว “ว่าแต่คุณหลิน ศาสตราจารย์และอาจารย์จากหลายๆ มหาวิทยาลัยในมณฑลเจียงจะมาที่โรงแรมนี้เพื่อเข้าร่วมการสัมมนาทางคณิตศาสตร์ ผมสงสัยว่าคุณจะมาขึ้นเวทีและอธิบายเรื่องจำนวนเฉพาะและโจทย์ของโจวได้ไหม?”
หลินฝานหาว “น่าจะไม่ครับ ผมจะกลับห้องไปนอนแล้ว ผมคงไม่ได้ไปร่วมงาน”
สำหรับคนธรรมดา การได้พูดต่อหน้าคณบดีและอาจารย์มากมายหลายคนเป็นโอกาสที่หายากมาก
อย่างไรก็ตาม หลินฝานก็อยากจะนอนมากกว่านี้สักหน่อย
หูฉวนรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้บังคับหลินฝาน
หลินฝานเข้าไปในห้องเพรซซิเดนเชิลสวีทและอาบน้ำอุ่นๆ
จากนั้นเขาก็ใช้เงิน 100,000 หยวนและบอกให้เด็กเสิร์ฟเอาอาหารทะเลและเหล้า XO ขึ้นมาส่ง
[ติ๊ง! คุณใช้จ่ายเงิน 100,000 หยวนและได้รับอั่งเปา 10 ซอง คุณต้องการเปิดเลยหรือไม่?]
“เปิด!”
หลินฝานกด ‘ยืนยัน’
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 19,999 หยวน]
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 2,000 หยวน]
...
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 10,000 หยวน]
หลินฝานได้รับเงินทั้งหมด 112,500 หยวนจากอั่งเปา 10 ซอง
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาได้ใช้เงินไปกับมื้อใหญ่ แต่เขาก็ได้รับเงินกลับคืนมามากกว่า 100,000 หยวน
หลินฝานมองไปที่ข้อความจากธนาคาร และใบหน้าของเขาก็แสดงท่าทางแปลกๆ ออกมา
หลังจากกินดื่มจนหนำใจแล้ว หลินฝานก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ และหลับไปด้วยความพึงพอใจ
