ตอนที่ 12 : มุ่งมั่นเต็มร้อย โจทย์ของโจว
ตอนที่ 12 : มุ่งมั่นเต็มร้อย โจทย์ของโจว
ณ ห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทของโรงแรมแชงกรี-ลา
ภาพยามค่ำคืนที่มีสีสันสะท้อนอยู่ด้านหน้าของหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานแบบพาโนรามา มันราวกับดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ทั้งสวยงามและสว่างไสว
หลินฝานจิบเหล้า XO ไปหนึ่งคำ
จากนั้นเขาก็มองไปที่โทรศัพท์ของเขา
[คุณใช้จ่ายไปทั้งสิ้น 1.31 ล้านหยวนและได้รับอั่งเปา 131 ซอง คุณต้องการเปิดอั่งเปาหรือไม่]
หลินฝานได้รับอั่งเปาเหล่านี้มาตั้งแต่ที่เขาอยู่ที่กั้วจินเซ็นเตอร์แล้ว
อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้เปิดพวกมันในทันที
นั่นเป็นเพราะหลินฝานไม่รู้ว่าเขาจะได้รับอะไร
ณ เวลานี้ เขาไม่ได้มีสิ่งรบกวนเท่าไรแล้ว
“เปิด!”
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 100 หยวน]
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 99 หยวน]
…
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้รับ ‘ประสบการณ์คณิตศาสตร์ระดับศาสตราจารย์ (ใช้ความรู้ทางคณิตศาสตร์ที่ยอดเยี่ยมเพื่อแก้ปัญหายากๆ ในขณะที่แสดงเสน่ห์อันน่าทึ่งออกมา)’]
…
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้รับทักษะ ‘มุ่งมั่นเต็มร้อย’ คุณสามารถตอบคำถามยากๆ ได้อย่างง่ายดาย มีโอกาส 5% ที่จะจุดไฟแห่งแรงบันดาลใจ ผู้ชายที่มุ่งมั่นและจริงจังคือคนที่หล่อที่สุด!]
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 10,000 หยวน]
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้รับสำนักงานบล็อก 1 ในตึกเฉียนคุน ณ เมืองเจียงเป่ย]
…
จากอั่งเปา 131 ซอง หลินฝานได้รับเงินทั้งหมด 500,000 หยวน
จากนั้นเขาก็มุ่งความสนใจไปที่ประสบการณ์คณิตศาสตร์ระดับศาสตราจารย์และทักษะมุ่งมั่นเต็มร้อยของเขา
ประสบการณ์คณิตศาสตร์ระดับศาสตราจารย์งั้นเหรอ? ‘ถ้าฉันมีสิ่งนี้ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่ล่ะก็’
‘มุ่งมั่นเต็มร้อย? นี่ก็ฟังดูดี’
เมื่อหลินฝานเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นใบรับรองทรัพย์สินปึกหนึ่งบนโต๊ะกาแฟตรงหน้าเขา
[ตึกเฉียนคุน ชั้นหนึ่ง A201 พื้นที่ 200 ตาราเมตร เจ้าของสินทรัพย์: หลินฝาน]
[ตึกเฉียนคุน ชั้นหนึ่ง A202 พื้นที่ 150 ตาราเมตร เจ้าของสินทรัพย์: หลินฝาน]
...
หลินฝานมองไปยังโฉนดที่ดินเหล่านี้และแสดงสีหน้าแปลกๆ
“ตึกเฉียนคุน? ไม่ใช่ว่านี่เป็นที่ทำงานของฉันหรอกเหรอ?”
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง!
ในเวลานั้นเอง โทรศัพท์ของหลินฝานก็ดังขึ้น
“หลินฝาน ทำไมวันนี้นายไม่มาทำงาน?” เสียงของหม่าจื่อหยวนดังมาจากปลายสาย
จากนั้นหลินฝานก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้เป็นเวลาทำงานของเขา
“โอ้ ผมลืมบอกไปเลยครับว่าผมจะลาออกแล้ว” หลินฝานกล่าว
แม้ว่าระบบจะไม่ปรากฏตัวขึ้น แต่หลินฝานก็คิดไว้แล้วว่าจะลาออก
ในตอนนี้แผนการได้ถูกนำมาใช้ล่วงหน้าแล้ว
“ลาออก?” หม่าจื่อหยวนอึ้งไปชั่วขณะ “ก็ได้ งั้นถ้านายมีเวลาก็เข้ามาส่งมอบงานหน่อย มิฉะนั้นหัวหน้าอาจจะตัดเงินเดือนของนายในเดือนสุดท้ายได้”
“ได้ครับ ผมจะเข้าไปในสองวัน” หลินฝานกล่าว
จริงๆ แล้วหลินฝานไม่ได้สนใจเรื่องเงินเดือนเลย
แต่เขาก็เป็นคนที่มักจะต้องจบในสิ่งที่ตัวเองเริ่มไว้
ถ้าเขาไม่ไปส่งมอบงาน คนที่มารับช่วงต่องานของเขาก็อาจจะเจอปัญหาได้
หลังจากวางสาย โทรศัพท์ของเขาก็สั่น
มันคือรูป WeChat จากฉินอวี่ซวน
มันเป็นรูปใบหน้าอันงดงามของเธอ และดาราแห่งทะเลลึกที่อยู่รอบคอที่ขาวราวหิมะของเธอ ทั้งตัวของเธอกำลังบานสะพรั่งด้วยแสงเจิดจ้า
ทั้งลึกลับและงดงาม!
ซินอวี่ซวน: [ฉันชอบมันมากเลย ขอบคุณนะ]
หลินฝาน: [ไม่จำเป็นต้องพูดขอบคุณระหว่างเราหรอก ดีจังที่เธอชอบ]
ซินอวี่ซวน: [โครงการจะเริ่มอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้ ฉันค่อนข้างยุ่งอยู่พักหนึ่ง ดังนั้นฉันอาจไม่สามารถพานายเที่ยวรอบๆ เมืองโม่ตู้ได้นะ]
หลินฝานตอบ: [ไม่เป็นไร เธอก็มีเรื่องต้องทำ แต่เธอต้องบาลานซ์ระหว่างการทำงานและการพักผ่อนดีๆ นะ]
หลินฝาน: [นี่ก็ได้เวลาพอดีเลย พรุ่งนี้ฉันน่าจะต้องกลับไปที่เจียงเป่ยเพื่อจัดการเรื่องงานหน่อย ไว้ฉันจะกลับมาที่เมืองโม่ตู้เพื่อไปเที่ยวกับเธอนะ]
ซินอวี่ซวนตอบ: [โอเคค่ะ]
…
ณ ตึกเฉียนคุณ เมืองเจียงเป่ย
ฉางกุ้ยมองดูสัญญาเช่าและพึมพำว่า “อีกสองเดือนจะหมดสัญญาแล้ว ไปหาคุณหวังจากฝ่ายบริหารสินทรัพย์เพื่อต่อสัญญาสำหรับปีหน้า ฉันหวังว่าราคาจะไม่สูงขึ้นเกินไปนัก”
ในขณะที่เขาพูด ฉางกุ้ยก็เดินออกไปจากออฟฟิศและตรงไปยังชั้นบนสุดของตึกเฉียนคุน
“ประธานหวัง ไม่เจอกันนานนะครับ! คุณยุ่งอยู่หรือเปล่า?” ฉางกุ้ยถามด้วยรอยยิ้ม
“ฉันกำลังจัดการสัญญาและเอกสารบางอย่างอยู่” หวังจงเต๋อกล่าว "ว่าแต่มีอะไรให้ผมช่วยงั้นเหรอผู้อำนวยการฉาง?"
“ขอผมเอาชาให้คุณก่อนนะครับประธานหวัง?” ฉางกุ้ยหัวเราะ
ในขณะที่เขาพูด ฉางกุ้ยก็หยิบขวดชาระดับพรีเมียมออกมาและพูดว่า “นี่คือชาคุณภาพดีที่เพื่อนของผมซื้อมาฝากจากอู๋อี้ แต่ผมก็ไม่ได้ชอบดื่มชาเท่าไร ดังนั้นผมเลยเอามันมาให้คุณลอง”
หวังจงเต๋อเป็นคนรักชา และดวงตาของเขาก็เป็นประกายเมื่อเขาเห็นชาคุณภาพดี
ฉางกุ้ยพูดต่อ “ยังไงก็เถอะครับ สัญญาเช่าของบริษัทจะหมดลงในอีกสองเดือน ประธานหวังคิดยังไงเรื่องการต่อสัญญาใหม่บ้างครับ?”
หวังจงเต๋อพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ผู้อำนวยการฉาง คุณอาจจะมาเสียเที่ยวแล้ววันนี้ ตึกเฉียนคุนได้ถูกขายให้คนอื่นไปแล้ว”
“คุณขายให้คนอื่นไปแล้วเหรอ?” ดวงตาของฉางกุ้ยเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
มันก็ไม่แปลกที่เขาจะประหลาดใจมากขนาดนี้
ตึกเฉียนคุนตั้งอยู่ ณ ใจกลางของเมืองเจียงเป่ยซึ่งที่ดินทุกตารางนิ้วมีมูลค่าดั่งทองคำ
ราคาโดยประมาณของอาคารเฉียนคุนทั้งหมดสูงถึงหนึ่งพันล้าน!
ฉางกุ้ยไม่กล้าจินตนาการเลยว่าคนประเภทไหนที่สามารถเอาเงินก้อนโตขนาดนี้ออกมาได้
“ใช่แล้ว” หวังจงเต๋อพยักหน้าและพูดว่า “ดังนั้นพวกเราจะหารือเรื่องการต่อสัญญาได้ก็ต่อเมื่อเจ้านายคนใหม่เข้ามา”
“ประธานหวัง คุณสะดวกใจไหมที่จะบอกผมว่าใครเป็นคนซื้อตึกเฉียนคุนไป?” ฉางกุ้ยถาม
หวังจงเต๋อลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบไปว่า “เดี๋ยวในไม่ช้าก็เร็วคุณก็รู้อยู่ดี ดังนั้นผมจะบอกคุณล่วงหน้าเลยละกัน”
ในขณะที่เขาพูด หวังจงเต๋อก็หยิบเอกสารออกมาจากลิ้นชัก
ฉางกุ้ยรีบพลิกดูและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “หลินฝาน? คนที่ซื้อตึกอายุน้อยขนาดนี้เลยเหรอ?”
…
วันต่อมา
หลังจากส่งข้อความไปหาฉินอวี่ซวนแล้ว หลินฝานก็ซื้อตั๋วเฟิร์สคลาสและกลับไปยังเมืองเจียงเป่ย
มันเป็นเวลาบ่ายแล้ว
หลินฝานไม่ได้เลือกที่จะไปที่บริษัท เขากลับไปที่โรงแรมฮิลตันแทนและเตรียมส่งมอบงานในเช้าวันรุ่งขึ้น
เมื่อเขาเดินเข้าไปที่ล็อบบี้โรงแรมฮิลตัน เขาก็ถูกดึงดูดด้วยโปสเตอร์ขนาดใหญ่
[ยินดีต้อนรับสู่การประชุมวิชาการและอภิปรายทางคณิตศาสตร์นานาชาติ]
[หูฉวน คณบดีคณะวิชาคณิตศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย]
[ฟางเจิ้งถัง ศาสตราจารย์แห่งคณะคณิตศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยฮั่นจง]
[เมื่อ 2^(2^n) < p < 2^(2^(n+1)), MP คือ 2^(n+1) -1 เป็นจำนวนเฉพาะ]
หลินฝานไม่ได้ให้ความสนใจกับการแนะนำตัวของคนที่อยู่ตรงหน้าของเขานัก
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นปัญหาทางคณิตศาสตร์ที่อยู่ด้านหลัง เขากลับสนใจมัน
หลินฝานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบปากกาข้างตัวเขาขึ้นมาแล้วเขียนบนกระดานเซ็นลายเซ็นแผ่นใหญ่อย่างรวดเร็ว
[πMp(22n)^πMp(22n-1)=2n^1... (a)]
[πMp(22n)=2n+1^n-1]
...
ตึก ตึก ตึก
ทั้งล็อบบี้เต็มไปด้วยเสียงเคาะรัวเป็นชุด
ในตอนเริ่มต้น ความเร็วในการเขียนของหลินฝานก็ยังเร็วมากอยู่
อย่างไรก็ตาม โจทย์ของโจวก็เป็นโจทย์ระดับโลก
แม้จะมีประสบการณ์คณิตศาสตร์ระดับศาสตราจารย์ของหลินฝาน แต่ในไม่ช้าเขาก็ติดขัดและความเร็วในการเขียนของเขาก็ช้าลง
มันเป็นเหมือนถนนบนภูเขาที่ขรุขระซึ่งยากแก่การข้ามผ่าน
อย่างไรก็ตาม หลินฝานก็ชอบที่จะท้าทายความยากลำบากและไม่เคยยอมแพ้ เขากำลังคำนวณอยู่เงียบๆ
[ติ๊ง! ทักษะมุ่งมั่นเต็มร้อยทำให้เกิดแรงบันดาลใจ]
ทันใดนั้นเอง มันราวกับว่าหลินฝานได้งอกปีกคู่หนึ่งออกมา ความเร็วในการเขียนที่ช้าลงในช่วงแรกของเขาก็ยิ่งเร็วขึ้นไปอีก
ด้านนอกโรงแรมฮิลตัน
ชายหญิงสองสามคนในชุดสูทและรองเท้าหนังซึ่งดูดีและสง่างามมากกำลังเดินไปข้างหน้า
"อาจารย์ ศาสตราจารย์ และผู้นำของมหาวิทยาลัยเจียงจง มหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี และมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีเจียงเป่ยจะเข้าร่วมการสัมมนาด้วย คุณได้เตรียมสถานที่และอาหารไว้หรือยัง" หูฉวน คณบดีคณะคณิตศาสตร์ถาม
“ประธานหูไม่ต้องห่วงครับ ผมได้เตรียมการขนส่งทั้งหมดแล้ว ฉันรับประกันได้เลยว่าการประชุมคณิตศาสตร์ระหว่างประเทศครั้งนี้จะเป็นงานที่ยิ่งใหญ่แน่นอน” หวงจื่อห่าวกล่าว
“พวกเรารู้ดีว่าคณบดีหูก้าวหน้าไปก้าวใหญ่ในการค้นคว้าเรื่องโจทย์ของโจว!”
“ผมเชื่อว่างานสัมมนานี้จะสร้างความฮือฮาทั้งในประเทศหรือกระทั่งในระดับโลกอย่างแน่นอนครับ!”
