180 ทากัตซูกิ มาโกโตะมาถึงมหานครที่ล่มสลายคอร์เน็ต

180 ทากัตซูกิ มาโกโตะมาถึงมหานครที่ล่มสลายคอร์เน็ต

ประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ

ประเทศที่เจริญรุ่งเรืองเมื่อ 1,000 ปีก่อน

วังแห่งความมืดในเมืองหลวงคอร์เน็ตพูดได้ว่าเป็นสิ่งที่สวยที่สุดในโลกในเวลานั้น

ทำไมประเทศแห่งความมืดรุ่งเรืองแม้ในเวลาที่ปีศาจปกครองอยู่?

เหตุผลเพราะออราเคิลแห่งความมืดและราชินีของแม่มดแห่งภัยพิบัติเชื่อมต่อกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

แต่ความเป็นจริงนั้นถูกซ่อนไว้ ประเทศแห่งความมืดได้ถูกเรียกว่าเป็นประเทศมหัศจรรย์ ที่ไม่ได้ถูกโจมตีโดยปีศาจด้วยเหตุผลบางอย่าง

แม่มดแห่งภัยพิบัติผลักดันนโยบายปีศาจและมนุษย์หนึ่ง

วิธีก็คือการแต่งงานมนุษย์กับปีศาจ

เพื่อที่จะอยู่กับกฎต่างๆในเวลานั้น ปีศาจ พวกเขาจะให้มนุษย์และปีศาจอยู่ด้วยกันและมีลูก -กึ่งปีศาจ

กึ่งปีศาจเป็นมนุษย์ แต่ก็เป็นปีศาจด้วย

พวกเขาสมควรจะเป็นสะพานสำหรับสองเผ่า

แต่วิธีที่เธอทำนั้นไม่ดี

แม่มดแห่งภัยพิบัติใช้พลังของเธอ ตาแห่งเสน่ห์และบังคับให้ทั้งปีศาจและมนุษย์อยู่ด้วยกันโดยพวกเขาไม่ได้ยอมรับ

มนุษย์และปีศาจหลายคนผสมกันโดยไม่ได้ขอมัน

หลังจากนั้น การกระทำแบบปีศาจอย่างนี้ได้ถูกเปิดเผยโดยผู้กอบกู้อาเบล

หลังจากที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ถูกกำจัด ประเทศแห่งความมืดได้ล่มสลาย

มันจบในการที่มีผู้ลี้ภัยกึ่งปีศาจจำนวนมาก

ชื่อเสียๆของแม่มดแห่งภัยพิบิติได้ถูกพูดถึงแม้ว่าหลังจาก 1,000 ปี

และ ปัจจุบัน

เรามาถึงที่เมืองที่ล่มสลายคอร์เน็ตที่ให้กำเนิดกึ่งปีศาจมากมายเมื่อ 1,000 ปีก่อน

◇◇

“นี่เป็นบ้านเกิดของเธอเหรอ ฟู-จัง? หืมม…” (อายะ)

“พูดมันยังไงดีล่ะ…มันเป็นที่ที่สดชื่น” (ลูซี่)

ซา-ซังและลูซี่พูดโดยเลือกคำ

“ไม่มีอะไรเลย” (มาโกโตะ)

นั่นคือความประทับใจเมื่อผมเห็นที่นี้

มีซากที่เหลือของสิ่งที่เคยเป็นอาคารที่นั่นที่นี่ และเกือบจะทรุดตัว

ที่แพร่หลังจากนั้นคือทีราบเปิด

“ผู้คนที่นี่อยู่ใต้ดิน เพราะถ้าพวกเค้าอยู่ข้างบนดิน พวกเค้าจะถูกนำไปโดยไฮแลนด์และพ่อค้าของคาเมลอต” (ฟูเรีย)

“เอ๋? ทำไมล่ะ?” (อายะ)

ซา-ซังถามหลังจากที่ฟูเรีย-ซังพูด

“ผู้หญิงกึ่งปีศาจและเด็กถูกทำให้เป็นทาส เพราะทั้งหมดพวกเธอไม่มีสิทธิ์เป็น ‘มนุษย์’” (ฟูเรีย)

“...ไม่มีทางน่า” (อายะ)

ซา-ซังได้หมดคำพูด

อดีตของฟูเรีย-ซังนั้นหนัก

ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอ

“เฮ้ ชั้นก็ถูกบอกบางอย่างเหมือน ‘อย่าไปข้างนอกป่าที่ยิ่งใหญ่’ เมื่อชั้นยังเด็ก เอลฟ์ได้ตกเป็นเป้าของพ่อค้าทาสบ่อยครั้ง โดยเฉพาะ ครึ่งเอลฟ์ที่น่ารักอย่างชั้น” (ลูซี่)

“ลูซี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นเคยได้ยินเรื่องนั้นเลย!” (มาโกโตะ)

“โอ้ ชั้นไม่ได้บอกนายเหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

แม้ว่าลูซี่จะพาเรื่องราวที่มืดมนตร์มาและเปลี่ยนบรรยากาศ

ป่าที่ยิ่งใหญ่ความปลอดภัยแย่ขนาดนั้น?!

หรือเหมือนกับ อิเซไกน่ากลัวจริงๆมากกว่า!

“……”

“น๊าาา น๊าาา”

มีแต่เสียงของแมวดำสะท้อนอยู่ในบรรยากาศที่มืดมนนี้

ในทันทีนั้น กัปตันของอัศวินแห่งแสง ออร์โธ-ซังปรากฏขึ้นมา

“มาโกโตะ-โดโนะ คุณมีเวลามั้ย?” (ออร์โธ)

“ม-มี มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)

นั่นโล่งใจ เราเปลี่ยนหัวเรื่องได้

“เราจะสร้างฐานของเราตอนนี้ และในตอนเย็นจะมีการประชุมโดยใช้เวทมนตร์สื่อสาร ดังนั้นได้โปรดเข้าร่วมมัน คุณอีสระที่จะทำตามต้องการจนกว่าฐานจะสร้างเสร็จ แต่ถ้าคุณไปไกล ทิ้งข้อความไว้ให้บางคน แล้วก็ มีชายฝั่งที่หลังวังแห่งความมืดยังอยู่ แต่มีโอกาสที่กองทัพของราชามอนสเตอร์ทะเลฟอร์เนียส เข้าหาได้ ดังนั้นได้โปรดคอยระวังมอนสเตอร์และปีศาจ แล้วก็…ผมคิดว่าโอกาสนั้นน้อย แต่ระวังโบสถ์งูจะโจมตีเผื่อไว้” (ออร์โธ)

เตือนหลายอย่างจัง

สงครามได้เข้ามาหาแล้ว และความเครียดของทั้งหมดมันอยู่อีกระดับไปเลย

“ผมเข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

“ยังไงซะ ถ้างั้น” (ออร์โธ)

ออร์โธ-ซังจากไปด้วยก้าวเท้าที่รวดเร็ว

เต็นท์ไหญ่ได้ถูกตั้งไกลๆ

ออร์โธ-ซังออกคำสั่งลูกน้องของเขา

ผทคิดว่าบางทีผมควรจะช่วยพวกเขา แต่พวกเขาเป็นโปร ผมเป็นมือใหม่

ผมรู้สึกว่าผมจะจบที่เข้าไปเกะกะแทน

ถ้าเป็นอย่างนั้น มันเวลาอิสระ หือห์

ผมคิดว่าพวกเขาจะให้คนมาเฝ้าอย่างน้อยที่สุด

นี่เป็นบางอย่างที่ผมคิดบนทางด้วย แต่คนเดียวที่แสดงความรู้สึกของอันตรายต่อสาวกเทพมาร และออราเคิลแห่งความมืด ส่วนใหญ่เป็นคนที่เกี่ยวข้องกับโบสถ์หรือขุนนาง

มันดูเหมือนอัศวินแห่งแสงไม่ได้สนมันมาก

หืมม ตอนนี้เรามีเวลาว่างที่คาดไม่ถึง

งั้นตอนนี้…ทำอะไรดี?

ผมมองฟูเรีย-ซัง

เธอมองผมด้วยหน้า ‘หืม?’

“อะไร?” (ฟูเรีย)

“เฮ้ เจ้าหญิง เธอรู้ทางของเธอรอบๆบริเวณนี้ใช่มั้ย เป็นคนนำทางให้เราได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

เมื่ออยู่ในที่ที่ไม่รู้จัก คุยกับคนพื้นที่

“ได้เลย” (ฟูเรีย)

เมื่อผมถามสิ่งนี้กับเธอ ฟูเรีย-ซังเริ่มเดินไปข้างหน้า

“ฟู-จัง เธอเดินเร็วเกินไปแล้ว” (อายะ)

“ฟูริ ชั้นจะไปกับเธอ” (ลูซี่)

ซา-ซังและลูซี่ตามเธอไป

ผมตามทั้ง 3 ระหว่างที่ใช้ตรวจจับ

แทบจะไม่มีอาคารเหลืออยู่ แต่การปูหินเล็กน้อยยังอยู่

ฟูเรีย-ซังไดเดินอยู่บนนั้นโดยไม่หลงทาง

“...ไม่มีอะไรเปลี่ยน แต่นั่นมันแน่นอนนะ” (ฟูเรีย)

“จริงเหรอ ฟู-จัง?” (อายะ)

“ใช่ ซากของเมืองหลวงที่ชั้นโตมาหลายปี… ฟุฟุ มันเป็นภาพที่น่าเบื่อไม่ว่าชั้นจะเห็นมันกี่ครั้ง” (ฟูเรีย)

ตรงข้ามกับคำพูดของเธอ ฟูเรีย-ซังพูดเหมือนเธอสนุกอยู่นิดหน่อย

เธอรู้สึกดีขึ้นแล้วเหรอตอนนี้?

“ชั้นคิดเรื่องนี้หลังจากที่เป็นประเทศแห่งน้ำและประเทศแห่งแสงว่ามันไม่เท่าเทียมขนาดไหน…แม้ทุกคนจะใช้ชิวิตอยู่บนดินได้ เราได้ถูกขับไปใต้ดินเหมือนตัวตุ่น เมื่อชั้นเห็นคนที่ไม่ได้กินน้ำเลอะโคลนทำหน้ามีความสุข เจตนาฆ่ามันขึ้นมาในชั้น…” (ฟูเรีย)

นี่มันไม่ดีเลย ความืดในจิตใจของฟูเรีย-ซังลึก

“ฮ-เฮ้ เจ้าหญิง เจ้าหญิงโนเอลต่อต่านระบบลำดับชั้นดังนั้นไม่ใช่ว่าการเลือกปฏิบัติกับกึ่งปีศาจจะหายไป เมื่อเธอได้ครองบัลลังก์เหรอ…?” (มาโกโตะ)

บางคนพูดนั่นมาก่อน

พึ่งพาความทรงจำนั้น ผมพยายามถามฟูเรีย-ซัง

“...ใครจะรู้ล่ะ ผู้หญิงนั่นพูดว่าเธอจะกำจัดการเลือกปฏิบัติของกึ่งสัตว์และเอลฟ์ แต่ไม่มีรับประกันว่ากึ่งปีศาจจะนับอยู่ในนั้นด้วย ตั้งแต่ทีแรก โบสถ์เทพธิดาไม่ได้ยอมรับกึ่งปีศาจ” (ฟูเรีย)

“ชั้น…ได้ยินเกี่ยวกับนั่นมาก่อน” (ลูซี่)

ลูซี่เพิ่มนี่เข้ามาด้วยน้ำเสียงที่มืดมนกับคำพูดของฟูเรีย-ซัง

เจ้าหญิงโนเอลเป็นออราเคิลแห่งแสง และเป็นสมาชิกที่สำคัญที่สุดของโบสถ์เทพธิดา

มันจริงที่ว่ามันจะใช้ความตั้งใจมากที่จะทำให้โป้ปเห็นด้วย

“ต้องแต่ทีแรก ชั้นไม่อยากคาดหวังอะไรกับผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นมีทุกอย่างตั้งแต่เกิด! อัศวินของชั้น! หยุดพูดเกี่ยวกับออราเคิลแห่งแสงตั้งแต่ตอนนี้” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังพูดอย่างนี่ด้วยน้ำเสียงที่โกรธ

(...แต่มันไม่ใช่ตั้งแต่เกิดนะ) (มาโกโตะ)

ถ้าผมจำไม่ผิด เจ้าหญิงโนเอลเป็นอันดับสามที่จะขึ้นครองบัลลังก์ของไฮแลนด์

มันเมืองฮีโร่แห่งแสง ซากุไร-คุง ปรากฏตัวที่เธอเป็นคู่หมั้นและขึ้นมาเป็นที่หนึ่ง

{ในฐานะเพื่อนสนิทของฮีโร่แห่งแสง}

จนถึงตอนนั้น เธอได้เล็งจะเป็นโป้ปของโบสถ์ และเธอเห็นว่าฝึกเป็นออราเคิลแห่งแสง

‘เธอเป็นคนที่งดงามที่ชั้นไม่แม้แต่จะเทียบ’ เป็นคนที่ทำงานหนักมากเหมือนที่เจ้าหญิงโซเฟียพูด ดังนั้น ไม่ต้องสงสัย

นั่นทำไมภาพของเจ้าหญิงโนเอลมันคือคนขยันสุดตัว…

แต่ยังไงซะ มันไม่ใช่จังหวะที่จะมาพูดอย่างนั้นนะ

“ชั้นจะไม่พูดเกี่ยวกับนั่นแล้ว เจ้าหญิง พูดถึงแล้ว เราจะไปที่ไหน?” (มาโกโตะ)

“ตราบใดที่นายเข้าใจ มันคือนั่น” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังชี้ไปที่เนินที่สูงขึ้นมาเล็กน้อย

บนนั้น มีสะบานหินประกอบกันอยู่

มันพลังทลาย แต่มันต้องเป็นอาคารที่โดดเด่นในเวลาของมัน

“ที่ที่วังแห่งความมืดอยู่ในอดีต ใต้ดินของที่นั่น ชั้นได้ใช้ชีวิตอยู่” (ฟูเรีย)

◇◇

“เฮฮฮ๋ มีที่กว้างอย่างนี้ใต้ดินด้วย” (อายะ)

“เป็นไปได้มั้ยว่ามันเป็นทางหนีของวัง?” (ลูซี่)

เราอยู่ในที่ทรงกลมขนาดใหญ่ที่มีทางใต้ดินมากมายเชื่อมต่อกับมันอยู่

ลูซี่และซา-ซังได้มองไปทั่งอย่างไม่พักในความสงสัย

“นั่นใช่แล้ว ทางที่เหมือนเขาวงกตใต้ดินได้ถูกสร้างด้วยวังแห่งความมืดเป็นแกนกลาง -ทางหนีของเมื่อเวลาสงคราม” (ฟูเรีย)

“มันฟังดูเหมือนเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ” (มาโกโตะ)

ความทรงจำที่ผมหาโบสถ์งูกับอัศวินผู้บังคับใช้กฎหมาย

โบสงูได้ทำพิธีอยู่ที่นั่น

เวทมนตร์ทำลายตัวเองเพื่อจะทำลายเมืองหลวงกามูรัน

(...เผื่อไว้…) (มาโกโตะ)

ผมเป็นกังวล ผมเลยเปิดใช้ตรวจจับ

{มีการตอบสนอง}

“?! ซา-ซัง ลูซี่ มีบางคนซ่อนอยู่ที่นั่น เจ้าหญิง มานี่!” (มาโกโตะ)

“ข-เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังวิ่งมาทางนี้ขณะที่ผมบอกเธอ

การเคลื่อนไหวของเธอรวดเร็ว

แต่ที่ซ่อนอยู่ก็รวดเร็วด้วย

“อย่าขัดขืน”

“ฆ่าอัศวินแห่งแสงให้หมด!”

“ช่วยฟูเรีย-ซามะ!”

“ความรุ่งโรจน์สู่กึ่งปีศาจ!”

คนใส่หน้ากากหลายสิบคนที่ซ่อนอยู่ในเงาพุ่งออกมาเพื่อโจมตีเรา

คนที่ใกล้คนใส่หน้าการมากที่สุดคือ…ซา-ซัง

“ไอเวร ถ้าแกเห็นค่าของผูหญิ—บุก้า!”

พวกเขาต้องตัดสินว่าเธอออนแอที่สุดในหมู่ของพวกเรา ชายที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำของกลุ่ม พยายามจะจับซา-ซัง…และถูกส่งบินไปบนท้องฟ้า

ซา-ซังมีสีหน้าตกละลึงพร้อมแขนขวาที่ยืดออกไป

ผมไม่เห็นเมื่อเธอต่อยเลยซักนิด

“เอ๋?”

ชายใส่หน้ากากที่เหลือหยุดอยู่กับที่

(สาวคนนี้แข็งแกร่งที่สุดในปาร์ตี้เรานะ รู้มั้ย) (มาโกโตะ)

“คนพวกนี้มาจากโบสถ์งูเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่จับไม้เท้าของเธอขึ้น และมีลูกบอลไฟที่ประมาณ 5 เมตรอยู่ข้างบน

ลูกบอลไฟของลูซี่

ไม่ว่าผมจะเห็นมันกี่ครั้ง มันน่ากลัว

ถ้าคุณโดนมันจังๆ ผมมั่นใจว่าแม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือ

“มาโกโตะ ชั้นจะเผาพวกเค้าทั้งหมด โอเคมั้ย?” (ลูซี่)

“โอเค แต่ให้ผู้นำรอดนะ เราจะเอาเค้าให้ออร์โธ-ซัง มาเผาที่เหลือเถอะ” (มาโกโตะ)

“ได้เลย!” (ลูซี่)

ลูซี่ขยิบตาขำๆ

พูดอีกอย่าง นี่มันเรื่องตลก

ลูกบอลใหญ่ได้คำรามด้วยมานาที่เยอะจนน่าขันของลูซี่

ถ้านั่นระเบิด ซากของวังแห่งความมืดจะถูกทำลาย

ถ้าเธอโยนอะไรอย่างนั้นจริงๆ เราจะถูกเผาทั้งเป็น…

ลูซี่ใส่มานาเข้าไปในลูกบอลไฟเรื่อยๆ เธอไม่มีแผนที่จะยิง

อากาศนั้นแห่ง มานาในอากาศถูกเผาไหม้ และมันยากที่จะหายใจ

คนใส่หน้ากากต้องไม่รู้สึกถึงอะไรนอกจากความกลัวที่นี่

“ด-เดี๋ยว ได้โปรด! ถ้าจะฆ่าบางคน โปรดให้มันเป็นแค่ชั้น! ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเค้า!”

คนที่ถูกส่งบินไปถอดหน้ากากและขอโทษ

“โอ้ นายคือ…” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังที่ซ่อนอยู่ข้างหลังจนถึงตอนนี้ ออกมาด้วยก้าวเท้าที่เร่งรีบ

“ไม่ใช่นั่นนายเหรอ ฮาเวล? …นายทำอะไรน่ะ?” (ฟูเรีย)

“ฟูเรีย-ซามะ! โอออ้…พอมาคิดว่าผมจะได้เจอหน้าของท่างอีกครั้ง…! เราจะทำให้มั่นใจว่าช่วยท่าน!”

คนพวกนี้…

“เจ้าหญิง เธอรู้จักพวกเค้าเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว…อัศวินของชั้น นักเวทย์-ซัง นายรอก่อนซักครู่ได้มั้ย?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังทำให้ลูซี่ยั้งเวทของเธอ

เธอใช้เวทมนตร์เก่งขึ้นจริงๆ

“อาา พอมาคิดว่าวันนี้จะมาที่เวทมนตร์ของลูซี่จะพึ่งพาได้ขนาดนี้…” (มาโกโตะ)

“เฮ้ มาโกโตะ แต่ประทับใจมากขนาดนี้โดยลูกบอลไฟธรรมดาไม่ทำให้ชั้นดีใจเลยซักนิดนะ?!” (ลูซี่)

“เฮ้ เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง เราจะทำอะไรเกี่ยวกับคนพวกนั้นล่ะ?” (อายะ)

ระหว่างที่ลูซี่และผมคุยกันอยู่ ซา-ซังชี้ไปที่ชายที่โจมตีเรา

“มันเป็นฟูเรีย-ซามะ!” “ออราเคิล-ซามะ!” “โอออ้ พอมาคิดว่าวันนี้จะมาที่เราพบเธอได้อีกครั้ง…” “ขอบคุณเทพธิดา ขอบคุณเทพธิดา…”

คนที่โจมตีเราถอดหน้ากาก ล้อมฟูเรีย-ซังและคุกเข่าอยู่บนพื้น

คนได้ประทำใจจนน้ำตาไหล คนที่เสียงสั่น คนที่บูชาเธอ…นี่มันอะไร?

“เฮ้ยยย เจ้าหญิง แนะนำคนเหล่านั้นให้เรารู้จัก” (มาโกโตะ)

ผมโบกมือให้เจ้าหญิง

“ไอเวรเอ้ย! พูดแบบนั้นกับฟูเรีย-ซามะ!”

“หือห์? (แบบข่มขู่)” (อายะ)

“ฮฮฮฮฮิ้หห์!!”

ผู้นำพยายามจะข่มขู่ผม แต่ซา-ซังใช้สกิลกดดัน และพวกเขาเข่าอ่อน

คนอื่นก็มีผลกับเรื่องนี้ด้วย

…แรงกดดันจากราชินีลาเมียมันน่ากลัว!

รอเดี๋ยวก่อน อัศวินของชั้น!” (ฟูเรีย)

“โอเค” (มาโกโตะ)

พวกเราตัดสินใจจะรอคำขอของฟูเรีย-ซังนิดหน่อย

จากที่ผมเห็นได้ ไม่มีความจำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการที่พวกเขาพยายามจะทำร้ายฟูเรีย-ซัง

ลูซี่ ซา-ซัง และผมตัดสินใจที่จะรอนิดหน่อยที่ไกลออกไป ขณะที่ฟูเรีย-ซังและคนเหล่านั้นพูด

ผมมองอย่างเหม่อลอย

“เฮ้ เฮ้ มาโกโตะนายสังเกตหน้าตาพวกเค้ามั้ย?” (ลูซี่)

ลูซี่กระซิบในหูผม

“ใช่ ทุกคนเป็นปีศาจ” (มาโกโตะ)

คนทั้งหมดที่ล้อมฟูเรีย-ซังมีเขาอยู่บนหัว หรือมีตาสีแดง ที่เป็นลักษณะของปีศาจ

มันเหมือนกันกับเด็กๆกึ่งปีศาจ ที่ผมเจอที่สถานเลี่ยนเด็กกำพร้าของประเทศแห่งแสง

คนที่คุณบอกได้ว่าเป็นเลือดปีศาจเมื่อแค่มอง

ผมคิดว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นผู้ชาย แต่มีผู้หญิงอายุน้อยด้วย

สงสัยว่าความสัมพันธุ์แบบไหนกันที่พวกเขามี

ฟูเรีย-ซังได้คุยกับกึ่งปีศาจซักพัก และจากนั้นเธอกลับมาหาเราคนเดียว

“ขอโทษ อัศวินของชั้น คนเหล่านั้นเป็นผู้ศรัทธาของเทพเจ้าแห่งความมืดไนอาเหมือนชั้น พวกเค้าพูดว่าอยากแก้แค้นกับอัศวินของไฮแลนด์ที่ลักพาตัวชั้น ได้โปรดนายยกโทษให้พวกเค้าได้มั้ย…?” (ฟูเรีย)

“หืมม…” (มาโกโตะ)

พวกเราเป็นคนที่ถูกโจมตี

ซา-ซังแข็งแกร่งดังนั้นไม่มีปัญหา แต่ถ้ามันเป็นลูซี่…ไม่ เธอควรจะสามารถทำอะไรบางอย่างได้

ลูซี่หลังๆมานี้แข็งแกร่ง

ผมเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในการสู้ระยะประชิด

งั้นตอนนี้ ทำอะไรดี…

“ถ้าพวกเค้าถูกจับกุมตัวภายใต้ข้อหาการโจมตี พวกเค้าจะถูกประหารโดยไม่มีข้อยกเว้น เพราะพวกเค้าเป็นกึ่งปีศาจ…” (ฟูเรีย)

“เอ๋?!” (อายะ)

ซา-ซังตกใจกับคำพูดของฟูเรีย-ซัง

นั่นเป็นสิ่งที่ค่อนข้างรุนแรงนะ

“งั้นเธอจะบอกให้เรามองข้ามเรื่องนี้ไปเหรอ?” (มาโกโตะ)

“น-นั่นไม่ได้เหรอ?” (ฟูเรีย)

มันหายากที่จะเห็นฟูเรีย-ซังอ่อนโยนขนาดนี้

พวกเขาเป็นคนสำคัญกับฟูเรีย-ซังเหรอ?

“คนเหล่านี้…อยู่ในชีวิตประจำวันตั้งแต่ชั้นยังเด็ก ชั้นไม่อยากเห็นพวกเค้าโดนประหาร” (ฟูเรีย)

“เพื่อนสมัยเด็ก หือห์…” (มาโกโตะ)

แน่นอนว่าเธออยากจะช่วยพวกเขา

ผมชำเลืองไปที่ลูซี่และซา-ซัง

“นายตัดสินใจได้ มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ? ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ” (อายะ)

“ถ้าเธอสองคนพูดอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

ผมมองดูฟูเรีย-ซัง

“เราไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” (มาโกโตะ)

“น-นั่นโอเคเหรอ…?” (ฟูเรีย)

“อืม แต่บอกพวกเค้าว่าอย่าไปโจมตีอัศวินแห่งแสงอีกครั้ง” (มาโกโตะ)

“ขอบคุณ อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

ถ้าชีวิตของเพื่อนผมอยู่ในอันตราย ผมจะพยายามช่วยพวกเขาอย่างแน่นอน

มองดูพวกเขาถูกประหารอย่างเงียบๆนั้นเป็นไปไม่ได้… แต่ผมจินตนาการไม่ได้ถึงเวลาที่ซากุไร-คุงหรือซา-ซังจะมีปัญหา

“...ฟูเรีย-ซามะ ขอบคุณมากครับ พวกนาย…ผมขอโทษ”

คนรู้จักของพูดเรีย-ซังลดพวกของพวกเขา

แม้อย่างนั้น วิธีที่พูดไม่ได้ฟังดูเหมือนเป็นเพื่อนวัยเด็กเลยซักนิด

มันน่าจะเป็นเพราะออราเคิลแห่งความมืดเป็นตัวตนพิเศษสำหรับกึ่งปีศาจ

“ต-แต่ ความเป็นจริงที่ว่าท่านเรียกเค้าว่า ‘อัศวินของชั้น’ จนถึงตอนนี้…เป็นไปได้มั้ยว่าท่านสำสัญญาอัศวินผู้คุ้มกัน?!”

“นั่นใช่แล้ว” (ฟูเรีย)

“ทำไมล่ะ?! แม้ว่าเรายามราชวงศ์พร้อมที่จะโยนชี่วิของเราให้ท่าน ฟูเรีย-ซามะ!”

“นั่นใช่แล้ว! จากทีผมเห็นได้ เค้าไม่มีออร่าพิเศษหรือมานาเลย! เค้าไม่ได้ดูเป็นคนที่ปกป้องออราเคิล-ซามะได้ซักนิด!”

“ได้โปรดกลับมาที่ข้างเรา!”

กึ่งปีศาจขอร้องกับฟูเรีย-ซังด้วยความเข้มแข็ง ที่มันรู้สึกเหมือนกับพวกเขาคงจะถูหน้าผากลงกับพื้น

ไม่ใช่คนพวกนี้ดูเบาผมอย่างสบายๆเหรอ?

“อัศวินของชั้นเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ แล้วก็ เค้ากำจัดลอร์ดปีศาจไบฟรอนในประเทศแห่งไม้” (ฟูเรีย)

“อะ?!”

กึ่งปีศาจหนุ่มสาวส่งเสียงในความตกใจ

ผมดูอ่อนแอขนาดนั้น?

“พูดถึงแล้ว นักรบ-ซัง ที่ส่งนายบินไปเมื่อตะกี้นี่เป็นฮีโร่ของประเทศแห่งไฟ” (ฟูเรีย)

“อออ้า~...”

และเขาเห็นด้วยกับเรื่องนั้น

“นายเห็นมานาของนักเวทย์-ซังนั่น ใช่มั้ย? แม้ว่าถ้ามีคนร้อยคนอยู่ที่นี่ นายจะไม่เทียบ แล้ว…ถ้าออราเคิลแห่งความมืดเลือกกึ่งปีศาจเป็นอัศวินผู้คุ้มกัน ชั้นคงจะถูกฆ่าโดยเทมพลาร์ของไฮแลนด์ทันที” (ฟูเรีย)

“……”

ทุกคนเงียบกับคำพูดของฟูเรีย-ซัง

“คุห์… นาย นายชื่ออะไร?!” (ฮาเวล)

ผู้นำทีมกึ่งปีศาจ ฮาเวล เข้าหาผม

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…คนต่างโลก หือห์” (ฮาเวล)

หน้าของเขาใกล้

ผมสีเงินและผิวสีออกดำ

เขามีหน้าที่หล่อ และตาสีแดงกับเขาที่เป็นสัญญานว่าเขาเป็นกึ่งปีศาจ

“ได้โปรดดูแลฟูเรีย-ซามะด้วย…” (ฮาเวล)

ชายกึ่งปีศาจก้มหัวของเขาระหว่างที่จ้องผมและเต็มไปด้วยความเสียใจ

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

มันไม่ต้องพูดเลย

“ฟูเรีย-ซามะ เราอาจจะช่วยไม่ได้มาก แต่เมื่อท่านมีปัญหา เราจะไม่รั้งมือการสนับสนุนใดๆที่เราทำได้” (ฮาเวล)

พูดสิ่งนี้ กึ่งปีศาจมองดูสหายของเขาที่กำลังจะเดินไป

“เดี๋ยว กองทัพปีศาจจะมาที่ทวีปนี้ พวกนายทุกคนรู้เรื่องนั้นมั้ย?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังเรียกให้พวกเขาหยุด

“ใช่ เรารู้…แม้ว่าเรารู้ ยังไงก็ไม่มีที่อื่นนอกจากที่นี่ที่เราใช้ชีวิตอยู่ได้” (ฮาเวล)

ชายกึ่งปีศาจพูดอย่างเสียใจ

“...ช-ใช่ ระวังตัวนะ” (ฟูเรีย)

หลังจากคำพูดของฟูเรีย-ซัง กึ่งปีศาจหนุ่มสาวก้มหัวและหายไปในอุโมงค์ใต้ดิน

โอเค เราสามารถที่จะหลบการต่อสู้ที่ไม่จำเป็น

(แต่มีจุดหนึ่งที่กังวล) (มาโกโตะ)

ผมคิดว่าพวกเขาจะบอกผมว่าผมอ่านอารมณ์ไม่ออก แต่…

แต่เราอยู่ในระหว่างสงคราม

“เฮ้…เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“มีอะไร อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)

“นี่มันพูดยาก แต่…” (มาโกโตะ)

ผมขบคิดว่าจะถามเรื่องนี้ยังไง

“นายกังวลว่าพวกคนเหล่านี้เชื่อมต่อกับกองทัพลอร์ดปีศาจหรือโบสถ์งูเหรอ?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังพูดมันก่อนผม

“ยังไงซะ…ใช่” (มาโกโตะ)

“ชั้นคิดว่านายจะพูดอย่างนั้น ดังนั้นชั้นโปรยเสน่ห์พวกเขาอย่างลับๆ และถาม {ความรู้สึกที่แท้จริง} ของพวกเขา พวกเขาไม่โกหก คนพวกนั้นไม่เกี่ยวข้องกับกองทัพลอร์ดปีศาจ” (ฟูเรีย)

“โออ้ อย่างนั้นเหรือ” (มาโกโตะ)

เธอคิดถึงเรื่องนั้นแล้ว

นั่นโล่งใจ

งัน มากลับไปกันเถอะ

ผมได้เข้าร่วมในการประชุมตอนเย็น

ทันทีที่ผมเริ่มเดินกับไปที่ที่พวกเขาตั้งฐาน ไหล่ผมถูกจิ้ม

“...เฮ้ อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังมองมาทางนี้ด้วยสายตาที่มองขึ้นมา

“อะไร?” (มาโกโตะ)

“ถ้าชั้นโกหกล่ะ? ถ้าพวกเค้ามาจากกองทัพลอร์ดปีศาจจริงๆล่ะ?” (ฟูเรีย)

“เธอโกหกรึเปล่าล่ะ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่ได้โกหก…” (ฟูเรีย)

“งั้นชั้นเชื่อเธอ” (มาโกโตะ)

“?!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังเปิดตาของเธอกว้าง

ทำไมเธอถึงตกใจล่ะ?

“นายในท้ายที่สุดจะโดนหลอกโดยผู้หญิงชั่วร้ายนะ รู้มั้ย?!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังพูดเรื่องนี้ละหว่างที่เลี่ยงสายตาเธอและจากไป

ทำไมผมโดนดุล่ะ?

“เฮ้ เฮ้ ฟู-จังหน้าแดงเมื่อกี้นี้ นายพูดอะไรบางอย่างเหรอ?” (อายะ)

ซา-ซังมาแทนเหมือนจะเปลี่ยนที่กับเธอ

“ไม่มีอะไร จริงๆ” (มาโกโตะ)

“หืมม” (อายะ)

“เฮ้ มาโกโตะ นั่นตั้งใจรึเปล่า หรือนายหัวกลวง?” (ลูซี่)

ลูซี่ก็มาทางนี้ด้วย

ดูเหมือนลูซี่ได้ยินบทสนทนา

“ลู-จัง ทากัตซูกิ-คุงพูดว่าอะไร?” (อายะ)

“เค้าพูดว่าเค้าเชื่อฟูริ” (ลูซี่)

“แต่ลูซี่ ซา-ซัง เจ้าหญิงจะไม่โกหก ใช่มั้ย? นั่นทำไม ชั้นเชื่อพวกเธอทั้งหมด” (มาโกโตะ)

“…….”

หน้าที่แปลกนั้นมันอะไรกัน

“เจ้าชู้” (อายะ)

“หลายใจ” (ลูซี่)

(เฮ้นั่น จิโกโล่หัวกลวง!) (โนอาห์)

แม้แต่โนอาห์-ซามะ?!

“เฮ้ มันโอเคที่จะไม่กลับไปเหรอ?! นายมีประชุมตอนเย็น ใช่มั้ย?!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังหันหน้าเธอมาและตะโกน

อุ้ปส์ ไปสายนั้นไม่ดี

พวกเรากลับไปที่ฐานที่อัศวินแห่งแสงสร้างอยู่

เมื่อเรากลับมา เราได้ถูกพาไปที่เต็นท์ที่ใหญ่ที่สุดที่อยู่กลางฐานทันที

“ว้าว นี่มัน…” (อายะ)

“เหมือนที่เราเห็นในประเทศแห่งไม้” (มาโกโตะ)

สิ่งที่พวกเราเห็นคือภาพฉายมากมายที่ปรากฏอยู่กลางอากาศ

มันเห็นว่าเป็นเวทมนตร์สื่อสาร

ในประเทศแห่งไม้ หัวหน้าของแต่ละหมู่บ้านใช้มัน

เห็นว่ามันเป็นเวทมนตร์พื้นฐานของกองทัพแต่ละประเทศ จากที่ออร์โธ-ซังบอก

ภาพฉายที่ใหญ่ที่สุดในหมู่พวกนั้นคือเหนือสุดของอัศวินแห่งแสง นายพลยูเวอิน

ผมเห็นซากุไร-คุงอยู่ข้างเขา

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ…หลับ?

“งั้น มาเริ่มกันเถอะ” (ยูเวอิน)

การประชุมแผนการปะทะกับกองทัพลอร์ดปีศาจเริ่มด้วยเสียงต่ำๆของนายพลยูเวอิน

ดูภาพได้ที่

https://www.nekopost.net/novel/12160/180.01

กดลูกศรขวาบนเพื่อไปภาพต่อไป

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 50/300

ค่าไฟ 20/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord