ตอนที่ 5 : รวมรุ่น นายเงินเดือนเท่าไร?
ตอนที่ 5 : รวมรุ่น นายเงินเดือนเท่าไร?
เงียบ!
ทุกคนจากเหลียนเจียเงียบมากจนแม้แต่เข็มตกก็ยังได้ยิน
ปากของเฉียวซือหย่าเปิดอ้าออกครึ่งหนึ่ง และเธอก็อึ้งกิมกี่ไปเลย
เธอได้ยินว่าอะไรนะ?
หลินฝานมอบหมายให้เหลียนเจียดูแลเรื่องการปล่อยเช่าของอาคารทั้งหมดในวอชิงตันพาเลซงั้นเหรอ?
เขาเป็นเจ้าของตึกทั้งหลังเลยเหรอ?
และมันยังอยู่ในวอชิงตันพาเลซด้วยเหรอ?
ราคาเฉลี่ยของบ้านในวอชิงตันพาเลซอยู่ที่ 50,000 หยวนต่อตารางเมตร บ้านหนึ่งหลังจะมีราคาประมาณ 5 ล้านหยวน อาคารทั้งหลังจะมีราคาเท่าไหร่กัน?
ทันทีหลังจากนั้น เฉียวซือหย่าก็นึกถึงลัมโบร์กีนี่แสนสุดยอดที่หลินฝานขับเมื่อวาน
กลายเป็นว่าเขาเป็นคนรวยจริงๆ—มหาเศรษฐี!
อย่างไรก็ตาม เธอ… ก็ปฏิเสธเขาไปเมื่อวาน!
ถ้าเธอได้ลงเอยกับเขา วันนี้เธอก็คงไม่ต้องเสียเหงื่อแม้แต่หยดเดียว!
การสำนึกได้ที่แสนเจ็บปวด
เฉียวซือหย่ารู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกของเธอไม่รู้คลาย
หลินฝานเหลือบมองเฉียวซือหย่าอย่างไม่แยแสก่อนที่จะเดินออกไป
เขาไม่ได้มีความประทับใจที่ดีกับผู้หญิงคนนี้ที่ดูถูกคนอื่น
เฉียวซือหย่ารีบตะโกนเรียก “หลินฝาน… ฉันหมายถึง คุณหลิน…”
อย่างไรก็ตาม แผ่นหลังสูงของเขาก็คือคำตอบเดียวที่เธอได้รับ
“คุณครับ คุณยังอยากเช่าบ้านในวอชิงตันพาเลซอยู่ไหมคะ?” ฮั่นเทียนถาม
“ค่า ฉันอยากเช่าบ้านอยู่” เฉียวซือหย่าตอบ
ในเวลานั้นเองเธอก็ได้สติกลับมา
ไม่ว่ายังไงวันนี้เธอก็ต้องเช่าบ้านอยู่ดี
“ยูนิต 104 ในตึก A เป็นที่เดียวที่มีให้เช่า” ฮั่นเทียนกล่าว “ค่าเช่าเดือนละ 30,000 หยวนค่ะ”
ก่อนหน้านี้ฮั่นเทียนได้เห็นการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดในการแสดงออกของหลินฝาน เธอจึงรู้ว่าหลินฝานเกลียดผู้หญิงตรงหน้าของเธอ
หลินฝานเป็นลูกค้ารายใหญ่ของเธอ เขาเป็นลูกค้าสุดหล่อที่ไว้วางใจในตัวเธอ!
หลินฝานเกลียดผู้หญิงตรงหน้าของเธอ ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่เธอจะต้องสอนบทเรียนให้กับผู้หญิงคนนี้
“30,000 เหรอคะ? มันแพงขนาดนั้นเลยเหรอ? มันมีย่านหรูๆ อีกแห่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่และค่าเช่าแค่เดือนละ 3,000 หยวนเท่านั้นเอง!” เฉียวซือหย่าอุทานออกมา
“นอกจากนี้ เมื่อครู่นี้ พนักงานขายของคุณยังบอกว่ามีหลายยูนิตให้เลือก ทำไมคุณถึงบอกว่าเหลือแค่ยูนิต 104 ล่ะคะ?”
“เขาไม่ใช่พนักงานขายคนเดียวในบริษัทของเราค่ะ เขาจะรู้เรื่องสักแค่ไหน?” ฮั่นเทียนพูดอย่างไม่เร่งรีบ “หลายๆ ยูนิตถูกจองโดยลูกค้าคนอื่นแล้วค่ะ”
“และเนื่องจากคุณบอกว่าค่าเช่าในย่านหรูอื่นที่อยู่ใกล้ๆ นั้นราคาถูก คุณก็ไปเช่าที่นั่นก็ได้ค่ะ”
หลังจากเธอพูดจบ เธอก็เดินจากไป
“คุณมันไร้เหตุผล!”
เฉียวซือหย่าโมโห
ในเวลานั้นเอง โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น
“ซือหย่า ลูกต้องช่วยหาบ้านเช่าให้น้องในวอชิงตันพาเลซนะ! ถ้าช้าออกไปอีก น้องจะไม่ได้เข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นเจียงเป่ย” เสียงของเฉินหมินเฟินฟังดูเป็นกังวล
“แม่ หนูเจอบ้านแล้วค่ะ” เฉียวซือหย่าพูดอ้อมแอ้ม
“จริงเหรอ? ดีเลย งั้นก็รีบเช่าเลย อย่าปล่อยให้คนอื่นแย่งไปได้!” เฉินมินเฟินตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น
“แต่ราคาค่าเช่า…”
“ราคาอะไรกัน? พวกเราต้องเช่าให้ได้ไม่ว่ามันจะแพงแค่ไหน! สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือโรงเรียนของน้องชายลูกไม่ใช่เหรอ?” เฉินมินเฟินตะโกนออกมา
“ก็ได้ค่ะ หนูจะเช่าเดี๋ยวนี้แหละ” เฉียวซือหย่าถอนหายใจออกมา
“แม่ เมื่อวานแม่บอกว่าหลินฝานมาจากครอบครัวธรรมดาๆ ใช่ไหมคะ?”
“ใช่ พวกเขาเปิดร้านขายเสื้อผ้าเล็กๆ ทำไมเหรอ?” เฉินมินเฟิงกล่าว
“ไม่มีอะไรค่ะ…” เฉียวซือหย่าถอนหายใจออกมา
เธอคิดกับตัวเอง ‘ร้านเสื้อผ้าเล็กๆ งั้นเหรอ? พวกเขาน่าจะถ่อมตัว ในความเป็นจริง พวกเขาต้องบริหารบริษัทแฟชั่นขนาดใหญ่แน่ๆ’
หลังจากวางสาย เฉียวซือหย่าก็ไม่มีทางเลือกอีกนอกจากต้องเดินหน้าต่อไปอีกครั้ง เธอกัดฟันและกล่าวว่า “ฉันจะเช่ายูนิต 104 เองค่ะ!”
…
หลังจากหลินฝานมาทานข้าวเที่ยงที่โรงแรมฮิลตันแล้ว เขาก็ไปที่ห้องเพรซซิเดนเชิลสวีทเพื่องีบหลับ
ตอนนี้เขาได้เอาข้าวของส่วนตัวทั้งหมดออกจากอพาร์ทเมนต์ที่เช่าไว้แล้ว มันจึงเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่กลับไปที่นั่นอีก
หลินฝานหลับตาและเข้าสู่โลกแห่งความฝันอย่างช้าๆ
เมื่อเขาลืมตาขึ้น มันก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว
หลินฝานเลื่อนดูโทรศัพท์ของเขาอย่างไม่ตั้งใจและตระหนักว่าการสนทนากลุ่มในโรงเรียนมัธยมของเขาซึ่งเงียบไปนานนั้นได้กลับมาคึกคักขึ้นอีกครั้งในวันนี้
กลายเป็นว่าพวกเขาได้จัดงานรวมรุ่นขึ้น ณ โรงแรมเฟิงไหลในเมืองเจียงเป่ย ตอนเวลาหนึ่งทุ่มในวันนี้ ทุกคนที่ว่างจะไปที่นั่น
หลินฝานอดไม่ได้ที่จะคิดถึงสมัยเรียนมัธยมปลาย เขาจำเสียงหัวเราะและใบหน้าของเพื่อนดีๆ ที่มีเพียงไม่กี่คนของเขาได้
ในเวลาเดียวกัน เขาก็คิดว่าในคืนนี้เขาก็ไม่มีอะไรทำ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าจะไปร่วมงานรวมรุ่น
หลินฝานรู้สึกว่ามันจะเป็นชั่วโมงเร่งด่วนบนท้องถนน มันต้องมีรถบนถนนเยอะมากแน่ๆ และมันคงจะแออัดมาก
ดังนั้นเขาจึงออกจากโรงแรมฮิลตันเร็วกว่ากำหนด
อย่างที่หลินฝานคิดไว้ มันมีรถเป็นจำนวนมากอยู่บนท้องถนน
อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้นับความจริงที่ว่าเขากำลังขับรถลัมโบร์กินี่ ดังนั้นรถที่อยู่รอบตัวเขาจึงเริ่มเว้นระยะห่างจากเขาไป
ประกอบกับทักษะการขับรถอย่างมืออาชีพของหลินฝาน เขาจึงไม่มีอุปสรรคเลยตลอดทาง
เวลา 18:40 น. หลินฝานก็มาถึงห้อง 666 ของโรงแรมเฟิงไหล
“หืม หลินฝานเหรอ?” ชายหนุ่มใบหน้ากลมกล่าวด้วยความไม่แน่ใจ
“เซินเหลียง นายเปลี่ยนไปเยอะเลย!” หลินฝานหัวเราะออกมาและพยักหน้า
ตอนมัธยมปลาย เซินเหลียงทั้งสูงและผอม เขามีชื่อเล่นว่า ‘ไม้ไผ่’
ในตอนนี้กลับกลายเป็นก้อนเนื้อ เวลาช่างเป็นดั่งมีดในเขียงหมูจริงๆ
“เป็นนายจริงๆ ด้วย! ฉันไม่ได้เจอนายมาตั้งหลายปี นายหล่อขึ้นเยอะเลย ฉันเกือบจำนายไม่ได้แล้ว!” เซินเหลียงกล่าว
ชายหนุ่มนามหวังฮ่าวฉีกล่าว “หลินฝาน นี่คือครั้งแรกที่พวกเราได้เจอกันหลังเรียนจบเลยใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่านายเริ่มทำงานเลยหลังจากเรียนจบมอปลาย นายเงินเดือนเท่าไรกัน?”
“ก็ไม่กี่พัน” หลินฝานตอบแบบผ่านๆ
“ไม่กี่พัน? งั้นนายต้องกินให้เยอะๆ นะ เพราะอาหารที่พวกเรากินกันในวันนี้น่าจะเท่ากับเงินเดือนทั้งเดือนของนายเลย” หวังฮ่าวฉีหัวเราะเยาะเขาด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม
หลินฝานจะหล่อแล้วยังไง?
เขามีรายได้เพียงไม่กี่พันหยวนต่อเดือน
หลินฝานขมวดคิ้ว
เขาจะไม่ได้ยินคำเยาะเย้ยในคำพูดของหวังฮ่าวฉีได้ยังไง?
อย่างไรก็ตาม วันนี้ก็เป็นวันรวมรุ่น มันไม่สมควรที่จะทำอะไรไม่เหมาะสมออกไป
ดังนั้นหลินฝานจึงไม่พูดอะไรมาก
หยางเวิ่นซูซึ่งสวมชุดแบรนด์ดังเดินเข้ามาพร้อมกับชายวัยกลางคนที่อ้วนลงพุง
เมื่อคนอื่นๆ เห็นเธอ พวกเขาต่างก็เริ่มทักทายเธอ
“โว้ว! เธอคือหยางเวิ่นซู สาวสวยจะชั้นปีของพวกเราไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันไม่เจอเธอมาหลายปีเลย เธอทั้งเด็กลงและสวยขึ้นไปอีก!”
“หยางคนสวย เธอจะไม่แนะนำคนที่อยู่ข้างๆ เธอให้พวกเรารู้จักหน่อยเหรอ?”
...
หยางเวิ่นซูรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ยินคำชมจากเพื่อนร่วมชั้นของเธอ เธอหัวเราะจนตัวสั่น แป้งจากรองพื้นบนใบหน้าของเธอหลุดออกมาและตกลงมาที่โต๊ะ
“ขอบคุณสำหรับคำชมนะ นี่คือสามีของฉันเอง ตู้เล่ย” หยางเวิ่นซูกล่าว
หลินฝานเองก็มองไปที่หยางเวิ่นซูและสามีของเธอ หลินฝานถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ย้อนกลับไปตอนมัธยมปลาย มันมีสาวๆ สองสามคนในชั้นเรียนของเขาที่แสดงความชื่นชอบในตัวเขา
หยางเวิ่นซูเป็นคนที่ตรงไปตรงมาและกล้าหาญที่สุด
อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นหลินฝานก็สนใจเรื่องเรียนเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธหยางเวิ่นซูและสาวๆ คนอื่นไป
เมื่อมองดูหยางเวิ่นซูตอนนี้ หลินฝานก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจกับการตัดสินใจในตอนนั้น
ตึก ตึก
ในเวลานั้นเอง ฉินอวี่ซวนซึ่งมีผิวขาวและผมสีดำขลับที่ย้อยลงมาอย่างเป็นธรรมชาติเหมือนน้ำตกก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ
ฉินอวี่ซวนแต่งกายด้วยชุดลำลอง แต่ผิวพรรณอันละเอียดอ่อนและรูปร่างอันสมบูรณ์แบบของเธอก็ทำให้เธอดูไม่ธรรมดา
เมื่อเธอมาถึง ราวกับว่าห้องส่วนตัวทั้งห้องสว่างขึ้น
แม้แต่หลินฝานก็ยังตาเป็นประกาย
“ฉินอวี่ซวน! ฉันไม่คิดเลยว่านักเรียนตัวท็อปอย่างเธอจะมาด้วย!”
“ช่างเป็นวันที่หาได้ยากจริงๆ”
“ยังไงก็เถอะ ไม่ใช่ว่ามันมีข่าวลือตอนมอปลายว่าฉินอวี่ซวนและหยางเวิ่นซูสนใจในตัวหลินฝานงั้นเหรอ? สถานการณ์ของพวกเขาตอนนี้เป็นไงบ้าง?”
“สถานการณ์อะไรล่ะ? หยางเวิ่นซูแต่งงานกับตาเสี่ยนั่นไปแล้ว! ฉันได้ยินมาว่าฉินอวี่ซวนกำลังเรียนอยู่ในเมืองโม่ตู้!”
“หยางเวิ่นซูเป็นคุณนายไปแล้ว ส่วนฉินอวี่ซวนก็ยังคงเป็นเทพธิดา! หลินฝานเริ่มทำงานเลยหลังจากจบมอปลาย ตอนนี้เขาก็มีเงินเดือนแค่ไม่กี่พันหยวนเท่านั้น เขามันคนจน นายคิดว่ามันจะมีสถานการณ์อะไรอีกล่ะ?”
