ตอนที่ 37 หน่วยรักษาความสงบ
เมื่อคืนเมื่อพวกเขาพบว่าพี่น้องสองคนนี้ได้ร่ำรวยขึ้นราวกับถูกหวยพวกเขาก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
ตอนนี้ เมื่อคิดว่าเงินเหล่านี้จะต้องเป็นของเขา เขาก็อดยิ้มไม่ได้
“ส่งเงินนั้นมา เธอคงรู้ว่าอะไรควรไม่ควร อีกอย่างฉันเองก็ยังไม่ได้แต่งงาน รูปลักษณ์ของเธอก็ไม่ได้แย่ ฉันจะยอมขาดทุนและเลือกเธอก็ได้” ชายฟันเหยินพูดอย่างเย่อหยิ่ง
ชายชราผมขาวขมวดคิ้ว
“เอ๋อจูเรายังไม่ได้พูดถึงบ้านของเธอเลย เราปล่อยแกไม่ได้...”
ก่อนที่ชายชราจะพูดจบ
ตู้ม !
เสียงระเบิดดังขึ้นจากนอกบ้านของหลิวเซียงเซียง
จากนั้นชายฟันเหยินซึ่งแต่เดิมเป็นคนหยิ่งยโสถูกชายหนุ่มผู้โกรธแค้นกดลงกับพื้น
ตู้ม !
มีเสียงระเบิดดังขึ้นอีก
ศีรษะของชายฟันเหยินจมอยู่ในหลุมขนาดใหญ่
“แกควรคิดเรื่องตัวเองก่อนว่าแกจะรอดจากตอนนี้ได้อย่างไรก่อนที่แกจะคิดถึงเรื่องคนอื่น”
ลมกรรโชกแรงและควันก็จางลง
ชายฟันเหยินที่เพิ่งอวดความแข็งแกร่งของเขาราวตายในพริบตา
เลือดกระเซ็นและตกลงบนใบหน้าของเพื่อนบ้านคนอื่น ๆ ที่มองจากด้านข้างอย่างเย็นชาและตอนนี้ตกตะลึง
มันยังตกลงบนใบหน้าของหลินเซินซึ่งดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่เย็นชา
เขาปกป้องหลิวเซียงเซียงที่กำลังตกใจอยู่ข้างหลังเขา มือขวาของเขาคว้าคอของชายหนุ่มอีกคนที่ยั่วยุหลิวเซียงเซียงและยกเขาขึ้นไปในอากาศ
“ครั้งแล้วครั้งเล่า พวกแกคงอยู่ไม่สุขถ้าไม่ได้รังแกพวกฉันใช่ไหม”
หลินเซินโกรธมากจนเริ่มหัวเราะ ความแข็งแกร่งในมือของเขาเพิ่มขึ้นในขณะที่เขาคว้าคอของชายหนุ่มราวกับว่าเขากำลังจับปูที่สุกแล้ว
“แกบังคับให้ฉันทำแบบนี้เอง”
ตู้ม !
มีเสียงอึกทึกอีกครั้ง
มือขวาของหลินเซินออกแรงมหาศาลและเหวี่ยงชายคนนั้นออกไปหลายสิบเมตร เขากระแทกพื้นซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายสิบครั้ง ทิ้งรอยเลือดไว้เป็นทางยาว
หลังจากนั้นหลินเซินหยิบเขี้ยวหมาป่าที่ส่องแสงออกมาจากกระเป๋าของเขาและโยนมันลงบนพื้น เขามองทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างเย็นชา เจตนาฆ่าที่ไม่เปิดเผยปรากฏอยู่ในดวงตาสีแดงเลือดของเขา
“แกไม่อยากยืมเงินแล้วเหรอ ?”
“ถ้าแกไม่ตายเพราะหมัดของฉัน แกก็เอาเขี้ยวหมาป่าไปได้เลย”
“ถ้าตายก็เอาเงินไปทำงานศพซะ”
“ตอนนี้แกยังต้องการยืมเงินอยู่ไหม”
บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ
มีเพียงชายฟันเหยินซึ่งศีรษะจมอยู่ในหลุมขนาดใหญ่เท่านั้นที่กระตุกเป็นครั้งคราว
ในขณะนี้ ทุกคนดูเหมือนจะลืมหายใจ
ใครจะคิดว่า คนที่ถูกพวกเขารังแกมานานหลายปีและปลุกอาชีพชาวนาที่ไร้ประโยชน์จะระเบิดเจตนาฆ่าที่พลุ่งพล่านเช่นนี้
และเขาถึงกับฆ่าชายหนุ่มที่แข็งแกร่งท่ามกลางพวกเขาในไม่กี่กระบวนท่า
“ลูกชายของฉัน”
“ซานเอ๋อ !”
หลังจากนั้นไม่นาน
ผู้หญิงสองคนตะโกนอย่างสุดหัวใจขณะที่พวกเขาพุ่งเข้าหาชายฟันเหยินและชายหนุ่มที่ถูกส่งออกไปหลายสิบเมตร
หลังจากคร่ำครวญอยู่ครู่หนึ่ง หนึ่งในนั้นก็สาปแช่งหลินเซินอย่างขุ่นเคือง
“เจ้าปีศาจ ฆาตกร ลูกชายของฉันต้องการแค่พี่สาวของแก บ้านของแก และเงินของแกเท่านั้น”
“เขายังเด็กอยู่ ทำไมแกถึงยอมเขาไม่ได้ !”
“ฮะ...”
ความโกรธของหลินเซินซึ่งสลายไปแล้วกลับพลุ่งพล่านในใจเขาอีกครั้ง
“ยอม ?”
“มันอยากได้เงินของฉัน บ้านของฉัน และร่างกายของพี่สาวของฉัน ถ้าฉันยอม ฉันต้องตกเป็นทาสของคุณใช่ไหม”
“ในเมื่อแกรักไอ้ขยะนี่มาก ทำไมไม่ไปลงนรกเพื่อดูแลมันต่อล่ะ”
หลินเซินโกรธมากจนเอื้อมมือไปตบผู้หญิงคนนั้น
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา พี่น้องคู่นี้ได้ยอมให้แก่เพื่อนบ้านอย่างมาก
แทนที่จะรู้สึกขอบคุณ พวกมันกลับต้องการอยากได้ทุกสิ่งที่หลินเซินและพี่สาวของเขามี
พวกมันคิดว่าคนดีที่ถูกปืนจ่อแล้วคนดีจะไม่โกรธเหรอ
“หลินน้อย อย่า”
หลิวเซียงเซียงกลับมามีสติอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าหลินเซินกำลังจะฆ่าพวกนั้น เธอรีบกอดหลินเซินจากด้านหลัง น้ำตาคลอเบ้าตาสวย ๆ ของเธอ
“อย่าทำอย่างนั้นเลยหลินน้อย ถ้านายทำต่อไป นายจะถูกจับโดยหน่วยรักษาความสงบนะ”
“นายยังมีอนาคตที่สดใสอยู่ อย่าถูกลากลงมาโดยฉันและพวกเขาเลย”
หลินเซินรู้สึกปวดหัวขณะที่เขาฟัง เขาค่อย ๆ แบมือและจับไว้ที่หน้าอกของเขา เขาวางคางไว้บนศีรษะของเธอ
“ฉันโตขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น ฉันจะไม่ยอมให้ใครรังแกพี่อีกแล้ว”
หลินเซินหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความโกรธในใจของเขาต่อเพื่อนบ้านของเขาและพูดด้วยความโกรธว่า
“ถ้าฉันเห็นพวกแกกำลังวางแผนทำอะไรครอบครัวและพี่สาวของฉันอีกครั้ง ฉันจะให้แกได้เจอหายนะไปตลอดชีวิต”
หลินเซินมุ่งความสนใจไปที่ชายชราผมขาวที่เพิ่งแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับบ้านของพวกเขา การคุกคามของเขาอยู่ในทุกแง่มุมของคำ
“เชื่อฉันสิ ฉันทำจริงแน่”
“โอเค...เราเข้าใจ”
การแสดงออกของชายชราผมขาวไม่เปลี่ยนแปลง แต่ขาที่สั่นเทาของเขาเผยให้เห็นความคิดภายในของเขา
“เฮ้ตรงนั้น พวกนายทำอะไรกัน”
“บ้าจริง ทำไมมีคนบาดเจ็บอยู่ที่นี่”
ทันใดนั้น สมาชิกกว่าสิบคนของหน่วยรักษาความสงบที่แต่งกายด้วยชุดสีดำพร้อมกระบี่ยาวและดาบก็ปรากฏตัวขึ้นข้างนอกและล้อมรอบหลินเซินและคนอื่น ๆ อย่างรวดเร็ว
หลินเซินปกป้องหลิวเซียงเซียงอย่างอ่อนโยนและขมวดคิ้ว
เมื่อเพื่อนบ้านที่ชั่วร้ายล้อมรอบพี่สาวของเขา คนเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่ได้ควบคุมสถานะการณ์ ผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันในเวลาไม่ถึงครึ่งนาทีได้อย่างไร
แม้ว่าพวกเขาจะได้ยินเสียงและรีบวิ่งมา แต่ก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองสามนาที
หน่วยรักษาความสงบเหล่านี้แตกต่างจากตำรวจในชีวิตก่อนหน้าของหลินเซินอย่างสิ้นเชิง
พวกเขาเป็นเหมือนกลุ่มทหารรับจ้างขนาดใหญ่มากกว่า
บริษัทใหญ่สองแห่งในเขตปลอดภัยคานาอันจ้างพวกเขาเพื่อให้คุ้มครองความปลอดภัยขององค์กรและครอบครัวของพวกเขา พวกเขาเพียงรับประกันความปลอดภัยของพลเรือนในเขตปลอดภัยควบคู่กันไป
โดยปกติแล้วพวกเขามาตรวจการณ์ที่นี่ทุกๆ สองปี
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเพื่อนบ้านที่ชั่วร้ายถึงไม่เกรงกลัว
“บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง”
หลินเซินไม่ต้องการขัดแย้งกับหน่วยรักษาความสงบ อีกฝ่ายมีความได้เปรียบในด้านจำนวน และพวกเขายังมีหน้าที่บางอย่างในการรักษาเสถียรภาพของเขตปลอดภัยคานาอัน
แน่นอนว่าหากพวกเขาตั้งใจจะทำให้เขาลำบาก เขาก็จะต้องต่อต้านเช่นกัน
หลินเซินหยิบโทรศัพท์ออกมาและเตรียมติดต่อกับหวังเหยียนหรันหรือฟู่ถงที่มาจากหวังคอร์ปอเรชั่นที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาเหล่านี้
เขาจะสามารถทำให้ทหารรับจ้างเหล่านี้ฟังคำสั่งได้ในระดับหนึ่ง
“วางโทรศัพท์ลงบนพื้นเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากพูดซ้ำ”
การแสดงออกของชายร่างท้วมในทีมเปลี่ยนไปและการแสดงออกของเขาก็ดุร้ายทันทีโดยไม่คาดคิด
หัวใจของหลินเซินกลายเป็นเย็นชา แต่เขาไม่ได้หยุดการโทรหาหวังเหยียนหรัน
“ฉันบอกให้หยุด ไม่ได้ยินฉันเหรอ ?”
เขานึกถึงคำสั่งของนายน้อย
ชายวัยกลางคนโกรธจัด เขาจับด้ามกระบี่ที่เอวของเขา
