ตอนที่ 1397 ท่านคือท่านแม่หรือ?

โลกแกนสมดุล

ที่ท้ายกำแพงปราณมีพฤกษาโลกเติบโตขึ้น

ต้นไม้เต็มไปด้วยหินงดงามต่างๆ มากมายและมีขนาดใหญ่มหึมา  มันเติบโตช้าๆในโลกแกนสมดุลดูดซับพลังของโลกใหม่เสริมสร้างตนเองและเติบโตอย่างต่อเนื่องบนต้นไม้มีแฟรี่ดอกไม้ตัวเล็กมาก เมื่อนางเกิดขึ้นลืมตาที่ดูมีชีวิตชีวานางบินอยู่รอบๆ พฤกษาโลก นางยิ้มและสัมผัสต้นไม้เป็นครั้งคราวผลไม้และหินมีความสะอาดบริสุทธิ์มากมิทราบว่านางเอาหัวฝักบัวมาแต่ที่ใด นางอาบน้ำอย่างร่าเริง

ทุกคนมองภาพข้างหน้านี้ด้วยความผ่อนคลาย

“ต้นไม้ใหญ่และศิลาอยู่ด้วยกันในที่สุดจะไม่มีพลังใดมาแยกพวกเขาออกจากันได้” เสวี่ยอู๋เสียถอนหายใจ

“น่าซาบซึ้งใจจริงๆ”  โล่วฮัวน้ำตาซึมทันทีขณะที่เป่าเอ๋อซาบซึ้งใจน้ำตาไหลพราก

“จบแบบนี้จะดีจริงๆหรือ?”เย่ว์หยางชื่นชมพรและความโชคดีที่ได้รับ แต่เขาไม่รู้สึกว่าพอ เขาแสดงอารมณ์ตรงๆทื่อๆ เป็นความเห็นแย้ง และแม้แต่คนที่อ่อนโยนที่สุดอย่างอู๋เหินและเย่ว์หวี่ก็ประท้วงคำพูดของเขาทันทีบางทีจุดสุดท้ายของจักรพรรดิไร้เทียมทานจิ๋วซื่อและเทพธิดาบุปผาอาจไม่ใช่จุดลงเอยที่ดีที่สุดแต่ทั้งสองก็มีผลลัพธ์ที่ดีไม่ใช่หรือ?

ชี่ตันจื้อหันกลับไปมองสหายเก่าอย่างเจี้ยนจางเซิง“เจ้าจะไม่จากไปหรือ?”

เจี้ยนจางเซิงเหมือนกลายเป็นคนหูหนวก

สายตาของเขามองดูที่กลุ่มดอกไม้

ในท่ามกลางกลุ่มดอกไม้มีแมงมุมเงินตัวเล็กร่างบอบบางค่อยๆ โผล่ออกมาจากกลีบดอกไม้ ดวงตาน้อยๆของมันมองดูโลกใหม่อย่างขลาดกลัว

“ที่รัก!มาที่มือข้าเถอะ” เจี้ยนจางเซิงตื่นเต้นจนอยากร้องไห้เขายื่นมือออกไปอย่างกระตือรือร้นแต่แมงมุมเงินน้อยตกใจกระโดดกลับเข้าไปในกลีบดอกไม้อีกครั้ง

เป็นเวลานาน

มันจึงค่อยโผล่หัวออกมา

มันเห็นบุรุษคนหนึ่งน้ำตานองหน้ายื่นมือออกมาหามันและมองดูมัน

“มาหาข้าเถอะที่รัก, ข้าจะพาตัวเจ้าไปเราจะเดินทางท่องเที่ยวในแดนสวรรค์ด้วยกัน...” เจี้ยนจางเซิงยื่นมือออกไปอย่างอดทน แมงมุมเงินน้อยสังเกตดูเขาอย่างหวาดๆไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด มันถึงกล้าก้าวขาทีละก้าว เจี้ยนจางเซิงไม่ขยับ  เขายิ้มผ่องใสที่สุด แต่รอยยิ้มของเขาดูน่าเกลียดกว่าร้องไห้

“.....” แมงมุมเงินมองดูหวาดๆ และค่อยๆเข้าไปใกล้

ในที่สุดมันกระโดดขึ้นไปอยู่บนฝ่ามือของเจี้ยนจางเซิง

ด้วยความรู้สึกรักใคร่

มันพันใยรอบนิ้วของเขา

น้ำตาของเจี้ยนจางเซิงหยดใส่ตัวมัน

ใบหน้าของเขายิ้มจริงๆแมงมุมเงินน้อยอาจจะคุ้นชินแล้วและรู้สึกว่ารอยยิ้มที่น่าเกลียดกว่าการร้องไห้จู่ๆ ก็ดูมีความน่ากลัวน้อยลงมันเต้นอยู่บนฝ่ามือของเขาอย่างมีความสุข

ชี่ตันจื้อที่อยู่ข้างเขามองดูและส่ายหน้าถอนหายใจ“ทำไมถึงเหลือข้าอยู่เพียงลำพัง

“ฮื้ออออ!” เจ้าอ้วนไห่ซาบซึ้งจนต่อมน้ำตาแตก

“ร้องไห้ ใครตายหรือ?”เย่คงถามด้วยความสับสน

“ข้าซาบซึ้งมาก!” เจ้าอ้วนไห่ฉีกยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้มองดูสาวนกนางนวล “ที่รักเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว!”

“ไปตายซะไป...”สาวนกนางนวลเตะเจ้าอ้วนไห่ ที่คันเนื้อคันตัวทั้งวัน  เขาพูดน่าเกลียดอย่างนี้ นางทนไม่ได้จริงๆ!

เย่คงและพี่น้องตระกูลหลี่หัวเราะจนหายใจไม่ทัน

ดีมาก ค่อยดูสนุกสนานในการรับชม

สำหรับความรู้สึกของเจ้าอ้วนไห่เล่า?

ใครจะสน?

มังกรปีศาจลุกขึ้นยืนในโลกที่เกิดใหม่ได้ทันที  และร่างของเขาถูกปลดพันธนาการ  เขาฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์และตะโกนขึ้นฟ้า  “ข้าฟื้นคืนชีพอีกครั้งแล้ว!  ฮ่าฮ่าฮ่า ภายใต้สวรรค์นี้ใครจะล้อมจับข้าได้!” ด้วยการสนับสนุนของน้องที่เป็นเทพจอมราชันย์พี่ใหญ่มังกรปีศาจนี้จะไม่มีความสุขได้อย่างไร? เขาซึมเศร้ากดดันมาเป็นเวลานาน เพิ่งได้หายใจคล่องคอก็อยากแสดงออกบ้างเป็นธรรมดา

ฉงฉีคลั่งไคล้แบบอย่างของเขา “ใช่แล้วเราไปกวาดล้างแดนสวรรค์กันเถอะ ให้พวกนักสู้ทั้งหมดสั่นกลัวอยู่ใกล้เท้าของเรา!”

เย่ว์หยางแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเจ้างี่เง่าทั้งสอง

ไม่สามารถจับโยนออกไปได้!

“กวาดล้างหรือ ไม่มีใครหยุดข้าได้?  แม้แต่เทพมังกรทองสหายเก่าข้า ก็ไม่สามารถทำได้อย่างนั้นหรือ!”  มังกรปีศาจตอนนี้ตกตะลึง

“ใครบอก?”  จู่ๆ มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

มังกรปีศาจเงยหน้ามองและพบว่าเป็นคนที่ขว้างค้อนจากนอกประตูเทพทำให้เขาหลังหัก  เขาตกใจกลัวรีบไปซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเย่ว์หยางยืนขาสั่นราวกับลูกไก่ต้องลมหนาว นี่คือทูตของเทพมังกรทอง ไม่จำเป็นต้องพูดถึงพลังและขอบเขตพลังของเขา พูดถึงค้อนวิเศษไม่ว่ามังกรปีศาจจะยิ่งใหญ่เพียงไหนก็ไม่สามารถรับมือฝ่ายตรงข้ามได้ดังนั้นเขาจึงต้องทำเป็นเรียนรู้และได้รับผลบ้าง

โชคดีที่เย่ว์หยางอยู่ที่นี่ในฐานะพี่ใหญ่ทำให้เขาพลอยได้หน้าตาไปด้วย

มิฉะนั้นเขาต้องคุกเข่าก่อน

“ข้าจะไม่อ้างถึงศักดิ์ศรีของเทพมังกรทองต่อไปในอนาคต”  หลังจากรับคารวะจากทุกคนตามมารยาทแล้วทูตของเทพมังกรทองถลึงตามองมังกรปีศาจทำให้พี่ใหญ่ผู้นี้ตกใจแทบปัสสาวะราด โชคดีที่เย่ว์หยางและมารดาผู้ลึกลับและคนอื่นๆ ช่วยขอนิรโทษมังกรปีศาจแต่จะไม่ยอมให้เขาท้าทายสัญลักษณ์เทพมังกรทองอีก คำอภัยโทษนี้ทำให้มังกรปีศาจดีใจหัวเราะร่าเต้นอย่างมีความสุข

“ข้าไม่พูด ข้าไม่ลบหลู่แล้วข้าเคารพนับถือท่านเทพมังกรทองจากก้นบึ้งหัวใจมาโดยตลอด”  ทันทีที่เขาเห็นว่าปลอดภัยไร้อันตรายเขารีบโดดออกมาจากด้านหลังเย่ว์หยางทันที เสนอหน้ายื่นมือ“ความผิดได้รับอภัยโทษไปแล้ว และข้าได้ทำความดีความชอบครั้งในการเลื่อนชั้นของเทพจอมราชันย์ถึงสองคนดีกว่าจะมีตอบแทนข้าด้วยค้อนอาญาสวรรค์ข้าสัญญาว่าต่อไปในอนาคตข้าจะมุ่งมั่นสร้างความดีความชอบใหม่ๆ อีก”

“ไสหัวไปอยู่ห่างๆ เลย!”  เทวทูตมังกรโกรธ“ถ้ายังจะพูดอีก ข้าจะถลกหนังของเจ้า!”

“......”  มังกรปีศาจรีบเอามืออุดปาก

“ดุโคตร!”  ฉงฉีบุรุษที่ไม่กลัวตายกระซิบบ่นเขาไม่พอใจที่ลูกพี่ตัวอย่างของเขาถูกคุกคามจำกัด

“เจ้ารีบไสหัวเข้ามาหาข้าได้เลยถ้าเปลี่ยนเป็นที่อื่นไม่ได้ทุบตีพวกเจ้าสักหมื่นปีก็คงคลายโมโหข้าไม่ได้แน่”  ทูตเทพมังกรทองจะเตะฉงฉีแต่มังกรปีศาจรีบลากเจ้าเด็กปีศาจหนีไปก่อน ป้องกันไม่ให้เจ้าเด็กปากเสียพูดผิดพลาดจนต้องเจ็บตัว

“เขาคือใคร? ดุเกินไปหรือเปล่า?”  เจ้าอ้วนไห่และคนอื่นกระซิบนินทา

“บริวารของเทพมังกรทองเป็นคนอารมณ์ร้อนวู่วามที่สุด แต่ก็ใจดีที่สุด...เจ้าต้องพูดกับเขาอย่างมีมารยาท”  มังกรปีศาจไม่กล้าพูดไม่ดีเกี่ยวกับเทพทูตมังกรทอง

“ยอดเยี่ยมน่าทึ่ง”เย่คงและเจ้าอ้วนไห่กับพวกที่ได้ยินรู้ทึ่ง

“ฮื่อ” เป่าเอ๋อเห็นด้วย

“เจ้ามาทำอะไรใกล้เรา?ทำท่าทางอย่างนี้จะมาขายความน่ารักให้เราใช่ไหม น้องหนู!” เจ้าอ้วนไห่ทำตัวเป็นห่วงสาวน้อย เวลาดีๆ อย่างนี้จะพลาดไปได้อย่างไร?

เป่าเอ๋อไม่รู้ว่าขายความน่ารักจะขออะไรดีๆได้ แต่เจี้ยงอิงไม่ต้องขายความน่ารัก นางได้รับเทพโองการจากทูตมังกร ในนามของเทพมังกรทองแต่งตั้งนางเป็นองค์หญิงมังกร นอกจากนี้นางยังได้รับเทพสมบัติวิเศษชั้นดีที่สุด‘มงกุฎมังกร’ เจี้ยงอิงปลาบปลื้มพระบิดาในท้องฟ้านางสัมผัสได้ถึงพลังเทพมังกรทองที่นางได้รับตกทอด ไม่เพียงแต่ได้รับการยอมรับไม่เพียงแต่เป็นที่รู้จักในขณะนี้ แต่ได้รับการรับรองเป็นองค์หญิงความรู้สึกที่หลากหลายจะไม่ให้นางตะลึงได้อย่างไร?

นางกอดแขนเย่ว์หยางและร้องไห้

เย่ว์หยางรู้สึกขบขันแต่เขาลูบหลังปลอบโยนนาง “ดีแล้ว นี่เป็นเรื่องที่ดี ถ้าเจ้ายังร้องไห้ต่อไปเจ้าจะกลายเป็นองค์หญิงขี้แยนะ”

“ข้าร้องไห้ดีใจ!”  เจี้ยงอิงหัวเราะทั้งน้ำตา

“สองพี่น้องหยูเหยา จงออกมารับเทพโองการ”  ทูตเทพมังกรเตรียมเปิดเทพโองการ

“เรา?”สองพี่น้องฝาแฝดมังกรที่อยู่ห่างๆ ตกใจเมื่อได้ยิน  เจี้ยงอิงนั้นยังพูดได้ว่านางมีพลังวิเศษของเทพมังกรทองแต่สองแฝดสาวมังกรไม่มีอะไรเลย!

“ด้วยอำนาจเทพโองการแห่งเทพมังกรทองขอแต่งตั้งให้พี่น้องมังกรกำพร้าสองสาวเป็น‘มังกรเก้าชั้นฟ้า’และตระกูลเผ่าภูตบูรพาผู้หลงผิดของหอทงเทียนได้รับการยกสถานะเป็นเผ่ามังกรบูรพาอย่างแท้จริง  ตั้งแต่วันนี้ไปได้รับการนิรโทษกรรมยกเลิกโทษเนรเทศ อนุญาตให้สาวมังกรเก้าชั้นฟ้านำพากลุ่มของนางกลับคืนสู่ความรุ่งเรืองของบรรพบุรุษในอดีตได้” ทูตมังกรจิงไห่มอบเทพโองการให้พี่น้องสองสาวมังกร แต่ละคนจะมี ‘ดาวนางมังกร’ ซึ่งเป็นการยอมรับพวกนางในฐานะเผ่าบูรพาอย่างเป็นทางการและอนุญาตให้พวกนางกลับคืนตระกูลเผ่าพันธุ์ได้

“ฮืออออ...”  ถึงคราวที่สองสาวพี่น้องมังกรกำพร้าต้องร้องไห้หลั่งน้ำตาบ้าง

เทวทูตมังกรจิงไห่โบกเทพโองการในมือโปรยพลังเทพมังกรปลดผนึกภายในและพลังเทพมังกรโรยลงที่เจี้ยงอิงและสองสาวมังกรพี่น้อง

มงกุฎองค์หญิงสวมเข้าที่ตัวเจี้ยงอิงและแสงเทพหมุนโคจรอยู่รอบตัวนาง

พลังเทพที่สืบทอดมาแต่ดั้งเดิมภายใต้การมอบใหม่ล่าสุดเพิ่มขึ้นอีกหลายพันเท่าในอีกด้านหนึ่งมังกรสองสาวพี่น้องอาบแสงเทพมีพลังเพิ่มขึ้นเช่นกันเพียงแต่ด้อยกว่าองค์หญิงมังกรเจี้ยงอิงเล็กน้อยเมื่อกระบวนการเสร็จสิ้นหยุดลงก็มีเสียงแสดงความยินดีจากท้องฟ้าโลกแกนสมดุลสว่างรุ่งเรืองมีเมฆปกคลุมดูสวยงดงามยิ่งนัก

ขณะที่ทุกคนดื่มด่ำกับภาพที่เห็น

คิดไม่ถึงเลยว่าไม่ใช่แค่ได้แต่ชื่อเท่านั่นแม้แต่ประกายเทพที่แท้จริงก็ใช้ได้ด้วย

อย่างไรก็ตามเมื่อมองย้อนกลับไปเทพมังกรทองนั้นยิ่งใหญ่เพียงไหน คำสั่งโองการของท่านผู้เฒ่าศักดิ์สิทธิ์เพียงไหนจะเรียบง่ายเหมือนการพูดด้วยปากเปล่าได้อย่างไร!

“ถวายบังคมองค์หญิง  ข้าผู้เป็นทูตต้องนำราชโองการกลับ และขอโอกาสลาจากไป”  หลังเทวทูตมังกรจิงไห่ทักทายเจี้ยงอิงแล้วเขาเคารพเย่ว์หยางและมารดาผู้ลึกลับและลอยตัวจากไปในที่สุด

“เกือบไปแล้ว”

จนกระทั่งเทวทูตมังกรจากไปไกลแล้วมังกรปีศาจค่อยคลายใจ

ทันใดนั้นเย่ว์หยางฉวยโอกาสอีกครั้ง  ในขณะที่ทุกคนมีความสุขกอดทีละคนแม้แต่ฝ่าบาทที่มักจะเตะเขาออกนอกห้องเสมอก็ยังไม่เว้น จักรพรรดิหัวซิ่วรี่คาดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าบังอาจขนาดนี้ปล่อยให้เขาโอบกอดก่อนตอนแรกนางตกใจเงื้อกำปั้นเตรียมเปลี่ยนตาของเขาให้เป็นตาหมีแพนด้าแต่หลังจากคิดอีกครั้ง เจ้าเด็กนี่เป็นเทพจอมราชันย์ในอนาคต การทุบตีเขาต่อหน้าธารกำนัลอาจทำให้เขาเสียหน้าจำเป็นต้องอดทนรักษาหน้าของเขาไว้

นางแค่ถลึงตาดุร้ายมองดูเขา

หมาป่าได้แต่ทำหน้าหนาและสวมกอดจักรพรรดินีราตรี

จักรพรรดินีราตรีขำ

นางแทบงอตัวหัวเราะ

นางกอดเย่ว์หยางและกระซิบหยอกล้อเขา“เจ้ากอดนางครั้งเดียว ข้าจะให้เจ้ากอดสองครั้ง ขึ้นอยู่กับขวัญกล้าของเจ้า”

“ข้าขวัญกล้ายิ่งกว่าท้องฟ้า”เย่ว์หยางเป็นคนกล้าหาญที่สุดแต่ดูเหมือนว่าหัวซิ่วรี่จะได้ยินเสียงกระซิบนี้แผ่วเบานี้  ก่อนที่นางจะระบายความโกรธเย่ว์หยางตกใจเผ่นหนีเสียก่อน ท่าทางดูเหมือนคนงี่เง่าคล้ายกับโจรที่หาที่หลบซ่อนไม่ได้

“ฮ่าฮ่า!”องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอดหัวเราะไม่ได้

“หาแต่เรื่องน่าปวดหัวจริงๆ”เย่ว์หวี่ที่อ่อนโยนส่ายหน้าและถอนหายใจ แต่ใครให้นางมีน้องชายกันเล่า?

“ปิงเอ๋อก็อยู่นี่ด้วย  โอ๊ย, ซวงเอ๋อ อย่าดึงผมข้า!” ที่ปลอดภัยที่สุดของเย่ว์หยางคืออ้อมแขนของแม่สี่นั่นคือที่ปลอดภัยที่สุดในโลก

“ดูเถอะ, โตแล้วยังทำตัวเป็นเด็ก...”แม่สี่กอดเย่ว์หยางและตบหลังเขา นางหันไปหัวเราะกับมารดาผู้ลึกลับข้างนาง

“หลายปีมานี้ทำให้เจ้าลำบากจริงๆ” ดวงตาของมารดาผู้ลึกลับมองดูเย่ว์หยางตาไม่กระพริบ

“แม่กลับมาแล้ว ก็เรียกท่านแม่สิ!” แม่สี่ค่อยๆ ปล่อยมือจากเย่ว์หยาง

“ท่านแม่?”  เย่ว์หยางมองขึ้นๆ ลงๆ อยู่นานเขาเห็นแต่เพียงสาวน้อยน่ารักวัยรุ่นราวคราวเดียวกับปิงเอ๋อแต่มีเค้าของแม่สี่กำลังยิ้มมองมาที่ตัวเขานี่.. นางคือมารดาของเขาหรือ?

**** *** ****