ในฐานะอัจฉริยะความมั่นใจในตนเองเป็นสิ่งสำคัญ ซุนม่อเป็นคนที่น่าประทับใจจริงๆ แต่ฉุนอวี๋คงคงและเหลียงเผยไม่ตั้งใจที่จะฆ่าเขา แต่จะทำตราบเท่าที่พวกเขาสามารถถ่วงเวลาเขาและให้นักเรียนของพวกเขายึดสมบัติลับแห่งความมืดจาก สถาบันจงโจว

“อาจารย์ซุน ถอยเร็วเข้า!”

เฉียนตวนแนะนำ

หลังจากได้รับสินสงคราม ฝ่ายของพวกเขาก็เป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว ตอนนี้พวกเขาควรออกจากจัตุรัสสาธารณะเล็กๆ นี้และค้นหาสมบัติลับแห่งทวีปทมิฬต่อไป

“เราจะไม่จากไป เราจะจัดการพวกมันให้สิ้นซาก!”

กู้ซิ่วสวินมองไปที่ซุนม่อ

“เอายังไง?”

"เจ้าบ้าหรือเปล่า?"

เฉียนตวนตกใจมาก

“การจะก่อตั้งสำนักใดๆ ขึ้นได้ พวกเขาจะต้องเหยียบย่ำรากฐาน ซากศพ และเลือดเนื้อของผู้อื่น หากเจ้าไม่เอาชนะคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเหล่านี้และแสดงความสำเร็จในการต่อสู้ที่โดดเด่น เจ้าจะไม่สามารถได้รับการยอมรับจากพวกเขาตลอดไป”

"การผงาดขึ้นของโรงเรียนที่มีชื่อเสียงใดๆ ก็เหมือนกับการผงาดขึ้นของประเทศ ขึ้นอยู่กับสงครามและเลือด หากเจ้าไม่เอาชนะศัตรูที่ทรงพลังเหล่านั้น เจ้าจะไม่สามารถได้รับการยอมรับจากพวกเขาตลอดไป”

เสียงของกู้ซิ่วสวินเย็นชา

“อาจารย์ซุน เกลี้ยกล่อมนางเร็วเข้า!”

เฉียนตวนกระตุ้น

“ข้าก็คิดเหมือนกัน!”

สีหน้าของซุนม่อนั้นเคร่งขรึม เขารู้ว่าหากเขาตัดสินใจเช่นนี้ เขาจะต้องรับผลที่ตามมา อย่างไรก็ตามเขาต้องทำสิ่งนี้

กู้ซิ่วสวินพูดถูก หากสถาบันจงโจวต้องการกลับไปสู่ตำแหน่งเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ พวกเขาต้องเข้าร่วมการแข่งขันฟาดฟันต่างๆ

ต้องรู้ว่ามีโรงเรียน 72 แห่งในกลุ่มโรงเรียนระดับ '3' 36 โรงเรียนในกลุ่มโรงเรียนระดับ '2' และมีเพียง 18 โรงเรียนในกลุ่มระดับ '1'

ยิ่งอันดับของกลุ่มโรงเรียนสูงเท่าไหร่ ความแข็งแกร่งที่ครอบคลุมของพวกเขาก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น

ตอนนี้สามารถใช้เทียนหลานเป็นมาตรฐาน

ถ้าซุนม่อและคนอื่นๆ ไม่สามารถแม้แต่จะรับมือโรงเรียนในระดับ '4' แม้ว่า สถาบันจงโจวจะเพิ่มขึ้นเป็นระดับ '3' ในปีนี้ มันก็จะเป็นเพียงสิ่งชั่วคราวเพราะพวกเขาจะถอยกลับไปที่ระดับ '4 'ในปีหน้าอยู่ดี

“โธ่เอ๊ย…พวกเจ้า…”

เฉียนตวนไม่รู้ว่าเขาควรพูดอะไร เขาทำได้เพียงหันสายตาที่เต็มไปด้วยการอ้อนวอนไปยังหวังเฉา

“ข้าคิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดี ตอนนี้อาจารย์ซุนปราบพยัคฆ์ขาวแล้วขวัญกำลังใจของเราก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก นอกจากนี้นักเรียนของเทียนหลานกำลังอยู่ในอาการตกใจ พวกเขาต้องการเวลาอย่างแน่นอนหากครูต้องการสร้างขวัญและกำลังใจ เราอาจจะฉวยโอกาสโจมตีพวกเขาตอนนี้ก็ได้!”

หวังเฉาวิเคราะห์

“สามต่อหนึ่ง อาจารย์ เฉียนมาต่อสู้อย่างกล้าหาญกันเถอะ!”

ซุนม่อตบไหล่เฉียนตวน หลังจากนั้น เขาก็หันไปมองจางหยานจงและนักเรียนคนอื่นๆ

“ตอนนี้ เวลาที่จะทดสอบพวกเจ้าทุกคนมาถึงแล้ว ไม่ว่าเราจะมีคุณสมบัติที่จะได้ตำแหน่งชนะเลิศหรือไม่ คงต้องพิสูจน์ด้วยเลือดของเทียนหลาน!”

หลังจากที่ซุนม่อพูด คำแนะนำล้ำค่าก็เปิดใช้งาน เขาเต็มไปด้วยความหวังต่อนักเรียนเหล่านี้

วิ้วว~

รัศมีสีทองเปล่งประกายด้วยความแข็งแกร่งของซุนม่อ แสงรัศมีของเขาสามารถครอบคลุมจัตุรัสสาธารณะขนาดเล็กทั้งหมด อย่างไรก็ตาม เขาตั้งใจควบคุมมันและใช้ในพื้นที่ที่กลุ่มนักเรียนของเขาอยู่เท่านั้น

ครูและนักเรียนของโรงเรียนอื่นๆ มองดูด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ ซุนม่อพยายามทำอะไร?

“ไป่อู่ ฉวีติ้งเจียง! สะกัดการเคลื่อนไหวของพวกเขาด้วยห่าฝนลูกธนู! เหยียนจง, ซวนหยวน, ฉู่เจี้ยน เจ้าทั้งสามคนจะเป็นทัพหน้า คนอื่นๆจะตามมาทีหลัง ฆ่า!”

หลี่จื่อฉีพูดในขณะที่หยิบยันต์ระเบิดเพลิงสิบแผ่นออกมา นางฉีกหนึ่งในนั้นด้วยฟันของนางและเปิดใช้งาน

หวด!

เปลวไฟก่อตัวและควบแน่นเป็นลูกไฟขนาดลูกมะพร้าว หลังจากนั้น หลี่จื่อฉีชี้นิ้วไปที่สถาบันเทียนหลาน

"ฆ่า!"

จางเหยียนจงคำราม ดาบโค้งของเขาไม่ได้อยู่ในฝัก และร่างกายทั้งหมดของเขาก็เหมือนกับหมาป่าผู้หิวโหยที่พุ่งเข้าหาเหยื่อ อย่างไรก็ตาม ความเร็วของซวนหยวนพ่อเร็วกว่าเขาด้วยซ้ำ

ในขณะนี้ฉวีติ้งเจียงยกคันธนูขึ้น ในขณะที่หยิงไป่อู่ยิงธนูดอกแรกของนาง

ราชันย์วายุพิโรธ!

ชู่ว~ ชู่ว~ ชู่ว~

เด็กสาวหัวดื้อยิงเพียงครั้งเดียว แต่ลูกธนูกึ่งโปร่งแสงกว่าร้อยดอกถูกยิงออกไป

“ทุกคน เพื่อศักดิ์ศรีของเทียนหลาน และศักดิ์ศรีของเราเอง เราต้องทำลาย…”

ฉุนอวี๋คงเริ่มกล่าวเปิดก่อนการต่อสู้ อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน

“อาจารย์ ดูตรงนั้นเร็วเข้า!”

นักเรียนร้องลั่น เมื่อฉุนอวี๋คงหันศีรษะไป เขาก็เห็นลูกไฟพุ่งออกมา

"อะไร? สถาบันจงโจว เปิดการโจมตีจริงเหรอ?”

ฉุนอวี๋คงมีสีหน้าตกใจ อีกทั้งความเร็วของลูกไฟก็เร็วมาก ด้วยความสามารถของนักเรียน พวกเขาย่อมไม่สามารถหลบเลี่ยงมันได้ ดังนั้น เขาชักอาวุธออกมาและฟันไปที่ลูกไฟโดยสัญชาตญาณ

บูม!

ลูกไฟระเบิดและประกายไฟจำนวนนับไม่ถ้วนกระเด็นไปโดนร่างของนักเรียน

“อ๊าก เจ็บ!”

“ไอ้บัดซบ! นักเรียนจากสถาบันจงโจวโจมตีเราจริงๆ พวกมันต้องกินหัวใจเสือดีหมีมาเป็นแน่!”

"ฆ่าพวกมัน!"

นักเรียนจากเทียนหลานคำรามและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม ลูกไฟกำลังระเบิดใส่พวกเขาทีละลูก

“เร็วมาก!”

กัวจือหาวหน้าซีดด้วยความตกใจ เขารู้ว่าหากพวกเขาโดนลูกไฟ นักเรียนจำนวนไม่น้อยจะได้รับบาดเจ็บสาหัส หากแย่ที่สุดนักเรียนอาจเสียชีวิตได้ ดังนั้นเขาจึงพร้อมที่จะแหกกฎการแข่งขันและช่วยชีวิตนักเรียน แต่ก่อนที่เขาจะลงมือ ซุนม่อก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาแล้ว

ท่วงทำนองทรามวัย, ท้องฟ้าใสไร้เม็ดทราย, สายธารแห่งน้ำผุด!

ดาบของซุนม่อโจมตีใส่ครูทั้งสี่ในทันที ทำให้พวกเขาไม่สามารถทำหน้าที่เป็นกำลังเสริมให้กับนักเรียนได้

"เร็วมาก?"

ฉุนอวี๋คงตกตะลึง สัตว์วิญญาณของเขาเพิ่งถูกเรียกออกมา

วืดด~ วีดดด~ วีดด~

หยิงไป่อู่ยิงธนูเป็นห่าฝน เนื่องจากพื้นที่ผลกระทบนั้นใหญ่เกินไป คู่ต่อสู้หลายคนได้รับบาดเจ็บ

ปุ! ปุ! ปุ

หนึ่งในสามของนักเรียนถูกลูกธนู

ไม่มีทางแก้ไขได้ พลังทำลายล้างของลูกธนูของหยิงไป่อู่นั้นแข็งแกร่งเกินไป นักเรียนสองสามคนใช้อาวุธเพื่อสกัดกั้นลูกศร แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนวิถีได้

ในขณะนี้ ลูกไฟระเบิดใส่พวกเขา

ปัง ปัง ปัง

ลูกไฟถูกพุ่งเข้าใส่กลุ่มนักเรียนจากเทียนหลาน พวกเขาสามคนโชคร้ายและถูกโจมตีโดยตรง ไม่เพียงแต่พวกมันจะปลิวว่อนเพราะผลกระทบของการระเบิด แต่เปลวไฟที่ลุกโชนยังติดไฟบนร่างกายของพวกเขาอีกด้วย

เมื่อพวกเขาตกลงสู่พื้นดิน นักเรียนสองคนตัวดำเป็นตอตะโก ปล่อยควันสีขาวออกมา อีกคนหนึ่งกรีดร้องอย่างน่าสมเพช กลิ้งไปกับพื้น

"ช่วยข้า! ช่วยข้าเร็วเข้า!”

นักเรียนคนนั้นร้องด้วยความทรมาน

กู้ซิ่วสวิน, เฉียนตวน และหวังเฉา รีบวิ่งไป แต่ละคนเผชิญหน้ากับอาจารย์

ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ไม่มีใครยอมถอย ดังนั้นพวกเขาจึงออกไปทันทีเมื่อพวกเขาเริ่มปะทะกัน

กู้ซิ่วสวินและซุนม่อได้เปรียบ ในขณะที่เฉียนตวนกำลังต่อสู้กับคู่ต่อสู้ของเขาอย่างสูสีเท่าเทียมกัน สำหรับหวังเฉา เขาอ่อนแอที่สุด แต่คนผู้นี้ฉลาดมาก เมื่อเขาเห็นว่าเขาไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ เขาก็มุ่งไปที่การป้องกันทันทีเพื่อยื้อเวลาไว้

สำหรับนักเรียนซวนหยวนพ่อเป็นผู้นำ

“เป่าลี่!”

ฉุนอวี๋คงตะโกน

“เฟ่ยเอ๋อ, หวังเหมิ่งปกป้องด้านซ้ายและด้านขวาของข้า หลี่ซินป้องกันลูกศรไว้ด้วย”

เป่าลี่เป็นหัวหน้านักเรียนของกลุ่มนักเรียนใหม่ของเทียนหลาน เขารู้ว่าฉุนอวี๋คงหมายถึงอะไรเมื่อคนหลังตะโกนชื่อเขา ฉุนอวี๋คง ต้องการให้เขาตัดสินใจและทำให้สถานการณ์มีเสถียรภาพ

เขาไม่มีเวลาตอบกลับ เขาคำรามโดยตรงและดำเนินการตามกลยุทธ์การต่อสู้ของเขา

ในขณะนี้ พวกเขาจะต้องไม่ตื่นตระหนกและตกอยู่ในความโกลาหล

เป่าลี่ที่สงบทำให้ทุกคนมีความมั่นใจ สำหรับหลี่ซินเขาเริ่มข่มปราบหยิงไปอู่ไม่ปล่อยให้นางยิงธนูได้อย่างอิสระ

“โอ้ เจ้าได้ละเมิดกฎ ครูไม่สามารถแทรกแซงการต่อสู้กลุ่มระหว่างนักเรียนได้!”

ซุนม่อหัวเราะเยาะ

“ข้าเกลียดเจ้า!”

ฉุนอวี๋คงถอยหลังอย่างรวดเร็วและกัดปลายลิ้นของเขา จากนั้นเขาก็ถ่มเลือดลงบนสร้อยข้อมือของเขา

ซุนม่อต้องการพุ่งไปข้างหน้า แต่ตะกวดกวาดหางขวางทางเขาไว้ นกเหยี่ยวยังส่งเสียงร้องและโฉบลงมาจากอากาศ ต้องการที่จะโจมตีศีรษะของซุนม่อ

ซี~

จากนั้นงูพิษปล่อยหมอกสีม่วงทั้งตัวพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและพยายามจะกัดขาของซุนม่อ

ควั่บ!

ซุนม่อหลบหลีกกรงเล็บอันแหลมคมของเหยี่ยว เช่นเดียวกับแส้หางของตะกวดอย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถหลบการโจมตีของงูพิษได้

งูพิษกัดขาซ้ายของซุนม่อแล้วปล่อยทันทีหลังจากนั้น มันไม่พันรอบต้นขาของซุนม่อเพื่อปีนขึ้นไป แต่กลับพุ่งเข้ามาเหมือนกระสุนไปที่ใบหน้าของซุนม่อและกัดอีกครั้ง

ฟ่อ!

คอของซุนม่อถูกกัด

“เจ้ากล้าเริ่มโจมตีสถาบันเทียนหลานของเรา! หาที่ตายจริงๆ!”

ฉุนอวี๋คงหัวเราะเยาะเย้ยซุนม่อสีหน้าของเขาพอใจ

(ข้าพูดไปแล้ว เจ้าไม่เข้าใจความแข็งแกร่งของผู้ควบคุมวิญญาณ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?

(ฮึ่ม รอความตายอย่างช้าๆ เถอะ!)

เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจของฉุนอวี๋คง จู่ๆ สังหรณ์ของวิกฤตก็ท่วมท้นหัวใจของเขา ทำให้เขาตัวสั่นขณะที่ขนละเอียดทั่วร่างกายของเขาลุกชัน

หือ!

เสียงลมแหวกอากาศดังขึ้นด้านหลังศีรษะของเขา เขารีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อหลบเลี่ยงการโจมตีที่เข้ามา แต่ก็ไม่ทันเวลา

ปึ้ก!

ดาบไม้ของซุนม่อทุบเข้าที่ศีรษะของฉุนอวี๋คง ทำให้ฉุนอวี๋คงกลิ้งไปกับพื้น

“เอ๊ะ?”

ซุนม่อประหลาดใจที่ไม่สามารถระเบิดหัวคู่ต่อสู้ได้ ดังนั้นเขาจึงเปิดใช้งาน เนตรทิพย์

ข้อมูลแสดงให้เห็นว่าชั้นของเกราะระดับ '4' ปกคลุมผิวหนังของฉุนอวี๋คง

"น่าประทับใจ!"

ซุนม่อกล่าวชื่นชม นี่เป็นเคล็ดทางวิญญาณที่หายากประเภทหนึ่ง ซึ่งทำให้บุคคลได้รับคุณลักษณะของสัตว์อสูรวิญญาณของพวกเขาและยกระดับความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของพวกเขา

ในฐานะอาจารย์หนุ่มชั้นนำของสถาบันเทียนหลาน ฉุนอวี๋คงมีความสามารถบางอย่าง

“ตายให้กับข้าซะเถอะ!”

ฉุนอวี๋คงร้องโหยหวน เจ้าผู้นี้รู้เคล็ดแยกร่างจริงหรือ?

ลำบากเสียจริง!

(ก็ไม่เป็นไร ถ้าข้าไม่สามารถระเบิดหัวเขาด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ข้าจะใช้สองครั้ง!)

ซุนม่อใช้ท่าร่างราชันย์วายุและใช้ร่างร่างแยกจักรวาลไร้ลักษณ์ เล็ดลอดผ่านแนวป้องกันของสัตว์ร้ายทั้งสามอย่างง่ายดายและเข้าใกล้ฉุนอวี๋คง

เมื่อต้องต่อสู้กับผู้ควบคุมจิตวิญญาณ ทางเลือกที่ถูกต้องคือโจมตีเจ้านายอย่างดุเดือด ไม่ใช่โจมตีสัตว์ร้าย

สีหน้าของฉุนอวี๋คงเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาเรียกสัตว์อสูรวิญญาณสามตัวทันทีเพื่อกลับมาปกป้องตัวเอง

ในอีกด้านหนึ่งซวนหยวนพ่อกำลังต่อสู้กับเป่าลี่

“เจ้าแผ่นเงิน..ได้เวลาเห็นเลือดแล้ว!”

หอกสีเงินของซวนหยวนพ่อสั่นสะท้าน มันเหมือนกับมังกรน้ำที่โผล่ขึ้นมาจากมหาสมุทร เต็มไปด้วยพลังสูงส่งในขณะที่มันส่งพลังสังหารไปทางเป่าลี่

ปัง

เป่าลี่ป้องกันการโจมตี แต่เขากระอักเลือดและเดินเซถอยหลัง

“คนนี้...”

เดิมทีความแข็งแกร่งของเป่าลี่นั้นคล้ายกับของซวนหยวนพ่อ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คาดหวังว่าผู้ที่เสพติดการต่อสู้จะทุ่มพลังออกไปจนหมดสิ้น เป่าลี่มีกำลังสำรองประมาณสามในสิบส่วน เมื่อพวกเขาปะทะกันครั้งแรก แต่ด้วยการทำเช่นนั้น ส่งผลให้เขาไม่สามารถปิดกั้นความได้เปรียบของซวนหยวนพ่อได้ ดังนั้นเขาจึงเสียเปรียบอย่างมาก

หลังจากได้เปรียบในการปะทะครั้งแรก ซวนหยวนพ่อก็เริ่มการโจมตีของเขาต่อไป

หอกฝนดอกเหมย!

ฮวด~ ฮวด~ ฮวด~

ดอกเหมยบานเป็นร้อย

ชั่วขณะหนึ่ง การมองเห็นของเป่าลี่ถูกปกคลุมด้วยเงาหอก เขาไม่อาจกำกับกลุ่มนักเรียนได้อยู่แล้ว และต้องเพ่งสมาธิอย่างเต็มที่เพื่อความอยู่รอด

“ซวนหยวนพ่อ เจ้าทำได้หรือไม่?”

จางเหยียนจงบ่น (อย่างน้อยที่สุด ข้าเป็นหัวหน้ากลุ่มของเจ้าในนาม เจ้าให้ข้าต่อสู้กับหัวหน้ากลุ่มของพวกเขาไม่ได้เหรอ?)

"ดีมาก!"

หวังเหมิ่งที่กำลังต่อสู้กับจางเหยียนจงเห็นว่าเขาถูกประเมินต่ำเกินไป อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงแต่เขาไม่โกรธเท่านั้น แต่เขามีความสุขจริงๆ เขาจะมีโอกาสที่จะระเบิดพลังอย่างลับๆและบดขยี้จางเหยียนจง

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาแลกเปลี่ยนกระบวนท่ากัน เขาก็ค้นพบว่าเขากำลังคิดเรื่องอื่น

แม้ว่าจางเหยียนจงจะเสียสมาธิ แต่เขาก็ไม่สามารถเอาชนะจางเหยียนจงได้

ฮวด~ ฮวด~ ฮวด~

จางเหยียนจงโจมตีอย่างรวดเร็วราวกับลมยะเยือก หลังจากปัดดาบของหวังเหมิ่งออกไป ดาบโค้งของเขาก็ฟันเข้าที่แขนของหวังเหมิ่ง

ฉัวะ!

เลือดสดๆ ฉีดพ่นผ่านอากาศขณะที่แขนกระเด็นออกไป

"อ๊า!"

หวังเหมิ่งร้องด้วยความเจ็บปวด

นักเรียนของเทียนหลานที่เพิ่งสงบสติอารมณ์ แทบจะฉี่รดกางเกงเมื่อเห็นฉากนี้

*มาจากสำนวนที่ว่า 'ตั๊กแตนตำข้าวไล่จับจั๊กจั่น นกขมิ้นตามหลัง'

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด