บทที่ 91 ความกตัญญูกตเวที (1)

หูหลันก้มหน้าลงด้วยความลำบากใจ เธอรู้สึกอบอุ่นในใจขณะถือเงิน และเธอเห็นคุณค่าของซุนเยว่ซวนมากยิ่งขึ้น

"ใช่ซวนซวนหรือเปล่า" คุณย่าหลี่เปิดประตูโดยสวมเสื้อผ้าของเธอ และมองไปที่ซุนเยว่ซวนด้วยความรัก "อาหลันทำไมคุณปล่อยให้ซวนซวนยืนอยู่ข้างนอก กลางคืนอากาศเย็น และเธอเพิ่งป่วยหนักได้ไม่นานมานี้ ดังนั้นคุณอย่าลากเธอลงมา เสี่ยวหยู ซวนซวน เข้ามาข้างในและนั่งลง!"

"คุณย่าไม่ใช่ความผิดของอาหลัน เราคิดว่ามันสายเกินไปที่จะรบกวนการพักผ่อนของคุณ" ซุนเยว่ซวนยิ้มและพูดว่า "ฉันแค่ส่งบางอย่างมาให้ ฉันไม่มีอะไรต้องทำแล้ว ดังนั้นฉันจะไม่เข้าไปนั่งข้างใน"

"คุณย่ากลับไปพักผ่อนเถอะ พวกเราเด็ก ๆ สบายดี ไม่เป็นหวัด" ซุนหลิงหยูสนับสนุนคุณย่าหลี่ ช่วยถือตะเกียงให้เธอ แล้วพาเธอกลับไปที่ห้อง

ในเวลานี้ซุนเยว่ซวนจำสิ่งที่ซุนเหมิงซื่อพูดได้ และพูดข้างหูของหูหลัน "อาหลันฉันขอถามอะไรคุณหน่อย แม่ของฉันบอกว่าพี่ชายของฉันอารมณ์ไม่ดี คุณรู้ไหมว่าทำไม ฉันคิดว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ถูกต้อง "ฉันกังวลมาก"

หูหลันถอนหายใจและพูดเบา ๆ  "เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีโรคตาแดงจำนวนมากในหมู่บ้าน ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ชาวบ้านจะพูดอะไรที่ไม่ดี เมื่อเรากลับมาวันนี้เราเห็นหญิงชราคนหนึ่งกำลังคุยกับพี่ชายของคุณ ไม่รู้ว่ากำลังพูดถึงอะไร นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นพี่ชายของคุณโกรธมาก"

"คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น" ซุนเยว่ซวนกล่าว อย่างเย็นชาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

"เมื่อหญิงชราเห็นเรากลับมา เธอก็พาแม่ของคุณไปพึมพำสองสามคำข้างๆ ใบหน้าแม่ของคุณก็อัปลักษณ์ แต่คุณก็รู้นิสัยใจคอของแม่ของคุณ แม้ว่าจะโกรธมากในใจเธอก็ไม่ยอมตะโกนใส่คนอื่น เราไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไร แต่ที่แน่นอนก็คือหญิงชราไม่ได้พูดอะไรดี ๆ มิฉะนั้นพี่ชายของคุณจะไม่โกรธ" ซุนหลิงหยางมีนิสัยอ่อนโยนและสุภาพกับบุคคลอื่น หลายปีมานี้ฉันไม่เคยเห็นเขาอารมณ์ร้ายแบบนี้กับใครเลย แสดงว่าตอนนั้นเขาต้องโกรธมากขนาดไหน

ซุนเยว่ซวนไม่ได้ถามต่อ เมื่อซุนหลิงหยูส่งคุณย่าหลี่กลับไปที่ห้องของเธอ ซุนเยว่ซวนก็บอกกับหูหลันว่า "เรากลับก่อน คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ!

"ซวนซวน..." หูหลันจับมือซุนเยว่ซวนและมองเธออย่างขอบคุณ "ขอบคุณ! ฉันรู้สึกขอบคุณจริงๆ ที่คุณช่วยฉันแบบนี้ อันที่จริงฉันรู้ว่าคุณให้ 20 ตำลึงกับฉันโดยเปล่าประโยชน์ สูตรเป็นของคุณ วัสดุเป็นของคุณ และฉันแค่จ่ายด้วยแรงงาน ดังนั้น 20 ตำลึงนี้มีค่าเท่าไร ฉันจะจดจำความรักของคุณตลอดไป"

"สาวน้อย คุณน่ารำคาญไปหรือเปล่า" ซุนหลิงหยูพูดด้วยความโกรธ "เมื่อซวนซวนถูกเด็กเหลือขอในหมู่บ้านรังแก ใครทุบตีพวกเด็กเหลือขอเหล่านั้น เมื่อซวนซวนแบกผักป่ากลับมาไม่ได้ แล้วใครเล่าช่วยแบกผักป่ากลับมา เมื่อซวนซวนร้องไห้ แล้วใครเป็นคนเช็ดน้ำตา ในฐานะพี่สาวที่ดีของเธอ ทำไมคุณต้องสุภาพกับเธอ"ซุนหลิงหยูพูดตามความเป็นจริงแล้วยิ้มให้ซุนเยว่ซวน "ซวนซวนพี่ชายทำงานหนักโดยไม่ได้รับค่าตอบแทน ดังนั้นคุณจะให้ฉันเมื่อไหร่ เงินไม่กี่ตำลึงในฐานะทูต”

ซุนเยว่ซวนจ้องมองเขาด้วยความโกรธ กัดฟันแล้วพูดว่า "อยากได้เงินไหม ตัดเนื้อออกจากตัวคุณแล้วทำเนื้ออบแห้ง ถ้าคุณทำงานอย่างหนักฉันจะให้เงินคุณ!"

"อย่าเลย เนื้อของพี่ชายเพียงพอที่จะรองรับโครงกระดูกนี้ อย่าให้ฉันต้องตัดมันออก มิฉะนั้นคุณจะไม่มีพี่ชายคนที่สองที่สามารถเป็นวัวเป็นม้าของคุณได้" ซุนหลิงหยูคร่ำครวญ

"ซวนซวน คุณตัดมันออกไปได้เลย ไม่มีพี่ชายคนที่สองที่เป็นวัวและม้า แต่มีฉันเป็นพี่สาวที่คอยสนับสนุนคุณ" หูหลันรื้อเขาออกโดยไม่ได้ตั้งใจ

"ดีแล้ว ฉันจะตามอาหลันจากนี้ไปซุนเยว่ซวนกอดหูหลันแล้วพูด

ซุนเยว่ซวนและหูหลันพูดอีกสองสามคำ และนัดกันไปที่บ้านของเธอเพื่อรับประทานอาหารเช้าในเช้าวันพรุ่งนี้ จากนั้นจึงกลับไปที่บ้านของซุนพร้อมกับซุนหลิงหยู

วันนี้ซุนหยวนเจี่ยและซุนเหมิงซื่อซื้อหมูหลายร้อยจินจากร้านขายเนื้อในเมือง เพื่อที่พวกเขาจะได้ทำเนื้ออบแห้งต่อในเช้าวันพรุ่งนี้