ตอนที่ 10 “ไม่สง่างามอีกต่อไป”
หลังจากที่ดันแคนโยนมันลงทะเล กล่องไม้ก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาและหาทางกลับเข้าสู่เรือที่สูญหายได้ ดันแคนยังคงสงบสติอารมณ์แม้เหตุการณ์พลิกผันจนน่าพิศวง อาจเป็นเพราะเขาอยู่บนเรือผีสิง ประสบการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจเมื่อเร็วๆ นี้ และหัวแพะที่น่าสะพรึงกลัวที่ตามหลอกหลอนเขา ดันแคนดูเหมือนจะพัฒนาภูมิต้านทานบางอย่างต่อปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติที่เกิดขึ้นในดินแดนนี้โดยไม่คำนึงถึงสาเหตุ อันที่จริง เขาสงสัยว่าการกำจัด "ตุ๊กตาต้องสาป" นั้นไม่ง่ายอย่างนั้น
เมื่อเปิดฝาออก เขาสังเกตเห็นตะปูเหล็กและโซ่หายไป น่าแปลกที่ตุ๊กตาโกธิคยังคงซุกตัวอยู่ในผ้ากำมะหยี่สีแดง ดูเหมือนไม่ถูกรบกวน อย่างไรก็ตาม ดันแคนสังเกตเห็นว่ามุมกระโปรงของตุ๊กตามีร่องรอยของน้ำทะเล และกลิ่นจางๆ ของมหาสมุทรก็โชยออกมาจากภายในโลงศพ แม้ว่าตุ๊กตาจะมีพฤติกรรมแปลก ๆ ในการกลับมา แต่ก็ไม่ได้แสดงการกระทำที่เป็นอันตรายใด ๆ จนถึงตอนนี้
หลังจากเฝ้าดูตุ๊กตาอยู่พักหนึ่ง ดันแคนยิ้มเยาะและแสดงความอยากรู้อยากเห็นก่อนที่จะทิ้งมันไว้ตามลำพังบนดาดฟ้า แม้ว่าเขาจะระมัดระวัง แต่เขาก็เชื่อว่าสิ่งมีชีวิตมากมายบนเรือสามารถจัดการกับปัญหาที่อาจเกิดขึ้นได้ นอกจากนี้ เขาจำเป็นต้องเตรียมการบางอย่างในช่วงเวลานี้
ดันแคนมุ่งหน้าไปยังชั้นล่างซึ่งเป็นที่เก็บอาวุธยุทโธปกรณ์ของเรือ รวมถึงปืนใหญ่ ถังดินปืน และลูกเหล็ก ขณะที่เขาตรวจสอบวัตถุโบราณ เขาเกิดความคิด: สามารถบรรจุกระสุนใหม่และยิงโดยอัตโนมัติตามคำสั่งของเขาได้หรือไม่? เขายังสงสัยว่าถังน้ำจืดสามารถเติมได้เองหรือไม่ และบริเวณที่เสียหายของเรือสามารถซ่อมแซมตัวเองได้หรือไม่ อย่างไรก็ตาม ดันแคนตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเขารู้น้อยเกินไปเกี่ยวกับเรือและความสามารถของมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งพื้นที่ที่อยู่ลึกลงไป ซึ่งเขาพบว่าน่าขนลุกและอันตรายเกินกว่าจะสำรวจในเวลาจำกัดที่เขามี
เขาถือกระสุนปืนใหญ่กลับมาที่ท้ายเรือและพิจารณาตุ๊กตาที่เคลื่อนไหวไม่ได้ในโลงศพ “เธอเคลื่อนไหวบ้างหรือเปล่า?”
หัวแพะพูดขึ้นด้วยเสียงที่ฟังดูเหมือนอู้อี้มานานว่า “ไม่เลย ผู้หญิงคนนี้เงียบอย่างที่เห็น และคุณควรเชื่อการตัดสินใจของผมว่าเธอไม่เป็นอันตรายต่อคุณ การปรากฏตัวซ้ำๆ ของเธอบนเรืออาจบ่งบอกถึงความเชื่อมโยงกับเรือที่สูญหาย ดังที่นักทำสวนผู้ยิ่งใหญ่เคยกล่าวไว้ว่า…”
“เงียบ” ดันแคนขัดหัวแพะ หยุดการพูดเรื่อยเปื่อยต่อไป
"ครับ"
ดันแคนเพิกเฉยต่อความรำคาญที่พลุ่งพล่านในเส้นเลือดของเขาและจ้องมองไปที่ตุ๊กตาในโลงศพอย่างเฉยเมย เขาสงสัยว่าเธอขยับไม่ได้จริงๆ หรือว่าเธอแค่แกล้งหลับ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาก็มุ่งมั่นที่จะค้นหาให้เจอ
เหล็กหล่อแข็งนั้นหนักเป็นพิเศษ และเมื่อประหารคนทรยศบนเรือ ลูกกระสุนปืนใหญ่เพียงลูกเดียวที่รัดไว้ที่ขาคือวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้กะลาสีผู้ช่ำชองกลายเป็นอาหารปลา
เมื่อคำนึงถึงเรื่องนี้ ดันแคนจึงตัดสินใจนำกระสุนเหล็กแปดนัดและบรรจุลงในกล่องโลงศพ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีที่ว่างสำหรับการหลบหลีก เขาไม่สามารถบรรยายว่าตุ๊กตาตัวนี้สง่างามได้อีกต่อไป เพราะเธอกลายเป็นคนน่าขนลุกเมื่อปรากฏตัวซ้ำๆ บนเรือ
ดันแคนพยายามที่จะปิดผนึกฝากล่องไม้ แต่ในที่สุดก็สามารถทำได้ด้วยความพยายามอย่างมาก จากนั้นเขาก็ผลักโลงศพไปที่ขอบดาดฟ้าและเตะหมุนอันทรงพลังส่งโลงศพลงสู่ทะเลเป็นครั้งที่สาม คราวนี้เขาดูด้วยความพอใจขณะที่กล่องจมลงสู่ก้นมหาสมุทร
จู่ๆ เสียงของหัวแพะก็ขัดจังหวะความคิดของดันแคน โดยถามว่า “กัปตัน คุณสำนึกผิดแล้วหรือยัง? หากคุณเสียใจที่ต้องทิ้งของขวัญไป เรือที่สูญหายยังสามารถใช้สมอเพื่อกอบกู้กล่องได้อีกครั้ง แม้ว่าการใช้สมออย่างถูกต้องจะไม่ได้มีไว้สำหรับสิ่งนั้น แต่สมอบอกว่ามันสามารถลองได้…”
“เงียบ” ดันแคนกลอกตาและส่ายหัว ไม่สนใจคำแนะนำของหัวแพะ
“แต่ฉันสังเกตเห็นว่าคุณยืนอยู่บนขอบดาดฟ้ามาระยะหนึ่งแล้ว”
"หุบปาก"
"ครับ"
ดันแคนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาไม่สามารถพาตัวเองไปสารภาพกับรูปแกะสลักได้ว่านิ้วเท้าของเขาเจ็บจากการเตะหมุนอย่างแรง แม้จะมีเหล็กไนที่เจ็บปวดอยู่ในรองเท้าของเขา แต่เขาก็ยังคงแสดงออกถึงท่าทางที่จริงจังและสง่างามของกัปตันที่ดูแลน่านน้ำต่อไปอีกหลายนาที ดันแคนจะดูเหมือนกัปตันที่เหมาะสมหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับการถกเถียงกัน แต่เขามั่นใจว่าจะไม่มีใครกล้าเยาะเย้ยเขาในเรื่องนี้
เมื่อกลับมาที่ที่พักของเขาและรออย่างเงียบๆ อีกสองสามนาที ดันแคนประเมินว่าจังหวะเวลาน่าจะเหมาะสมแล้ว เขาเดินไปที่ตำแหน่งที่มีหน้าต่างตั้งอยู่ จุดนี้ตั้งอยู่ใต้ท้ายเรือ ทำให้เขาสามารถมองผ่านช่องเปิดและสังเกตสิ่งที่เขาต้องการได้
“กัปตัน ผมขอถามหน่อยได้ไหมว่าทำไมคุณถึงมีพฤติกรรมแปลกๆ แบบนี้” หัวแพะถามไม่สามารถระงับความอยากรู้ได้
ดันแคนจับจ้องไปที่ผิวน้ำทะเลและตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นว่า “ฉันสงสัยว่า 'ตุ๊กตาต้องสาป' ตัวนั้นปรากฏขึ้นอีกครั้งได้อย่างไร?”
“ก็เพราะเธอเป็นตุ๊กตาต้องคำสาป นั่นคือเหตุผล”
“ฉันชื่นชมทัศนคติที่ไม่ประนีประนอมของนาย แต่ฉันคิดว่าแม้ว่าเธอจะเป็นตุ๊กตาต้องคำสาป ต้องมีกระบวนการบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับการที่เธอกลับมาที่เรือ ฉันสงสัยว่าเธออาจสื่อสารได้ แต่เลือกที่จะไม่ทำเช่นนั้น ถ้าฉันเข้าใจเหตุผลของเธอ บางทีเราอาจจะยุติปริศนานี้และคุยกับเธอ”
เมื่อฟังคำอธิบายของดันแคน หัวแพะก็เงียบไปสองวินาทีราวกับกำลังครุ่นคิดอยู่ “กัปตัน ผมรู้สึกว่าพลังงานของคุณแข็งแกร่งขึ้น นั่นเป็นสัญญาณที่ดี! คุณอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่ตื่นจากการหลับใหล ในฐานะต้นหนที่หนึ่งและต้นหนที่สองที่ซื่อสัตย์ของคุณ…”
"หุบปาก"
"ครับ"
เมื่อหัวแพะเงียบลง ดันแคนหันความสนใจกลับไปที่ผิวน้ำ
ปรากฏว่า "โลงศพ" ได้จมลงไปในทะเลลึกอย่างแท้จริง...
อย่างไรก็ตาม เมื่อเรียนรู้จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้ ดันแคนใช้ความอดทนเป็นพิเศษในครั้งนี้ เขาคำนวณเวลาอย่างเงียบ ๆ และสังเกตอย่างรอบคอบเพื่อรอช่วงเวลาที่เหมาะสม และแล้ว ก็เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ ตุ๊กตาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งในสายตาของเขา
เมื่อคลื่นซัดเข้าหากล่องไม้ที่ดูบอบบางคล้ายโลงศพก็เปลี่ยนเป็นเรือชั่วคราว โดยตุ๊กตาโกธิคใช้แขนของเธอพายไปกับคลื่นที่รุนแรง มันเป็นภาพที่น่าประทับใจอย่างแท้จริงเมื่อได้เห็น และดันแคนพบว่าตัวเองกำลังสูญเสียคำพูดไปชั่วขณะ
