บทที่ 8 นิ้วทอง!!!
บทที่ 8 นิ้วทอง!!!
ทันใดนั้นเสียงร้องไห้ของรอยก็ดังไปถึงท้องฟ้า
ไม่ต้องแปลกใจเลยที่ไม่มีใครมาตรวจสอบเขา แม้แต่คนรับใช้สักคนเดียวก็ไม่มีเลย
เขาไม่รู้สึกโกรธเคือง
แต่เขารู้สึกดีหลังจากสังเกตว่าไม่มีใครสอบถามหรือเคาะห้องที่ล็อกไว้เพื่อมาดูแลเขา
มรดกที่ท่านหญิงฟลอเรนซ์ทิ้งไว้ให้เขากำลังกระจายอยู่เต็มห้อง
เขาสามารถบอกได้ทันทีว่าถุงมือสีดำนั้นมีค่ามากกว่าโฉนดที่ดินและหินมานา
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียดว่ามันคืออะไร แต่เขาก็ยังบอกได้ว่ามันเป็นไอเท็มที่มีพลังมหาศาล—อาวุธรูน
หากมีใครเข้ามา พวกเขาจะละโมบสิ่งของมีค่าของเขา
ความโลภของพวกเขาอาจจะดีกว่าสิ่งอื่น
ไม่ใช่เรื่องยากที่จะคิดออกว่า รอยและสาวใช้ของเขาจะต้องเผชิญกับเรื่องเลวร้ายขนาดไหนหลังจากนั้น
คนรับใช้ในคฤหาสน์และแม่เลี้ยงของเขาจะต้องพยายามหาทางขโมยมรดกของมารดาผู้ล่วงลับจากเขา
นั่นเป็นเหตุผลที่ทั้งเขาและสาวใช้ไม่ต้องการให้คนนอกเข้ามาในห้องนี้ในขณะนี้
โชคดีที่คนรับใช้ เคานต์ และครอบครัวของเขา ไม่ได้ทำเรื่องแปลกแยกจากเดิมและคำอธิษฐานของพวกเขายังให้ผลดีอยู่
'พวกเขาอาจจะเปลี่ยนใจเข้ามาในห้องนี้เพื่อดูว่าข้าเป็นยังไงบ้าง ถ้ายังส่งเสียงดังแบบนี้ต่อไป ข้าจะต้องปิดปากตัวเอง'
แม้จะมึนงงและอ่อนล้าเพราะความเจ็บปวด แต่รอยก็กัดฟันเพื่อหยุดตัวเองไม่ให้ปล่อยเสียงคำรามเหมือนสัตว์ร้ายออกมาอีก
มือของเขาเอื้อมออกไปราวกับจะดึงชีวิตของเขากลับคืนมาจากเงื้อมมือของความตาย
แต่ไม่ว่าเขาจะยื่นมือออกไปไกลแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถจับอะไรได้ในวิสัยทัศน์ที่มืดมนของเขา
ในขณะที่เขากำลังจะยอมแพ้ อมีเลียก็คว้ามือของเขาไว้ให้กำลังใจเขา ทำให้ทั้งทางร่างกายและจิตใจมีอดทนต่อความเจ็บปวดที่บั่นทอนจิตใจของเขาได้มากขึ้น
ในโลกที่ต่างแดนนี้ มีคนอยู่เคียงข้างเขา คอยเป็นห่วงเป็นใยเขา ถ้าไม่ใช่เพื่อตัวเอง อย่างน้อยก็เพื่อเธอ เขาจะตายไม่ได้
'และไม่ใช่วันนี้!'
ดวงตาแดงก่ำของเขาลุกโชนด้วยความเชื่อมั่น
เขาทำทุกวิถีทางเพื่อผลักมานาขนาดเท่าหยดน้ำตาออกจากร่างกายของเขา
จากนั้นความเจ็บปวดที่กระทบกระเทือนจิตใจของเขาก็หยุดลง
เลือดที่ไหลออกมาจากดวงตาของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาเพิ่งผ่านอะไรมา
เมื่อเธอเห็นเลือดไหลออกมาจากดวงตาของเขา น้ำตาก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของอมีเรีย เธอรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นเขาอดทนทุกอย่างโดยไม่ส่งเสียงออกมาสักแอะ
เธอกำมือข้างที่ว่างของเธอไว้แน่นและห้ามไม่ให้เขาทำแบบนั้นอีก แม้ว่านั่นจะต้องบังคับหรืออ้อนวอนเขาก็ตาม
“นายน้อย ท่านจะทำร้ายตัวเองมากขึ้นหากยังคงส่งมานาเข้าสู่ร่างกายของท่านต่อไป ได้โปรดหยุดเถอะ”
เสียงที่น่าเห็นใจจากเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาดังเข้าหูของรอย
เขามองไปทางเธอและดูเหมือนว่าเธอจะเป็นสีแดงในสายตาของเขา ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นทั้งหมด เป็นเพราะเลือดในดวงตาของเขานั่นเอง
“เจ้าพูดถูก ข้าควรหยุด แม้ว่าข้าจะไม่ชอบยอมรับความพ่ายแพ แต่ข้าไม่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดใดๆกับมานาเลย”
พรสวรรค์หนึ่งคนต้องแย่ขนาดไหนถึงรู้สึกว่ามีมีดแทงหัวใจเพียงแค่กระตุ้นมานาในร่างกายของพวกเขาเท่านั้น?
รอยไม่รู้
แต่เขาแน่ใจว่าพรสวรรค์อย่างเขาหาไม่ได้จากที่ไหนในโลกนี้แล้ว
เขาเป็นเพียงขยะชิ้นเดียว สินค้าหายากที่มีอยู่เฉพาะในคฤหาสน์ของท่านเคานต์ในโลกทั้งใบ
เขาเช็ดเลือดออกจากดวงตาของเขา
หลังจากนั้นเขาก็สามารถเห็นเธออย่างชัดเจน
"อมีเลีย...อีกแล้ว เจ้าต้องเจ็บปวดเพราะข้าอีกแล้ว" ใบหน้าของรอยสั่นสะท้าน เพราะเขาสังเกตเห็นว่ามือที่หยาบกร้านของเธอซึ่งเต็มไปด้วยหนังด้านและรอยแผลเป็นกลายเป็นสีแดงเพราะเขากำมันอย่างหยาบคายและรุนแรงเมื่อกี้นี้ เขารีบปล่อยมันอย่างนุ่มนวลเท่าที่จะทำได้
“ไม่เป็นไร นายท่านไม่ต้องโทษตัวเองหรอก ข้าชินกับความเจ็บปวดแล้ว” อมีเลียซ่อนความเจ็บปวดของเธอไว้ภายใต้รอยยิ้มเพื่อไม่ให้เขากังวล
"ท-ทำไม...? ทำไมเจ้าไม่ปล่อยมือออกจากการเกาะกุมของข้าในตอนที่ข้าเกือบจะบดขยี้มัน"
“ทาสที่ทั้งตัวนี้เป็นของเจ้านายของข้า ข้าสามารถแบกรับได้มากกว่านี้เพื่อท่าน มากเท่านี้ไม่ได้ใกล้เคียงกับที่ข้าจะสามารถทำเพื่อท่านได้เลย”
"ยังไง... แค่ไหนที่เจ้าสามารถทำเพื่อข้าได้?"
“ถ้าจะพูดเช่นนั้น ข้าสามารถจะสละชีวิตเพื่อท่านด้วยความเต็มใจ”
รอยเคยได้ยินเรื่องเล่าว่าบางคนใช้ชีวิตและหายใจเพื่อรับใช้คนอื่นอย่างไรก็ตามการพบว่ามีคนเช่นนั้นอยู่จริงๆ ทำให้เขาประหลาดใจมากเช่นกัน เนื่องจากเธอปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี เขาจึงต้องปฏิบัติต่อเธอด้วยความเอาใจใส่ให้มากยิ่งขึ้น
ในขณะนี้ อมีเรียเห็นความอ่อนแอที่ฉายออกจากดวงตาที่สิ้นหวังของรอย เกิดความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเปลี่ยนแปลงมัน
“เจ้าเป็นเหมือนอวัยวะและดวงตาของข้า ไม่มีใครสามารถมาเอาชีวิตของเจ้าได้ยกเว้นข้า ไม่ว่ายังไงก็ตามอย่าแลกชีวิตของเจ้าเพื่อข้า เจ้าสัญญากับข้าได้ไหม”
“ความปรารถนาของท่านคือคำสั่งของข้า ท่านลอร์ด ข้าจะทำตามประสงค์ของท่านอย่างแน่วแน่”
อมีเลียต้องการหาน้ำสะอาดให้เขาเพื่อที่เขาจะได้ล้างเลือดออกจากใบหน้าของเขา แต่เขากลับให้เธอนั่งลงบนเตียง
ตามความทรงจำของรอย บาดัลฟ์ บอลด์วิน ใต้หินมานาคือยารักษาโรคทุกชนิด
หลังจากคุ้ยกล่อง เขาก็ดึงขวดขนาดเท่ามือเล็กๆ ของอมีเลียออกมา มันมีของเหลวสีแดงเข้มอยู่ข้างในและดูคล้ายกับยาฟื้นพลังชีวิตในเกม RPG อื่นๆ เขาเปิดฝาและเทบางส่วนลงบนฝ่ามือ
"ขอมือหน่อย."
“นายน้อยของข้า มันมีค่าเกินกว่าจะใช้กับร่างของทาสคนนี้ ท่านควรเก็บมันไว้ทุกหยดเพื่อใช้ในอนาคต”
“มันมีค่าสำหรับข้าจริงๆ แต่เจ้ามีความหมายกับข้ามากกว่ายาอายุวัฒนะที่ช่วยชีวิตได้ จะให้ข้าใช้สิ่งนี้กับมือของเจ้าทันทีหรือจะให้ข้าเทมันลงบนพื้นตอนนี้ เจ้าเลือกได้”
รอยโอบไหล่เธอไว้เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่หนีไปไหนไม่ได้ ประกายแสงวาบผ่านดวงตาของเขาในขณะที่เขามองไปที่อมีเรีย ด้วยความดื้อรั้นเขาจะต้องบังคับเธอไม่ว่าเธอจะชอบหรือไม่ก็ตาม!
“ถ้าเขาอยู่ร่วมกับผู้อื่นอย่างสันติไม่ได้ เขาจะใช้กำลังเพื่อให้พวกเขาเชื่อฟัง นายน้อยของข้ากลายเป็นคนขี้โกงหลังจากประสบกับชีวิตและความตาย แต่ข้าจำไม่ได้ว่าเคยสอนเขาเรื่องแบบนี้ เขาเรียนวิชานี้มาจากไหน ช่างดื้อรั้นนักหรือบางทีบุคลิกของเขาเปลี่ยนไปเพราะเอาหัวโขกหิน” อมีเลียได้เห็นเขาเติบโตตั้งแต่ทารกจนเป็นชายหนุ่ม เธอยังเติบโตมาพร้อมกับเขา เธออายุมากกว่าเขาเพียงสี่ปี ไม่ผิดที่คนจะบอกว่าเธอรู้จักเขาทั้งในและนอก แต่คนตรงหน้าเธอไม่เหมือนคนที่เธอรู้จัก เขาเหมือนคนอื่นสำหรับเธอตอนนี้ แต่คนๆ นี้ก็เป็นคนที่เธอหวังว่าเขาจะเป็นตั้งแต่แรก
รอยยิ้ม “ข้าเป็นหมาป่าใจร้ายในสายตาเจ้าหรือเปล่า”
"ใช่."
หลังจากตอบกลับเขาโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากของเธอก็แยกออกจากกัน เพราะเธอตระหนักได้ถึงความหมายอย่างแท้จริง
"เดี๋ยวก่อน... ข้าเพิ่งพูดความคิดของข้าออกไปงั้นหรือ?"
"ใช่เจ้าทำ."
“โปรดยกโทษให้ด้วยความผิดของข้า”
เธอคงคุกเข่าอยู่บนพื้นถ้าไม่ใช่เพราะรอยหยุดเธอ
“เจ้าไม่จำเป็นต้องร้องขอความเมตตาจากข้า ข้าเตรียมบทลงโทษไว้ให้เจ้าแล้ว”
รอยลงโทษสาวใช้ของเขาซึ่งไม่มีความสามารถในการซ่อนความคิดของเธอจากเขาด้วยการทายาสีแดงลงที่มือของเธอ
แม้ว่าจะไม่เต็มใจ แต่อมีเลียก็ปล่อยให้เขาทาของเหลวสีแดงบนมือที่ช้ำของเธอ ยาอายุวัฒนะไม่ดีพอที่จะทำให้ความรอยแผลเป็นบนนิ้วมือที่เรียวยาวของเธอหายไป แต่มันก็ทำให้เธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด
"ขอบคุณนายน้อย"
เธอยิ้มเมื่อเห็นว่าเขาเป็นห่วงเธอและรู้สึกอบอุ่นในใจเพราะความห่วงใยและความเอาใจใส่ที่เขาแสดงให้เธอเห็น เธอสูญเสียคนพิเศษที่จะรู้สึกกังวลเรื่องสุขภาพของเธอเมื่อ 12 ปีที่แล้ว และได้กระโดดลงไปในกรแสน้ำวนแห่งปัญหาเพื่อปกป้องเขาจากหมาป่าตาขาวเพียงลำพังตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก ดังนั้นเธอจึงไม่เคยมีประสบการณ์ว่าการได้รับการปฏิบัติอย่างกรุณาจากผู้อื่นหมายความว่าอย่างไร และเนื่องจากเขาเป็นคนงี่เง่า เธอจึงไม่เคยคิดฝันว่าจะได้รับการดูแลจากเขา แต่เขาทำได้เกินความคาดหมายทั้งหมดของเธอและเริ่มคืนความเมตตาให้เธอทีละน้อย
รอยยิ้มกลับมาที่เธอ "ด้วยความยินดี."
'โอ้เอ้ย! นายน้อยของข้ายิ้มให้ข้า! ข้ามีความสุขมากที่นี้ข้าสามารถตายได้แล้ว '
ความคิดของเธอสดใสบนใบหน้าของเธอ เธอเป็นเหมือนหนังสือเปิดสำหรับรอย เขายิ้มมากขึ้น
หินมานาในมือของเขายังคงสดใสเช่นเคย เขาไม่ได้ดึงมานาบริสุทธิ์ในนั้นออกมาแม้แต่ 0.1% มันยังคงล้ำค่าเหมือนเดิม เขาวางมันกลับเข้าไปในกล่องก่อนที่จะปิดมัน
จากนั้นอมีเรียก็รีบวางสิ่งที่คนอื่นไม่ควรเห็นกลับเข้าไปในที่ซ่อนและจัดแจงของในห้อง
รอยรู้ว่าการนั่งสมาธิซ้ำๆ เป็นเวลาเจ็ดวันติดต่อกันจะช่วยให้เขาได้รับทักษะ เพราะตัวเอกเคยใช้วิธีเดียวกันนี้เพื่อสร้างความประทับใจให้กับจิตวิญญาณของโลกและได้รับทักษะที่ช่วยเขาอย่างมากในตอนเริ่มต้นการเดินทาง
อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ และแม้แต่มานาที่บริสุทธิ์ก็เหมือนยาพิษสำหรับเขา
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมุ่งหน้าออกไปและเหวี่ยงดาบของเขาในสนามฝึกจนกว่าโลกจะเห็นว่าเขาทำงานหนักแค่ไหน สงสารเขา และอวยพรให้เขามีทักษะ
แต่… เขาล้มเหลวแม้แต่จะยืนขึ้น!
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเขารู้สึกอาย
แต่เขาน่าจะชินแล้วไม่ใช่เหรอ?
เขาทำให้รอยแดงบนใบหน้าของเขาลดลงก่อนจะเรียกสาวใช้ของเขา
“อมีเลีย…”
"เจ้าค่ะ?"
“ช่วยข้ายืนที”
เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาถึงตัวเขา
"ท่านอยากเข้าห้องน้ำไหม ให้ข้าช่วยเข้าห้องน้ำไหม"
เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูด ความทรงจำที่น่าอายมากมายก็ผุดขึ้นมาในความคิดของเขา ข้อแรกเขาต้องการคนช่วยทำความสะอาดร่างกายและจัดการภารกิจประจำวัน ข้อสองและคนในบ้านทั้งหลัง คนเดียวที่เต็มใจทำก็คืออมีเลีย
เธอเคยช่วยเขาเช็ดตูดและอาบน้ำหลายครั้ง
เนื่องจากรอย บาดัลฟ์ บอลด์วินเป็นเพียงกระดาษเปล่าและไร้เดียงสาเหมือนนางฟ้าผู้บริสุทธิ์ อมีเลียจึงปฏิบัติต่อเขาเหมือน ลูกชายของเธอ และเขาไม่รู้สึกผิดหากคนอื่นเห็นว่าเขาเปลือยกายหรือทำความสะอาดก้น
แต่รอยในปัจจุบันมีอดไม่ได้ที่จะไอออกมาเมื่อเขาจำความทรงจำที่น่าอับอายของอมีเรียที่ช่วยเขาในเรื่องนี้
เขาอยากลบทุกความทรงจำที่เขาแบ่งปันกับเธอในทุกช่วงเวลาที่น่าอับอายนั้นจากความคิดของเขา
“ไม่… ข้าจะออกไปฝึกซ้อม”
เช่นเดียวกับผู้เล่นแสนอ่อนแอในเกมอื่น ๆ เขาก็มีชะตากรรมที่ต้องทำงานหนักทุกวัน!
อมีเลียกะพริบตาสวยมองเขาด้วยความสับสน "ฝึก? ฝึกอะไร?"
รอยชี้มาที่ตัวเอง "ตัวข้าเอง."
ปากเล็ก ๆ ของเธอกว้างเท่าขนาดของไข่ "ฮะ?"
การได้เห็นเธอสับสนเป็นเรื่องตลกสำหรับรอย นอกจากนี้เขายังพบว่าเธอน่ารักเกินไป เขาชอบที่จะตบหัวเธอ มันทำให้เธอตกใจอีกครั้ง “ใช่ เจ้าได้ยินถูกต้องแล้ว ข้าจะไปที่สนามฝึกซ้อมเพื่อฝึกซ้อม”
เธอหลุดจากความงุนงงและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะกันเขาไว้ข้างใน “แต่นายน้อย อุณหภูมิข้างนอกต่ำเกินไป และในสนามฝึกซ้อมมันหนาวที่สุด คุณอาจป่วยได้ถ้าคุณไปที่นั่นเพื่อฝึกซ้อมในสภาพอากาศแบบนี้”
“ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับข้า ข้ารู้สึกมีเรี่ยวแรงและมีพลังเต็มที่ ไม่ต้องกังวลไป”
รอยคนเก่านั้นอ่อนแอ แม้ว่าจิตวิญญาณของพวกเขาจะผสานกัน แต่เขาสามารถพูดได้อย่างมั่นใจว่ามันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะฝึกดาบ
“ได้โปรดสวมชุดนี้เป็นอย่างน้อย”
รอยไม่ได้แค่อ้วนแต่ยังขี้โรคอีกด้วย อมีเลียรู้จักเขาดีที่สุด เขาทนฝนหรือหนาวไม่ได้ ถ้าเขาออกไปเช่นนี้เขาจะล้มป่วย
เธอจึงให้เขาสวมแจ็กเก็ตหนาๆ ก่อนปล่อยให้เขาออกไป
แน่นอนว่าเธอไปกับเขาด้วยเพราะเธอไม่อาจจะหลับตาลงได้เลยถ้าทิ้งเขาไว้ตามลำพัง
รอยขมวดคิ้ว
เพียงเพราะไม่กี่ก้าวที่เขาก้าวเข้าสู่ทางเดิน ความอ่อนล้าก็เข้าจู่โจมเขา และหายใจติดขัด
สภาพร่างกายของเขาแย่กว่าที่คิด แต่เขายักไหล่ความปรารถนาที่จะแข็งแกร่งขึ้นของเขา ใจของเขาต้องเข็มแข็งเพื่อไปให้ถึงเป้าหมาย
สิ่งที่เขาสนใจคือการได้รับทักษะเพื่อป้องกันตัวเองจากอันตรายที่ไม่คาดคิดโดยเร็วที่สุด
หลังจากผ่านไปหลายนาที เขาก็ก้าวออกจากคฤหาสน์และลงบันไดไปยังน้ำพุที่อยู่ใจกลางสวน
เขาเดินไปรอบ ๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังสนามฝึกซ้อม
แต่ระหว่างทางไปนั้น เขาได้เหยียบเข้ากับสิ่งเล็กน้อย
เขาตรวจดูพื้นรองเท้าและเห็นผึ้งตัวหนึ่งขนาดเท่านิ้วก้อยดิ้นทุรนทุรายก่อนที่จะหมดลมหายใจ
ทันใดนั้นเขาก็หยุดกะทันหัน ทำให้สาวใช้ของเขาสงสัยว่าเขากังวลเรื่องฆ่าผึ้งโดยไม่ได้ตั้งใจหรือไม่ แน่นอนว่าไม่ มันเป็นความผิดของผึ้งที่บินอยู่ใต้รองเท้าของเขา เขาไม่รู้สึกผิดเลยที่เผลอเหยียบมันโดยไม่ตั้งใจ เหตุผลที่เขาหยุดเพราะมีบางสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้นรอบตัวเขา แม้ว่าเขาจะอธิบายให้อมีเลียฟัง เธอก็คงไม่เชื่อเขา
จุดเดียวของมานาที่เขาเห็นหลังจากสวดมนต์เป็นเวลาสองชั่วโมงติดต่อกันปรากฏขึ้นรอบตัวเขาก่อนที่จะหมุนวนขึ้นไปยังจุดเดียวที่อยู่ข้างหน้าเขาหลายนิ้วและรวมกันเป็นรูปหน้าจอสีน้ำเงิน
มันว่างเปล่า แต่หลังจากกะพริบตาโดยไม่รู้ตัว รอยก็เห็นคำในนั้น
[เนื่องจากคุณฆ่าสิ่งมีชีวิตในต่างโลก คุณได้พบกับเงื่อนไขที่ซ่อนเร้นในการปลดล็อกระบบที่แข็งแกร่งที่สุด]
[ยินดีด้วย ตอนนี้ระบบที่แข็งแกร่งที่สุดผูกมัดกับคุณแล้ว]
[คุณสังหารผึ้ง]
[คุณได้รับรางวัล 1 EXP และ สัญญาลักษณ์แห่งเงาฝังอยู่ในจิตวิญญาณของคุณ]
รอย: "__."
