บทที่ 374 เจ้าต้องอวดเก่งขนาดนั้นเชียวเหรอ?
สภาพหัวใจในปัจจุบันของจางฮั่นฟูนั้นซับซ้อนมาก
สถาบันจงโจวมีชื่อเสียงอีกครั้ง ทำให้คนอื่นมองเขาด้วยความเคารพ อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพราะซุนม่อที่เขาเกลียด
“ซุนม่อ เจ้าควรถูกดึงตัวโดยเร็ว!”
จางฮั่นฟูถอนหายใจรู้สึกเสียใจที่เขาปะทะกับซุนม่อในตอนนั้น อย่างไรก็ตาม ใครจะเดาได้ว่าบัณฑิตนิรนามจากสถาบันซ่งหยางจะโดดเด่นขนาดนี้?
(บอกข้าสิว่าเจ้าบ้า?)
(ด้วยความแข็งแกร่งเช่นนี้ ทำไมเจ้าถึงไม่เข้าร่วมกับเก้าสถาบันยิ่งใหญ่?)
ถ้าซุนม่อเป็นบัณฑิตจากเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ จางฮั่นฟูจะไม่มีวันประเมินซุนม่อต่ำไป และจะถือว่าเขาเป็นศัตรูที่ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามที่สุดของเขา
ติง!
คะแนนความประทับใจจาก จางฮั่นฟู +100 เป็นกันเอง (410/1,000).
…
ในหมวด 'ก' อาณาจักรลับ ถ้ามีใครนั่งรถม้า ระยะทางระหว่างที่นั่นถึงเมืองไป๋ลู่คือประมาณหนึ่งวันครึ่ง แต่สำหรับผู้ฝึกปรือนี่ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด
พวกเขาสามารถเดินทางไกลด้วยการเดินเท้า นี่เป็นความสามารถขั้นพื้นฐานที่สุดของพวกเขา
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับคะแนนความประทับใจทั้งหมด +3,100 คะแนน”
บางจุดมาจากนักเรียนของโรงเรียนอื่น แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เป็นส่วนใหญ่ แต่การมีส่วนร่วมของพวกเขายังคงแสดงให้เห็นว่าการบรรยายอย่างกะทันหันของซุนม่อทำให้พวกเขาเชื่อได้
ติง!
“ขอแสดงความยินดี ความสัมพันธ์อันทรงเกียรติของเจ้ากับเซียะเทียนเหล่ยได้รับการปรับปรุงแล้ว รางวัล: หีบสมบัตินำโชค 1ใบ!”
ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก
เมื่อมองไปที่หีบสมบัติสีแดงที่มีคำว่า 'โชคลาภ' อยู่ ซุนม่อก็เปิดมันโดยตรง
ติง!
“ขอแสดงความยินดีที่ได้รับถุงดินสีดำ ได้โปรดทำงานหนักต่อไป!”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”
ซุนม่อได้พิสูจน์ให้เห็นถึงความโชคร้ายของเขาอีกครั้ง
“ซุนม่อ เจ้าคิดอย่างไร?”
เฉียนตวนถาม หลังจากพูดจบ เขาก็ค้นพบว่าซุนม่อกำลังฟุ้งซ่าน
"เจ้าหมายถึงอะไร?"
ซุนม่อหันหน้ามาคุย
“ข้าหมายความว่าเจ้ามีความคิดเกี่ยวกับซากปรักหักพังหรือไม่?”
เฉียนตวนพูดซ้ำ
อาณาจักรลับ 'ก' เป็นปราสาทที่ตั้งอยู่ใต้ซากปรักหักพังที่ถูกทิ้งร้าง เนื่องจากแผ่นดินไหวเกิดขึ้นเมื่อครึ่งปีก่อน จึงมีผู้ค้นพบโดยบังเอิญ
“เราควรสำรวจอย่างระมัดระวัง”
ซุนม่อจะพูดอะไรได้อีก
เมื่อครึ่งปีก่อนเขายังเป็นอาจารย์วิทยาลัยตามปกติ ไม่ต้องพูดถึงการสำรวจซากปรักหักพัง เขาไม่เคยตั้งค่ายในถิ่นทุรกันดารมาก่อน
“…”
เฉียนตวนต้องการถามจริงๆ 'เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าเชื่อถือได้หรือไม่? การบรรยายที่มีชีวิตชีวาของเจ้าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการปิดปากของเจ้าหรือไม่?'
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นความไว้วางใจที่นักเรียนมีต่อซุนม่อ เขายังคงตัดสินใจที่จะรักษาความเงียบไว้
“ข้อมูลอยู่ที่ไหน? ขอข้าดูหน่อย.”
ซุนม่อรับข้อมูลจากหลี่จื่อฉี เขาดีดนิ้วแล้วเปิดดู
วิ้วววว~
แสงสีทองปะทุออกมาปกคลุมโดยรอบ 100 เมตรด้วยแสงเรืองรอง
เหล่านักเรียนที่กำลังพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเกี่ยวกับซากปรักหักพัง รู้สึกได้ จิตวิญญาณของพวกเขาที่ปั่นป่วนในทันที พวกเขารู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมากและอยู่ในสภาพที่ดีขึ้นกว่าเดิมมาก
“ข้ารู้สึกว่าข้าบรรลุ 'ความจำภาพถ่าย' ได้แล้ว!”
หลี่เฟินเต็มไปด้วยความมั่นใจ
“ความทรงจำสารานุกรม?'
หวังเฉาจ้องมองซุนม่อด้วยความประหลาดใจ (มีข้อผิดพลาดหรือไม่ เจ้าดูข้อมูลเพียงบางส่วน แต่เจ้ายังส่งรัศมีได้?)
(โอ้อวดรึเปล่า?ใช่แน่ๆ?)
“…”
เฉียนตวนต้องการที่จะสาปแช่งในใจของเขา (ต้องทำตัวเด่นขนาดนั้นเลยเหรอ) แต่ก็อีกนั่นแหละรัศมีมหาคุรุท่านนี้กว้างมาก
แม้แต่มหาคุรุระดับดาวเดียวกันก็ยังมีความแตกต่างกันในความแข็งแกร่งของพวกเขา วิธีที่ง่ายที่สุดในการตัดสินว่าใครแข็งแกร่งกว่ากันคือการตรวจสอบรัศมีมหาคุรุของพวกเขา ยิ่งขอบเขตมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น
เพียงแค่มองจากรัศมีนี้เพียงอย่างเดียว ซุนม่อก็มีความแข็งแกร่งของมหาคุรุระดับ 1 ดาวอย่างแน่นอน
ริมฝีปากของกู้ซิ่วสวินกระตุก เนื่องจากนางยังเชี่ยวชาญในความรู้ด้านสารานุกรม และเห็นว่าซุนม่อดูสบายๆ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาโยนมันออกมา เช่นเดียวกับรัศมีที่กว้าง นางรู้ว่านี่ไม่ใช่จุดแข็งของซุนม่อ
“ข้าสู้เขาไม่ได้!”
กู้ซิ่วสวินถอนหายใจ นางตัดสินใจที่จะไม่เล่นกับซุนม่ออีกต่อไปในอนาคต ขวัญกำลังใจของนางคงแหลกสลายเป็นแน่
“พู่กันและกระดาษ!”
ซุนม่อสั่ง
หลี่จื่อฉีที่เดินตามข้างเขาทำตัวเหมือนสาวใช้และส่งกระดาษและพู่กันให้ซุนม่อ นางคำนึงถึงการกระทำของนางเป็นอย่างมาก
ฉากนี้ทำให้อาจารย์อีกสามคนอิจฉา (เราต้องการศิษย์ส่วนตัวที่เชื่อฟังและเข้าใจเช่นนี้ด้วย!)
ซุนม่อวาดภาพ 'หญ้าหม่อน' ทั้งหมดยี่สิบภาพ และให้หลี่จื่อฉีส่งต่อให้ทุกคน
“ให้ความสนใจกับสิ่งรอบข้าง เก็บหญ้านี้ทันทีหากเจ้าพบมัน!”
ซุนม่อสั่ง
"นี่คืออะไร?"
เฉียนตวนขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าซุนม่อ กำลังทำอะไร
“นี่คือหญ้าหม่อน!”
ซุนม่ออธิบายว่า
"ไม่ได้เขียนไว้ในข้อมูล? ในซากปรักหักพัง มีสัตว์ร้ายชนิดหนึ่งอาศัยอยู่ ถ้าเจ้าบดหญ้านี้เป็นผงและโรยลงบนร่างกายของเจ้า เจ้าสามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีของสัตว์ร้ายเหล่านั้นได้ "
“เจ้ารู้ไหมว่าสัตว์อสูรร้ายตัวนั้นคืออะไร”
เฉียนตวนสงสัย
มีเขียนไว้ในข้อมูลว่าเป็นสัตว์ที่เดินกึ่งตัวตรงได้ ผิวคล้ำ ขนดก มีเขายาว คล้ายลิงยักษ์แต่ไม่มีชื่อเรียกเฉพาะ
ประตูเซียนไม่รู้หรือพวกเขาจงใจปกปิดข้อเท็จจริงนี้เพื่อเพิ่มความยากลำบากในการแข่งขัน
“มันต้องเป็นสายพันธุ์ลิงแน่ๆ!”
ซุนม่ออธิบาย
เขาไม่รู้เช่นกัน แต่ข้อมูลที่ให้นั้นละเอียดมากเกี่ยวกับรูปลักษณ์ภายนอกของอสูรลิงแห่งความมืดเหล่านี้ การใช้เนตรทิพย์ดูข้อมูล เขาสามารถสรุปบางสิ่งได้
สิ่งที่เขาอนุมานนั้นไม่มีรายละเอียดมากนัก แต่เขาได้ค้นพบพฤติกรรมการดำรงชีวิตของลิงยักษ์ประเภทนี้ เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
ซุนม่อมีข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับพืชกว่า 1,500 ชนิดในทวีปทมิฬ ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะหาพืชที่ช่วยบรรเทาความยากลำบากในภารกิจของพวกเขา
จากมุมมองของเขา ลิงยักษ์ กอริลล่า มนุษย์ต่างก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะภายนอกคล้ายคลึงกัน เนื่องจากหญ้าหม่อนอาจทำให้กอริลล่าวิ่งหนีด้วยความขยะแขยง มันอาจส่งผลเช่นเดียวกันกับลิงยักษ์
ยังไงก็ไม่ผิดที่จะเตรียมการมากกว่านี้
“เจ้ามีความรู้เกี่ยวกับการศึกษาสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดด้วยหรือ?”
หวังเฉารู้สึกสงสัย นี่เป็นวิชาที่เชี่ยวชาญในการค้นคว้าสัตว์ที่อาศัยอยู่ในทวีปทมิฬ
"ไม่!"
ซุนม่อส่ายหัว เขาไม่มีความรู้เรื่องนี้เลยจริงๆ
“…”
เฉียนตวนพูดไม่ออก (แล้วทำไมยังให้คนมาเก็บหญ้าหม่อนอีกล่ะ?)
“อย่างไรก็ตาม ข้าเข้าใจพฤกษศาสตร์ในทวีปทมิฬ!”
ซุนม่อกล่าวเสริม
“ฮ่าฮ่า ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าอาจารย์ซุนจะไม่พูดโดยไม่คิด?”
หวังเฉาตบไหล่เฉียนตวนในขณะที่พูดเงียบๆ ว่า 'พี่ชาย เจ้าควรหยุดกังวลและทำตามที่ซุนม่อบอก'
ไม่ว่าในกรณีใด ซุนม่อจะเป็นผู้รับผิดชอบเพราะเขาเป็นหัวหน้ากลุ่ม
"อาจารย์!"
ถานไถอวี่ถังเข้ามา
"เกิดอะไรขึ้น?"
ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจ เป็นเรื่องยากมากที่เจ้าเด็กป่วยจะเริ่มพูดคุยกับเขาก่อน
“ข้าต้องการทราบข้อมูลที่เกี่ยวข้องเกี่ยวกับหญ้าหม่อน”
ถานไถอวี่ถังขอร้องอย่างจริงใจ
ไม่จำเป็นต้องปกปิดสิ่งเหล่านี้ ซุนม่อบอกเขาทุกอย่างโดยตรง
ขณะที่ถานไถอวี่ถังฟัง คิ้วของเขาขมวด
“อาจารย์ ข้ามีคำถาม!”
หลังจากที่ถานไถอวี่ถังฟังจบ เขาก็ลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังตัดสินใจที่จะขอคำแนะนำจากซุนม่อ
เมื่อนักเรียนคนอื่นๆ ได้ยินสิ่งนี้พวกเขาก็หูตั้งทันทีและเตรียมพร้อมที่จะเรียนรู้ความรู้บางอย่างอย่างลับๆ
"ว่าไป!"
ซุนม่อสงบมากเพราะเขาเดาได้ว่าเด็กป่วยต้องการถามอะไร
“อาจารย์ สำหรับพันธุ์ไม้เช่นหญ้าหม่อน คุณค่าทางการแพทย์ของพวกมันต่ำมาก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากที่นักสมุนไพรจะวิจัยมัน ดังนั้นข้อมูลเกี่ยวกับมันจึงมีจำกัดเช่นกัน ท่านเห็นข้อมูลนี้จากบันทึกหรือหนังสือโบราณเล่มใด”
ถานไถอวี่ถังสงสัย
เนื่องจากกลุ่มของเขา ถานไถอวี่ถังคลุกคลีกับสมุนไพรมาตั้งแต่ยังเด็ก เนื่องจากเขาป่วย จำนวนหนังสือทางการแพทย์ที่เขาเคยอ่านมาก่อนจึงนับไม่ถ้วน
ซึ่งรวมถึงหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรจำนวนมาก
ถานไถอวี่ถัง รู้สึกว่าความรู้ของเขาในวิชาเหล่านี้มีเพียงพอถึงจุดที่เขาจะไม่ด้อยกว่าแม้ว่าเขาจะเทียบกับมหาคุรุบางคน แต่ทำไมเขาไม่เคยเห็นคำแนะนำโดยละเอียดของหญ้าหม่อนมาก่อน?
“ข้าเห็นมันใน สารานุกรมพันธุ์พืชในทวีปทมิฬ!”
ซุนม่อพูดห้วนๆ
“มีหนังสือแบบนี้ด้วยเหรอ?”
ถานไถอวี่ถังขมวดคิ้ว เขาพยายามนึก แต่ดูเหมือนจะจำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้
“ปรมาจารย์ด้านสมุนไพรคนใดเป็นคนรวบรวมสิ่งนี้”
"ข้าไม่รู้ ข้าพบหนังสือเล่มนี้แบบสุ่มในร้านหนังสือเก่า”
ซุนม่อหาข้อแก้ตัวอย่างไม่ตั้งใจ เขาไม่สามารถพูดได้ว่าสิ่งนี้มอบให้เขาโดยระบบใช่ไหม?
"เข้าใจแล้ว!"
ถานไถอวี่ถังไม่สงสัยอะไรเลย เพราะเมื่อซุนม่อแนะนำหญ้าหม่อน เขาดูคุ้นเคยกับมันมาก และคำพูดของเขาก็ชัดเจนและมีเหตุผล ความรู้ทั้งหมดนี้ต้องได้รับการรวบรวมโดยคนโบราณ
“ถ้าเจ้าต้องการเรียนรู้ ข้าจะสอนเจ้าเมื่อเรากลับไป!”
ซุนม่อรู้ว่าถานไถอวี่ถังไม่ค่อยให้เกียรติเมื่อเผชิญหน้ากับเขา แต่เมื่อพูดถึงการเรียนรู้ซุนม่อจะไม่ตระหนี่กับนักเรียนของเขา
"ขอบคุณ อาจารย์!"
ถานไถอวี่ถังคำนับ
ติง!
คะแนนความประทับใจจากถานไถอวี่ถัง +50 เป็นกันเอง (870/1,000).
“อาจารย์ซุนรู้หลายอย่าง!”
“ใช่ เขาเป็นเหมือนสารานุกรม!”
“มีอาจารย์ซุนเป็นผู้นำกลุ่มก็ดีมาก ปีนี้เราจะชนะเลิศแน่นอน!”
นักเรียนมีความมั่นใจอย่างมากและมีส่วนสร้างความประทับใจมากยิ่งขึ้น
เฉียนตวนรู้สึกกลัวอย่างต่อเนื่อง แต่เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก (โชคดีที่ทัศนคติข้าเหมาะสมและไม่คิดแย่งชิงตำแหน่งผู้นำกลุ่ม ไม่อย่างนั้นข้าคงเสียหน้าหมด)
เมื่อพิจารณาถึงระดับความสามารถของซุนม่อ ใครจะสามารถเอาชนะเขาได้
เป็นการดีกว่าที่จะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา!
เนื่องจากพวกเขาต้องเก็บหญ้าหม่อนในระหว่างการเดินทาง เมื่อกลุ่มของซุนม่อไปถึงซากปรักหักพัง กลุ่มนักศึกษาจำนวนไม่น้อยจึงรออยู่ที่นี่แล้ว
กลุ่มนักเรียนเหล่านี้รวมตัวกันที่ด้านนอกทางเข้าซากปรักหักพังและมีสีหน้าหนักใจ
“พวกเขาคือกลุ่มนักเรียนของสถาบันจงโจว!”
“ทำไมพวกเขาเพิ่งมาถึงตอนนี้”
“มันยอดเยี่ยมมาก เราสามารถตามหลังพวกมันและลอบเข้าไปได้!”
นักเรียนสองสามกลุ่มที่นี่กำลังคุยกันด้วยเสียงเบา
“ทำไมกลุ่มนักเรียนเหล่านี้ถึงไม่เข้าไป”
หลี่เฟินไม่เข้าใจ
“พวกเขาพยายามและล้มเหลวอย่างแน่นอน!”
หลี่จื่อฉีหยิบก้อนหินขึ้นมาและส่งให้ซวนหยวนพ่อ ผู้เสพติดการต่อสู้เข้าใจและโยนมันเข้าไปทันที
ป๊ะ!
หลังจากที่หินตกลงพื้นและส่งเสียง มันก็ทำให้เกิดเสียงคำรามด้วยความโกรธสองสามเสียงสะท้อนออกมาทันที!
“อาจารย์หวัง ข้ารบกวนเจ้าสำรวจก่อนได้ไหม”
ซุนม่อลดเสียงลง
“ทำตามแผนของเรา!”
“เข้าใจแล้ว!”
หวังเฉาพยักหน้า หลังจากนั้นก็เข้าสู่ซากปรักหักพัง วิชาท่าร่างของเขาไม่เลวและเขาเชี่ยวชาญในด้านความไว เขาได้รับเลือกจากอันซินฮุ่ยจากความสามารถในการสอดแนมของเขา
สำหรับเฉียนตวน เขาเสริมหวังเฉา เพราะเขาเชี่ยวชาญในการโจมตี
“อาจารย์ซุน ข้าเป็นอาจารย์จากสถาบันเว่ยเถี่ย!”
อาจารย์ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา
“มีสัตว์ดุร้ายที่ดูเหมือนลิงยักษ์ การเคลื่อนไหวคนเดียวนั้นอันตรายเกินไป มาเป็นพันธมิตรกับเราดีไหม?”
“อาจารย์ซุน ข้าประทับใจชื่อของท่านมานานแล้ว ข้าสงสัยว่าเจ้ากระตือรือร้นที่จะรวมกลุ่มกับเราหรือไม่?”
อาจารย์ผู้หญิงอีกคนเข้ามา นางมีรอยยิ้มบนใบหน้าก่อนที่นางจะพูดอะไร
“ทำไมเจ้าสองคนไม่ร่วมกันเป็นพันธมิตรแทนล่ะ”
กู้ซิ่วสวินเยาะเย้ยรู้สึกดูถูกในใจของนาง พวกเขาใช้กับดักน้ำผึ้งจริงๆ (พวกเจ้าดูถูกอาจารย์ซุนมากเกินไปแล้ว!)
"ฮะ ฮะ!"
อาจารย์ทั้งสองสบตากันและไม่พูดอะไร อย่างไรก็ตามความหมายนั้นชัดเจนโดยไม่ต้องใช้คำพูด แม้ว่าพวกเขาจะต้องการพันธมิตร แต่พวกเขาก็ยังมองหาโรงเรียนที่แข็งแกร่งกว่า การเป็นพันธมิตรกับภาระคืออะไร?
“อาจารย์ซุน ข้าชื่นชมเจ้ามากจริงๆ…”
ยังไม่ทันที่อาจารย์หญิงจะพูดจบก็ถูกขัดจังหวะเสียแล้ว
“เอาล่ะพอ เราจะไม่ตั้งทีมกับเจ้า!”
กู้ซิ่วสวินเริ่มหมดความอดทน
“ถ้าข้าจำไม่ผิด โรงเรียนของเจ้าอยู่ในอันดับต้นๆ ใช่ไหม?”
