ตอนที่ 1345 มังกรปีศาจเป็นจอมตะกละ?

ขวานเทพฟันลงอย่างรุนแรงและมังกรปีศาจกับเย่ว์หยางตกอยู่ในอันตราย

ขณะที่เทพพิทักษ์ของภูเขากวงหมิงคิดว่าการต่อสู้ครั้งจบลงแล้วแต่ภาพข้างหน้าทำให้เขาตกตะลึง

เหตุผลก็คือมังกรปีศาจกลับมาไม่เพียงแต่เขาไม่หนีไปไกลถึงระยะหลายพันไมล์เท่านั้น  แต่กลับบุกเข้ามาสู้ในจุดมุมอับของยักษ์เทพเป็นจุดที่เขาไม่สามารถกวัดแกว่งขวานเทพฟาดฟันได้มังกรปีศาจไม่เพียงกลับมาแค่คนเดียวเท่านั้นแต่ยังนำมังกรหกตัวเข้ามาด้วย  ตั้งแต่เริ่มต้นการต่อสู้ มังกรปีศาจไม่เคยแสดงพลังที่แท้จริงของมันตอนนี้อยู่ในช่วงวิกฤตแห่งชีวิต เคล็ดวิชาที่ไม่มีใครรู้จักมาแสนปีจึงประทุขึ้น

หกมังกรหวน!

ไม่มีใครรู้เหตุผลที่มังกรปีศาจใช้วิชานี้นอกจากลืมเวลาแล้วยังมีอีกเหตุผลหนึ่งก็คือศัตรูของมังกรปีศาจตายด้วยไม้ตายนี้ไปหมดแล้ว

มังกรปีศาจไม่มีบัลลังก์เทพ นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นคนอ่อนแอภายใต้บัลลังก์เทพ  เขาแค่ยอมให้เทพมังกรทองตัดออกไปไม่สามารถใช้ความแข็งแกร่งของตนเองภายใต้บัลลังก์เทพที่มิอาจประเมินได้ถ้าใครทำแบบนี้จะต้องเสียใจ.. เหมือนกับที่ร่างยักษ์เทพเจออยู่ในตอนนี้

ไม่มีพลังใดสามารถหยุดมังกรทั้งหกไม่ให้หวนกลับมาได้อย่าว่าแต่มังกรทั้งหกเลย แค่มังกรตัวเดียวก็ยากจะหยุดได้

“อ๊าคคคค...”  ร่างยักษ์แหกปากร้องเจ็บปวดอย่างมิอาจควบคุมได้

ภายใต้การนำทางของเจตจำนงของมังกรปีศาจมังกรทองทั้งหกได้ทะลวงแขนขา ศีรษะ และหัวใจของยักษ์เทพและทะลุออกไปทางบัลลังก์เทพข้างหลังดวงกลมเทพธาตุสี่แทบจะแตกระเบิดเป็นเสี่ยงๆ เหมือนกับเม็ดน้ำแข็งตกลงสู่พื้นมีเพียงดวงกลมเทพสุริยันต์ที่ใหญ่กว่าเฉพาะตรงกลางเปล่งแสงเทพสูงสุดได้ต่อไปหลังจากมังกรทั้งสองทะลุผ่านไป

รูทะลุที่ศีรษะของยักษ์เทพฟื้นตัวอย่างรวดเร็วภายใต้มุกแสงเทพสุริยันต์

แต่รอยทะลุทั้งห้าที่หัวใจและแขนขานั้นไม่หายได้ง่ายๆ  มังกรปีศาจที่อดทนรอการตีโต้จนไม่พลาดและจะไม่พลาดขยายผลในครั้งต่อไป

ใช้ประโยชน์จากการไล่ล่าหาชัยชนะไม่เพียงแต่เด็กหนุ่มข้ามโลกเท่านั้นที่ทำ

เขาผู้ที่รู้จักกันดีว่เป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งแห่งแดนสวรรค์ก็เก่งไม่แพ้กันทั้งยังควบคุมเวลาได้ดีกว่า

“ตอนนี้ข้าแค่สนองคืนให้เจ้า  ถ้าเจ้าคิดว่าจะกินข้าและข้าจะงอมือรอความตายทันทีนั่นคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ของเจ้า! ตอนนี้ถึงคราวที่ข้าต้องเอาจริงบ้างแล้ว!” มือของมังกรปีศาจกลายเป็นกรงเล็บที่น่าสะพรึงกลัวและเข้าโจมตีหน้าอกและท้องศัตรูเขาทำลายซี่โครงของยักษ์เทพอย่างอำมหิต เทพพิทักษ์ตัวสั่น เขาไม่รู้ว่าถูกกระชากดึงอะไรออกไปปรากฏว่าเป็นเลือดเข้ม

“อ๊าคคคค...”  ยักษ์เทพโมโหเขาทิ้งขวานเทพและปล่อยรังสีหมัดราวกับดาวตก

“อย่าเพิ่งลืมข้า!”  เย่ว์หยางรอเป็นเวลานาน

เมื่อพลังบัลลังก์เทพของยักษ์เทพถูกมังกรทั้งหกทำลาย  เขาจึงเริ่มตีโต้

ดวงจันทร์ชะตาฟันเข้าที่หลังคอยักษ์เทพ

ภายใต้พลังเทพชะตานิรันดรผลก็คือเทพอุปถัมภ์ภูเขากวงหมิงไม่สามารถควบคุมร่างกายได้เขาหยุดนิ่งไปครึ่งวินาที เวลาครึ่งวินาทีแทบไม่มีความหมายสำหรับคนทั่วไป  แต่สำหรับบุรุษผู้ฉวยโอกาสได้เก่งแค่นั้นก็เพียงพอให้ลงมือได้หลายอย่าง ตัวอย่างเช่นดึงคทาเทพออกมาแล้วหวดไปที่ศีรษะยักษ์เทพ

ยักษ์เทพแม้ได้รับความทุกข์ทรมานอย่างหนักแต่ก็ไม่แสดงออกแน่นอน

พลังของคทาเทพจักรพรรดิอวี้ไม่พอมือเขาไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นอาวุธเทพ นี่ยังเป็นสมบัติเทพที่ยังไม่ฟื้นคืนพลังเต็มที่

“มาอีก!” ในเวลาไม่ถึงหนึ่งในพันวินาทีเย่ว์หยางก็เริ่มการโจมตีระลอกที่สองและผนึกเทพจักรพรรดิอวี้ซึ่งเกือบถูกลดคุณค่าไปเป็นไม้ทุบเกาลัดกระแทกเข้าที่หน้าผากของยักษ์เทพ

พลังทุบครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ตราเทพจักรพรรดิอวี้ที่ทำสัญญาอย่างสมบูรณ์ผสานเข้ากับเจตจำนงของเย่ว์หยางพูดให้ถูกไม่ควรเรียกว่าตราเทพจักรพรรดิอวี้อีกต่อไป เป็นตราเทพที่เพิ่งถือกำเนิดแต่เย่ว์หยางยังระลึกถึงรูปแบบการต่อสู้ของจักรพรรดิอวี้และยังคงให้ชื่อว่าตราเทพจักรพรรดิอวี้ พลังใหม่ของมันถูกรวมเข้ากับพลังเทพชะตาเพื่อความเป็นนิรันดร เทียบไม่ได้กับตราเทพจักรพรรดิอวี้ที่สามจอมภพแดนสวรรค์เคยสู้มาก่อน...  กระดูกหน้าผากของยักษ์เทพแตกออก  แต่ยักษ์เทพแข็งแกร่ง เขาไม่ขยับเพียงแต่กัดฟันและทุ่มพลังโจมตีของตน

เขาตอบสนองในช่วงที่ถูกโจมตีในเสี้ยววินาที

ทันทีที่เขายื่นมือออกไปรับมือมังกรปีศาจที่กำลังกวาดกรงเล็บโจมตีอย่างบ้าคลั่งมีเย่ว์หยางอีกคนหนึ่งที่อยู่เหนือศีรษะเตรียมโจมตีระลอกที่สาม

ยักษ์เทพโมโหจัดอ้าปากขนาดยักษ์เตรียมพร้อมจะกลืนกินแมลงน้อยที่บังอาจทำให้เขาบาดเจ็บเข้าไปในปากบางทีด้วยวิธีนี้คงไม่อาจคลายความเกลียดชังลงไปได้สักนิด

“ทำลาย!” เย่ว์หยางไม่ตั้งใจจะดิ้นรนหลบหนีหลังจากเข้าไปในปาก  ตรงกันข้ามแทนที่จะหลบหนีเขากลับโจมตีระลอกที่สาม ในที่สุดอัญมณีสร้างโลกที่แทบไม่เคยถูกนำออกมาต่อสู้ก็ใช้ออกจนได้อัญมณีสร้างโลกพุ่งออกจากมือของเย่ว์หยางและบินตรงไปที่ลำคอของเทพยักษ์  ตราบใดที่เทพยักษ์กินอัญมณีสร้างโลกนี้ไปผลของการต่อสู้จะถูกพลิกอัญมณีสร้างโลกนี้ ใครก็ตามที่กินไปมันคือของหายากและทรงพลังที่สุดของเด็กหนุ่มข้ามโลก ไม่มีดวงที่สองอีก

“ฮ่า....”  ยักษ์เทพตระหนักถึงอันตรายทันที

แน่นอนว่าผู้ที่อ่อนไหวจะไม่ถือว่าเป็นเหมือนขนมในทางกลับกันเขาคงจะเจอหลุมดำมากกว่า เขาไม่เต็มใจจะเจ็บตัวขึ้นแม้แต่น้อย

ทันทีที่กลืนเย่ว์หยาง เขารีบเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเพื่อพ่นเจ้าแมลงตัวเล็กออกมาจากลำคอด้วยพลังเทพแต่น่าเสียดาย แต่ความปรารถนานี้ก็ต้องหายไป

เขาล้วงมือเข้าไปในคออย่างยากลำบากโดยไม่สนใจภาพลักษณ์

เขาพยายามจะดึงมุกสร้างโลกออกมาจากลำคอ

จากนั้นจะรีบขว้างทิ้ง

ในกรณีนี้ลำคอและฝ่ามือที่ที่สัมผัสอัญมณีสร้างโลกที่กลืนลงไปยังไม่สามารถดึงออกมาได้

“โชคดีแท้ๆนี่มันสมบัติอะไรของเจ้า?” มังกรปีศาจดูอัญมณีสร้างโลกในมือของเย่ว์หยางเขาบอกว่าได้ว่าเขามีของวิเศษมากมายเช่นกัน แต่เมื่อเทียบกับเจ้าเด็กจากโลกอื่น เขารู้สึกว่าเขามีชีวิตอย่างไร้ค่าตลอดหลายปีที่ผ่านมี เจ้าเด็กแสบนี่มีของวิเศษระดับเทพเป็นกระบุงโกยทำให้คนรู้สึกเกลียดชังอิจฉาเป็นล้านเท่า!

“อัญมณีสร้างโลก  เจ้าไม่มีบ้างหรือ?” เย่ว์หยางไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยนอนแผ่หลาอย่างไม่สนใจท่าทีเช่นนี้ทำให้มังกรปีศาจอยากบีบคอเขานัก

“เจ้าเด็กบ้า” มังกรปีศาจยัดของสีดำและเลือดใส่ปากกินด้วยความกระหาย

“อะไร?”เย่ว์หยางตกใจ

“แล้วข้าเป็นอะไรเล่า?”  มังกรปีศาจกลืนกินอาหารอย่างยากลำบาก  เขางงงวยกับการแสดงสีหน้าของเย่ว์หยางแค่กินอาหารเติมความแข็งแรงฟื้นฟูพลังต้องเอะอะตกใจด้วยหรือ?

“แล้วไอ้ที่กินเมื่อครู่นี้คืออะไร?”  เย่ว์หยางรู้สึกเวียนหัว “ดูเหมือนว่าเจ้าจะเอาออกมาจากท้องของเจ้าผู้นั้น...”

“ใช่... ของอย่างหัวใจตับ ม้าม ปอด ไต แม้รสชาติพอใช้ได้ แต่ก็บำรุงร่างกายดีมาก!”  ทันทีที่มังกรปีศาจพูดจบเย่ว์หยางอาเจียนทันที  ปากใหญ่พี่ใหญ่กินทั้งสดๆ อย่างนี้ไม่รู้สึกคลื่นไส้บ้างหรือ? เขาเองยังรู้สึกมวนในท้องจนสุดทน

มังกรปีศาจเช็ดมุมปากแสดงท่าทีสีหน้าไม่กังวลเด็กหนุ่มข้ามโลกคิดว่ายังขาดความเข้าใจเรื่องช่วงห่างยุคเวลาอยู่บ้าง

เป็นความแตกต่างระหว่างยุคแสนปี

บางทีเมื่อแสนปีก่อนอาจเป็นเรื่องปกติที่เอาอวัยวะออกจากท้องศัตรูและกินทันที  แต่เดี๋ยวนี้มันแสนปีให้หลังแล้วพี่ใหญ่จะทำป่าเถื่อนแบบนั้นมันไม่สอดคล้องกับยุคสมัยและการสร้างอารยธรรมทางจิตวิญญาณ

แม้ว่าเจ้าจะเป็นนักกินแต่เจ้าไม่ควรกินทุกอย่างตามใจท้อง

เด็กหนุ่มข้ามโลกต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการอดกลั้นไม่ให้คลื่นไส้

มังกรปีศาจใช้กรงเล็บแคะฟันเขามองดูท่าทางตกใจของเด็กหนุ่มข้ามโลก “เจ้าไม่กินของดีๆ แบบนี้ ข้านับว่าโชคดีจริงๆ”

เย่ว์หยางพูดไม่ออก

ดี!

ถ้าเจ้าถือว่านี่เป็นสมบัติอย่างนั้นข้าจะจำไว้

“มีลูกไม้อะไรอย่างอื่นไหม?เอาออกมาใช้ได้เลย ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าตายแน่!” เทพพิทักษ์ภูเขากวงหมิงโกรธจัด เขาไม่ได้แผดเสียงออกมาอย่างควบคุมไม่ได้หรือโจมตีอย่างเมามัน แต่คิดอย่างมีเหตุผลและเยือกเย็นเป็นอย่างมาก หลังจากไตร่ตรองของความสำเร็จและความล้มเหลวของตนเองในตอนนี้ตัดสินใจทำตามเจตจำนงเริ่มต้นอีกครั้ง คือสังหารคู่ต่อสู้ทั้งสองข้างหน้า

“บอกตามตรงนะ  ไม่มีไพ่เหลือจะเล่นแล้วจริงๆอย่างไรก็ตามจะปิดผนึกบัลลังก์เทพของเจ้าอีกครั้งข้ายังมีวิธี!”  ไม่จำเป็นต้องให้มังกรปีศาจส่งสัญญาณ เย่ว์หยางเคลื่อนที่ไปข้างหน้าโดยปริยายแยกโจมตีเทพยักษ์ซ้ายขวา

ก่อนหน้านี้ตอนที่บัลลังก์เทพของอีกฝ่ายหนึ่งยังไม่ถูกผนึกโจมตีอย่างไรก็ไร้ผล

ขอเพียงปิดผนึกบัลลังก์เทพด้วยหกมังกรหวนก็สร้างความเสียหายได้อย่างมีประสิทธิภาพ  แม้ว่าเทพอุปถัมภ์แห่งเขากวงหมิงจะฟื้นตัวเต็มที่ด้วยความช่วยเหลือจากบัลลังก์เทพด้านหลังของเขา แต่ความจริงที่ว่าเขาโจมตีสำเร็จในตอนนี้บอกเย่ว์หยางว่าบัลลังก์เทพของเขาไม่ได้มีอำนาจทุกอย่างหรือบัลลังก์เทพที่อยู่ตรงหน้าเขายังเข้าไม่ถึงอำนาจทุกอย่าง ตราบเท่าที่มันถูกผนึกไว้ เจ้านายมันก็เจ็บตัวได้เช่นกัน

ถึงกระนั้นก็มีความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งนั่นคือตาย!

ยักษ์เทพไม่สนใจแล้วในเวลานี้

เขาไม่อยากทนรับการโจมตีของหกมังกรหวนกลับและถูกลวงกลายเป็นความอัปยศครั้งใหญ่ในชีวิต

ตอนนี้เขาไม่สามารถจะทนแบกรับการโจมตีของมังกรหกตัวครั้งที่สองได้ เขาใช้สติปัญญาอย่างเต็มที่ในการควบคุมผู้ชมดูและตัดสินใจไม่ปล่อยสำนึกเทพต้องกระเจิดกระเจิงก่อนจะฆ่ามังกรปีศาจได้

“มังกรคู่คาบแก้ว!”  แขนมังกรปีศาจยิงมังกรทองสองตัวออกมาซึ่งมีขนาดใหญ่กว่ามังกรหกตัวก่อนหน้านี้และมีพลังมากกว่าร้อยเท่า

เมื่อพวกมันออกมาพวกมันลอยตัวอยู่เหนือหัวเจ้านายของมัน

เล่นกันอย่างร่าเริง

หลบหลีกสายฟ้าสกัดกั้นของยักษ์เทพดูเหมือนจะช้าในตอนแรก ตัวหนึ่งอยู่ซ้ายตัวหนึ่งอยู่ขวาทั้งกัดทั้งทึ้งบัลลังก์เทพด้านหลังยักษ์เทพ บัลลังก์เทพเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเหมือนวงล้อและฉายแสงเทพนับพันสายออกมาในพริบตาและแสงทุกสายคมเหมือนกับดาบเทพที่เกิดมามีความคมมาก

มังกรปีศาจและเย่ว์หยางได้รับผลบาดแผลเพิ่มขึ้นราวกับห่าฝน

แต่มังกรทั้งสองยังคงโลดแล่นเหมือนเดิม

พวกมันส่ายหัวและหลีกเลี่ยงการโจมตีของกระบี่แสงเทพแทนที่จะได้รับความเสียหาย พวกมันกลับเขย่าบัลลังก์และลากออกมาจากด้านหลังของเทพยักษ์  ยักษ์หันกลับมาแขนทั้งสองข้างหายไป  อุกกาบาตนับล้านๆลูกประสานกันเป็นแหกำปั้นที่น่ากลัว มังกรทั้งสองไม่ยอมถอย แต่ลากบัลลังก์เทพออกมาอย่างกะทันหัน...ร่างของมันถูกโจมตีและล้มลงโดยหมัดของเทพยักษ์แต่ก่อนหน้านั้นพวกมันหันเหความสนใจองบัลลังก์เทพทั้งดึงทั้งโดยไม่นึกถึงปัจจัยพลังที่เพิ่มขึ้น

แม้ว่านี่ไม่ใช่เป็นการผนึกชั่วคราวแต่เป็นการยับยั้งพลังไว้ชั่วคราว แต่ก็เพียงพอทำให้เย่ว์หยางประหลาดใจ

หากเป็นอย่างนี้ก็ไม่สามารถกะระยะเวลาได้

ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาไม่ควรเรียกว่าเย่ว์ไตตัน  ควรเรียกว่าไอ้โง่มากกว่า

“ตาย...”มังกรปีศาจอีกด้านหนึ่งระเบิดพลังออกมาด้วยพลังที่แข็งแกร่งที่สุด

*** *** ***