ตอนที่ 10 : พร้อมเปิดร้าน!
งานของหลี่อี้หัง พี่เขยของฉินหยุนนั้น ตารางการทำงานของเขาไม่ค่อยตายตัวสักเท่าไหร่ บางครั้งเขาอาจยุ่งเป็นเวลาหลายเดือนเมื่อได้รับออเดอร์ให้แปรรูปสินค้า และบางครั้งเขาก็ว่างไปอีกนานเมื่อไม่มีออเดอร์สินค้าเข้าเลย
“ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น ถ้าแค่ดูคุณภาพของเสื้อผ้า พี่สามารถบอกได้จากการสัมผัสมัน” ฉินซวนกล่าวอย่างมั่นใจ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ประกายตาของฉินหยุนก็สว่างขึ้น และเขาก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ถ้าอย่างนั้นผมขอรบกวนพี่ใหญ่ด้วยนะครับ!"
เขาเคยนึกถึงฉินซวนมาก่อน แต่เมื่อคิดว่าเธอต้องดูแลหลี่จุนลูกชายตัวน้อยของเธอ และต้องไปรับไปส่งเขาที่โรงเรียน ดังนั้นเขาจึงได้ล้มเลิกความคิดนี้ไป
ตอนนี้ฉินซวนมีเวลาแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น วิสัยทัศน์ของพี่ใหญ่นั้นดีกว่าเขามากเมื่อพูดถึงการเลือกหรือขายส่งเสื้อผ้า
"งั้นพรุ่งนี้เราออกเดินทางตอนเจ็ดโมงเช้าแล้วกัน" ฉินซวนกล่าว แววตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
หลังจากทำงานอยู่ในอุตสาหกรรมเสื้อผ้ามานาน เธอเองก็ต้องการเปิดร้านขายเสื้อผ้าของตัวเองเหมือนกัน
เพียงแต่หลังจากแต่งงาน เธอต้องดูแลลูกชายมาตลอดในช่วง 4-5 ปีนี้ แม้แต่งานประจำของเธอก็ยังทำได้ไม่นาน ทำได้นานสุดแค่ไม่กี่เดือนเอง
...
ในเวลาต่อมา ฉินหยุนและฉินซวนก็เริ่มขั้นตอนต่างๆ และไปเลือกเสื้อผ้า
ด้วยความช่วยเหลือของพี่ใหญ่ฉินซวน ประสิทธิภาพจึงเร็วขึ้นมาก
หลังจากยุ่งวุ่นวายกันมา 2 วัน ในที่สุดเวลา 22.00 น. ของวันที่ 4 ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย
ในเวลานี้จ้าวเหมยและคนอื่น ๆ ยังอยู่ในร้านเพื่อช่วยกันจัดของต่างๆ
ฉินหยุนมองดูทุกอย่างภายในร้านตรงหน้าเขา แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"ในที่สุดก็พร้อมเปิดร้านแล้ว!"
เนื่องจากเป็นร้านขายเสื้อผ้า การตกแต่งของร้านจึงไม่ได้เปลี่ยนแปลงมาก แต่มีการเพิ่มชั้นวางบางส่วนเข้ามา จากนั้นร้านก็ถูกแบ่งออกเป็นสองโซน โซนที่หนึ่งสำหรับเสื้อผ้าผู้ชายและอีกโซนสำหรับเสื้อผ้าผู้หญิง
เสื้อผ้าบางส่วนถูกเอาออกและแบรนด์ในร้านก็ถูกแทนที่ด้วยแบรนด์ใหม่ด้วย
"ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุน"
นี่คือชื่อร้านเสื้อผ้าในตอนนี้
"เสี่ยวหยุน แกขายทั้งเสื้อผ้าผู้ชายและเสื้อผ้าผู้หญิง แต่การจัดวางตำแหน่งของแกก็ไม่ค่อยดีนัก ถ้าทำแบบนี้ น่าจะหาลูกค้าประจำได้ยาก" ฉินซวนอดไม่ได้ที่จะพูด
"นอกจากนี้ เสื้อผ้าส่วนใหญ่ของแกมีราคามากกว่า 100 หยวน และแกยังสั่งมาเป็นจำนวนมาก ถ้าเกิดขายไม่ได้ขึ้นมา มันอาจจะกลายเป็นสินค้าค้างสต๊อกได้"
เธอเคยบอกความคิดเห็นเหล่านี้กับฉินหยุนมาก่อน แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถช่วยได้อะไรได้แล้ว
ถ้าเป็นเธอ เธอจะไม่ทำแบบเดียวกับฉินหยุน เมื่อคุณเพิ่งเปิดร้านคุณควรสต๊อกสินค้าไว้ไม่เยอะเกินไป และค่อยๆลองดูว่าเสื้อผ้าแบบไหนขายดี
รอจนกว่าธุรกิจจะดีขึ้นจึงค่อยเติมสต๊อกเพิ่มก็ได้
แต่ฉินหยุนไม่ฟังเธอเลย
"พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วง โชคของผมดีมาก ถ้าเตรียมเสื้อผ้าไว้มากกว่านี้ ผมมั่นใจว่าต้องขายหมดแน่นอน" ฉินหยุนพูดด้วยรอยยิ้ม
ด้วยรูปแบบการรวบรวมโชคลาภระดับแรกจะต้องมีลูกค้ามากมายเข้ามาในร้านอย่างแน่นอน
ลูกค้าที่มาซื้อเสื้อผ้าจะได้ลองชุด ขนาดไซต์และสีต่างๆ เพราะทุกคนมีส่วนสูง รูปร่าง และความชอบที่แตกต่างกัน ดังนั้นตัวเลือกจึงต้องแตกต่างกันด้วย
ดังนั้นจึงต้องสต๊อกเสื้อผ้าสไตล์เดียวกันไว้สักโหล หรืออาจมากกว่านั้นเป็นเรื่องปกติ
แม้ว่าสไตล์เสื้อผ้าจะมีเพียงสิบกว่าแบบ แต่เมื่อสั่งมาแบบละโหลหรือมากกว่านั้น จำนวนของเสื้อผ้าก็มากกว่าร้อยชิ้น
เมื่อนำมารวมกันจึงสามารถจินตนาการถึงจำนวนของเสื้อผ้าที่สต๊อกไว้ได้เลย
นอกจากสินค้าก่อนหน้านี้ที่จางหยาสั่งมาไว้ก่อนแล้ว ฉินหยุนยังสั่งซื้อมาเพิ่มอีกด้วยเงินหลายหมื่นหยวน!
ไม่รวมค่าเช่าเซ้งร้านต่อ ค่าดำเนินเอกสาร และค่าใช้จ่ายอื่นๆ ฉินหยุนใช้เงิน 120,000 หยวน ที่ได้มาเกือบหมดแล้ว! เขามีความมั่นใจมาก แต่เขาไม่สามารถบอกกับพ่อแม่ตรงๆได้
“ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น” ฉินซวนพูดอย่างช่วยไม่ได้
เธอไม่รู้ว่าน้องชายไปเอาความมั่นใจที่สูงขนาดนี้มาจากไหน
อย่างไรก็ตาม ร้านนี้เป็นของฉินหยุนและเธอไม่สามารถเปลี่ยนใจเขาได้
“พี่รอง พี่สะใภ้รอง ร้านนี้ดูดีจริงๆ” ภายในร้าน หญิงวัยกลางคนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"เสี่ยวหยุนมีความสามารถจริงๆ เมื่อร้านเปิดขึ้น คุณจะสนุกไปกับมันเอง"
หญิงวัยกลางคนคือเฟิงหลาน น้าสะใภ้ของฉินหยุน เธอรู้เรื่องการเปิดร้านจากจ้าวเหมย จึงเข้ามาช่วยเมื่อช่วงเย็นวันนี้
เธอรู้สึกอิจฉาที่ฉินหยุนถูกรางวัลหลายแสนหยวน เธอถึงกับซื้อลอตเตอรี่สองใบด้วยตัวเอง
แน่นอนลอตเตอรี่ไม่ถูกรางวัลสักหยวนเดียว
“เห้อออ.. ฉันแค่หวังว่าพรุ่งนี้ธุรกิจจะดีขึ้น” จ้าวเหมยถอนหายใจ
ตอนนี้ในก้นบึ้งของหัวใจ เธอไม่คิดอะไรแล้ว
"พ่อ แม่ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวเราค่อยกลับมาใหม่พรุ่งนี้ตอนเจ็ดโมงเช้า" ฉินหยุนพูดด้วยรอยยิ้ม
พวกเขาไม่สามารถอยู่หน้าร้านได้ตลอด
ในขณะที่พูด ฉินหยุนก็คิดในใจและจุดแสงประหลาดในจิตใจของเขาก็เข้ามาอยู่ในมือ
ด้วยความคิดของเขา จุดแสงก็ขยายใหญ่อย่างรวดเร็ว ก่อตัวเป็นเส้นสายที่สลับซับซ้อนมากมาย และห่อหุ้มร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนทั้งหมดในพริบตา!
จัดวางรูปแบบการรวบรวมโชคลาภระดับที่หนึ่งเสร็จสิ้นแล้ว!
จากนั้นทั้งครอบครัวก็ออกจากร้านไป
"ทุกอย่างขึ้นอยู่กับวันพรุ่งนี้!"
ฉินหยุนเดินออกจากร้าน ชำเลืองมองไปที่ร้านขายเสื้อผ้าแห่งแรกของเขา และพูดอย่างเงียบ ๆ ในใจ
...
ในบ้านเช่าหลังหนึ่งมีเด็กผู้หญิงสองคนนอนอยู่บนเตียงโดยไม่มีการขยับเคลื่อนไหวใดๆ ในเวลานี้ เมื่อตั้งใจมองไปที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จะเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยมาก เธอคือจางชิงจากร้านเสื้อผ้าของจางหยาก่อนหน้านี้นี่เอง
“เสี่ยวชิง เธอหางานใหม่ได้แล้วหรือยัง?” ผู้หญิงอีกคนถาม
ชื่อของเธอคือซุนถิงถิง เธอเป็นเพื่อนสนิทของจางชิง และพวกเธอเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน
"ยังเลย ฉันกำลังรอโทรศัพท์จากบอสคนใหม่ของร้านเสื้อผ้าที่ฉันทำอยู่" จางชิงที่กำลังจิบโค้กนอนอืดอยู่ พร้อมกับไถหน้าจอเล่นแอพ Douyin [TikTok ของจีน] ต่อไปอย่างสบายๆ และพูดอย่างเกียจคร้านเล็กน้อย
แม้ว่าในใจของเธอมีความคิดที่จะออกไปหางานใหม่ทำอยู่ แต่เธอก็ขี้เกียจเกินกว่าจะลงมือทำ
เมื่อเห็นท่าทางเกียจคร้านของเพื่อนสนิท ซุนถิงถิงก็ทำอะไรไม่ถูก
เพื่อนของเธอเป็นคนขี้เกียจมาก นอกจากไปทำงานแล้ว เธอมักจะไม่อยากออกไปไหน อยู่แต่ในบ้าน เธอชอบนอนอยู่บนเตียง ดูหนัง ดูซีรี่ย์ อ่านนิยาย เธอเป็นพวกติดบ้านชั้นยอดเลย
เป็นเวลาสองปีแล้วที่พวกเธอมาที่เขตชิงหวู่ด้วยกัน ตอนนี้เธอทำงานในโรงแรมมีหน้าที่คอยรับผิดชอบกระเป๋าของลูกค้า แม้ว่างานจะเหนื่อย แต่เงินเดือนของเธอก็มากกว่า 4,000 หยวน ยังมีโบนัสให้ทุกเดือน เฉลี่ยแล้วได้เกือบ 5,000 หยวน
นี่เป็นเงินเดือนที่ถือว่าสูงมากในเขตชิงหวู่ ซึ่งไม่ถือว่าเป็นเมืองระดับที่ห้าด้วยซ้ำ และเธอมีศักยภาพสูงสำหรับความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ตอนนี้เธอกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อโอกาสในการเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้า
สำหรับจางชิง เธอสุ่มเลือกร้านเสื้อผ้าและเข้าไปเล่นมือถือในร้านอย่างน่าเบื่อหน่ายในระหว่างทำงานและก็เล่นมือถือต่อหลังจากเลิกงาน เงินเดือนต่อเดือนของเธอน้อยกว่า 3,000 หยวน ซึ่งเป็นเพียงครึ่งหนึ่งของซุนถิงถิงเท่านั้น
เพราะจางชิงมีนิสัยแบบนี้ บางครั้งซุนถิงถิงก็อดกังวลกับเธอไม่ได้
"ฉันว่าบางทีนั่นอาจเป็นเพียงคำพูดสุภาพจากบอสคนใหม่ เธอไม่ต้องเสียเวลารอหรอก"
ซุนถิงถิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ทำไมเธอไม่มาทำงานในโรงแรมที่ฉันทำอยู่ล่ะ เงินเดือนได้มากกว่า 3,000 หยวนแน่นอน"
"ไม่อ่ะ! ฉันทนกับบรรยากาศของโรงแรมไม่ได้ มันกดดันและเข้มงวดเกินไป"
เมื่อได้ยินสิ่งที่ซุนถิงถิงบอก จางชิงก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ฉันสบายมากในร้านขายเสื้อผ้าและบอสจะไม่มายุ่งกับงานของฉัน"
เธอเคยทำงานอยู่ในโรงแรมเช่นกัน แต่ที่โรงแรมนั้นให้ความสำคัญกับการบริการที่สมบูรณ์แบบและจะมีคนคอยเฝ้าดูอยู่เสมอ เธอจึงชอบที่จะมีอิสระมากกว่า
เมื่อได้ยินคำพูดของจางชิง ซุนถิงถิงต้องการที่จะพูดโน้มน้าวต่อ แต่โทรศัพท์มือถือของจางชิงดังขึ้นก่อน
"ฮัลโหล?" จางชิงชำเลืองมองที่โทรศัพท์และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที โทรศัพท์ก็วางสายลง
"ใครโทรมาเหรอ?" ซุนถิงถิงถามด้วยความสงสัย
“บอสคนใหม่โทรมา!”
จางชิงพูดอย่างมีความสุข “เขาบอกให้ฉันไปทำงานก่อน 8.30 น. ในวันพรุ่งนี้”
“เสี่ยวถิง เพื่อเป็นการฉลอง ขอโค้กอีกขวดละกัน!”
(จบตอน)
