ตอนที่ 17 ต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ เลื่อนระดับเป็น [กึ่งสูงสุด]

หวังเหยียนหรันรู้สึกว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้สิ่งต่าง ๆ นั้นแปลกเกินไป

เธอต้องการที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของเธออย่างรวดเร็วและบังเอิญพบเบาะแสเกี่ยวกับสัตว์อสูรระดับราชา มังกรหยกดำ

เธอต้องยอมเสี่ยงเพื่อตามล่ามังกรหยกดำแต่กลับถูกศัตรูซุ่มโจมตี

เธอต้องการที่จะต่อสู้จนตัวตาย แต่โชคดียังที่เธอได้รับการช่วยเหลือจากชายคนหนึ่งที่อ้างว่าเป็นชาวนา แต่เขากลับสามารถฆ่ามังกรได้

ราวกับว่าเขาเห็นว่าทุกคนไม่เชื่อเขา ชายที่มีท่าทางดุร้ายพูดซ้ำ

“ทำต่อไปสิ แสร้งทำเป็นไม่เห็นชาวนาอย่างฉันก็ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

พ่อบ้านฟู่ถงขมวดคิ้วและปลอบโยนลูกน้องที่ตัวสั่น เขาจับจ้องไปที่คนแปลกหน้าตรงหน้าเขา

คนในชุดดำลึกลับทั้งสี่คนก็ไม่ได้ผลีผลามเช่นกัน เขาต้องระแวงมากขึ้น

แน่นอนว่า พวกเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ชายคนนี้พูด

“เขาหมดแรงแล้ว”

“มาช่วยกันกำจัดเขาก่อน”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หญิงสาวในชุดดำก็ตระหนักได้ว่าเธอเห็นอะไรบางอย่างและพูดอย่างดุเดือด

“อย่านะ”

สีหน้าของคนนั้นเปลี่ยนเป็นจริงจัง

หวังเหยียนหรันเห็นเขาหยิบจอบออกมาจากเป้

“ดูสิ ฉันเป็นชาวนาจริง ๆ”

“นี่คือจอบที่ฉันใช้ แม้ว่ามันจะเคลือบด้วยสีทองก็เถอะ แต่จริง ๆ แล้วมันไม่เป็นอันตรายหรอก”

อย่างไรก็ตามจอบนี้เป็นสีทองและดูไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

หวังเหยียนหรันรู้สึกว่าจอบนี้คุณภาพดีกว่าอาวุธของเธอเองเสียอีก

ขณะที่ชายที่ยืนอยู่บนซากศพของมังกรอธิบาย เคียวสีทองก็ร่วงลงมา

รูปลักษณ์ของเคียวนั้นน่าสพึงกลัวมาก ใบมีดที่คมกริบเปล่งแสงเย็นและมีแม้กระทั่งโครงกระดูกที่น่ากลัวอยู่ที่ด้าม ทำให้ผู้คนหวาดกลัวเมื่อมองแวบแรก

บรรยกาศเงียบลงทันที การแสดงออกของชายคนนั้นไม่เปลี่ยนแปลง เขาไอเบา ๆ และพูดต่อ

“นี่คือเคียวที่ฉันพกติดตัวไปเพื่อถางหญ้า”

“ในฐานะชาวนา การมีเคียวไว้ก็สมเหตุสมผลแล้วไม่ใช่เหรอ”

หลังจากพูดจบ ขวานอีกอันก็หลุดออกมาจากกระเป๋าเป้ของเขา

ขวานตกลงบนหัวของมังกรและราวกับว่าไม่มีการต่อต้านใด ๆ เลย มันตัดเขาของมังกรที่แข็งแกร่งออกมาทันที

“อืม”

“ในฐานะชาวนา ฉันก็มีขวาน...”

“แกพูดเรื่องไร้สาระมานานแล้ว ถ้าแกหนีไป พวกเราจะช่วยแกเอง”

ในที่สุด ชายในชุดดำคนหนึ่งก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาดึงดาบยาวออกมาจากเอวของเขา

ด้วยการฟันไปในอากาศ ดาบพลังฉีรูปพระจันทร์เสี้ยว ฟันไปที่ชายที่อยู่บนหลังของมังกร

“ตายไปซะ”

กิ่งไม้สีดำงอกออกมาจากความว่างเปล่าเลยและปิดกั้นดาบพลังฉี

“โจมตีพร้อมกัน จัดการกับมันก่อน แล้วค่อยจัดการกับคนของสกุลหวัง”

เมื่อผู้นำของชายชุดดำเห็นว่าเกิดการต่อสู้ขึ้นแล้ว เขาก็โบกมือและคทาก็ปรากฏขึ้นในมือ เขาตะโกนเสียงดังและออกคำสั่ง

อีกสามคนในชุดคลุมสีดำเปิดใช้ทักษะทันทีและพุ่งเข้าหาศพของมังกร

“คุณหนู ใช้โอกาสนี้แหละหนีไปซะ”

เมื่อพ่อบ้านฟู่ถงเห็นสิ่งนี้ เขารีบปกป้องหวังเหยียนหรันและหันหลังกลับเพื่อหลบหนีไปยังเขตปลอดภัยคานาอัน

“ทำไมเราต้องหนี เราควรช่วยเขาจัดการกับคนชุดดำ”

หวังเหยียนหรันรู้สึกงงงวยและต้องการสั่งให้ฟู่ถงหยุด

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมันเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเธอ พ่อบ้านฟู่ถงจึงเลือกที่จะไม่เชื่อฟัง

“ฉันบอกแล้วว่าฉันแค่ผ่านทางมา ฉันไม่อยากจะสร้างปัญหาหรอกนะ อย่าลากฉันเข้าไปสิ”

ชิง!

เสียงที่คมชัด ภายใต้สายตาตกตะลึงของทุกคน ดาบแสงสีเขียวเข้มผ่าร่างของชายในชุดดำทั้งสี่ราวกับว่ามันกำลังตัดกระดาษ

ทุกคนพูดไม่ออก

หลินเซินถ่มน้ำลายอีกครั้งและเช็ดคราบเลือดบนหญ้าดาบด้วยมุมเสื้อของเขา

หลังจากนั้น เขามองไปที่สิบคนที่อยู่ในความงุนงง

เขาลังเลว่าเขาควรจะปล่อยพวกนั้นไปหรือจะเก็บพวกเขาเพื่อไม่ให้มีพยานที่เห็นเหตุการณ์

พวกเขาได้เห็นใบหน้าของเขาแล้ว

ในโลกนี้ อาชีพสายต่อสู้มีสิทธิพิเศษ และชาวนาอย่างเขาไม่สามารถทำร้ายพวกเขาได้

ฉันแค่ไม่รู้ว่าการฆ่าใครสักคนถือว่าเป็นการ ทำร้ายหรือไม่

“ดูเหมือนคุณกำลังพิจารณาบางสิ่งที่เป็นอันตรายนะ”

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น สาวสวยในชุดเกราะสีดำถามเขาและกระพริบที่ตากลมโต

หลินเซินกล่าวอย่างติดตลกว่า

“ฉันสงสัยว่าฉันควรจะปล่อยพวกคุณดีไหม การปล่อยคุณไปหมายถึงการเปิดเผยตัวตนต่อองค์กรบางแห่ง ฉันไม่ต้องการถูกล้อมรอบด้วยฝูงแมลงวันเหล่านั้นหรอกนะ”

ฉันยังมีพี่สาวที่ต้องทำงาน นั้นถือว่าฉันยังมีจุดอ่อนอยู่

มีคนน้อยมากที่นี่ ตราบใดที่เขาตัดสินใจที่จะปิดปากพวกเขา ก็จะไม่มีใครรู้ว่าเขาทำอะไรลงไป

“หนุ่มน้อย ไม่สิ ผู้มีพระคุณ ได้โปรดอย่าผลีผลามเลย”

เมื่อพ่อบ้านฟู่ถงได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาซีดเซียวลงทันที และเขาต้องรีบหยุดหลินเซินไว้

แต่หวังเหยียนหรันดูเหมือนจะแน่ใจว่าหลินเซินจะไม่ฆ่าเธอ เธอเดินไปที่ซากศพของมังกรและยิ้มอย่างสดใส

“ฉันไม่เชื่อว่าคุณกลัวปัญหาเหล่านั้นหรอกนะ”

หลินเซินชำเลืองมองเธอและพูดว่า

“แค่เพราะฉันไม่กลัวปัญหา ไม่ได้หมายความว่าคนรอบตัวฉันจะไม่กลัว”

“คุณไม่ได้เข้าร่วมกลุ่มอื่น ๆ เหรอ”

ใบหน้าของหวังเหยียนหรันสว่างขึ้นเมื่อความคิดที่กล้าหาญปรากฏขึ้นในใจของเธอ

“ทำไมคุณไม่ลองเข้าร่วมกับหวังคอร์ปอเรชั่นล่ะ มาเป็นผู้คุ้มกันของฉันและคุณจะเป็นของเจ้าหน้าที่ระดับสูง ฉันจะให้เงินคุณ 100 ล้านเหรียญเซี่ยต่อเดือน”

“100 ล้าน”

หลินเซินไม่สนใจในตอนแรก แต่เมื่อเขาได้ยิน 100 ล้านเหรียญเซี่ย ตาของเขาก็สว่างขึ้น

พี่สาวของเขาทำงานแทบตายในแต่ละเดือน แต่กลับได้เงินเพียง 5,000 เหรียญเซี่ยเท่านั้น

ในช่วงเทศกาลต่าง ๆ เงินเดือนของเธอส่วนหนึ่งจะถูกหักออกสำหรับการลางาน

เงิน 100 ล้านเหรียญเซี่ยนี้เทียบเท่ากับเงินเดือนของพี่สาวของเขา 1667 ปี

พวกเขาจะก้าวข้ามจากความยากจนและเข้าสู่ความมั่งคั่งมหาศาล

หลินเซินถูกล่อลวง

เขาไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวกับหวังเหยียนหรัน แต่เขากลับถูกล่อลวงด้วยเงิน 100 ล้านเหรียญเซี่ย

“ลืมไปเถอะ ฉันไม่มีเวลาเป็นผู้คุ้มกันหรอก”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็สามารถเป็นอาจารย์ของฉันได้ ค่าตอบแทนยังเท่าเดิม แค่พาฉันไปที่ภูเขาร้อยพันเพื่อออกล่าสัปดาห์ละครั้ง ส่วนเวลาที่เหลือ คุณสามารถตอบคำถามของฉันทางออนไลน์ก็ได้”

หวังเหยียนหรันไม่ให้โอกาสหลินเซินในการปฏิเสธและดึงโทรศัพท์ของเธอออกมาทันที

“ปรมาจารย์ เรามาเพิ่มเพื่อนกันเถอะ”

“นี่”

หลินเซินเกาหัวเล็กน้อย หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อพาเขาและพี่สาวก้าวไปสู่เส้นทางแห่งความร่ำรวย เขาก็พยักหน้าเห็นด้วย เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเพิ่มหวังเหยียนหรันเป็นเพื่อนทันที

“ตกลง ฉันจะรับงานนี้ แต่คุณเรียกฉันว่าอาจารย์ไม่ได้เหรอ มันแปลกน่ะถ้าเธอเรียกฉันว่าปรมาจารย์”

“ไม่มีปัญหา อาจารย์”

“อาจารย์ ขอเลือดมังกรหยกดำให้ฉันได้ไหม”

พ่อบ้านฟู่ถงอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้เธอ

ด้วยเงินเดือน 100 ล้านต่อเดือน เขาสามารถกำจัดผู้เชี่ยวชาญที่มีความแข็งแกร่งในการต่อสู้เทียบได้กับผู้เชี่ยวชาญระดับทอง

นี่ถือเป็นข้อตกลงที่ดีมาก

ในเขตปลอดภัยของคานาอัน มีผู้เชี่ยวชาญระดับทองเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

หลังจากหลอกล่อให้หวังเหยียนหรันพักผ่อน ในที่สุดหลินเซินก็มีเวลาดูผลงานของเขาจากการสังหารมังกรหยกดำ

ดิง !

“ขอแสดงความยินดีโฮสต์ คุณได้เลื่อนระดับเป็นทองแดง 7 แล้ว”

“ระดับ [ตำนาน] ต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ ได้เลื่อนระดับเป็นระดับ [กึ่งสูงสุด]”