ตอนที่แล้วตอนที่ 1330 ภูเขากวงหมิง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 1332 จันทราประกาศิต

ตอนที่ 1331 ให้พวกข้าตายให้หมด


เมื่ออยู่ต่อหน้านาง

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์กวงหมิงที่ดูยิ่งใหญ่เทียมฟ้าเหมือนกับจะหดเล็กลงทันที

จางเฮิ่นทำหน้าราวกับถูกผีหลอก “เจ้ามาได้อย่างไร?  เจ้าออกมาได้อย่างไร?  เป็นไปไม่ได้ เจ้าถูกกักด้วยผนึกอมฤตเจ้าควรจะตายไปแล้ว  เป็นไปไม่ได้ที่เจ้ายังกลับมาแดนสวรรค์ได้อีก!”

นางพญาเฟ่ยเหวินหลีไม่ได้มองดูเขา

ในสายตาของนางผู้เฒ่าจางเฮิ่นซึ่งเป็นเทพที่ทรงพลังและมีอำนาจในสายตาของนักรบแดนสวรรค์ไม่ต่างอะไรจากตัวเห็บตัวหมัดนางแค่ยื่นมือตบไหล่เย่ว์หยางเบาๆ “หนุ่มน้อย!เจ้ารอข้าสักครู่หนึ่งก่อนรอให้ข้าไปทุบตีสหายเฒ่าจักรพรรดิไร้เทียมทานจิ๋วซื่อที่เจดีย์ดำเสียก่อนค่อยกลับมาช่วยเจ้าถล่มที่นี่!”

เย่ว์หยางรีบตะโกนบอกนาง “ท่านต้องรีบกลับมาเร็วๆ นะไม่งั้นข้าคงถูกคนอื่นรังแกกลั่นแกล้งจนร้องไห้”

พวกนักรบของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ที่รายล้อมเขาพอได้ยินประโยคนี้แทบจะกระอักโลหิตทันที

ถ้าเจ้าไม่รังแกกลั่นแกล้งคนอื่นนั่นคงเป็นเรื่องดีไม่น้อย...

จางเฮิ่นปากบิดเบี้ยว

ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวนางพญาเฟ่ยเหวินหลีจนหัวหดเกรงว่าเขาคงจะดึงหูตบหน้าเย่ว์หยางไปแล้ว

นางพญาเฟ่ยเหวินหลีหัวเราะ “ก็ได้ ข้าจะรีบกลับมาเร็วๆ  แต่เจ้าไม่ใช่เด็กน้อยอีกแล้ว  ถ้าใครรังแกเจ้า เจ้าก็ต้องตอบโต้!”

เย่ว์หยางส่ายหน้า “ข้าจะทำแบบนั้นได้อย่างไร ข้าเป็นคนรักสันติ ข้าจะไม่ลงมือลงไม้กับใคร ถ้าคนอื่นตบแก้มซ้ายข้าข้าจะยื่นแก้มขวาให้พวกเขาตบอีกครั้ง!  ถ้าคนอื่นไม่มีความสุขก็คงเป็นเพราะข้าทำได้ไม่ดีพอ!  เมื่อคนอื่นรังแกข้า ข้าคงไม่พอใจไปตลอดชีวิต!”

นักรบตำหนักกลางหลายคนได้ยินแล้วโมโหแทบปอดระเบิดหลายคน

ถ้าไม่ใช่เพราะตกใจที่นางพญาเฟ่ยเหวินหลีปรากฏตัว  และเพราะกลัวว่าจะถูกนางฆ่าด้วยนิ้วเดียวพวกเขารีบกระโดดออกไปแล้วตะโกนว่า ‘คนที่เจ้าฆ่านั้นสูงส่งยิ่งใหญ่กว่าภูเขากวงหมิงเสียอีก  ไม่ต้องมาแสร้งเป็นใจดี!  ใครบ้างเล่าไม่รู้จักคุณชายสามตระกูลเย่ว์ อย่าว่าแต่สร้างความปั่นป่วนให้กับแดนสวรรค์ตะวันตกแม้แต่ตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์เด็กๆ ของเจ้าก็เข่นฆ่าคนราวกับนรก  น่าขันนี่เขาพูดถึงความสันติแบบไหน?  รังแกคนอื่นถึงหน้าบ้านคุณชายสามตระกูลเย่ว์ยังต้องใช้ความอดทนอีกหรือ?

นางพญาเฟ่ยเหวินหลีหัวเราะอย่างอารมณ์ดีขณะแยกจากออกไป

แม้ว่านางจะไปไกลแล้วก็ตาม

แต่เสียงหัวเราะของนางยังคงดังก้องไม่ขาดเสียง

ไม่มีคนให้ท้ายเย่ว์หยางเขาทำท่าเป็นคนว่าง่ายอย่างเจ้าเล่ห์ ทำท่าทางทำนองว่า “อย่ารังแกข้านะไม่อย่างนั้นข้าจะร้องไห้จริงๆ ด้วย”

ในขณะนี้ผู้เฒ่าจางเฮิ่นต้องการใช้ไม้เท้าฟาดศีรษะของเจ้าเด็กนี่จริงๆ พวกเขาเสนอมีดเพื่อไว้ใช้เชือดแต่ยังทำตัวแกล้งโง่อีกหรือ?เขาคิดว่าด้วยวิธีนี้จะจะสามารถหลอกตงฟางได้หรือ? จางเฮิ่นหมดความอดทน เขาตัวสั่นต้องการฟาดกะโหลกเจ้าเด็กที่อยู่ข้างหน้านี้  “เริ่มได้ พูดไปก็ไร้ความหมาย!  คุณชายสามตระกูลเย่ว์,ไม่ว่าเจ้าจะพูดหรือทำอะไรก็ไร้ประโยชน์ ข้ารู้เช่นเห็นชาติเจ้าแล้ว!”

“ข้าไม่ต้องการลงมือ!” เย่ว์หยางชูธงสันติไว้เหนือหัวเขา

“เจ้าไม่ต้องมาเสแสร้งได้ไหม?” ในที่สุดผู้บัญชาการที่เฝ้าหน้าประตูตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ก็หมดความอดทน  “ลงมือตามที่เจ้าต้องการได้เลยถ้าไม่เจ้าไม่ลงมือ ก็ไม่ต้องมาเสียเวลาที่นี่!”

“เอาจริงหรือ?”  เย่ว์หยางซึ่งถูกศัตรูรายล้อมหนาแน่น มองดูรอบๆแล้วยิ้มออก  “ลงมือเป็นเรื่องง่ายมากถึงอย่างนั้นข้าก็ยังหลงกลอยู่ดี อย่านึกว่าข้าไม่รู้ว่าตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้ามีกฎสวรรค์โบราณพิเศษ ทันทีที่ข้าลงมือก็จะกลายเป็นว่าข้าบุกรุกพวกเจ้า  จากนั้นพวกเจ้าจะเป็นพวกแรกที่ใช้กฎสวรรค์โบราณของเขากวงหมิงลงทัณฑ์  ทำไมเจ้าไม่เป็นฝ่ายที่ลงมือโจมตีก่อน ไม่ใช่เพราะการมีอยู่ของกฎสวรรค์โบราณนี้หรือ?  แม้ว่าข้าจะมาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่อย่านึกว่าข้าไม่รู้ว่าภูเขากวงหมิงนี้อยู่ที่ไหนมาก่อน ที่นี่คือคุกตั้งแต่เริ่มต้นของแดนสวรรค์อาชญากรทั้งหมดในแดนสวรรค์จะถูกโยนมาที่นี่เมื่อเวลาผ่านไปสถานที่แห่งนี้กลายเป็นสวรรค์ของอาชญากรเมื่อผู้คุมละทิ้งหน้าที่และร่วมมือกับอาชญากรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการควบคุมคุกแห่งนี้ให้อยู่ในมือของพวกเขาสิ่งก่อสร้างของภูเขากวงหมิงได้เปลี่ยนชื่อไปเรียกเป็นตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์!”

เย่ว์หยางชี้ไปที่ผู้เฒ่าจางเฮิ่นตรงหน้าเขา  “เจ้าก็คือหนึ่งในอดีตอาชญากรนั้น”

ผู้เฒ่าจางเฮิ่นหัวเราะด้วยความโกรธ  “อาชญากรระดับเทพน่ะหรือ?  ข้าคือนักสู้ระดับเทพและข้ากลายเป็นอาชญากรด้วยหรือ?”

เย่ว์หยางหัวเราะ“ถ้าเจ้าไม่ใช่อาชญากรเจ้าเป็นนักสู้ระดับเทพที่มีความแข็งแกร่งก็ลองก้าวออกจากภูเขากวงหมิงดูไหมเล่า?  ข้าบอกได้เลยว่าผู้เฒ่าจางเฮิ่นท่านไปได้ไม่ไกลหรอก เจ้ามาถึงข้างหน้าข้าได้ไหมเล่า?  ถ้าไม่ใช่เพราะกฎสวรรค์โบราณ  บางทีเจ้าคงเริ่มลงมือกับข้าผู้เยาว์ไปนานแล้ว”

“....”ผู้เฒ่าจางเฮ่อเงียบและพูดไม่ออกในขณะนี้

“นางพญาผู้พิชิตปรากฏตัวขึ้นไม่จำเป็นต้องมีการเข่นฆ่าทันที  แต่เจ้าบอกว่าใช้เวลาไม่มากในการกวาดล้างทำไมเจ้าถึงกล้ายืนอย่างไม่เกรงใจต่อหน้านาง? เจ้าเป็นเทพ ทำไมนักรบในตำหนักกลางที่อ่อนแอยิ่งกว่ามดถึงไม่เป็นอัมพาตร่วงกับพื้นเล่า?พวกเขาโดดเด่นกว่าขวัญกล้าเทียมฟ้าจริงหรือ?พวกเขาไม่กลัวนางพญาผู้พิชิตที่กวาดไปทั่วแดนสวรรค์หรือ?  น่าขัน! พวกเจ้าแค่อาศัยกฎสวรรค์โบราณของคุกใหญ่แห่งนี้!”  เย่ว์หยางตบเท้ากับพื้นอย่างดูถูกทำให้นักรบโดยรอบด้านต้องพบกับความอับอาย

“หากมีความสามารถเจ้าก็ลองเข้ามาได้ ไม่อย่างนั้นก็ไสหัวไป!” ผู้เฒ่าจางเฮิ่นแค่นเสียงเย็นชา

ความจริงคืออะไร?

ความจริงมักเปลี่ยนไปตามขนาดความแข็งแกร่ง

ในอดีตนั้นแม้ว่าภูเขากวงหมิงจะเคยเป็นที่คุมขังในแดนสวรรค์แต่แล้วมันเป็นอย่างไรเล่า?หลายหมื่นปีต่อมาจนถึงปัจจุบันเป็นภูเขากวงหมิงที่คนทั้งโลกทั้งแดนสวรรค์ต้องตกตะลึงและตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ใช้ควบคุมโลกทั้งใช่ไหมเล่า! ไม่ต้องพูดถึงสถานที่ในชนบทเล็กๆ เช่นแดนสวรรค์และหอทงเทียนแม้แต่ในแดนสวรรค์บนก็ไม่มีใครหรืออำนาจใดสามารถสั่นคลอนสถานะของมันได้! นี่คือความจริงของประวัติศาสตร์และนี่คือผลลัพธ์ของความแข็งแกร่ง!

เหล่านักรบของตำหนักกลางตะโกนโห่ร้องคำพูดของเขาไร้ยางอายมากและบางคนยั่วยุด้วยท่าทางที่หยาบช้าก็มี

เย่ว์หยางใช้นิ้วชี้ขวาแตะหน้ากากเจมินีเบาๆที่ใบหน้าเขาตรงระหว่างคิ้ว

ทุกคนตื่นเต้น

พวกเขาสงบสติอารมณ์สักพักและอยากเห็นว่าเจ้าเด็กนี่กำลังจะทำอะไร

ทันใดนั้นท่าทางเย่ว์หยางจริงจังทันทีภายในดวงตาของเขาสาดประกายจริงจังของพลังเทพ “ในนามเทพราชันย์ ข้าเย่ว์หยาง เย่ว์ไตตันขอประกาศว่าภูเขากวงหมิงเป็นคุกที่ทำหน้าที่ล้มเหลวและจะต้องได้รับการพิพากษาชำระล้างอีกครั้งจนกว่าจะไม่มีบาปหรือความชั่วร้ายอยู่ในนั้นอีก”

คำพูดของเขาทำให้หัวใจของผู้เฒ่าจางเฮิ่นสะดุ้ง  แต่เขามองอย่างระมัดระวังเย่ว์หยางไม่มีแสงทองฉายบนศีรษะไม่มีดวงดาวเปลี่ยนแปลงอยู่ด้านหลัง

กฎสวรรค์โบราณยังคงอยู่ที่เดิม

ทุกอย่างยังคงปกติ

เขาถอนหายใจอย่างยากลำบาก

โชคดีที่คุณชายสามตระกูลเย่ว์นี้ไม่ใช่เทพราชันย์มิฉะนั้นเมื่อมีการประกาศแล้วจะกลายเป็นโองการมหาเทพ จากนั้นกฎสวรรค์โบราณไม่เพียงหยุดเท่านั้นแต่ยังได้รับการเสริมพลังอำนาจอีกมากด้วย

“ด้วยพลังเทพปัจจุบันของเจ้าเองเจ้ายังต้องการใช้โองการมหาเทพหรือ? ช่างน่าขัน! นางพญาเฟ่ยเหวินหลีอาจารย์เจ้ายังไม่มีความสามารถเช่นนี้เจ้าเป็นเพียงเทพตีนโรงตีนศาลที่ยกระดับมาด้วยเลือดเทพยังกล้าหยิ่งผยองอีกหรือ?  ไม่ได้ดูเสียบ้างเลยว่านี่ที่ไหนมั่นใจในตัวเองมากเกินไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า! ถ้าไม่มีนางพญาเฟ่ยเหวินหลีอาจารย์ของเจ้าเจ้าก็แค่แมลงตัวน้อยในสายตาของข้า!” ผู้เฒ่าจางเฮิ่นอยากจะตบเจ้าเด็กที่อยู่ข้างหน้านี่ให้ตาย แต่เขาทำไม่ได้เพราะเจ้าเด็กนั้นยืนอยู่นอกเขตภูเขากวงหมิงไม่กี่ก้าว แต่จางเฮิ่นไม่สามารถข้ามไปได้

เขามั่นใจว่าถ้าคุณชายสามตระกูลเย่ว์นี้กล้าก้าวมาข้างหน้าแม้แต่ก้าวเดียวไม่สิ ต้องบอกว่าครึ่งก้าว เจ้าเด็กนี่ก็ตายได้เช่นกัน!

นักรบของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น

บางคน

หัวเราะจนน้ำตาไหล

ผู้เยาว์ที่ไม่มีพลังเทพราชันย์แต่หยิ่งลำพองประกาศโองการมหาเทพในนามเทพราชันย์ วันนี้ฟ้าจะถล่มหรือไม่?

เย่ว์หยางไม่แสดงสีหน้าอาการใดๆเพียงแต่ในท่ามกลางสายตาของทุกคนเขาก้าวเดินขึ้นบันไดตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ไปหนึ่งก้าวไม่รอให้นักรบตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์สนองตอบ เขาเงื้อมือขวาและทำท่าตีแมลงวันที่กำลังหัวเราะอยู่ข้างหน้าเขาตอบนักรบประจำตำหนักกลางที่กำลังหัวเราะเหล่านั้นเหมือนไม่จริงจัง

“เจ้ากล้าบุกรุกตำหนักกลางหรือ?”ผู้เฒ่าจางเฮิ่นตกใจตอนแรก แต่เปลี่ยนเป็นมีความสุข โจมตีก่อนหรือ?  ไม่ต้องพูดถึงว่ามีกฎสวรรค์โบราณต่อให้ไม่มีเด็กน้อยเจ้าก็เท่ากับหาที่ตาย

“ตาเฒ่า!  ข้าจะทุบเจ้า ถ้าข้าไม่ทุบเจ้าก็คงเสียใจแน่!”  เย่ว์หยากชักดาบจันทร์เสี้ยวออกมาและตวัดอย่างสบายๆนอกจากผู้เฒ่าจางเฮิ่นที่แยกหลบออกมาได้ก่อน คนอื่นถูกฆ่าตายทันที ก่อนที่ศพของนักรบประจำตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์จะร่วงลงพื้น พื้นโลกเปลี่ยนเป็นเปลวไฟไม่มีที่สิ้นสุดลุกพรึ่บจากด้านข้างของเย่ว์หยางกระแสน้ำเย็นที่ไม่มีที่สิ้นสุดรวมอยู่ที่อีกด้านหนึ่งของเขาก่อเกิดเป็นโลกที่มีสองขั้วน่าสยดสยองสะพรึงกลัว

นักรบตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกฆ่าทันทีรวมทั้งสัตว์อสูรพาหนะของพวกเขาถูกผนึกไว้โลกสองขั้วนี้

เปลวไฟหรือหิมะที่ลอยละล่องอยู่

เย่ว์หยางค่อยๆกำมือขวาของเขา ทุกอย่างในโลกสองขั้วถูกบีบอัดเป็นบอลน้ำแข็งและไฟทันที

เปรี้ยะ! เสียงบอลน้ำแข็งและไฟแตกออกเป็นเสี่ยง และพลังงานตรงข้ามทั้งสองขั้วกลายเป็นมองไม่เห็น...  ถ้าเขาไม่ได้เห็นด้วยตาของตนเองผู้เฒ่าจางเฮิ่นจะไม่เชื่อว่าเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขามีพลังเหนือธรรมชาติสามารถทำลายล้างพวกเขาแม้แต่วิญญาณของพวกเขาก็ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์เหลือแต่ความว่างเปล่า

“เด็กร้ายกาจเจ้าโหดเหี้ยมอำมหิตนัก, เราผู้เป็นเทพดูแคลนการกระทำของเจ้าอย่างแท้จริง!” จางเฮิ่นบินเข้ามาด้วยความโกรธนักรบในตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากต้องตายอย่างน่าอนาถไม่ใช่แค่การฆ่าเท่านั้น แต่ยังเป็นการทำให้เขาเสียหน้าอีกด้วย

“เจ้าไม่ใช่ผู้เยาว์แต่ประมาทตามืดมัว!” เย่ว์หยางไม่รู้ว่าพุ่งไปอยู่ข้างหลังผู้เฒ่าจางเฮิ่นตั้งแต่เมื่อใดและใช้หมัดทุบร่างของผู้เฒ่าจางเฮิ่นและจับหลังศีรษะนักสู้ระดับเทพที่มีชีวิตมาหลายหมื่นปีกดกระแทกลงกับพื้น

ปัง!

ทั่วทั้งภูเขากวงหมิงสั่นสะเทือน!

คลื่นแรงระเบิดที่น่ากลัวแผ่ออกไปไกลเย่ว์หยางเหวี่ยงผู้เฒ่าจางเฮิ่นขึ้นไปในท้องฟ้าและหายตัวขึ้นไปที่ท้องฟ้าและคว้าข้อเท้าของผู้เฒ่าจางเฮิ่นฟาดใส่บานประตูตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์

“ตอนนี้ข้าคือพัศดีที่จองจำแห่งนี้ความเป็นความตายทั้งหมดอยู่ในมือของข้า ปีศาจเฒ่า ข้าจะทำให้เจ้าตายตลอดไป

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด