ตอนที่แล้วตอนที่ 24 สามแม่มด
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 26 มีคนดื้อด้านอยู่เสมอ

ตอนที่ 25 ทางเข้าสู่แซนด์บ็อกซ์


ตอนที่ 25 ทางเข้าสู่แซนด์บ็อกซ์

“แม่มด?”

ซู่จือยิ้ม

เขารออย่างเงียบๆ มานานกว่าสามวันซึ่งเป็นเวลากว่าสามร้อยปีในโลกของพวกเขา หลังจากมหาอุทกภัยสิ้นสุดลง พวกเขาต้องดิ้นรนเป็นเวลานาน ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อยื้อชีวิตที่เจ็บป่วยให้ยืนยาวต่อไป และตอนนี้ ในที่สุดก็มีสัญญาณของการฟื้นฟู

ผู้คนที่สามารถดูดซึมยีนชุดที่สองได้ปรากฏตัวขึ้นโดยไม่คาดคิด ยีนที่สองที่พวกเขาเลือกคือยีนของตาปีศาจ

ในฐานะแมลง มันยังคงค่อนข้างง่ายที่จะดูดซึมส่วนของยีนตราบเท่าที่สภาพร่างกายเข้ากันได้ และบังเอิญมีช่องว่างขนาดใหญ่ในสายพันธุกรรมของพวกมันเอง ซึ่งสามารถรองรับยีนแปลกปลอมได้

กิลกาเมชได้หลอมรวมยีนประเภทที่สอง ยีนของมดขาว และได้รับความแข็งแกร่งอย่างไร้ขีดจำกัด

และผู้หญิงกลุ่มนี้ที่รู้จักกันในชื่อแม่มด ได้รวมยีนประเภทที่สอง ยีนของตาปีศาจ และได้รับพลังจิต

หากสายพันธุ์ตาปีศาจ นั้นไม่ปรากฏในแซนด์บ็อกซ์ นี้ในฐานะสายพันธุ์เหนือธรรมชาติชนิดแรก มันจะไม่มีทางทำให้เผ่าแมลงเปิดเส้นทางสู่ระดับเหนือธรรมชาติได้

“ตาปีศาจ เจ้าสัตว์ประหลาดตาโต… ดี! คุณทำให้ฉันประหลาดใจมาก”

ซู่จือ ยิ้มอย่างมีความสุข เขารู้สึกว่าเป็นความคิดที่ดีที่จะสร้างแซนด์บ็อกซ์ขนาดเล็กนี้ด้วยความตั้งใจ ความคิดสร้างสรรค์ที่ไม่จำกัดของผู้เล่น และทฤษฎีที่แหวกแนวที่พวกเขาสร้างเกี่ยวกับกระบวนการวิวัฒนาการ ก่อให้เกิดการสร้างสายพันธุ์ที่น่าทึ่งอย่างน่าประหลาดใจ

เขานั่งบนม้านั่งตรงทางเข้าสนาม เคี้ยวแอปเปิ้ลขณะที่เขาพูดกับตัวเองว่า “เป็นความจริงที่ว่าหลายหัวย่อมดีกว่าหัวเดียว มันยากเกินไปที่ใช้สมองของฉันคนเดียว เป็นการดีกว่ามากที่จะรวมหัวกันระดมสมองและดึงเอาภูมิปัญญาของผู้อื่นมาใช้”

อันที่จริงยีนของมดขาวนั้นแข็งแกร่งเกินไป พวกมันมีพละกำลังมหาศาลอย่างน่าสะพรึงกลัวซึ่งทำให้พวกมันสามารถบรรทุกสิ่งของที่มีน้ำหนักเป็นร้อยเท่าของน้ำหนักพวกมันเอง และช่องว่างในสายพันธุกรรมที่ต้องการก็ใหญ่เกินไป

เป็นการยากที่จะหาช่องว่างขนาดใหญ่เช่นนี้ในสายพันธุกรรมของคนปกติ ซึ่งสายพันธุกรรมเต็มไปด้วยยีนเล็กๆ น้อยๆ อื่นๆ ที่ไม่มีประโยชน์ใดๆ เลย

ในทางตรงกันข้าม ยีนของตาปีศาจ นั้นอ่อนแอกว่ามากเมื่อเปรียบเทียบ ดังนั้นพวกมันจึงไม่ต้องการช่องว่างจำนวนมากในสายพันธุกรรม นี่เป็นเหตุผลที่มีความเป็นไปได้สูงที่สายพันธุ์ ตาปีศาจ จะให้กำเนิดสายพันธุ์ย่อยมากขึ้น สามคนที่ประสบความสำเร็จในการดูดซึมยีนหลังจากการตายของผู้หญิงสี่ร้อยคนนั้นไม่เลวเลย

แต่พวกเขาทั้งสามยังคงห่างไกลจาก กิลกาเมช

แม้กระทั่งเมื่อต้องรับมือกับอัลลาธรรมดา พวกเธอยังต้องทำงานร่วมกับนักรบแนวหน้าเพื่อเอาชนะการต่อสู้ ในขณะที่กิลกาเมชพิชิตโลกทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว ความแตกต่างระหว่างทั้งสองฝ่ายมีมากเกินไป

อย่างไรก็ตาม ความเชี่ยวชาญในการใช้พลังจิตของพวกเขาอยู่ระดับพื้นฐาน อย่างไรก็ตาม พวกเธอทั้งสามเริ่มพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเอง ภายในเผ่า พวกเธอปลูกสมุนไพรและศึกษาเวทมนตร์ แต่ความคืบหน้ายังช้าเกินไป

ซู่จือ คิดอยู่ครู่หนึ่งและกลับไปที่ห้องของเขาเพื่อค้นหาข้อมูลบนอินเทอร์เน็ต “บนอินเทอร์เน็ต ฉันสามารถค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการทำสมาธิด้วยโยคะในตะวันตก รวมถึงข้อมูลเกี่ยวกับมุมมองของลัทธิเต๋าเกี่ยวกับการบ่มเพาะความแข็งแกร่งภายในในตะวันออก ทั้งหมดนี้เป็นวิธีการฝึกฝนจิตใจ จิตวิญญาณ และพลังงาน มันควรจะมีประโยชน์ ฉันควรให้แนวทางเหล่านี้แก่พวกเธอหรือไม่ นำไปต่อยอด และพัฒนาเส้นทางการบ่มเพาะของแม่มด”

เป็นการยากอย่างยิ่งที่จะปูทางใหม่ตั้งแต่เริ่มต้น จะต้องพบเจอกับอุปสรรคและพบกับการต่อต้านจากทุกที่ตลอดเส้นทาง แต่เมื่อมีทิศทางที่ต้องก้าวไป ความก้าวหน้าก็จะเร็วขึ้นเป็นทวีคูณ บางที ซู่จือสามารถให้คำแนะนำแก่พวกเธอได้

แต่เขาจะไปพบกับแม่มดทั้งสามของเผ่านี้ได้อย่างไร?

เขาควรจะแปลงร่างเป็น สัตว์ร้ายแห่งปัญญา และมอบ สมบัติสามประการของอารยธรรมให้พวกเขาอีกครั้งหรือไม่?

ความคิดเกิดขึ้นในใจ แต่ ซู่จือ ปฏิเสธอย่างรวดเร็ว ไม่อย่างแน่นอน.

ไม่มีทางที่เขาจะสามารถควบคุมหรือจับสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กในแซนด์บ็อกซ์ได้โดยตรงและเปลี่ยนให้เป็นอวาตาร์ของเขาเพื่อเดินและพูดคุยแทนเขา มิฉะนั้นเขาคงมีปลาวาฬอยู่ในแซนด์บ็อกซ์แล้ว

ในขณะที่ ซู่จือกำลังพิจารณาทางเลือกของเขา ในแซนด์บ็อกซ์ กลุ่มผู้เล่นฮาร์ดคอร์ที่เป็นผู้นำในเกมนี้เริ่มปีนขึ้นฝั่งแล้ว พวกเขาพบว่ามียักษ์ตัวใหญ่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ และในขณะนั้น เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ที่สูงมากจนดูเหมือนสูงไปถึงสวรรค์ ดูเหมือนว่าเขาจะคิดลึกในขณะที่เคี้ยวแอปเปิ้ล

“เกมแซนด์บ็อกซ์นี้น่าสนใจมาก ในฉากของเรา เราเป็นแมลงจริงๆ ที่กำลังพัฒนาอยู่ในสวนของใครบางคน ดังนั้นเราจะต้องไปสู้กับยักษ์ในสวน…”

ผู้เล่นสามหรือสี่คนที่มีรูปแบบแปลกประหลาดและรูปร่างแปลก ๆ เริ่มกระซิบกันเอง พวกเขารู้สึกว่าระดับอิสระที่ผู้เล่นมีในเกมนี้นั้นน่ากลัว แต่ก็น่าทึ่ง ไม่มีโครงเรื่องหลัก ทุกอย่างเกี่ยวกับการสำรวจและการค้นพบ มันเป็นราวกับในนิยาย

"สุดยอด! ด้วยขนาดที่ใหญ่โตนั้น เขาก็เหมือนกับ ปังกู ในตำนาน”

“คุณหมายความว่าเมื่อเราจะพัฒนาแล้วไปประลองกับเขา?”

“จุ๊! ลองสังเกตเขาแบบลับๆ พี่น้อง ตอนนี้พวกเราไม่กี่คนไม่เหมาะกับเขาเลย เราทุกคนคือมด เขามองไม่เห็นเรา”

“อย่าไปใกล้เขา เราต้องใช้ความเจ็บปวดอย่างมากในการปีนขึ้นฝั่งในที่สุด ถ้าเขากระทืบ”ตัวหลัก" ของเราถึงตาย เราก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะร้องไห้"

ผู้เล่นกลุ่มหนึ่งกำลังหมอบคลานตามแนวชายฝั่งของป่า หัวเราะเยาะกันเองในขณะที่พวกเขาแอบสังเกตเขาอย่างลับๆ

“กลุ่มตัวตลก” ซู่จือ นั่งอยู่ในลานบ้านและมองไปที่ฝูงมดตัวเล็กๆ ที่อยู่ห่างไกลบนพื้น พวกเขากระซิบกระซาบกันเอง ทำตัวลับๆ ล่อๆ ในที่ลับตาคน และเป็นภาพที่ไม่น่าดูอย่างยิ่ง พวกเขาคิดว่าเขาเป็นบอส และพยายามคิดกลยุทธ์เพื่อเอาชนะ

ก๊อก ก๊อก!

มีเสียงเคาะประตู เฉินซี นำอาหารมาให้อีกครั้ง

“ลืมมันไปเถอะ กินข้าวก่อน” เขายืนขึ้นและเดินไปที่ประตู

“นี่! บ้าไปแล้ว! บ้าไปแล้ว! นี่มันแผ่นดินไหว! นี่มันแผ่นดินไหวชัดๆ! ประสาทสัมผัสทั้งห้าเสมือนนี้ช่างสมจริงยิ่งนัก!”

“พี่น้อง มันเป็นเพียงเพราะเขายืนขึ้น! เขาได้ปกคลุมท้องฟ้าทั้งหมดและโลกดูเหมือนจะสั่นสะเทือน เร็วเข้า วิ่ง! เราต้องอยู่รอดเพื่อพัฒนาต่อไป! อย่าปล่อยให้เขากระทืบคุณจนตาย!”

ได้ยินเสียงกรีดร้องนับไม่ถ้วน

สิ่งมีชีวิตที่ดูแปลกประหลาดจำนวนมากรีบหนีไปด้วยความตื่นตระหนก

เช่นเดียวกับฝูงสุนัขป่าที่บ้าคลั่ง พวกมันวิ่งไปทั่วผืนดินอันกว้างใหญ่ ในขณะที่ข้างหลังพวกมัน มียักษ์สูงตระหง่านสูงหนึ่งหมื่นฟุตกำลังเข้ามาอย่างช้าๆ

เพียงก้าวเดียวเขาก็ข้ามพันไมล์

เขาก้าวข้ามหัวของมดกลุ่มนี้ได้อย่างง่ายดายและหายไปในระยะไกล เมื่อเขากลับมา มีกล่องอาหารกลางวันสีน้ำเงินอยู่ในมือของเขา เขากลับไปนั่งที่เก้าอี้ข้างทางเข้าสนามและเริ่มรับประทานอาหาร หยิบอาหารจากกล่องอาหารกลางวันเข้าปาก

มีไข่ดาว แครอท และแม้แต่กะหล่ำปลี ทุกคำที่กัดคือรสชาติและกลิ่นหอมที่ระเบิดได้ อาหารที่พบในหมู่บ้านชนบทนั้นทั้งเผ็ดและอร่อย ซู่จือ รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งในขณะที่เขายังคงไตร่ตรองว่าเขาสามารถส่งข้อมูลการทำสมาธิไปยังแม่มดทั้งสามของเผ่าบาบิโลนได้อย่างไร

ในเวลานี้ผู้เล่นที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้แอบพุ่งออกมาอีกครั้ง พวกเขาเฝ้าดูยักษ์ผู้ซึ่งนั่งอยู่ในลานรับประทานอาหารกลางวันของเขา พวกเขารวมตัวกันและเริ่มกระซิบกันเองอีกครั้ง

“ว้าว ระดับความอิสระในเกมนี้สุดยอดจริงๆ!”

“หัวหน้าคนนี้ เขามีฉากคัตซีนในเกมของเขาด้วย และเราก็ได้กระตุ้นมันด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง และถึงกระนั้นเขาก็ยังกินอยู่”

“จุ๊ๆ เรามาเริ่มด้วยการพัฒนาด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่ง”

“เกมนี้สนุกมาก! มันสนุกเหลือเชื่อ!”

ซู่จือ นั่งบนเก้าอี้ของเขาและกินข้าวจากกล่องอาหารกลางวันในขณะที่เขามองไปที่กลุ่มผู้เล่นในป่าเล็ก ๆ ที่ห่างไกลบนพื้นดิน พวกเขาคุยกันอย่างลับ ๆ และมองหากลยุทธ์ที่จะเอาชนะเขา ชั่วขณะนั้น เขาพูดไม่ออก แต่ทันใดนั้นเขาก็เกิดความคิดขึ้นมาทันใดและอุทานว่า “ใช่แล้ว! เกมวิวัฒนาการไงล่ะ!”

ซู่จือ คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า “ฉันจะผ่านเกมนี้เหมือนที่ผู้เล่นคนอื่นทำ เริ่มวิวัฒนาการจากสปอร์แล้วกลายเป็นสิ่งมีชีวิต จากนั้นฉันจะเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่สามารถข้ามไปยังแซนด์บ็อกซ์ขนาดใหญ่ได้ และแก้ปัญหา!”

เขาตื่นเต้นจริงๆ ระหว่างกินข้าวก็ศึกษาความเป็นไปได้ของไอเดียนี้ไปด้วย หากเขาสามารถทำเช่นนี้ได้ก็หมายความว่าเขาจะสามารถเข้าไปในแซนด์บ็อกซ์ขนาดเล็กได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

ตามที่คาดไว้ การที่จะสร้างแซนด์บ็อกซ์เล็กๆ นี้เป็นเรื่องฉลาด มันทำให้เขาประหลาดใจมากเช่นเดียวกับการใช้งานที่มีประสิทธิภาพอื่น ๆ อีกมากมาย

หลังมื้ออาหาร ซู่จือ วางแผนที่จะทดสอบเกมด้วยตัวเอง เนื่องจากเขากำลังจะลงสนามและเล่นเกมด้วยตนเอง ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้ว เขาจึงต้องเคลียร์พื้นที่เล่น

ในวินาทีถัดมา มีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้น

“เกมนี้กำลังปรับปรุงฉุกเฉิน คุณมีเวลาสามวินาที กรุณาออฟไลน์ทันที!”