ตอนที่ 11 ทองแดง 3 กับจระเข้ยักษ์

เมื่อเทียบกับลำตัวของงูยักษ์ที่มีน้ำหนัก 50,000 ตัน จระเข้เหล่านี้หนักเพียง 10 ถึง 20 ตันเท่านั้น ทันทีที่กิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ของหลินเซินแทงเข้าไปในร่างกายของมัน รากจำนวนนับไม่ถ้วนก็แผ่ออกมาทันทีและดูดซับพลังจิตในร่างกายอย่างบ้าคลั่ง

หลินเซินถอนหายใจ

เมื่อพลังงานไหลเข้าหาเขาผ่านกิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ หัวใจที่ลุกโชนของเขาก็ยิ่งร้อนขึ้น

“ฉันต้องฆ่าพวกมันอีกสิบตัวเพื่อก้าวไปสู่ระดับทองแดง 2”

ยิ่งระดับสูงขึ้น หลินเซินก็ยิ่งต้องการประสบการณ์มากขึ้นในการเลื่อนระดับ

ตอนนี้เขาสามารถฆ่าสัตว์ดุร้ายระดับเหล็กทั่วไปเช่นหมีดุร้ายกาละได้อย่างง่ายดาย แต่มันคงไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะก้าวข้ามอีกระดับ

สิ่งนี้ได้รับการพิสูจน์แล้วในช่วงสองสามชั่วโมงของป่าในตอนเช้า

ในอนาคต หากเขาต้องการที่จะเพิ่มระดับอย่างรวดเร็ว เขาต้องมุ่งหน้าลึกเข้าไปในภูเขาร้อยพันอย่างต่อเนื่องเพื่อล่าสัตว์ร้ายที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่านี้

“นี่มันเริ่มจะเหมือนเกมที่ฉันเล่นในชีวิตที่แล้วจริง ๆ”

“อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างคือพลังที่ฉันได้รับหลังจากเลเวลอัพนั้นมันไม่ใช่แค่ในเกม”

หลินเซินได้เตะจระเข้ที่ข้ามผ่านกิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์มาได้ เขายิ้ม

การต่อสู้กินเวลาไปไม่กี่นาที

จระเข้พายุตายไปหนึ่งตัว เพื่อนของพวกมันสัมผัสได้และคำรามอย่างโหดเหี้ยมบนท้องฟ้าอย่างรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

พวกมันเป็นเหมือนเครื่องจักรสงครามที่น่าสะพรึงกลัว เขย่าทะเลสาบทั้งหมดและโจมตีหลินเซิน

หลินเซินหักกิ่งไม้จากต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์โดยตรงและใช้มันเป็นอาวุธของเขา

เมื่อก้าวขึ้นไปบนกิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิต คับบาลาห์ เขาเดินผ่านช่องว่างเหล่านี้อย่างว่องไว

ด้วยร่างกาย 1,455 จุดมันเกือบเป็น 300 เท่าของพละกำลังคนธรรมดา แทงเข้าที่ท้องอ่อน ๆ ของจระเข้พายุอย่างโจ่งแจ้ง

เลือดสาดกระจายไปทั่วทุกที่ รากยื่นออกมาจากกิ่งของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ในมือของเขา ในไม่กี่ลมหายใจเขาได้แย่งชิงพลังจิตทั้งหมดในร่างของจระเข้ ส่วนหนึ่งถูกแปลงเป็นค่าประสบการณ์ ส่วนอีกส่วนหนึ่งใช้เพื่อเติมพลังจิตของตนเอง

จู่ ๆ จระเข้ก็พุ่งหางอันแหลมคมของมันที่ยาวหลายเมตรฟาดเข้าที่หลังของหลินเซินอย่างไร้ความปรานี

มันส่งเขาบินออกไปหลายสิบเมตรและลงสู่พื้น

“แกแข็งแกร่งเสียจริง”

หลินเซินกัดฟัน อาการปวดแสบปวดร้อนที่หลังทำให้ประสาทของเขาทรมานอยู่ตลอดเวลา

เขายังคงเย่อหยิ่งเกินไปที่จะต่อสู้กับพวกมันนับสิบตัวตามลำพัง

ความแข็งแกร่งของเขาเหนือกว่าจระเข้พายุอยู่หลายระดับ แต่เมื่อเขาถูกล้อมก็จะมีการโจมตีหนึ่งหรือสองครั้งที่เขาไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

แม้แต่ [ปัญญา พระบิดาสูงสุด] ซึ่งเป็นทักษะการมองอนาคต ก็ไม่สามารถช่วยได้ด้วยข้อจำกัดรอบตัว

หากไม่ใช่เพราะทักษะ [ต้านทานผิวหนัง] เขาอาจได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้วและจำเป็นต้องพึ่งพาต้นไม้คับบาลาห์เพื่อหลบหนีเหมือนด็อกเตอร์ออคโตปุส

“แต่ความแข็งแกร่งของฉันไม่ได้จำกัดอยู่แค่นี้”

ถ้าฉันสู้แบบตัวต่อตัวไม่ได้ ฉันจะใช้ไหวพริบของฉัน

หลินเซินหายใจเข้าลึก ๆ ในจังหวะที่จระเข้พายุก้าวขึ้นฝั่งและกำลังจะเข้าถึงตัวเขาเพื่อฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ เขาก็กัดฟันแน่นและใช้ต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์เพื่อขึ้นไปบนท้องฟ้าเกือบร้อยเมตรได้สำเร็จ

เขามองลงไปที่จระเข้ที่คำราม

หลินเซินอดทนต่อความเจ็บปวดและพูดว่า

“ด้วยต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ ฉันสามารถยืมพลังจากความว่างเปล่าได้ เมื่อเทียบกับพวกแกแล้ว ฉันควบคุมอากาศได้แน่นอน”

จากด้านหลัง เขาหักกิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ที่เติบโตในความว่างเปล่าอย่างต่อเนื่องและใช้พวกมันเป็นหอกของเขา

จากนั้น เขาก็ยกมันขึ้นสูงและใช้พละกำลัง 1,455 จุดจนถึงขีดจำกัด ยิงลงมาจากความสูงร้อยเมตร

ราวกับเป็นการลงโทษจากสวรรค์

“หอกศักดิ์สิทธิ์” ที่แหลมคมอย่างไม่มีใครเทียบได้พุ่งลงมาจากท้องฟ้าด้วยพลังอันน่าเกรงขาม

มันแทงทะลุหัวของจระเข้พายุที่กำลังคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวและตรึงมันไว้กับพื้น

จระเข้ดิ้นไม่หยุดบนพื้น ในที่สุดไม่กี่วินาทีต่อมา มันก็สูญเสียพลังชีวิตไปโดยสิ้นเชิง

“จากระยะหลายสิบเมตร ต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ยังสามารถดูดซับพลังจิตของสัตว์ร้ายจากกิ่งไม้ที่หักได้หรือไม่”

เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังจิตที่พลุ่งพล่านในร่างกายของเขา หลินเซินจึงครุ่นคิดอย่างรอบคอบ

“วิธีนี้จะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น”

เขาไม่มีความสามารถพอที่จะกระโดดลงไปต่อสู้กับฝูงจระเข้เพียงลำพัง

อย่างไรก็ตาม เขามีความสามารถในการขว้างกิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์จากท้องฟ้าและปล้นสะดมพลังจิต

การฟาร์มค่าประสบการณ์ เหมือนจะไม่ได้แย่เลย เขาตัดสินใจเกี่ยวกับวิธีนั้น

หลินเซินหักกิ่งไม้จากต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์ด้วยมือซ้ายและขวา เขาเล็งไปที่จระเข้ที่อยู่ใต้เท้าของเขาและขว้างหอกอย่างบ้าคลั่งด้วยพละกำลังมหาศาล

หนึ่ง สอง สาม

สนามรบที่ปราศจากความเท่าเทียม ฝ่ายหนึ่งจะบดขยี้อีกฝ่ายหนึ่ง

จระเข้พายุทั้งหมดคร่ำครวญ ในช่วงเวลาสั้น ๆ จระเข้ 40 ตัวได้ตายลง

ระดับของหลินเซินก็เพิ่มขึ้นเป็นทองแดง 3

ชื่อ:หลินเซิน

อาชีพ: ชาวนา

ระดับ: ทองแดง 3

ร่างกาย: 1,855

วิญญาณ: 1,968

พลังจิต: 2,353

คุณสมบัติทั้งสามของเขาเพิ่มขึ้นทีละ 200 จุด

พลังจิตของเขาเกิน 2,000 จุดและสูงถึง 2,353 จุด น่าสะพรึงกลัว ตอนนี้หลินเซินเชื่อแล้ว

ค่าสถานะระดับทองแดง 3 ของเขาเป็นสิ่งที่คนธรรมดาในระดับเงินหรือแม้แต่ระดับทองไม่สามารถตามทันได้

บางทีคนที่มีอาชีพลับหรือมีบางอย่างที่พิเศษเท่านั้นที่จะสามารถทัดเทียมเขาได้ในระดับเดียวกันได้

จระเข้พายุกลับมาที่ทะเลสาบด้วยความหวาดกลัว

หลินเซินได้ทำให้พวกมันหวาดกลัวแล้ว

นี่เป็นการกวาดล้างฝ่ายเดียว พวกมันไม่สามารถแม้แต่จะแตะหางของศัตรูและต้องสูญเสียอย่างหนัก

ศัตรูเช่นนี้ไม่ใช่ศัตรูที่พวกมันสามารถรับมือได้เลย

“เฮ้ เฮ้ เฮ้ อย่าเพิ่งไปนะ”

หลินเซินพยายามขว้างหอกต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์สองสามอัน แต่ในน้ำลึกทำให้หอกเหล่านั้นถูกต้านทานไว้ได้และสูญเสียพลังในการแทงจระเข้พายุ

เขารู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขาพบวิธีที่จะได้รับประสบการณ์

เจ้าพวกตัวน้อยเหล่านี้ฉลาดขึ้นได้อย่างไร

“หรือพวกมันจะแสร้งถอยไป พวกมันจงใจหลอกล่อฉันด้วยการทำเช่นนี้หรือ”

หลินเซินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

เขามีความคิดที่จะเปลี่ยนไปฟาร์มที่อื่น เขามีชีวิตเดียว แม้ว่าจะมีต้นไม้แห่งชีวิตคับบาลาห์แต่เขาก็ยังเป็นมือใหม่ระดับทองแดง 3

มีสิ่งแปลกปลอมมากมายในโลกเหนือธรรมชาติแห่งนี้ เช่นเดียวกับงูยักษ์ปฐพีในครั้งก่อนหน้านี้ที่เขาไม่สามารถเสี่ยงได้

“เฮ้อ คราวนี้ฉันจะปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่ก่อน”

หลินเซินถอนหายใจและหันกลับไปมองหาตำแหน่งต่อไป

จากมุมมองของ [ปัญญา พระบิดาสูงสุด] อนาคตอันนับไม่ถ้วน ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขากลายเป็นสีดำสนิทในทันใด

หลินเซินตกใจมาก เขาถอยกลับอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิด

แต่ในวินาทีต่อมา จระเข้ยักษ์สูงตระหง่านที่ดูเหมือนยักษ์ก็ยกครึ่งตัวขึ้นมาจากก้นทะเลสาบที่ลึกล้ำ

อย่างไรก็ตาม ร่างกายครึ่งหนึ่งของมันเข้าใกล้หลินเซินซึ่งยืนอยู่บนท้องฟ้าเกือบร้อยเมตร

ปากขนาดใหญ่ที่มีขนาดเท่าสนามฟุตบอลเหมือนภูเขาห้านิ้ว ไม่ว่าหลินเซินจะหลบอย่างไร เขาก็ถูกกลืนเข้าไปภายในคำเดียว