171 บทส่งท้ายอาร์คที่ 7

171 บทส่งท้ายอาร์คที่ 7

“นายดูเหมือนนายสนุกอยู่นะ ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

ซา-ซังและลูซี่อยู่ข้างบนเตียง

เจ้าหญิงโซเฟียได้มองลงมาหาผมเหมือนผมเป็นหมูที่กำลังจะส่งไปถูกเชือด

ไม่ ผมพูดมันเกินจริงไปที่นี่

ตานั้นไม่ได้เย็นชาขนาดนั้น

“ฮีโร่-โดโนะ นายตื่นแล้วเหรอ หือห์”

คนที่ปรากฏขึ้นข้างหลังเจ้าหญิงโซเฟียคือนายพลทาริสก้า

เขาดูไม่เป็นมิตรเหมือนเคย แต่มันดูเหมือนเขาได้ขอบคุณผมในนามของประเทศแห่งไฟ

ตอนนี้ที่เขามาพูดถึง ผมหมดสติหรัลงจากที่ใช้เวทมนตร์สปิริต แต่เมืองหลวงโอเคมั้ย?

พูดถึงแล้ว ซา-ซัง ลูซี่และเจ้าหญิงโซเฟียมองกัน และหลังจากซักพัก พวกเธอออกไปจากห้อง —ทางหน้าต่าง

แต่นี่มันชั้นสามนะ… (ซา-ซังแบกลูซี่แล้วกระโดดออกไป)

การทะเลาะกันระหว่างคนอิสระ

“ฮีโร่-โดโนะ ชั้นขอบคุณก็ไม่พอกับการช่วยเหลือของคุณครั้งนี้กับประเทศแห่งไฟ และบนนั้น สหายของคุณ ซาซากิ อายะ-โดโนะ ได้เป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศคนใหม่ของเกรทคีธ จากนี้ต่อไป ระเทศแห่งไฟและประเทศแห่งน้ำจะจับมือและ…” (ทาริสก้า)

นายพลทาริสก้าพูดขอบคุณ

(พูดมากจังเลย) (มาโกโตะ)

ผมฟังเขาที่เขาพูดครึ่งหนึ่ง

เพื่อสรุปสิ่งที่เขาพูด…

จนถึงตอนนี้ ในเวลาของเหตุฉุกเฉิน เนื่องจากความต่างของกำลัง จุดยืนของโรเซสนั้นอ่อนแอ

ประเทศแห่งน้ำไม่มีกองทัพที่แข็งแกร่ง

แม้ว่าในสนธิสัญญาระหว่างประเทศ ประเทศแห่งน้ำส่วนใหญ่อยู่ในฝั่งที่เสียเปรียบเล็กน้อย

นี่เป็นการคุยเกี่ยวกับการแก้ไขนี้ และมีความสัมพันธ์แบบร่วมมือกันอย่างเท่าเทียมระหว่างประเทศเพื่อนบ้านในอนาคต

ระหว่างที่ทำมัน เขาก็บอกให้ผมสนิทกับฮีโร่คนอื่นด้วย

มันเกี่ยวกับที่ลูกสาวของเขาสร้างปัญหาให้ผม

…คือที่ผมเข้าใจ แต่นายพลได้พูดอ้อมๆ และใช้คำที่เข้าใจยาก ซึ่งมันทำให้ยากที่ผมจะเข้าใจส่วนต่างๆ

ผมควรจะถามเจ้าหญิงโซเฟียให้อธิบายมันให้ผมภายหลัง

“ฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะ ถ้าคุณมีความปรารถนาอะไรบางอย่าง ได้โปรดบอกชั้น” (ทาริสก้า)

นายพลทาริสก้าถาม

ผมชำเลืองมองเจ้าหญิงโซเฟียและเธอมีหน้าเหมือนจะพูดว่า ‘ชั้นจะปล่อยมันให้นาย’

ยังไงซะ ถ้ามันไม่ดี เธอจะหยุดผม

ทั้งหมดมันเกี่ยวกับความพยายาม ดังนั้นผมตัดสินใจที่จะถาม

“นายพล มีบางอย่างที่ชั้นอยากจะเรียกร้อง” (มาโกโตะ)

“โฮ่ห์ มันคืออะไร?” (ทาริสก้า)

ตาของนายพลคมขึ้นกับคำพูดผม

“เพื่อนของชั้นที่มาที่โลกนี้ได้กลายเป็นทาส ถ้าเป็นไปได้ ชั้นอยากจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ…” (มาโกโตะ)

เพื่อนร่วมชั้นของผมคาวาคิตะ-ซังกลายเป็นทาส และผมบอกเขาว่ามันได้ถูกวางแผนว่าเธอจะถูกซื้อโดยขุนนางที่มีอิทธิพล

อย่างไรก็ตาม เมื่อผมพูดอย่างนั้น นายพลทาริสก้าทำสีหน้าน่ากลัว

“...ถ้าชั้นจำไม่ผิด เรื่องนั้น…” (ทาริสก้า)

“นายพล ชั้นจะบอกเค้า ฮีโร่มาโกโตะ เพื่อนของนาย คาวาคิตะ เคโกะ-ซังได้เป็นอิสระไปแล้ว” (โซเฟีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

จากที่พวกเขาบอกผม มันเกี่ยวกับดาบศักดิ์สิทธิ์ที่พังในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้

ซา-ซังได้ทำดาบล้ำค่าของเกรทคีธพัง

แต่นี่เป็นประเทศของทหาร

มันเป็นผลจากการดวลที่ฮีโร่โอลก้าขอเอง ดังนั้น มันต้องตกเป็นความผิดของเธอเอง

อย่างไรก็ตาม ปัญหายังอยู่

แม้ว่าศึกกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อยู่ที่ปลายฟ้าแล้ว ดาบศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นไพ่ตายใช้ไม่ได้ ซึ่งมันเป็นปัญหา

พวกเขาจำเป็นต้องซ่อมมันในคราวเดียว แต่เมื่อมันเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ช่างเหล็กทั่วไปทำมันไม่ได้

จำเป็นต้องมีช่างเหล็กระดับนักบุญ

แต่จำนวนของช่างเหล็กระดับนักบุญในทวีปสามารถนับด้วยมือเดียวได้

ทุกคนมีลูกค้ามากมาย และกำหนดการเต็มไปหลายปีไปข้างหน้า

มากกว่านั้น ช่างเหล็กระดับนักบุญเป็นคนที่มีจิตวิญญานของช่างสูง ดังนั้นแม้ว่าจะเตรียมเงินไปสูงเกินไป พวกเขาจะไม่ยอมรับมันง่ายๆ

แม้ว่ามันเป็นคำขอจากประเทศที่ใหญ่อย่างประเทศแห่งไฟ

แย่ที่สุด ฮีโรโอลก้าอาจจะไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้หญิงใหญ่ ซึ่งนั่นทำให้หน้าของคนใหญ่คนโตในเกรทคีธซีดไป

คนที่โผล่ขึ้นมาคือฟูจิ-ยัง

ฟูจิ-ยัง มีคอนเนคชั่นมากมายกับพ่อค้า เขาได้วางมือไปบนการจองช่างเหล็กระดับนักบุญ ที่พูดว่าเป็นหมายเลขหนึ่งของทวีป พวกเขาสามารถที่จะนัดซ่อมดาบศักดิ์สิทธิ์บัลมุงได้ทันที

การซ่อมดาบศักดิ์สิทธิ์จำเป็นต้องมีคริสตัลเวทมนตร์หายากและ แร่เวทมนตร์ แต่ฟูจิ-ยังเตรียมมันมาหมดเลย

ประเทศแห่งไฟได้ขอบคุณมากในผลงานนี้ และเมื่อเขาถามว่าเขาอยากได้อะไรเป็นรางวัล ฟูจิ-ยังได้เรียกร้องอิสระของเพื่อนเขา

และดังนั้น คาวาคิตะ-ซังตอนนี้เป็นอิสระ

นี่เห็นว่าเป็นบางอย่างที่เกิดขึ้นก่อนผมจะตื่น

(ซา-ซังอุกอาจมาก แต่ฟูจิ-ยังก็อุกอาจไม่แพ้กันเลย) (มาโกโต)

การปล่อยตัวของเพื่อนร่วมชั้นและเรื่องของการที่ดาบศักดิ์สิทธิ์พัง

ความกังวลได้ห้อมล้อมเขาทั้งหมดทีเดียว

สหายของผมซา-ซังทำมันพัง แต่เพื่อนของผมฟูจิ-ยัง ซ่อมมัน; มันรู้สึกเหมือนว่าเราสร้างปัญหาแล้วแก้มันเลยนะ

ผมควรจะขอบคุณฟูจิ-ยังภายหลัง

“งั้น ไม่มีอะไรแล้ว” (มาโกโตะ)

ไม่มีความกังวลแล้ว

“...หืมม แต่…” (ทาริสก้า)

นายพลทาริสก้าดูเหมือนจะไม่พอใจกับเรื่องนั้น

“ชั้นเตรียมคนสวยหมายเลขหนึ่งของประเทศแห่งไฟได้” (ทาริสก้า)

“หือห์?” เขาพูดอะไรแปลกๆ

“นายพล” (โซเฟีย)

เจาหญิงโซเฟียขัดคำพูดของนายพลทาริสก้า

“ถ้านายปรารถนา ลูกสาวชั้นก็โอเค รู้มั้ย?” (ทาริสก้า)

ลูกสาวของนายพลทาริสก้า…คนเสพติดการต่อสู้โอลก้า-ซังนั่นน่ะนะ?

“...ผมซาบซึ้งกับข้อเสนอ แต่เธอมากไปที่ผมจะรับมือ” (มาโกโตะ)

ผมคิดว่าเขาพูดเล่น แต่ผมพยายามจะปฏิเสธอย่างอ่อนโยนเผื่อไว้

หลังจากนั้น นายพลดูเหมือนจะครุ่นคิด แต่มันดูเหมือนเขาไม่มีความคิดที่ดีๆ

“...งั้น ถ้านายมีปัญหาเรื่องอะไร เรายินดีที่จะช่วยเหลือทุกเวลา” (ทาริสก้า)

พูดสิ่งนี้ นายพลทาริสก้าจากไป

เจ้าหญิงโซเฟียและผมได้ถูกทิ้งให้อยู่ในห้องตามลำพัง

“นายถูกเชื่อใจโดยนายพลมากแล้วตอนนี้” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียนั่งบนเตียงและมองผมเหมือนจะแหย่ผม

“เค้าค่อนข้างใจดีที่นี่” (มาโกโตะ)

ครั้งสุดท้ายที่ผมพูดกับเขา เขาพูดเหมือนว่าเขาเหนือกว่า

“นายประสบความสำเร็จบางอย่างที่คู่ควรกับเรื่องที่มากเท่านั้น” (โซเฟีย)

พูดสิ่งนี้ เจ้าหญิงโซเฟียจับแขนขวาผมที่ห่ออยู่ในผ้าพันแผลหลายชั้น

ผม…ไม่รู้สึกถึงสัมผัส

เจ้าหญิงโซเฟียมองผมเหมือนจะเศร้าใจ

“แขนนี้…ขยับไม่ได้อีกแล้ว ใช่มั้ย? ชั้นได้ยินมาจากฟูริ-ซัง” (โซเฟีย)

หืม? นั่นผิดแล้ว

“แต่ชั้นขยับมันได้นะ?” (มาโกโตะ)

“เอ๋?” (โซเฟีย)

พยายามจะระวังและไม่ทำการล่วงละเมิดทางเพศซ้ำแบบเมื่อกี้นี้กับฟูเรีย-ซัง ผมขยับแขนขวาอย่างระวัง

มันเป็นเวทมนตร์น้ำที่ผมเชี่ยวชาญ แต่ผมยังไม่ชินกับความรู้สึกของการเคลื่อนไหวแขนของผมเองด้วยเวทมนตร์

มันจบที่การเคลื่อนไหวเหมือนซอมบี้

แขนขวาของผมขึ้นไปและวางลงไปบนหัวของเจ้าหญิงโซเฟีย

เก่ะห์? นี่มันแย่แล้ว

ผมรีบขยับมันออก แต่ผมลนและเคลื่อนไหวมันไม่ได้ปรกติ

มันจบที่การขยับแบบหยาบคายและกระอักกระอ่วน ที่ยีหัวของเจ้าหญิง

สำหรับเจ้าหญิงโซเฟีย เธอไม่พยายามจะดันมือผมออก และเธอตกใจ แต่ปล่อยมันไว้อย่างนั้น

“มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่นายลูบหัวชั้น” (โซเฟีย)

“อืม ชั้นขอโทษ แต่ชั้นยังขยับมันดีๆไม่ได้” (มาโกโตะ)

ผมใช้มือซ้ายเพื่อจับมือขวาและขยับมันออกจากหัวของเจ้าหญิงโซเฟีย

ควรจะทำมันตั้งแต่แรก

“พักให้นานกว่านี้ นายเพิ่งตื่นไม่นาน” (โซเฟีย)

ผมถูกคะยั้นคะยอโดยเจ้าหญิงโซเฟียให้นอนลงที่เตียง

ยังน่าจะมีความเหนื่อยอยู่ในตัวผม เมื่อผมนอนลง ความง่วงโจมตีผม

แค่ก่อนที่สติผมจะลอยไป ผมรู้สึกถึงบางคนลูบหัวผม

◇◇

ผมฝันอยู่

ทีกว้างที่ไกลสุดสายตา

ฝันเดิม

ที่นั้น มีเทพธิดาที่งดงามสองคน

…ล้อมโดยภูเขาของเอกสาร

“โนอาห์-ซามะ? เออร์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

เออร์-ซามะได้เซ็นเอกสารด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

โนอาห์-ซามะได้เขียนบางอย่างอย่างราบรื่นระหว่างที่มีมือหนึ่งอยู่ที่คางของเธอ

มันยากที่จะคุยกับพวกท่านในสถานการณ์แบบนี้ แต่ความจริงที่ว่าผมอยู่ที่นี่ นั่นหมายถึงพวกท่านมีบางอย่างจะพูดกับผม

“โอ้ มาโกโตะ ไม่ใช่ว่านั่นดีเหรอ? เธอสามารถที่จะช่วยประเทศแห่งไฟจากอันตรายได้ และช่วยเพื่อนร่วมชั้นของเธอ” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะส่งยิ้มมาทางนี้

“เฮ้ โนอาห์! อย่าหยุดมือ! มีเอกสารมากกว่าพันใบเหลืออยู่!” (เออร์)

“เออร์-ซามะ เอกสารเป็นภูเขานี่อะไรกัน?” (มาโกโตะ)

มันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพวกท่านยุ่ง

“อะไรเหรอนายถาม? นี่เป็นเอกสารที่ต้องเขียนในการส่งโนอาห์ไปที่ดินแดนมนุษย์! เธอทำบางอย่างโดยไม่ไตร่ตรอง ดังนั้นอธิบายมันน่าปวดหัว! เราได้หลอกนางฟ้าที่ลาดตระเวนอยู่ในดินแดนมนุษย์!” (เออร์)

“ข-เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

มันเป็นความผิดผม

โนอาห์-ซามะได้ช่วยผมเมื่อผมล้มเหลวที่จะเปลี่ยนรูปเป็นสปิริต

โนอาห์-ซามะที่ติดอยู่ในวิหารทะเลลึกได้มาหาผมในทันที

เออร์-ซามะเป็นผู้ที่จัดทำสิ่งนั้น

“มา มา เออร์ มาพักสั้นๆมา และกินฮาเกน ดาซส์นี่” (โนอาห์)

“ทำไมท่านมีนั่นด้วย…?” (มาโกโตะ)

โนอาห์-ซามะบางทีมีของมาจากโลก

ท่านไปเอามันมาจากที่ไหน

“จากอเมซอน” (โนอาห์)

ส่งของ?!

มันมาด้วยเหรอ?

“ชั้นอยากได้คุ้กกี้ & ครีม ชั้นจะไม่ยอมรับอะไรนอกจากนั่น!” (เออร์)

“งั้น ชั้นอยากได้ถั่วแมคคาเดเมีย เธอเอาวานิลลาไป มาโกโตะ” (โนอาห์)

“...อ-โอเค ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ที่ผมกินฮาเกน ดาซส์

“โนอาห์-ซามะ เออร์-ซามะ ขอบคุณมากๆที่ช่วยผม” (มาโกโตะ)

หลังจากที่เรากินเสร็จ ผมขอบคุณสองคนอีกครั้ง

“มันโอเค มันโอเค มันเป็นซักพักแล้วนตั้งแต่ชั้นไปที่ดินแดนมนุษย์ ดังนั้นมันสนุก” (โนอาห์)

“เฮ้ นั่น เธอรู้ว่ามันมีปัญหาเยอะแค่ไหนที่ให้เธอออกไปมั้ย…หืม?” (เออร์)

โนอาห์-ซามะที่ร่าเริงกับเออร์-ซามะที่เหนื่อยเล็กน้อย

เออร์-ซามะนั่นทำสีหน้าตกใจเหมือนกับเธอสังเกตบางอย่างได้

“เดี๋ยว! มาโกโตะ-คุง เอาแขนนั่นให้ชั้นดู” (เออร์)

เออร์-ซามะมาที่นี่แล้วจับแขนขวาของผม

เธอมีน้ำเสียงที่ถามอย่างซีเรียสที่ต่างจากเธอปรกติ

ตาของเธอคม และที่สะท้อนอยู่ในมันมือมอขวาที่ห่ออยู่ในผ้าพันแผลหลายชั้น

“คลาย” (เออร์)

ผ้าพันแผลคลายในทันทีกับคำบงการของเออร์-ซามะ

แขนขวาที่เปิดเผยได้ส่องแสงสีฟ้า

ผมได้แอบมองที่ห้องพยาบาลแต่…ผมเอาให้คนอื่นดูไม่ได้

“...” (เออร)

เออร์-ซามะไม่พูดอะไร

เธอมาข้างผม ขับแขนขวาผมด้วยกำลัง และจ้องไปที่เดียว

“โนอาห์ นี่มันหมายความว่ายังไง?” (เออร์)

เออร์-ซามะยกแขนที่เปลี่ยนเป็นสีฟ้าและเอาให้โนอาห์-ซามะดู

รอยช้ำเล็กๆเหนือศอกผม

ภายในแขนที่ส่องแสงทีฟ้า มีแค่ส่วนนั้นส่องแสงสีแดง

“อาา ตรงนั้นเป็นที่จับจับมาโกโตะ” (โนอาห์)

“...ตอนนี้เมื่อท่านมาพูดถึงมัน…” (มาโกโตะ)

ก่อนดาวหางจะตก โนอาห์-ซามะจับแขนขวาของผม

มันร้อนเหมือนเป็นไข้ในทันที แต่ผมจำได้ว่าความเจ็บในแขนผมบรรเทาลงในเวลานั้น

“โนอาห์…เธอมอบความเป็นพระเจ้าให้มาโกะ-คุง ไม่ใช่เหรอ?” (เออร์)

“โอ้ ชั้น นั่นมีปัญหา ดูเหมือนมันติดกับมาโกโตะโดยไม่ได้ตั้งใจ” (โนอาห์)

คำพูดนั้นทำให้เออร์-ซามะเดินไปที่โนอาห์-ซามะอยู่และจับเธอที่คอเสื้อ

“นั่นคือที่เธอมีเป้าหมายเหรอ?” (เออร์)

น้ำเสียงที่โกรธที่ปรกติแล้วจะคิดไม่ได้ว่ามันมาจากเออร์ซามะที่ปรกติจะใจเย็น

“น่า น่า เออร์ ใจเย็น” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะเพียงแค่แสดงรอยยิ้มที่คลุมเครือ

“ตอบมา! การมอบพลังให้มนุษย์ทุกอย่างนอกจากการปกป้องจากพระเจ้านั้นต้องห้ามนะ เธอเข้าใจว่าเธอทำอะไรลงไปมั้น?” (เออร์)

“อ-เออร์-ซามะ? ใจเย็นครับ” (มาโกโตะ)

ผมได้ตกใจโดยสภาพที่ไม่เหมือนเดิมของเธอ แต่ผมเข้าไปใกล้เพื่อหยุดพวกท่าน

เออร์-ซามะนั่นพูดระหว่างที่จ้องอย่างคมมาทางนี้

“มาโกโตะ เหตุผลที่แขนของนายไม่รักษาจากการเปลี่ยนรูปเป็นสปิริต และทำไมนายเคลื่อนไหวมันปรกติไม่ได้ทั้งหมดเพราะความเป็นพระเจ้าของโนอาห์ รอยนั้นที่แขนของเธอ ถ้าพูดมันออกมา มันก็จะเป็นคำสาปของพระเจ้า โนอาห์ได้อำนาจที่จะแทรกแซงดินแดนมนุษย์ผ่านเธอที่เป็นผู้ศรัธทาของโนอาห์” (เออร์)

“คำสาปของพระเจ้า…” (มาโกโตะ)

ฟูเรีย-ซังพูดว่า ‘แขนนายได้ถูกสาป’ งั้นนั่นมันเป็นอย่างนั้น

“ถ้าเธอทำอะไรแบบนั้น พวกเราเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์มองข้ามเธอไม่ได้ มาโกะ-คุง ถ้าอัลเธน่า-เน่ซามะที่เข้มงวดกับระเบียบได้เจอนี่เข้า มาโกะ-คุง อาจจะถูกลบหายไป แต่เค้าช่วยประเทศแห่งไฟ ดังนั้นชั้นไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นในทันทีนะ… โนอาห์ เธอวางแผนอะไรไว้?” (เออร์)

“โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

ผมถามคำอธิบาย และมองเทพธิดาที่ผมติดตาม

หน้าของเธอมีรอยยิ้มเหมือนเดิม

สวยงามเหมือนเคย

“มันเป็นประกันสำหรับครั้งต่อไปที่มาโกโตะล้มเหลวที่จะเปลี่ยนรูปเป็นสปิริต เพราะทั้งหมดชั้นไปที่ดินแดนมนุษย์ทุกครั้งไม่ได้ ถ้าชั้นมอบความเป็นพระเจ้าให้เค้า ชั้นควบคุมสปิริตได้โดยตรง” (โนอาห์)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ความเสี่ยงในการเปลี่ยนรู้เป็นสปิริตนั้นสูง

มันมันเป็นประกัน งั้นมันจะไม่มีปัญหามาก

“มาโกะ-คุง…มันไม่ใช่แค่สปิริตที่เธอควบคุม รู้มั้ย ในเวลานั้น นายถูกควบคุมได้โดยความตั้งใจของโนอาห์ เธอโอเคกับเรื่องนั้นเหรอ? มากกว่านั้น เธอจะได้ความสนใจจากเทพเจ้าศักดิ์ศิทธิ์และมารเหมือนกัน พูดจากใจแล้ว มันอยู่นอกความกล้าหาญของเธอที่เป็นมนุษย์ มาโกะ-คุง” (เออร์)

(หืมม…) (มาโกโตะ)

คำพูดของเออร์-ซามะดันความกังวลให้ผม

ผมมองเทพธิดาทั้งสองและตาผมได้สบกับโนอาห์-ซามะ

เราได้มองกันหลายวินาที

“มาโกโตะ เธอเชื่อใจชั้นมั้ย?” (โนอาห์)

“ไม่ใช่นั่นมันชัดเจนเหรอ?” (มาโกโตะ)

“งั้นเชื่อใจชั้น ชั้นจะไม่ทำอะไรแย่ๆ” (โนอาห์)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

แก้ปัญหา

“เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว!” (เออร์)

เออร์-ซามะเข้ามาอย่างลนระหว่างโนอาห์-ซามะและผม

“มีปัญหาเหรอ?”

“มันไม่มีอะไรนอกจากปัญหา!” (เออร์)

เออร์-ซามะเกาหัวของเธอและร้อง ‘กกกกี้ห์’

“นั่นมันพอที่จะทำให้นายเชื่อใจแล้วเหรอ มาโกะ-คุง?!” (เออร์)

“ยังไงซะ โนอาห์-ซามะมีแผนอะไรตลอดโดยพื้นฐานตลอดอยู่แล้ว” (มาโกโตะ)

มันเป็นแบบนั้นตั้งแต่แรกเริ่ม

แม้อย่างนั้น เธอได้ช่วยผม ดังนั้นผมบ่นไม่ได้

ในโอกาสนี้ ถ้าเราปล่อยไว้แบบนั้น เราจะถูกเป่าด้วยอุกกาบาต

“ตั้งแต่ทีแรก เธอนั่นคลุมเครือเกินไป เออร์ แม้ว่าชั้นจะมอบความเป็นพระเจ้าให้เค้า ตอนนี้ชั้นอยู่ที่วิหารทะเลลึก ดังนั้นพลังของชั้นถูกผนึก ชั้นทำอะไรไม่ได้” (โนอาห์)

“หืมม…” (เออร์)

เออร์-ซามะมองดูเราสองคนดั่งไม่มั่นใจ

ในท้ายที่สุดเธอถอนหายใจครั้งใหญ่ ‘ฮ่าาาาห์’

“มันสงบสุขอยู่ตอนนั้นดังนั้นมันเลยโอเค แต่…เมื่อเจ้าปีศาจผู้หญิงใหญ่ฟื้นคืนชีพ นายอาจจะตกเป็นเป้าเพราะปัจจัยที่นายผิดปรกติ

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพ; มันจะเกิดขึ้นเร็วๆนี้เหรอ?” (มาโกโตะ)

“หืมม ไอรา-จังไม่พูดอะไร ดังนั้นชั้นคิดว่ายังมีเวลาอยู่นิดหน่อย” (เออร์)

“ชั้นจะพูดว่ามันหลายเดือน ไม่ว่ายังไง นี่มันไม่มีวันสิ้นสุด

“เธอคิดว่ามันเป็นความผิดใครล่ะ?!” (เออร์)

เทพธิดากับไปทำเอกสารต่อ

มันจะได้เวลาไปแล้ว คือที่ผมคิดและวิสัยทัศน์ผมเบลอ

◇◇

ผมตื่นขึ้นในห้องโรงพยายาบาล

ไม่มีนาฬิกา ดังนั้นผมไม่รู้ว่าเวลาเท่าไหร่ แต่มันน่าจะดึกตอนกลางคืน

ผมพยายามจะลุกขึ้นแต่แขนขวาผมไม่ขยับ

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะใช้มือซ้ายเพื่อยกตัวของผม

แขนขวาของผมถูกห่อด้วยผ้าพันแผล และมันไม่ขยับด้วยพลังกายภาพ

ผมจำคำพูดนั้นในฝันผมได้

ดูเหมือนแขนนี้ไม่เพียงแต่มีมานาของสปิริต แต่พลังของโนอาห์-ซามะด้วย

ความเป็นพระเจ้าของเทพเจ้าเก่าแก่ โนอาห์-ซามะ

รู้โดยทั่วไปตอนนี้ว่าเป็นเทพมาร

พูดอีกอย่างคือพลังของเทพมาร

ผมต้องควบคุมนั่น

(...เป็นไปได้มั้ยว่า…มันเป็นเวลาของประโยคนั้น?) (มาโกโตะ)

ผมได้รู้แจ้ง

ผมมองไปรอบๆ

ไม่มีใครอยู่ในห้อง

ได้เลย

“...สงบลง แขนของข้า” (มาโกโตะ)

“มีอะไรเหรอ ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

“ซา-ซัง?!” (มาโกโตะ)

เธออยู่ที่นี่เหรอ?

ดูเหมือนเธอได้ดูผมอยู่ใกล้ๆ

แต่อย่าลบตัวตนได้มั้ย!

“ม-มันไม่มีอะไร” (มาโกโตะ)

ผมใช้โล่งจิตเพื่อแกล้งความสงบ

แต่ซา-ซังมองมาทางนี้และยิ้มหรี่ตา

“...‘สงบลง…แขนของข้า…’ พรืดดด!” (อายะ)

ผู้หญิงคนนี้!

เธอเห็นมันหมดเลย!

“ลืมมันเดียวนี้นะ!” (มาโกโตะ)

ผมกระโจนใส่ซา-ซัง

“คย้าา~!” (อายะ)

ซา-ซังหลบอย่างราบรื่นระหว่างที่หัวเราะ

ผมได้ถูกแหย่โดยซา-ซังเป็นซักพักหลังจากนั้น

และในแบบนี้ การผจญภัยในประเทศแห่งไฟได้จบลง

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

เป้าหมายเดือน 3/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าไฟ 0/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord