บทที่ 73 การพูดคุยในตอนกลางคืน

"คุณย่าฉันกับอาหลันเป็นพี่สาวน้องสาวที่ดี เราจะทำผิดต่อเธอได้ยังไง แม้ว่าเราจะไม่ตามหาอาหลัน แต่อีกสักพักเราก็จะหาคนอื่น" ซุนเยว่ซวนพูด "มีอะไรอีก ฉันมีสิ่งอื่นที่ต้องทำ ฉันจะทิ้งเรื่องเนื้อแห้งให้แม่และซือซือ ในอนาคต ด้วยบุคลิกของพวกเขาถ้าไม่มีใครเฝ้าดู พวกเขาจะไม่ถูกรังแกจนตายเหรอ ดังนั้นอาหลันจึงสำคัญมากสำหรับฉัน"

"นี่..." คุณย่าหลี่ไม่สามารถปฏิเสธได้หลังจากได้ยินสิ่งที่ซุนเยว่ซวนพูด ฐานะทางครอบครัวไม่ค่อยดีนัก ถ้าชีวิตดีขึ้น อาหลันก็พบครอบครัวที่ดีได้ในอนาคต เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอก็ทำได้เพียงเห็นด้วยอย่างยิ่ง แต่เธอก็บอกให้ อาหลันฟังซุนเยว่ซวน และอย่าบอกคนอื่นว่าซุนเยว่ซวนสอนอะไรเธอ รวมถึงพ่อแม่ของเธอและตัวเธอด้วย

ซุนเยว่ซวนรู้สึกประทับใจและเป็นมิตรกับคุณย่าหลี่มากขึ้น เธอโรยน้ำพุวิญญาณลงในจานขณะทำอาหาร ซึ่งสามารถปรับปรุงร่างกายที่แก่ชราของคุณย่าหลี่ได้

ซุนเยว่ซวนนัดกับอาหลันว่าจะไปทำอะไรที่บ้านของเธอในวันรุ่งขึ้น และเธอก็กลับมาที่บ้านของซุนใต้แสงจันทร์ ขณะที่เธอกำลังจะก้าวเข้าไปในลาน เธอก็ลังเลเมื่อนึกถึงสิ่งที่คนขายเนื้อพูด

ทักษะการทำอาหารของโอวหยางอี้ฟานแย่มาก เขาจะไม่โดนวางยาถ้าเขากินแบบนี้ทั้งวันใช่ไหม หรือใช้โอกาสนี้ไปดูเขา และตอนนี้พ่อแม่คิดว่าเธอไปบ้านหูหลัน

เมื่อซุนเยว่ซวนกลับมามีสติ ขาของเธอก็ได้ให้คำตอบแล้ว เมื่อมองดูแสงสลัวรอบตัวเธอเธอก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เธอไม่ได้กลัวความมืดแต่เธอแค่แปลกใจที่เธอก้าวเดินไปบนเส้นทางนั้นตอนที่กำลังคิดฟุ้งซ่าน และเป็นปาฏิหาริย์ที่เธอไม่ตกลงไปในทุ่งนา

ยังคงมีแสงไฟในห้องของโอวหยางอี้ฟานและซุนเยว่ซวนเปิดประตูอย่างสงสัย เพียงเพื่อจะพบว่าโอวหยางอี้ฟานไม่ได้อยู่ในห้องโถง เธอไปที่ห้องครัวอีกครั้ง และมีชามสีดำหลายใบอยู่บนโต๊ะในครัว กลิ่นนี้ทดสอบความอดทนของเธอจริง ๆ เธอเทของเหล่านั้นลงในถังน้ำที่เน่าเสีย ล้างจานและมองหาส่วนผสมอีกครั้ง

เกี๊ยวที่ทำไว้ให้เขาเมื่อตอนเที่ยงถูกกินอย่างเกลี้ยงเกลา ท้องไส้แข็งแกร่งอะไรอย่างนี้ เกี๊ยวเหล่านั้นสามารถเลี้ยงครอบครัวซุนของพวกเขาได้ทั้งวัน

ซุนเยว่ซวนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ หยิบรังบวบและเห็ดหอมจากวัตถุดิบที่เธอพบ และทำรังบวบผัดกับกระเทียมสับและปอเปี๊ยะทอด เมื่อคิดว่าเขาเป็นคนกินเก่ง เธอจึงทำอาหารชิ้นใหญ่

"คุณ...คุณมาที่นี่ทำไม" ที่ประตูห้องครัวโอวหยางอี้ฟานยืนอยู่ที่นั่นโดยที่ร่างกายท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า ร่างกายของเขาเปียกปอน และผมของเขาก็เปียกมีหยดน้ำหยดลงมาเช่นกัน

ซุนเยว่ซวนชำเลืองมองเขา ลดศีรษะลงและทำงานในมือต่อไป

เธอพูดว่า "ฉันสัญญากับพี่ชายเซี่ยซานเฟิงว่าจะดูแลคุณ แน่นอนว่าฉันต้องรักษาคำพูด อย่างไรก็ตามคุณกินเกี๊ยวเหล่านั้นเสร็จแล้วหรือยัง รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง" ใบหน้าของโอวหยางอี้ฟานมืดลงเมื่อเขานึกถึงเกี๊ยวเหล่านั้น

เขารู้ฝีมือของซุนเยว่ซวน และเดิมทีต้องการเอาเกี๊ยวไปให้คนนั้นชิม และถามเขาว่ามียารักษาแผลในเกี๊ยวหรือไม่ แต่ชายคนนั้นกลับขูดเกี๊ยวส่วนใหญ่ออก เหลือเพียง 10 ชิ้นสำหรับเขา มันทำให้เขากัดฟันด้วยความเกลียดชัง ท้องของเขายังว่างเปล่า

"อืม" โอวหยางอี้ฟานตอบอย่างโกรธเคือง "มันดึกมากแล้ว มันอันตรายสำหรับคุณที่จะเดินไปมาคนเดียว อย่าทำสิ่งนี้อีกในอนาคต"

ซุนเยว่ซวนมองดูโอวหยางอี้ฟานอย่างเงียบ ๆ เธอไม่รู้ว่ามันเป็นปัญหาเกี่ยวกับแสงหรือไม่ แต่เธอมักจะรู้สึกว่า โอวหยางอี้ฟานไม่มืดเหมือนปกติ

โครก  โครก ท้องของโอวหยางอี้ฟานมีเสียงที่เบาแต่คมชัด

ซุนเยว่ซวนเม้มปากและยิ้ม ส่งชามในมือให้เขาแล้วพูดว่า "ดึกเกินไปแล้ว ไปรีบกินข้าวกันเถอะ"

โอวหยางอี้ฟานรับอาหารไว้ในมือแล้วพูดเบา ๆ "อืม ขอบคุณ ฉันจะพาเธอกลับไปก่อน”

ซุนเยว่ซวนไม่ปฏิเสธ ข้างนอกมืดมากและมีพืชผลมากมายที่นี่ถ้าเธอเจออาชญากรจริง ๆ เธอที่อ่อนแอจะไม่สามารถจัดการกับพวกมันได้ นอกจากนี้ เธอมาที่นี่เพื่อทำอาหารเย็นให้เขาโดยเฉพาะ เขาควรจะส่งเธอกลับไม่ใช่หรือ