170 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้พรจากชัยชนะ

170 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้พรจากชัยชนะ

◇มุมมอง โอลก้า โซล ทาริสก้า◇

“นี่…อะไร…?”

สมองฉันไม่สามารถเข้าใจอะไรที่ฉันเห็นได้

ภูเขาเคลื่อนไหว

ภูเขาของน้ำแข็งที่ใหญ่กว่าแม้แต่ปราสาทเกรทคีธและโคลีเซียมรวมกัน

ที่ลอยอยู่ข้างบนเมืองหลวง

“《อุโโโโโโโอออ้!!!》”

“เราได้ถูกช่วยแล้ว!”

“เกิดอะไรขึ้น?!”

“มันเห็นได้ชัดว่าเป็นเวทมนตร์ของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-โดโนะ!”

“เขาเป็นผู้กอบกู้เหรอ?!”

ทหารของประเทศแห่งไฟที่ถูกย้อมไปด้วยความสิ้นหวังเมืองไม่นานมานี้ ได้คุยอย่างไม่หยุดด้วยความตื่นเต้นที่ควบคุมไม่ได้

ดาวหางที่เข้ามาหาเมืองหลวง ตัดสินจากขนาดของมัน ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นระดับพระเจ้าเหรอ? นั่นคือความเห็นของนักเวทย์

แต่ ดาวหางดวงนั้นเองถูกหยุด

อย่างง่ายดาย

คนที่หยุดมันคือฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะ

ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศโรเซสที่ฉันไปวุ่นวายไม่กี่วันก่อนและตัดสินว่าเขา ‘ไม่ใช่เรื่องใหญ่’

(งั้นเค้าก็ไม่ได้ซีเรียสในเวลานั้น…) (โอลก้า)

นั่นเป็นเพียงความเป็นไปได้เดียวที่ฉันคิดได้

ไม่มีทางที่คุณจะทำความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่จนน่าขันแบบนี้ได้ด้วยการฝึกแค่เพียง 10 วัน

ทากัตซูกิ มาโกโตะ ควบคุมมานาในมือขวาของเขา ที่ก้าวข้ามการปลดล่อยดาบศักดิ์สิทธิ์ของเขาด้วยหน้าที่ใจเย็น

ในเวลานั้น ฉันสั่น

มวลขนาดยักษ์ของน้ำตรงหน้าฉันได้เริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ

มันน่าจะถูกขนออกไปข้างนอกเมืองหลวง

ฉันไม่เข้าใจ

เขาแบกสิ่งที่มโหฬารขนาดนั้นด้วยเวทมนตร์ได้อย่างไร?

มันจำเป็นต้องใช้มานามากขนาดไหนกัน?

เขาเป็นมนุษย์จริงๆเหรอ?

จากนั้น พื้นสั่นอย่างหนัก

มันเป็นแรงกระแทกจากดาวหางยักษ์ ที่ถูกวางอย่างช้าๆบนพื้น

มันเป็นที่ที่อยู่ข้างเมืองหลวง

และจากนั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะ สลบไปตรงนั้นเลย

“มาโกโตะ!”

“ทากัตซูกิ-คุง!”

“ฮีโร่-โดโนะ!”

สหายของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำและลูกน้องของพ่อของฉัน รีบไปที่ที่เขาอยู่

“เร็วๆเข้า มาบางคนที่ใช้เวทย์รักษาได้มา!”

“เราต้องไม่อนุญาตให้ฮีโร่-โดโนะตาย!”

ผู้คนของประเทศแห่งไฟอยู่ในความรีบ

ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำได้ถูกขนไปโดยเปลสนาม

ฉันทำได้แค่เพียงดูมันเกิดขึ้น

◇ไม่กี่วันหลังจากนั้น◇

ฉันได้หมกอยู่ในห้องของชั้น

เมืองหลวงของประเทศแห่งไฟปัจจุบันพูดแต่เรื่องการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น

หนึ่งคือเกี่ยวกับฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งไฟคนใหม่ ซาซากิ อายะ

เธอได้ถูกแต่งตั้งเป็นฮีโร่อย่างเป็นทางการแล้ว

เธอชนะด้วยกำลังที่แน่นอนในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ และสามารถที่จะได้ชัยชนะที่ขยี้กับฮีโร่ของเทพธิดา… กับฉัน

เธอมี…พลังที่สูงจนน่าขัน

นั่นมันอะไร?!

เธอได้ปัดการโจมตีของดาบศักดิ์สิทธิ์โดนไม่มีบาดแผล งอมันด้วยมือเดียว และฉันถูกส่งบินไปด้วยการโจมตีทีเดียว

ฉันไม่รู้สึกแม้แต่อยากจะสู้เธออีกครั้ง

ซาซากิ อายะได้เป็นเด็กที่โปรดปรานคนใหม่ของประเทศแห่งไฟ

ผู้คนของในระเทศได้ให้พรเธอ

การเกิดใหม่ของขุมพลังหน้าใหม่มันเป็นเหตุการณ์ที่น่ามีความสุข ของผู้คนของประเทศแห่งไฟ

พูดถึงแล้ว การคุยเกี่ยวกับทากัตซูกิ มาโกโตะมี่ช่วยเมืองหลวงไม่ได้แพร่ไปในหมู่คนทั่วไปมากขนาดนั้น

อุกกาบาตยักที่โจมตีเมืองหลวง

มันได้ถูกเห็นว่าเป็นการร่วมมือกันของนักรบและนักเวทย์ของประเทศแห่งไฟ ที่ช่วยเราจากภัยนั้น

แน่นอนว่านั่นจะเกิดขึ้น

ไม่มีทางที่คนคนเดียวจะสามารถทำบางอย่างเกี่ยวกับ การโจมตีของผู้ก่อการร้ายที่ร้ายแรงจนน่าขั้นได้

แน่นอนว่าพวกเขาจะคิดว่ามันถูกแก้ปัญหาด้วยองค์กร

ผู้คนที่อพยพไม่เห็นการกระทำของทากัตซูกิ มาโกโตะ

แต่กองทัพของประเทศแห่งไฟเห็น

พวกเขาช่วยอพยพผู้คน และพยายามเต็มที่ที่จะช่วยเมืองหลวง ด้วยเวลาสั้นๆที่พวกเขามี

และจากนั้น พวกเขาสิ้นหวัง

อุกกาบาตไม่สามารถหยุดได้

และแม้อย่างนั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะสามารถจะทำมันคนเดียว

เหล่าทหารที่อยู่ในเมืองหลวงในเวลานั้น พวกเขาทุกคน รักฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ

ฉันได้ยินว่านักเวทย์ของประเทศแห่งไฟ ปรารถนาที่จะเจอกับเขา และมีแถวมโหฬารสำหรับมันอยู่

พวกเขาน่าจะไม่สามารถทนความตื่นเต้น ที่จะรู้จักเวทมนตร์อะไรที่เขาใช้หยุดดาวหางขนาดยักษ์

พูดถึงแล้ว ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะ หมดสติและ เห็นได้ชัดว่ายังไม่ตื่นเลย

ดูเหมือนจะไม่มีอันตรายกับชีวิตของเขา

เมื่อเขาตื่นขึ้น ฉันต้องขอโทษ

พ่อฉันเห็นได้ชัดว่าไปเยี่ยมฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำทุกวัน

เรพาะตั้งแต่เริ่มแรกแล้ว พ่อของฉันอยากจะนำทากัตซูกิ มาโกโตะที่เอาชนะลอร์ดปีศาจเข้ามาในประเทศแห่งไฟ

แต่เขาได้เป็นผู้บูชาโดยสิ้นเชิง

พ่อฉันก็เป็นหนึ่งในผู้คนที่ตะลึงโดยเวทมนตร์นั่นของเขา

ช่างเป็นชายที่น่ากลัว

ผู้กอบกู้อาเบลที่สู้กับกองทัพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่มากกว่า 100,000 ด้วยแค่ 4 คน

ฉันคิดว่าเรื่องราวนั้นได้พูดเกินจริง

แต่การคุยระหว่างทหารเกี่ยวกับทากัตซูกิ มาโกโตะเป็นผู้กอบกู้ได้เริ่มผุดขึ้นมา

เพราะเขาทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

เมื่อความมหัศจรรย์เกิดขึ้น คนบูชา

แต่มีสิ่งหนึ่งที่กวนใจฉัน

(...แสงในเวลานั้น…คนนั้น…) (โอลก้า)

ฉันและนักรบของประเทศแห่งไฟ ได้รวบรวมมานาเพื่อเบี่ยงดาวหางตอนนั้นที่มันกำลังจะชน

ในเวลานั้น ฉันรู้สึกถึงคลื่นระเบิดของมานา และรีบไปที่ชั้นสูงสุดของโคลีเซียม

อะไรที่ฉันเห็นข้างฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำมาโกโตะคือคนที่ศักดิ์สิทธิ์

{บางอย่างที่ฉันไม่ควรจะเห็น}

สมองของฉันปฏิเสธที่จะรับรู้ว่าบางอย่างอยู่ตรงนั้น

ถ้าฉันมองต่อไป สติของฉันจะถูกพาไป

เดชะบุญ สิ่งนั้นอยู่แค่พริบตา

ในแง่ของเวลา มันไม่ใช่แม้แต่วินาที มันได้วับไปเร็วกว่าการกระพิบตา

ทันทีที่มันหายไป…

{ตัวตนที่สวยงามเกินไปนั้นบิดปากด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่}

ฉันได้ถูกตีตรงๆโดยสิ่งนั้น…ขนลุกทั้งตัวฉัน ตัวของฉันแข็ง ฉันแม้แต่พูดก็ยังไม่ได้

ตอนแรกฉันคิดว่ามันคือพระเจ้า

อย่างไรก็ตาม มันได้ต่างอย่างชัดเจนกับเทพธิดาแห่งไฟ โซล-ซามะที่ฉันรู้จัก

(นั่น…อะไร?) (โอลห้า)

*แคล็ก*

ประตูเปิด

“โอลก้า ได้มั้ย?”

“อย่างน้อยเคาะประตูซี่” (โอลก้า)

คนที่เข้ามาคือเพื่อนในวัยเด็กของฉัน ดาห์เลีย

ออราเคิลแห่งไฟที่ฉันปกป้องในฐานะอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ

“ให้ตายซี่ ชั้นได้ถูกตำหนิอย่างทั่วถึงโดยพระองค์และโอจี้-ซามะ ที่ไปวุ่นวายกับฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ” (ดาห์เลีย)

เธอถอนหายใจแล้วนั่งที่เตียงฉัน

จากนั้นเธอล้มลงแบบนั้นเลยโดยมีแค่ท่อนบนของเธอนอนอยู่บนมัน

โดยโอจี้-ซามะ เธอหมายถึงพ่อของฉัน

“มันช่วยไม่ได้ พ่อของชั้นก็ถูกตำหนิอย่างหนักด้วย” (โอลก้า)

ฉันตอบระหว่างที่ถอนหายใจ

เราสมควรได้รับมัน แต่มันก็ยังหดหู่อยู่ดี

และน่าอาย

แค่ไม่กี่วันก่อน ฉันได้อวดดีมากกับทากัตซูกิ มาโกโตะ และซาซากิอายะ ฉันอยากจะไปที่อดีตนั้น ต่อยหน้าของฉันเอง และหยุดตัวฉันไม่ให้ทำมัน

ฉันได้คิดนั่นระหว่างที่มองเพดาน และจากนั่นดาห์เลียพึมพำ

“คนนั้น…ทากัตซูกิ มาโกโตะ เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ศรัทธาของเทพมาร” (ดาห์เลีย)

“เอ๋?” (โอลก้า)

คำพูดของเธอทำให้ฉันหันไปโดยปฏิกิริยาตอบสนอง

“เทพมาร?” (โอลก้า)

“ใช่ เทพเจ้าเก่าแก่ที่ถูกเอาชนะในสงครามดินแดนสวรรค์ที่แล้ว มันดูเหมือนเขาเป็นผู้ศรัทธาของหนึ่งในเทพเจ้าเก่าแก่นั้น” (ดาห์เลีย)

ในทันทีนั้น ที่ขึ้นมาในใจของฉันคือแสงศักดิ์สิทธิ์ที่ฉันเห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน

มันศักดิ์สิทธิ์ แต่มันเป็นบางอย่างที่ฉันยอมรับไม่ได้

ความผิดปรกติ

เทพเจ้าเก่าแก่

เทพมาร

เทพเจ้าไททัน

พวกเขาถูกเรียกหลายอย่าง แต่พวกเขาเป็นตัวตนร้ายสำหรับโบสถ์เทพธิดาปัจจุบัน

แน่นอนว่า ผู้ศรัทธาก็เป็นศัตรูด้วย

“เธอ…บอกเรื่องนั้นกับพระองค์มั้ย?” (โอลก้า)

สาวกของเทพมาร

ตัวตนที่นำพาความอนาทที่นำไปสู่ความตายของฮีโร่มากมายเมื่อ 1,000 ปีก่อน

แต่เขาได้ถูกกำจัดโดยผู้กอบกู้อาเบลในท้ายที่สุดนะ

โบสถ์เทพธิดายังถือว่าต้องห้าม

แต่มันไม่ใหญ่เท่าโบสถ์งูสำหรับคนทั่วไปนะ

แม้อย่างนั้น ไม่ว่ายังไงตัวตนนั้นไม่สามารถที่จะมองข้ามได้

“ชันได้บอกพระองค์แต่…ก่อนหน้านั้น ชั้นบอกโซล-ซามะ ‘สาวกของเทพมารครั้งนี้มีประโยชน์ ดังนั้นปล่อยเค้าไว้’ เธอพูด เธอยังพูดด้วยว่าเทพธิดาแห่งน้ำ-ซามะได้มองเค้าอยู่ ดังนั้นมันโอเค” (ดาห์เลีย)

“น-นั่นอย่างเดียวโอเคจริงๆเหรอ?” (โอลก้า)

ฉันสั่น

แม้อย่างนั้น…ทั้งเมืองหลวงได้ร้องเพลงสรรเสริญทากัตซูกิ มาโกโตะ และซาซากิ อายะ

ถ้าเราได้ถูกบอกให้เป็นศัตรูกับพวกเขา แน่นอนว่ามันจะมีปัญหา

เทพธิดาแห่งไฟ โซล-ซามะเองบอกว่าอย่าไปแตะต้องเขา

งั้นเราต้องเคารพ

“ดูเหมือนเราได้ไปเลือกสู้ผิดคนแล้วนะ” (ดาห์เลีย)

“ใช่ เราได้ทำผิดพลาด” (โอลก้า)

เรามองกันและถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

ผมตื่นขึ้น

เพดานที่ไม่คุ้นเคย

เตียงแข็ง

ผ้าห่มบาง

ห้องสีขาว

มันเป็นห้องโรงพยาบาล

มันคล้ายกับวิหารแห่งน้ำนิดหน่อย

“หืม?” (มาโกโตะ)

ฉันได้รู้สึกบางอย่างแปลกไปกับแขนขวาของผม

ถ้าพูดให้ถูก…{ผมไม่รู้สึกมัน}

(ไม่มีความรู้สึกจากแขนขวาของชั้น…?) (มาโกโตะ)

เมื่อผมมองไปที่แขนขวา ผมเห็นว่ามันห่ออยู่ในผ้าพันแผล

แม้ว่าผมพยายามจะขยับมัน…ผมทำไม่ได้

เอ๋? ไม่มีทางน่า

เอาจริงเหรอ?

“มาโกโตะ! นายตื่นแล้ว” (ลูซี่)

ลูซี่ได้อยู่ใกล้ๆ

ฉันเห็นฟูเรีย-ซังอยู่ข้างหลังเธอ

“เจ้าหญิงและฮีโร่-ซังได้รอที่นี่ไม่นานมานี้ พวกเธอดูนายครึ่งวัน และเราสลับกันไม่นานขนาดนั้น” (ฟูเรีย)

จากคำอธิบายของฟูเรีย-ซัง เจ้าหญิงโซเฟียและซา-ซังได้อยู่ข้างผมแค่เมื่อไม่นานมานี้

ผมควรต้องขอบคุณพวกเธอทีหลัง

โดยฮีโร่-ซัง…เธอพูดถึงซา-ซัง ใช่มั้ย?

“ชั้น…หลับไปนานแค่ไหน?” (มาโกโตะ)

“4 วัน” (ลูซี่)

“4 วัน?!” (มาโกโตะ)

คำตอบของลูซี่นั้นคาดไม่ถึง

ผมสลบไปนานขนาดนั้น…?

การเปลี่ยนรูปเป็นสปิริต

โนอาห์-ซามะได้ช่วยผม แต่มันไม่ไตร่ตรองจริงๆ หือห์

อีกครั้งที่ผมดูแขนขวาที่ขยับไม่ได้

“อัศวินของชัน…แขนนั้น…อาจจะรักษาไม่ได้ไปตลอดชีวิต” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังบอกผมด้วยสีหน้าที่เศร้า

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ผมมองแขนขวาที่มันถูำกห่อในผ้าพันแผลอย่างนั้น

แม้ว่าผ่านผ้าพันแผล ผมบอกได้ว่าแขนของผมเอ่อล้นไปด้วยมานา

มันยังส่องแสงด้วย

มานาจำนวนมากขนาดนี้ มันทำให้ผมมีคำถามว่ามันเป็นแขนผมจริงๆมั้ย

(หืมม บางทีชั้นขยับมันได้ด้วยนั่น?) (มาโกโตะ)

แทนที่จะใช้พลังกายภาพที่จะขยับแขนของผม ผมพยายามจะขยับมันด้วยเวทมนตร์

ผมใช้เวทมนตร์แปลงรูปเพื่อทำให้แขนขวาของผมเปลี่ยนเป็นสปิริตน้ำ

เพราะอย่างนั้น ผมยกแขนไม่ได้อีก

แต่มานายังอยู่ในแขนของผม

บางทีผมขยับแขนผมได้โดยการควบคุมน้ำ

“อัศวินของชั้น…นายทำได้ดี” (ฟูเรีย)

ผมได้มองไปที่แขนของผม และผมกำลังจะขยับแขนของผมด้วยเวทมนตร์ และฟูเรีย-ซังได้เข้ามาใกล้และมองผมด้วยตาของความสงสาร

“แต่แขนนั้นมีอาการที่ใกล้เคียงกับคำสาป…มากกว่านั้น มันเป็นคำสาปที่แม้แต่ชั้นก็แก้ไม่ได้…ดังนั้น…” (ฟูเรีย)

*โบอิง*

ในกลางคำพูดของฟูเรีย-ซัง แขนขวาของผมที่ไม่มีความรู้สึก ดูเหมือนจะจับบางอย่างนุ่มๆ

แขนขวาของผมขยับ

มันได้จับหน้าอกของฟูเรีย-ซัง

ดูเหมือนแขนขวาของผมจับหน้าอกของฟูเรีย-ซัง

ผมไม่รู้สึกมันได้ด้วยมือ แต่มันยากที่จะคิดว่ามันเป็นผมนะ

“อา ขอโทษ ขอโทษ เจ้า—” (มาโกโตะ)

ผมล้มเหลวในการขยับแขนของผม และผมพูดต่อไม่ได้

“นายทำอะไรน่ะ?!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังมีหน้าที่เป็นมิตรขนาดที่เธอเตะกว้างเข้าหลังหัวของผม

“ม-มาโกโตะ!” (ลูซี่)

ลูซี่รีบมาที่ผมและยกผมขึ้น

“โอ้ย โอ้ย” (มาโกโตะ)

คือที่ผมพูด แต่มันไม่เจ็บมากขนาดนั้น

ดูเหมือนเธอจะยั้งมือ เพราะรู้ว่าผมเป็นคนป่วย

ผมได้มองกางเกงในเธอเมืองเธอเตะกว้าง แต่ถ้าผมชี้นั่นออกมา แน่นอนว่าเธอจะเตะกว้างอย่างจริงจังครั้งต่อไป

และดังนั้น ผมระงับที่จะทำแบบนั้น

ผมเรียนรู้จากความผิดพลาด

“เห้อ ถ้านายอยากจะจับนม จับของชั้นซี่” (ลูซี่)

ลูซีพูดเหมือนกับจะทึ่งผมผม และดันหน้าอกเธอมาหาผม

ผมรู้สึกได้ปรกติจากข้างหลังผม

ตัดสินจากสีหน้าของลูซี่ เธอต้องแหย่ผมอยู่

แต่รู้มั้ย ผมไม่รู้สึกอะไรเมื่อผมจับฟูเรีย-ซังด้วยมือขวาของผม

มันผิดที่จะไม่ทำอะไรเลย

“ยังไงซะ ถ้าเธอพูดอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

ผมใช้มือซ้ายที่ใช้งานได้ลงบนนมของลูซี่

ผมมีความสุขกับความรู้สึกนุ่มนิ่ม

“เอ๋?!” (ลูซี่)

ลูซี่ดีดออกไปอย่างรีบด้วยหน้าที่แดง

และจากนั้น เธอกอดตัวของเธอและมองผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา

“อ-อะไรของนาย? ในเวลาแบบนี้ มาโกโตะปรกติจะทำเท่แล้วไม่จับมัน!” (ลูซี่)

อย่างที่คาดกับลูซี่ที่รู้จักผมมาเป็นเวลานานแล้วตอนนี้

เธอเข้าใจผม

ในอดีตผมจะใช้โล่งจิตเพื่อทำเป็นสงบและมันใช้ทั้งหมดของผม

แต่ผมได้เดินอยู่บนเส้นด้ายของความเป็นและความตายมามากแล้วไม่นานนี้

ผมตอนนี้ซื่อสัตว์กับความต้องการของผม

ผมยิ้มให้ลูซี่

“อย่าคิดว่ามันจะเป็นชั้นคนเดิมไปตลอด ลูซี่ ชั้นโตขึ้นทุกวัน” (มาโกโตะ)

“แม้ว่านายจะพูดอย่างนั้นหน้าซื่อๆระหว่างที่จับนมสาว…” (ลูซี่)

ลูซี่ไม่ตามน้ำไปกับผม

ฟูเรีย-ซังได้พูดว่า ‘ชั้นถูกล้อมไปด้วยคนงี่เง่า’ ขณะที่เธอแบกแมวดำและออกจากห้องของโรงพยาบาลไป

มีเพียงลูซี่และผมอยู่ในห้องตอนนี้

เราอยู่กันตามลำพัง

“อ-โอ้ยังไงซะ ถ้าเป็นอย่างนั้น นายจับมากแค่ไหนก็ได้” (ลูซี่)

“เออ๋?!” (มาโกโตะ)

ลูซี่ได้ดันหน้าอกที่ทรงสวยของเธอออกมา

สาวคนนี้พูดอะไรน่ะ?

“เราอยู่ที่แล้ว มีอะไร? นายเป็นฮีโร่ที่ช่วยเมืองหลวง เอาเลยแล้วโอบกอดผู้หญิงคนหรือสองคนโดยไม่ต้องอาย” (ลูซี่)

“คุห์!” (มาโกโตะ)

นี่มันคาดไม่ถึง!

ผมไม่คิดว่าเธอจะรุกหนักขนาดนี้!

นี่เป็นเลือดของโรซาลี-ซังเหรอ?

แต่มันต้องอายสำหรับเธอแน่ หน้าของเธอแดงตลอดเลย

(ชั้นควรจะทำอะไรดี…?) (มาโกโตะ)

เราได้อยู่ตามลำพังในห้องของโรงพยาบาล

ถ้าผมมองข้ามนี่ มันจะเป็นการดูถูกลูซี่

“งั้น อย่าว่ากันถ้าชั้นทำนะ” (มาโกโตะ)

“ฮึกห์” (ลูซี่)

ผมยืดมือไปที่ตัวของลูซี่ และลูซี่ได้นำตัวเธอเข้ามาใกล้

“ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

ซา-ซังได้ยืนอยู่ข้างๆ!

ต-ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“เธอทำอะไร ลู-จัง?” (อายะ)

น้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ของซา-ซังน่ากลัว

แต่ลูซี่ไม่ลน

“มาโกโตะดูเหมือนจะเดือดไปด้วยความต้องการทางเพศ เขาจับนมของฟูริและถูกตำหนิ นั่นทำไมชั้นบอกให้เขาทำตัวเองให้พอใจกับชั้น” (ลูซี่)

“เอ๋?! ฮฮฮฮฮฮฮี้?! ทากัตซูกิ-คุงนั่นทำเหรอ?! นมของฟู-จัง?! เกิดอะไรขึ้น?!” (อายะ)

เพื่อนของผมตั้งแต่โรงเรียนมัถยมต้นช็อก

“นี่ มาโกโตะ จับของอายะด้วย” (ลูซี่)

“ลู-จัง?!” (อายะ)

“เฮ้ย ลูซี่?!” (มาโกโตะ)

สาวคนนี้ไปทั่วเลย

“เห้อ อายะ เธอได้วิวัฒนาการเป็นราชินีลาเมีย แต่กังวลโดยความจริงที่ว่านมไม่ใหญ่ขึ้น แค่ให้มาโกโตะร่วมมือด้วย” (ลูซี่)

“ลู-จัง! นั่นเป็นบางอย่างที่เธอไม่ควรเปิดเผย!” (อายะ)

คำนั้นทำให้ซา-ซังที่ปรกติจะในเย็นปิดปากของลูซี่

ผมได้ยินนั่นและมองตัวของซา-ซัง

ตัวของซา-ซังไม่ได้เปลี่ยนไปมากตั้งแต่ปีแรกของโรงเรียนมัถยมปลาย

จริงๆแล้วเธอเป็นลาเมียตอนนี้ แต่แม้ว่าเธอจะอยู่ในรูปแบบของลาเมีย นมเธอก็ไม่เปลี่ยนไปมาก

แต่ลาเมียส่วนมากเห็นได้ชัดว่ามีกายที่มีเสน่ห์นะ…

ซา-ซังมีสกิลเปลี่ยน ดังนั้นเธอเปลี่ยนเป็นอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ

แต่เห็นได้ชัดว่าความภาคภูมิใจของเธอไม่อนุญาติให้เธอใช้เปลี่ยนเพื่อขยายขนาดมัน

และดังนั้น แม้ว่าอยู่ในรูปแบบของมนุษย์หน้าอกของซา-ซังเรียบร้อย

“ทากัตซูกิ-คุง…นายมองอะไรน่ะ?” (อายะ)

ซา-ซังมองผมด้วยสีหน้าเหรอหรา

“มันโอเค ชั้นรักเธอ (แม้ว่ามันจะเล็ก)!” (มาโกโตะ)

ผมยกนิ้วโป้งอย่างร่าเริง

“…”

ลูซี่และซา-ซังมองมาทางนี้ด้วยสีหน้าที่ประหลาด

“มาโกโตะแปลก ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“แต่ทากัตซูกิ-คุงได้แปลกตั้งแต่แรกเริ่มนะ” (อายะ)

“นั่นหยาบคาย” (มาโกโตะ)

ผมคัดค้านคำพูดของลูซี่และซา-ซัง

“ยังไงซะ นั่นโอเค ทากัตซูกิ-คุงได้บอกชั้นว่าเค้ารักชั้น” (อายะ)

พูดสิ่งนี้ ซา-ซังได้ขึ้นมาเตียงที่ผมอยู่

“อ๊ะ นั่นไม่แฟร์” (ลูซี่)

แม้แต่ลูซี่ก็ได้เข้ามา?!

3 คนมันมากเกินไปกับเตียงนี้

และในแบบนั้น ระหว่างที่เรา 3 คนทำยวุ่นวายอยู่…

“...ฮีโร่มาโกโตะ?”

เสียงและสีหน้าที่เย็นเป็นน้ำแข็ง

เข้าหญิงโซเฟียยิ้มระหว่างที่แพร่ความเย็นที่เข้มข้นออกมา

เป้าหมายเดือน 3/66

ค่าเน็ต 0/200

ค่าไฟ 0/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord