ตอนที่แล้วบทที่ 62 อธิบายเหตุผล
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 64 พบกับคนขี้โกง

บทที่ 63 ตระกูลซุนซื้อที่ดิน


"ฉันต้องการซื้อที่ดิน" ซุนเยว่ซวนหยุดชั่วคราวเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของทุกคน

"ทำไมล่ะ คุณบอกว่าคุณต้องการไปพัฒนาในเมืองไม่ใช่เหรอ" ซุนหลิงหยูเป็นคนแรกที่ถามคำถาม

"ตอนนี้ฉันก็อยากไปเมืองเพื่อพัฒนาด้วย แต่เราสามารถซื้อที่ดินและปล่อยให้คนอื่นปลูกให้เราได้ และเราก็เก็บค่าเช่าได้" ซุนเยว่ซวนกล่าวว่า "พ่อแม่ พี่ชายคนโต พี่ชายคนรอง คุณรู้ไหมว่าฉันถือน้ำพุจิตวิญญาณไว้ในมือ สิ่งนั้นไม่เพียงทำให้ร่างกายแข็งแรง แต่ยังส่งเสริมการเจริญเติบโตของพืช ผักที่รดน้ำด้วยน้ำพุจะอร่อยกว่าผักที่ปลูกโดยคนอื่นมาก ฉันยังร่วมมือกับเมิ่งจือเซียวในการจัดการร้านอาหาร และร้านอาหารก็ต้องการที่จะเติบโตวัตถุดิบในการประกอบอาหารก็สำคัญมากเช่นกัน ฉันต้องการใช้ผักที่ฉันปลูกในอนาคตดังนั้นฉันจึงต้องมีที่ดิน ยิ่งมีที่ดินมากที่บ้านก็ยิ่งอุ่นใจ สำหรับบ้านที่นี่ ฉันต้องการสร้างมันใหม่ มันเป็นเรื่องดีที่ได้กลับมาใช้ชีวิตที่นี่เป็นครั้งคราว"

"เป็นเรื่องดี เราเชื่อใจคุณ" หลังจากนั้นไม่นาน ซุนหยวนเจี่ยก็แสดงท่าทีของเขา "ซวนซวนเป็นเด็กที่มีเหตุผล และเธอก็หาเงินได้ ฉันเคารพในความคิดของเธอ" "ทำในสิ่งที่คุณต้องการ ขอให้พี่ชายคนรองของคุณช่วย ถ้าเขาขัดขวางคุณ ก็ขับไล่เขาออกไป"ซุนเหมิงซื่อพูดเบาๆ

"พี่ชายกำลังรอวันที่ซวนซวนสยายปีกและบินขึ้นสูง" ซุนหลิงหยางยิ้ม "ไม่มีใครสามารถฝังแสงของนกฟีนิกซ์ได้ แม้ว่ามันจะอยู่ในเล้าไก่ มันก็จะบินกลับสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง" "ขอบคุณพ่อแม่พี่ชายทั้งสองคน“ซุนเยว่ซวนพูดอย่างมีอารมณ์ล้ำลึก”เนื่องจากทุกคนไม่มีข้อโต้แย้งงั้นพ่อไปหาหลี่เจิ้งเพื่อซื้อทุ่งนาในวันพรุ่งนี้"

"ตกลงพ่อจะไปหาหลี่เจิ้งพรุ่งนี้เขายังจะให้หน้าฉันบ้าง นาคือเส้นเลือดใหญ่ของชาวนา ถ้าไม่บังคับ คนส่วนใหญ่จะไม่ขาย ดังนั้นอาจไม่มีที่นาก็เป็นได้ ฉันจะไปทักทายหลี่เจิ้งก่อน และขอให้เขาช่วยสนใจเราสักครู่" ซุนหยวนเจี่ยกล่าว

"ใช่แล้วหลี่เจิ้งเป็นคนดี เขาไม่เคยลืมความเมตตาที่พ่อของคุณมีต่อเขา และเขาก็ดูแลพวกเราอย่างดีเสมอ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ชีวิตของพวกเราคงยากกว่านี้" ซุนเหมิงซื่อถอนหายใจ

"พรุ่งนี้ให้เนื้ออบแห้งสองสามจินกับเขา" ซุนเยว่ซวนมักจะแสดงท่าทีเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่

"แม่วันนี้สถานการณ์ที่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง"

"เนื้อทั้งหมดถูกทำเป็นเนื้ออบแห้งแล้ว ซวนซวนคุณอยากลองไหม" ซุนเหมิงซื่อกังวลว่าพวกเขาไม่เข้าใจมันดี จะส่งผลต่อคุณภาพของเนื้ออบแห้ง

ซุนเยว่ซวนติดตามซุนเหมิงซื่อเพื่อตรวจสอบคุณภาพของเนื้ออบแห้ง มันออกมาดีและรสชาติเหมือนที่เธอทำ คืนนั้นทุกคนหลับไปด้วยความตื่นตาตื่นใจ ซุนเยว่ซวนเหนื่อยมาก แต่เธอก็ไม่ลืมเมล็ดสมุนไพร เธอนำเมล็ดเข้าไปในพื้นที่และตรวจสอบทันทีว่ามีสมุนไพรที่ซุนหลิงหยางสามารถใช้ได้หรือไม่

"ฉันโชคดีมีสมุนไพรมากกว่าสิบชนิดที่สามารถใช้ได้" ซุนเยว่ซวนพูดอย่างพอใจ "ฉันแค่ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการที่พวกมันจะโตเต็มที่ ฉันหวังว่านิ้วทองคำในตำนานจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง "ซุนเยว่ซวนหว่านเมล็ดลงไป หลายสิบชนิด เทน้ำจากน้ำพุแห่งจิตวิญญาณและนั่งลงข้าง ๆ เพื่อสังเกตสถานการณ์ กว่าจะรู้ตัวก็เผลอหลับไปซะอย่างนั้น

เมื่อเธอตื่นขึ้นอีกครั้ง เธอพบว่ามีต้นกล้างอกขึ้นอย่างหนาแน่นอยู่ตรงหน้าเธอ เธอสังเกตพวกมันด้วยความประหลาดใจ และพบว่าพวกมันเป็นสมุนไพรที่เพิ่งปลูก ความเร็วนี้ท้าทายสวรรค์เกินไป ฉันไม่รู้ว่าเวลาข้างนอกผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

เมื่อคำนึงถึงเรื่องนี้ ซุนเยว่ซวนจึงออกจากพื้นที่และพบว่าด้านนอกยังคงมืดสนิท กล่าวอีกนัยหนึ่งตั้งแต่เข้าสู่พื้นที่จนถึงตอนนี้ เวลาภายนอกไม่เกิน 5 ชั่วโมง

เมล็ดสมุนไพรใช้เวลา 5 ชั่วโมงในการเพาะต้นกล้าให้สูงระดับฝ่ามือ ความเร็วนี้แข็งแกร่งเกินไปจริง ๆ โชคดีที่น้ำที่เธอรดผักข้างนอกนั้นเป็นน้ำพุจิตวิญญาณที่เจือจางทั้งหมด

ซุนเยว่ซวนนอนหลับเต็มอิ่มจนไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป เธอเดินไปรอบ ๆ พื้นที่ สังเกตสถานที่อย่างระมัดระวัง เมื่อมองดูแล้วเธอก็พบสิ่งแปลก ๆ นั่นคือมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งเต็มไปด้วยลูกวอลนัทในพื้นที่ ต้นไม้อายุไม่น้อยอายุหลายร้อยปี แต่เธอจำได้ว่าไม่มีอะไรที่มีชีวิตเมื่อเธอเข้ามาเป็นครั้งแรก

เป็นไปได้ไหมว่า ซุนเยว่ซวนจำสิ่งที่เธอทำเมื่อสองสามวันก่อนได้ เธอย้ายต้นกล้าวอลนัทไปในพื้นที่ ช่วงนี้เธอยุ่งมากจนเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

เมื่อนึกถึงหน้าที่ที่ท้าทายท้องฟ้าของพื้นที่ เป็นไปได้ไหมที่ต้นกล้าเล็ก ๆ จะกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ที่มีอายุหลายร้อยปี ซุนเยว่ซวนมองไปที่ต้นไม้ต้นเล็กแล้วถอนหายใจ "คงจะดีถ้าเก็บมันลงมาแล้วกินมัน"

ขณะที่เธอพูดจบลูกวอลนัทชุดใหญ่ก็หล่นลงมา เธอถอยไปสองสามก้าวอย่างว่องไว เพื่อไม่ให้เธอถูกฝังอยู่ที่เนินวอลนัท

"หือ น่าทึ่งมาก" ซุนเยว่ซวนตะโกน

เธอได้ชิมลูกวอลนัทและมันอร่อยมาก ด้วยรสชาตินี้ถือเป็นโชคอีกประการหนึ่งอย่างแน่นอน แม้ว่าตระกูลซุนจะไม่ได้ขาดแคลนเงิน แต่คงไม่มีใครไม่ชอบเงินมากเกินไปใช่ไหม ฉันไม่รู้จะอธิบายอย่างไรกับตระกูลซุน

ซุนเยว่ซวนพูดกับต้นวอลนัท "หล่นลงมาทั้งหมดเถอะ" ในพริบตาเดียว วอลนัททั้งหมดก็หล่นลงมา "มากองให้เรียบร้อย"ทันใดนั้นวอลนัททั้งหมดก็กองรวมกันเป็นภูเขาวอลนัทอย่างเรียบร้อย

ซุนเยว่ซวนอารมณ์ดี เธอออกจากพื้นที่ นำตะกร้ามาสองสามตะกร้าจากข้างนอก จากนั้นย้ายวอลนัททั้งหมดลงในตะกร้า ต้นวอลนัทต้นนี้เก็บวอลนัทได้สี่ตะกร้า

เธอกลับไปในพื้นที่อีกครั้งและย้ายต้นกล้าใต้ต้นวอลนัทไปยังตำแหน่งอื่น บางทีต้นวอลนัทอาจมีอาณาเขตด้วย เพราะต้นกล้าเล็ก ๆ ข้างต้นวอลนัทใหญ่ไม่มีความตั้งใจที่จะเติบโต

วันรุ่งขึ้นซุนเยว่ซวนตื่นขึ้นท่ามกลางเสียงอุทานของทุกคน เธอมองไปรอบ ๆ อย่างว่างเปล่าและพบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงแล้ว ตอนแรกเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะนอน แต่เธอเหนื่อยเกินไปหลังจากการเล่นในพื้นที่ ดังนั้นเธอจึงหลับไปเมื่อนอนลงบนเตียง

ซุนเยว่ซือวิ่งเข้ามาจากข้างนอกแล้วพูดว่า "พี่สาวมาดูสิ เรามีวอลนัทอีกสี่ตะกร้าในบ้านของเรา"

ซุนเยว่ซวนลูบหน้าผากของเธอและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันรู้ ฉันเป็นคนเอามันออกมา"

ซุนเยว่ซือรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นหลังจากได้ยินสิ่งนี้ แล้วกล่าวว่า" ทำไมคุณถึงมีวอลนัทมากมาย ฤดูนี้ไม่มีวอลนัท" "ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันค้นพบความสามารถใหม่เมื่อวานนี้ นั่นคือฉันสามารถเสกบางอย่างได้โดยไม่มีเหตุผล" ซุนเยว่ซวนแลบลิ้นออกมาและพูดอีกว่า "แต่ความสามารถนั้นไม่คงที่ ไม่ใช่ว่าคุณจะได้รับอะไรก็ได้ที่ต้องการ นี่เป็นความลับ คุณห้ามบอกคนอื่น”

ซุนเยว่ซือปิดปากของเธอและเคลื่อนไหวอย่างเงียบ ๆ

ซุนเยว่ซวนกำลังจะลุกจากเตียง แต่พบว่าซุนเยว่ซือวิ่งออกไปแล้ว และกำลังพึมพำเรื่องนี้กับสมาชิกในครอบครัว เธอยิ้มเบา ๆ แล้วไปที่ครัวเพื่อหาเกลือมาบ้วนปาก

สาเหตุหนึ่งที่ไม่สามารถปรับตัวเข้ากับชีวิตสมัยโบราณได้คือไม่มีแปรงสีฟันและยาสีฟัน สาวน้อยผู้เดินทางข้ามเวลามักจะทำยาสีฟันและแปรงสีฟันอย่างง่ายดาย ทำไมเธอถึงคิดว่ามันยากนักนะ ไม่ต้องพูดถึงว่าแปรงสีฟันไม่ใช่เรื่องง่ายและยาสีฟันก็ทำกันไม่ได้ง่าย

"พี่สาว วอลนัทนี้อร่อยกว่าที่อยู่บนภูเขามาก" ซุนหลิงฮวนพูดพร้อมกับวอลนัทเต็มปาก

"กินมันซะ ถ้ามันอร่อย ฉันยังมีมันอยู่ที่นี่" ซุนเยว่ซวนแตะหัวของเขาแล้วพูดว่า "ถ้ามีคนถาม ก็แค่บอกว่าฉันเจอมันบนภูเขา" ภูเขานั้นอันตรายเกินไป และคนธรรมดาไม่กล้าเข้าไป ซึ่งก็สะดวก เป็นข้ออ้างที่ดีสำหรับเธอที่จะซ่อน

"พี่เจี่ย" ซุนเหมิงซื่อเห็นซุนหยวนเจี่ยยืนอยู่ใต้ต้นไม้อย่างเป็นห่วง จึงพูดเบาๆ ว่า "คุณเป็นห่วงซวนซวนหรือ" "ซวนซวนเป็นเด็กที่ได้รับพร แต่บางครั้งการมีโชคมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี" ซุนหยวนเจี่ยถอนหายใจ "ฉันอยากให้เธอเป็นสาวชาวบ้านธรรมดา ๆ "

"พี่เจี่ยอย่าคิดมาก ซวนซวนฉลาดมาก เธอรู้วิธีป้องกันตัวเอง คุณสังเกตไหมตอนนี้เธอมีอำนาจมากที่สุดในครอบครัว แม้แต่คุณยังไม่ดีเท่าเธอ"

"ไม่สำคัญว่าลูกสาวของฉันจะดีกว่าฉัน และนั่นคือความภาคภูมิใจของฉัน" ซุนหยวนเจี่ยตบหน้าอกและยิ้ม

หลังอาหารเช้าซุนหยวนเจี่ยไปหาหลี่เจิ้งเพื่อหารือเกี่ยวกับการซื้อที่ดิน ซุนเยว่ซวนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และไปที่บ้านของโอวหยางอี้ฟาน

เธอไม่สามารถยืมเกวียนวัวของหวังต้าหัวได้ในขณะนี้ และคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านก็ไม่สะดวกที่จะเข้ากันกับพวกเธอ มีเพียงโอวหยางอี้ฟานเท่านั้นที่เต็มใจช่วยเหลือเธอ

เธอนำลูกวอลนัท 20 จิน และเนื้ออบแห้ง 20 จินไปให้เขา โอวหยางอี้ฟานบังเอิญอยู่ที่บ้าน แต่ใบหน้าของเขาเศร้าราวกับว่าเขามีปัญหาบางอย่าง

ซุนเยว่ซวนเคาะประตูและพูดกับโอวหยางอี้ฟานที่อยู่ในห้องว่า "ขอรบกวนหน่อยได้ไหม"

โอวหยางอี้ฟานเห็นซุนเยว่ซวนดวงตาของเขาเป็นประกาย เขายืนขึ้นทันทีราวกับตื่นเต้น

"คุณกินข้าวหรือยัง" โอวหยางอี้ฟานถามซุนเยว่ซวนด้วยความคิดริเริ่มของเขาเอง

ซุนเยว่ซวนมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ เวลานี้กี่โมงแล้ว การรับประทานอาหารของคนโบราณถือเป็นเรื่องปกติมากในช่วงเวลานี้ แทบจะไม่มีคนที่ไม่ได้รับประทานอาหารเลยใช่ไหม

โอวหยางอี้ฟานไม่รอให้ซุนเยว่ซวนตอบ สีหน้าของเขาจมลง เขาแสดงสีหน้าเศร้าอีกครั้ง ซึ่งทำให้ซุนเยว่ซวนรู้สึกทนไม่ได้

"คุณประสบปัญหาหรือไม่" ซุนเยว่ซวนถามด้วยความสงสัย

"อืม" โอวหยางอี้ฟานพยักหน้าอย่างใจเย็น

"มันลำบากมากเหรอ มีบางอย่างที่คุณไม่สามารถแก้ไขได้เหรอ" ซุนเยว่ซวนเริ่มสงสัยมากขึ้น

โอวหยางอี้ฟานเป็นเพียงท่อนไม้ อย่าคาดหวังการตอบสนองทางอารมณ์พิเศษจากท่อนไม้ วันนี้เขาผิดปรกติจริงๆ

"ถ้าอย่างนั้นฉันก็ช่วยคุณไม่ได้ ฉันยังทำสิ่งที่คุณทำไม่ได้ด้วยซ้ำ" ซุนเยว่ซวนพูดอย่างสบาย ๆ

"คุณทำได้" จู่ ๆ โอวหยางอี้ฟานก็มองเธออย่างจริงจังแล้วพูดว่า "หิว"

หิว มันเป็นเรื่องใหญ่ที่เขาหิว เขาทำอาหารเองไม่ได้เหรอ ไม้ท่อนนี้จะตลกไปไหม

ซุนเยว่ซวนรู้สึกว่าเธอไม่ควรมาที่นี่ในวันนี้ เมื่อผู้หญิงมีประจำเดือนมาไม่ปกติ 2-3 วัน ผู้ชายก็อาจจะมีได้เช่นกัน

บางทีซุนเยว่ซวนไม่ตอบสนอง หรือบางทีเขาเองก็รู้สึกละอาย ดังนั้นบรรยากาศจึงน่าอึดอัดใจ ในท้ายที่สุดซุนเยว่ซวนรู้สึกว่าเธอมีเรื่องจะขอ และเธอควรจะบอกอีกฝ่าย เธอจึงเดินเข้าไปในครัวของโอวหยางอี้ฟานอีกครั้ง พบแป้งและเนื้อไม่ติดมันจากครัว และวางแผนที่จะทำโร่วเจี๋ยหมัวให้เขา

เมื่อเธอกำลังเตรียมอาหาร เธอพบอาหารมื้อดึกหลายมื้ออยู่ข้าง ๆ และเข้าใจความเจ็บปวดของเขาในทันที ทันใดนั้นเธอก็แสดงความเมตตาอย่างมากและตัดสินใจที่จะปรับปรุงอาหารให้เขาเป็นครั้งคราวในอนาคต  ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใดเพียงเพื่อให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป และจัดหาเหยื่อให้กับเธอ เขาไม่ได้ถูกเหยื่อฆ่าแต่ถูกวางยาพิษจากอาหารจนตาย

เมื่อโร่วเจี๋ยหมัวเข้าสู่ท้องของโอวหยางอี้ฟาน ซึ่งทำให้ซุนเยว่ซวนจ้องที่เขาเป็นเวลานาน โอวหยางอี้ฟานยังคงมีความคิดที่ยังไม่เสร็จทำให้เธอลิ้นผูกกัน

"พี่โอวหยาง คุณยืมเกวียนวัวครั้งที่แล้วจากที่ไหน ขอยืมอีกได้ไหม ฉันยินดีจ่าย" หลังจากทำงานไปหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดเธอก็มาถึงหัวข้อนี้

โอวหยางอี้ฟานรู้มานานแล้วว่าซุนเยว่ซวนจะไม่มาที่ประตูโดยบังเอิญ และเมื่อเขาได้ยินว่าเธอต้องการยืมเกวียนวัว เขาก็พูดว่า "จากหมู่บ้านใกล้เคียง ฉันจะยืมมันให้คุณ "

ซุนเยว่ซวนพยักหน้าซ้ำ ๆ

เธอยุ่งมานานไม่ใช่เพราะรอประโยคนี้เหรอ โอวหยางอี้ฟานคนนี้คู่ควรกับมิตรภาพจริง ๆ อย่างน้อยเธอก็ไม่เสียแรงเปล่าๆ

ซุนเยว่ซวนกำลังรออยู่ที่บ้านของโอวหยาง เมื่อโอวหยางอี้ฟานจากไป เธอก็เริ่มนวดแป้ง จากนั้นทำเกี๊ยวหลายสิบชิ้นให้โอวหยางอี้ฟานด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก น้ำพุจิตวิญญาณยังใช้ในช่วงเวลานี้ด้วย

เมื่อโอวหยางอี้ฟานกลับมา เขาเห็นโต๊ะเต็มไปด้วยเกี๊ยว และดวงตาของเขาดูซับซ้อน

"ให้ฉันบังคับรถให้คุณ ฉันแค่ต้องการขายเหยื่อ" โอวหยางอี้ฟานพูดอย่างใจเย็น

ซุนเยว่ซวนเงยหน้าขึ้นมองโอวหยางอี้ฟานอย่างลึกซึ้ง ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอถูกปกคลุมด้วยแป้งซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกน่ารักมาก

"ขอบคุณที่ช่วยฉัน  แต่ฉันขอเหตุผลอื่นในครั้งต่อไปได้ไหม" ซุนเยว่ซวนแลบลิ้น "ไม่งั้น ฉันจะอาย"

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด