168 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ใช้แผนลับของเขา

168 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ใช้แผนลับของเขา

◇มุมมอง นายพลทาริสก้า◇

อุกกาบาตจากโบสถ์งู

วิกฤตที่อาจจะลบล้างเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ ซึ่งไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อนมากกว่าร้อยปีมาถึง

(...ชั้นประเมินศัตรูต่ำไป หือห์)

ไม่ว่ากองทัพของศัตรูแบบไหนมา ไม่ว่ามอนสเตอร์จะเดินหน้ามาเท่าไหร่ การป้องกันของเมืองหลวงสมควรจะสมบูรณ์แบบ

แต่พอมาคิดว่าพวกเขาจะมาด้วยวิธีนี้

เราไม่มีการเตรียมการต่อภัยพิบัติที่มาจากนอกโลก

ราชวงศ์และขุนนางได้อยู่ในระหว่างการใช้เวทมนตร์เทเลพอร์ตเพื่ออพยพ

พวกเขาจะหนีไปที่ที่ปลอดภัยในท้ายที่สุด

อย่างไรก็ตามมีหลายหมื่นคนที่อยู่ในกามูรัน

ผู้คนที่มีพาหนะและผู้คนที่ใช้เวทมนตร์ได้ส่วนให้หนีได้ในเวลาสั้นๆ

แล้วพลเมืองธรรมดาที่ไม่มีวิธีอื่นนอกจากขาของพวกเขาเองล่ะ?

แค่จินตนาการจะมีคนตายถูกนำมาด้วยสิ่งนี้มากแค่ไหน…? แค่จินตนาการมันกำให้ฉันกัดฟัน

“ไม่มีแผนอะไรเลยเหรอ? เรารวมนักเวทย์ระดับสูงและมากกว่านั้นและยิงหินนั้นได้มั้ย?!” (ทาริสก้า)

เสียงของฉันรุนแรงขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“{เราทำนั่นไปแล้ว!} นักเวทย์ระดับกษัตริย์ เหนือกว่า และ สูงทั้งหมดได้ทำนั่นแล้ว!”

“ผลล่ะ?” (ทาริสก้า)

“...ยืนยันไม่ได้”

คิดไว้แล้ว ตาของฉันก็ไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงด้วย

“แล้วอาวุธเวทย์ล่ะ? เรามีอาวุธล้อมเมืองและต่อต้านมอนสเตอร์ ใช่มั้ย?” (ทาริสก้า)

“ทั้งหมดอยู่นอกระยะมีผล…พวกมันพร้อมที่จะยิง แต่เราต้องให้มันใกล้เข้ามา”

ไม่มีจุดประสงค์ถ้าแบบนั้น

แม้ว่าเราสามารถที่จะทำลายหินใหญ่ในท้องฟ้านั้นได้ เมื่อมันอยู่ที่หน้าประตูของเมืองหลวง ชิ้นที่แตกออกจะหล่นลงมาที่เมืองหลวงและทำลายมัน

เมื่อฉันได้รู้สึกเหมือนจะจับหัวในความเจ็บ หนึ่งในลูกน้องมา

“นายพลครับ ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำอยู่ที่นี่ เขาบอกว่าเขาอยากจะคุยกับท่าน”

“...อะไร?” (ทาริสก้า)

เมื่อผมเลื่อนสายตาไป ชายหนุ่มอายุน้อยที่ผอมได้มองไปที่สภาพของกองทัพอย่างสงสัย

ฮีโร่ของโรเซส ทากัตซูกิ มาโกโตะ

คนที่ถูกประเมินให้อยู่ต่ำที่สุด ในคนที่มาที่โลกนี้กับฮีโร่แห่งแสงสองปีที่แล้ว

ทุกประเทศได้ตัดสินพวกพวกเขาไม่ต้องการเขาและไม่รับเขาไป

แน่นอนว่า นี่ได้รายงานมาที่เกรทคีธด้วยเช่นกัน และฉันตรวจดูความสามารถของเขา

ค่าสถานะเขาอยู่ตำสุด และสกิลของเขาไม่เตะตา

เขาไม่ใช่บางคนที่สู้กองทัพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่จะฟื้นคืนชีพได้

แน่นอนว่า เราไม่ยอมรับเขา

และจากนั้น หลังจากมากกว่า 1 ปีได้ผ่านไป ชื่อของเขาแพร่เป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของโรเซส

แต่มีน้อยคนที่สนใจในทากัตซูกิ มาโกโตะในเวลานั้น

ในท้ายที่สุด เขาแค่เป็นฮีโร่ของประเทศที่อ่อนแอเหมือนโรเซส

เขาน่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ คือที่คนคิด

หลังจากนั้น เขาเอาชนะฮีโร่สายฟ้าเกราลท์ ในการต่อสู้ตัวต่อตัวที่ประเทศแห่งแสง; สู้มอนสเตอร์ที่โจมตีเมืองหลวงซิมโฟเนียกลับ กำจัดมังกรโบราณ ในประเทศแห่งน้ำ และกำจัดลอร์ดปีศาจในประเทศแห่งไม้

1,000 ปีก่อน ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำเป็นคนแรกที่ตายในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

มีข่าวลือว่าเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะ เทความรักไปที่เขา เพื่อที่จะตัดความอัปยศของเขาทิ้งไป

ชื่อเสียงของเขาตอนนี้ได้แข่งกับผู้กอบกู้เกิดใหม่ ฮีโร่แห่งแสง

บางทีเธอไม่พบว่านั่นมันน่าสนุก

ลูกสาวของฉัน โอลก้า และเพื่อนวัยเด็กของเธอ ดาห์เลีย วางแผนด้วยกันและยั่วยุฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ

เธอใช้พลังของเธอที่เป็นฮีโร่แห่งไฟ

แล้วมันดูเหมือนออราเคิลแห่งไฟดาห์เลียแพร่ข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ โดยการใช้คนของโบสถ์

ฉันบอกสองคนนั้นไม่ให้ทำ แต่พวกเธอไม่ฟังฉันเลยซักนิด

บนนั้นเข้าไปอีก โอลก้าได้พ่ายแผ้อย่างยับเยินให้กับสหายของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ

ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของเกรทคีธเป็นลูกน้องของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ

จากตอนนี้ไป ความสัมพันธ์ของเรากับประเทศแห่งน้ำจะกลายเป็นซับซ้อน

แต่ตอนนี้นั้นไม่ได้สำคัญ

ฉันเดินเข้าไปใกล้ที่ที่ทากัตซูกิ มาโกโตะอยู่

ฉันมองไปที่เขา และดันการสนทนา

“นายพล มันโอเคสำหรับเราที่จะทำอะไรบางอย่างกับสิ่งนั้นบนท้องฟ้ามั้ย?” (มาโกโตะ)

ฮีโร่มาโกโตะดังกล่าวพูดอย่างเมินเฉย

ในที่นี้ ที่ผู้คนรอบๆพยายามอย่างสิ่นหวังที่จะทำอะไรบางอย่างกับวิกฤต สีหน้าที่ใจเย็นของเขาอยู่แปลกที่สุดขีด

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้มีสกิลโล่งจิต แต่นั่นทั้งหมดเหรอ?

เขาไม่รู้สึกถึงความกลัว?

“...มีแผนอะไรบางอย่างงั้นเหรอ?” (ทาริสก้า)

ฉันถามด้วยคำสั้นๆ

“นั่นเป็นความลับทางการค้า มีเวทย์ที่ผมอยากจะลอง” (มาโกโตะ)

เขาตอบอย่างเป็นนัยๆ

คำพูดไม่ได้ถูกเข้าใจได้อย่างดี มันป็นคำพูดของคนต่างโลกเหรอ?

ดูเหมือนเขามีแผน แต่เขาไม่มีเจตนาจะบอกรายระเอียดฉัน

เทคนิคของฮีโร่เป็นความลับระดับชาติ

แน่นอนว่าเขาจะไม่เปิดเผยมันง่ายๆ

“ฮ่าฮ่า! พูดอะไรนะ ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ?! สิ่งนั้นมันหยุดไม่ได้อีกต่อไปแล้วนะ!”

สมาชิกของโบสถ์งู -ชายที่เรียกตัวเองว่าอาร์คบิชอปไอแซค- ตะโกนอย่างดัง

แต่ผลของการสอบสวนคือเขาไม่รู้อะไรเลย เขาแค่เป็นพวกคลั่งโบสถ์ที่ถูกควบคุมโดยอาร์คบิชอปไอแซค

เขาได้เงียบเมื่อกี้นี้ แต่ทันทีที่ทากัตซูกิ มาโกโตะ มา เขาพูดมาก

“ฟังนะ! ดาวหางนั้นไม่ได้สร้างมาจากเวทมนตร์! ดาวหางยักษ์ที่ผ่านปีละครั้ง เราเพียงแต่เบี่ยงเส้นทางมันด้วยกำลัง โดยเวทมนตร์อัญเชิญ! โดยใช้ชีวิตของทาสหลายร้อย! ถ้านายอยากจะทำอย่างเดียวกัน นายต้องมอบอายุขัยของหลายร้อยคน และร่ายเวทย์หลายชั่วโมง! แต่ดาวหางจะตกมาในเวลานั้นแล้ว! นายจะทำไม่ทันเวลา! นี่มันจบแล้ว! มันจบสำหรับพวกแกทุกคน! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!”

คนคลั่งโบสถ์หัวเราะอย่างบ้าคลั่งในแบบที่ฉันไม่เห็นว่ามันจะตลกตรงไหน

“หุบปากเค้าซะ” (ทาริสก้า)

ฉันสั่งคนของฉัน และพวกเขานำเชือกมัดปากเขา

“ช่างเป็นชายที่น่าสนุกทุกครั้งเลย” (มาโกโตะ)

ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำเกาคางเหมือนกับเขาทึ่ง

“ลู-จังทำไมเค้าต้องเป็นธุระอธิบายมันให้เราด้วยล่ะ? เค้าไม่มีอย่างอื่นดีกว่าให้ทำเหรอ?” (อายะ)

“มันต้องเป็นนิสัยเค้าบิดเบี้ยวแน่ ควบคุมลูกน้องเค้าเหมือนหุ่นกระบอก และตัวเขาซ่อนอยู่ในเงามืด เค้าต้องเป็นไอเวรที่น่าเกลียดแน่!” (ลูซี่)

สมาชิกผู้หญิงของทากัตซูกิ มาโกโตะได้คุยกันอย่างไร้กังวล

แต่ฉันเห็นด้วยกับส่วนใหญ่ที่เขาพูด

“ฮีโร่-โดโนะ ดูเหมือนคุณมีแผนที่อาจจะสำเร็จ…? เป็นไปได้มั้ยว่ามันขึ้นอยู่กับซาซากิ อายะ-โดโนะที่เอาชนะลูกสาวของชั้น?” (ทาริสก้า)

ฉันถามอย่างบอดๆ

ความสามารถที่แสดงออกมาในการสู้แค่ก่อนหน้านี้

มันน่ากลัว

พอมาคิดว่าเธอสามารถจะปิดปากโอลก้าที่อยู่อันดับสองได้ในทีเดียว

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น มันดูเหมือนซา-ซังได้เหนื่อยจากการต่อสู้ก่อนหน้า…” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ มาโกโตะปฏเสธมันอย่างอ่อนโยน

“เอ๋?! แต่ชั้นเต็มไปด้วยพลังงา—” (อายะ)

“เฮ้ย” (มาโกโตะ)

“มึ่ก?!” (อายะ)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทากัตซูกิ มาโกโตะ รีบปิดปากของซาซากิ อายะที่ขัดเขา

แม้ว่าในตาของฉัน เธอไม่ได้ดูเหมือนจะเหนื่อย

เขาน่าจะมีเหตุผลที่ทำไมเขาไม่อยากให้เธอสู้

เป็นไปได้มั้ยว่าการใช้สกิลของเธอมีราคาอะไรบางอย่าง

“ซา-ซัง! แค่ไปพักได้แล้ว!” (มาโกโตะ)

“อายะ มานี่” (ลูซี่)

ซาซากิ อายะได้ถูกลากไปโดยสหายเอลฟ์ผมแดง

ยังไงซะ มันไม่เหมือนกับว่าฉันอยากบังคับเธอให้ทำอะไรบางอย่าง

“งั้น นั่นหมายถึงว่าคุณมีวิธีอื่นเหรอ?” (ทาริสก้า)

“ใช่ ผมมีความคิดอยู่ในใจ” (มาโกโตะ)

ฉันเห็นความมั่นใจและความสบายได้ในตาของทากัตซูกิ มาโกโตะ

เข้าใจแล้ว งั้นไม่มีเหตุผลที่จะพูดว่าไม่

“ยังไงซะถ้างั้น ชั้นจะปล่อยมันให้คุณนะ เฮ้ย นำทางฮีโร่-โดโนะ” (ทาริสก้า)

ฉันสั่งอัศวินผู้บังคับใช้กฎหมายที่พาทากัตซูกิ มาโกดตะมาที่นี่ให้นำทางเขา

ถ้ามันเป็นเขา เขาน่าจะช่วยฮีโร่-โดโนะระหว่างที่รวบรวมข้อมูลได้

เพราะทั้งหมดเขาเป็นชายที่สามารถทำหน้าที่ของเขา ในฐานะฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งไฟได้ในอดีต

“ยังไงซะงั้น ผมจะนำคุณไปที่ที่นักเวทย์และกองทัพอยู่ ทางนี้ครับ”

ฮีโร่มาโกโตะของประเทศแห่งน้ำ สหายนักเวทย์ผมแดงของเขา และนักรบผู้หญิงที่เอาชนะการแข่งขันได้จากไป

สหายทั้งสองคนของเขาได้ไปด้วยอย่างไม่สบายใจ

แต่ตัวฮีโร่เองได้เดินเหมือนเขาเดินสบายๆอยู่นอกบ้าน

(มันอย่างที่รายงานได้พูดไว้…) (ทาริสก้า)

เขาเป็นพวกที่แทงหัวเข้าไปในที่ที่อันตรายด้วยตัวเอง

มันได้เขียนอยู่ในรายงานการสืบสวนจากลูกน้องของฉัน

“ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ขาดความรู้สึกถึงความอันตราย”

“มันได้พูดว่าเขาเผชิญหน้ากับมังกรโบราณด้วยแค่มีด นักผจญภัยของมักกาเรนทึ่งกันหมด”

“มันดูเหมือนเขาเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจในประเทศแห่งไม้คนเดียว ชั้นคิดว่าเค้าเป็นชายที่สติดีไม่ได้”

เหล่านั้นคือคำพูดของลูกน้องฉันเมื่อเขากลับมาจากการสืบสวน

เขาไม่ใช่ชายที่สติดี

ฮีโร่เป็นกำลังต่อสู้ที่สำคัญของประเทศ ดังนั้นในการสู้กับลอร์ดปีศาจ พวกเขาต้องถูกปกป้องอย่างหนัก

แต่ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำรีบไปที่สนามรบด้วยตัวเขาเอง

{เหมือนผู้กอบกู้ในตำนาน อาเบล}

1,000 ปีก่อน

ฮีโร่อาเบลเมื่อจนานมาแล้วได้จู่โจมทวีปปีศาจที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่รออยู่

จากตำนาน ฮีโร่อาเบลพยายามจะเผชิญหน้ากับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่คนเดียว เพื่อจะไม่สร้างผู้เสียสละแม้แต่คนเดียว

ปราชผู้ยิงใหญ่-ซามะในเวลานั้น หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา-ซามะ และนักธนูเวทมนตร์ จอห์นนี่-ซามะ กล่อมเขาให้เป็นอย่างอื่น และนั่นคือการเริ่มต้นของปาร์ตี้ของสี่คน

ในปัจจุบัน ฮีโร่ที่ไปเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจด้วยแค่สหายไม่กี่คนนั้นคิดไม่ได้เลย

แม่แต่ลูกสาวของฉัน โอลก้า มีกำลังพลพิเศษมากกว่าร้อยคนที่ทำด้วยนักรบระนักเวทย์ระดับสูง

หน่วยนั้นสร้างมาด้วยคนที่เก่งที่สุดของประเทศแห่งไฟ เพื่อเผชิญหน้ากับการเดินทางทางเหนือในอนาคตอันใกล้

เป็นอีกครั้งที่ฉันมองตามด้วยตาของฉันไปที่ประเทศแห่งน้ำ ที่ดูเหมือนเขาจะออกไปเดินเล่นกับสหายสองคน

ในท้องฟ้า มีหินก้อนใหญ่ที่สร้างเงาขนาดยักษ์บนเมืองหลวงและเข้าหาเรา

ยังไม่มีการเห็นแผนที่จะฝ่าวิกฤตทนี้ไปได้

(...มามีความหวังเถอะ…ในพลังของฮีโร่ที่ช่วยทั้งโรเซสและสปริงล็อก) (ทาริสก้า)

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

“มันอยู่ที่นี่ เชิญครับ”

ที่ที่อัศวินผู้บังคับใช้กฎหมายนำเรามาเป็นชั้นสูงสุดของโคลีเซียม

นักเวทย์ตั้งแถวอยู่ที่นั่น ยิงเวทมนตร์ไปที่อุกกกาบาตที่เข้ามาใกล้ และใช้อุปกรณ์เวทมนตร์

“นั่นดูเหมือนจะเป็นที่ดี” (มาโกโตะ)

ผมเลือกที่ที่มีคนน้อยที่สุด และมุ่งหน้าไปที่นั่น

มันจะมีปัญหาถ้าพวกเขาโดนลูกหลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“เฮ้ มาโกโตะ นายมีแผนจะทำอะไร…?” (ลูซี่)

ลูซี่ได้มองที่ท้องฟ้าระหว่างที่ถามผมอย่างประหม่าด้วยมือที่อยู่บนไม้เท้า

ใช่ ผมต้องอธิบายมันให้สหายของผมอย่างถูกต้อง

“ลูซี่ อะไรที่ลงมาจากเหนือหัวเรา?” (มาโกโตะ)

ผมพูดและชี้ไปที่ท้องฟ้า

“เอ๋? จู่ๆก็อะไรล่ะนั่น? นายบอกได้แค่การมองใช่ป่ะล่ะ?! อุกกะบาตขนาดยักษ์สุดยอด!” (ลูซี่)

“ไม่ นั่นมันไม่ใช่ มันไม่ใช่อุกกาบาต แต่เป็นดาวหาง” (มาโกโตะ)

“...มันต่างกันยังไงล่ะ?” (ลูซี่)

ผมควรจะแค่พูดตอบโดยไม่พูดอ้อมๆ

“พูดอีกอย่าง…” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว! ธาตุของแกนดาวหาย: น้ำแข็งและฝุ่น! และดังนั้น นายจะทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันด้วยเวทมนตร์น้ำ ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ ทากัตซูกิ-คุง?!” (อายะ)

ซา-ซังสปอยมันให้ผม

ได้โปรดอย่ามาขโมยสปอร์ตไลท์ของผมสิ

“ทำบางอย่างได้เหรอ ฮีโร่-โดโนะ?!”

อัศวินผู้บังคับใช้กฎหมายฟังการคุยของเราและตอบสนองอย่างหนัก

“ยังไงซะ แต่จะไม่รู้จนกว่าจะได้ลองนะ” (มาโกโตะ)

ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ของผมมากกว่า 250

นักเวทที่พิเศษเพียงพอที่จะทำให้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะตกใจ

“ง-งดงาม!”

แม้ว่าผมยังไม่ได้ทำสำเร็จเลย เขาเคลื่อนไหวมากมาย

โอ้ยังไงซะ มาลองมันกันถ้างั้น

ผมม้วนแขนเสื้อขึ้นและพยายามจะใช้เวทมนตร์น้ำไปที่ดาวหาง

(มันเป็นไปไม่ได้ มาโกโตะ) (โนอาห์)

เสียงที่เย็นชากระทันหันมาจากโนอาห์-ซามะ

เป็นไปไม่ได้ เธอพูด ทำไมล่ะ

(ที่ปกคลุมดาวหางคือน้ำแข็ง แต่แกนกลางมันคือหิน ด้วยขนาดของดาวหางที่ตกลงมาตอนนี้ ขนาดของแกนมันหลายร้อยเมตร เวทย์น้ำของเธอจะไม่สามารถป้องกันมันได้) (โนอาห์)

ใช่ ดาวหางมีหินเป็นแกนกลาง

ผมไม่มีความรู้ในเรื่องดาราศาสตร์

(แล้วก็ มาโกโตะ-คุง) (เออร์)

โอย้า เออร์-ซามะ

มันเป็นซักพักแล้วนะครับ

(ฟุฟุ มันเป็นซักพักแล้ว แต่ฟังให้ดี ดาวหางที่ถูกอัญเชิญมาเป็นวัตถุที่มาจากนอกดาวเคราะห์ นั่นทำไมเวทย์น้ำของมาโกะ-คุงจะใช้ไม่ได้ผลดีกับน้ำแข็งนั้น เทียบกับน้ำแข็งธรรมดา ถ้าเธออยากจะควบคุมดาวหางขนาดเท่านั้น เธอต้องมีมานาที่โดดเด่น) (เออร์)

เออร์-ซามะบอกผมดั่งเธอเสียใจ

ทั้งหมดมันจะไม่เป็นไปตามแผน หือห์

“ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

“มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“ฮีโร่-โดโนะ…มีอะไรเหรอ?”

เห็นผมหยุดเคลื่อนไหวกระทันหัน ซา-ซัง ลูซี่ และอัศวินผู้บังคับใช้กฎหมายถามด้วยความกังวล

“มันโอเค มันโอเค” (มาโกโตะ)

ปัญหาจำนวนเท่านี้อยู่ในการคาดการณ์แล้ว

งั้น เราจะทำนั่น โนอาห์-ซามะ

ผมบอกเทพธิดาว่าผมใจใช้เทคนิคลับที่ผมบอกเธอก่อนหน้านี้

(เธอซีเรียส ไม่ใช่เหรอ…มาโกโตะ?) (โนอาห์)

(มาโกะ-คุง ได้โปรด คิดมันอีกครั้ง) (เออร์)

การตอบของทั้งสองคนไม่ค่อยจะดี

แต่ไม่มีทางอื่น รู้มั้ย?

((...))

ไม่มีการตอบ

แต่ไม่มีกาปฏิเสธด้วย

ได้เลย มาทำนี่กันเถอะ

“ฮ-เฮ้ มาโกโตะ…ดาวหางได้เข้ามาหาแล้วนะ ชั้นจะเตรียมเทเลพอร์ตเผื่อไว้นะ” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง…เมื่อมันมาถึง ชั้นจะแบกนายสองคนและวิ่งหนีนะ โอเคมั้ย?” (อายะ)

ผมจบที่การทำให้สมาชิกปาร์ตี้ทั้งสองคนกังวลอย่างสิ้นเชิง

“มันโอเค แค่ดู” (มาโกโตะ)

ผมม้วนแขนเสื้อแขนขวาเสร็จ

และจากนั้น ผมใช้แปลงรูปแขนขวาของผม

…มันยากที่จะควบคุม

ผมรู้สึกว่าพื้นที่รอบแขนขวาผมเบลอไป

และในเวลาเดียวกัน แขนของผมส่องแสงสีฟ้า

“...มาโกโตะ นายทำอะไรน่ะ?” (ลูซี่)

“นั่นสกิลแปลงรูป ใช่มั้ย?” (อายะ)

“โอ้ แปลงรูปส่วนเดียว แค่แขนขวา”

ผมตั้งโล่งจิตไปที่ {100%} และทำสมาธิ

ถ้าผมลดการป้องกันแม้แต่นิดเดียวผมจะหมดสติ

*บึซ บึซ*

ผมได้ยิงเสียงบึซในหูผม

เรียนรู้ว่านั่นเป็นมานาที่ออกมาจากตัวผม ผมสั่นจากความรู้สึกแปลกประหลาด

{แขนขวาของสปิริต}

มันไม่มีบันทึกอยู่ในหนังสือเล่มไหนเกี่ยวกับเวทมนตร์นี้ ผมเรียกเวทมนตร์นี้ว่าคานะ

�TLN: สัทศาสตร์ (ภาษา) ที่มีเฉพาะญี่ปุ่น»

เปลี่ยนแขนหนึ่งเป็นสปิริต

นั้นคือทั้งหมดของเวทย์นี้

อย่างไรก็ตาม สปิริตคือธรรมชาติในตัวมันเอง

สปิริตเล็กๆที่เห็นอยู่รอบๆ {ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตสิ่งเดียว}

หนึ่งแต่เป็นพัน

สปิริตน้ำโดยพื้นฐานแล้วคือน้ำของทั้งโลกในตัวมันเอง

นั่นคือที่โนอาห์-ซามะสอนผมในอดีต

นั่นทำไมมานาของสปิริตนั้นไม่มีจำกัด

มือของผมในตัวมันเองเปลี่ยนเป็นแสงสีฟ้า

ไม่ใช่เนื้อ แต่บางอย่างที่เชื่อมต่อกับน้ำทั้งหมดของทั้งโลกนี้

ส่วนหนึ่งของมานาที่ไม่มีขีดจำกัด

เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมัน มอนสเตอร์แรกที่ผมกำจัดในโลกนี้คือก็อบลิน

และผมใช้น้ำในแม้น้ำใกล้ๆเพื่อกำจัดพวกมัน

นาลาเบรินทอส ผมใช้พลังของสปิริตน้ำสู้กับมังกรต้องห้าม

ในเมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ ผมยืมมานาจากเจ้าหญิงโซเฟียเพื่อกำจัดยักษ์ต้องห้าม

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ในประเทศแห่งแสง

ในมักกาเรน ผมทำเป็นจังหวะเดียวกันกับลูซี่เพื่อยืมพลังของสปิริตไฟ

ในประเทศแห่งไม้ ผมเสนออายุขัยให้กับโนอาห์-ซามะเพื่อยืมพลังของท่าน

ผมได้ยืมพลังของบางคนเพื่อทำอะไรให้สำเร็จบางอย่าง

แต่…ผมอยากจะเอาชนะบางอย่างด้วยพลังของผมเองซักครั้งหนึ่ง

คำใบ้คือจากคำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

‘{ถ้านายอยากจะแข็งแกร่งขึ้น…นายต้องหยุดเป็นมนุษย์}’

“ใช่ เพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้น ชั้นเป็นมนุษย์ต่อไปไม่ได้!” (มาโกโตะ)

เมื่อเวลาที่ผมสังเกต ผมได้ตะโกนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ชั้นต้องเป็นสปิริตด้วยตัวชั้นเอง!” (มาโกโตะ)

ผมพูดกับซา-ซังและลูซี่ด้วยหน้าที่เท่

ฟู่ เป๊ะ

“......” ※ ลูซี่ ซา-ซัง และอัศวินผู้บังคับใช้กฎหมาย

((......)) ※ โนอาห์-ซามะและเออร์-ซามะ

ทำไมทุกคนเงียบล่ะ?

เป้าหมายเดือน 3/66

ค่าเน็ต 0/200

ค่าไฟ 0/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord