บทที่ 60 คนพูดพล่อย ๆ ก็เป็นโรคอย่างหนึ่ง

ซุนหลิงหยูมองเธอด้วยความตกใจ ซุนเยว่ซวนเลิกคิ้วขึ้นอย่างซุกซน และขับเกวียนวัวกลับบ้าน ระหว่างทาง ซุนหลิงหยูยังคงแสดงสีหน้างี่เง่า เขาไม่กลับมามีสติสัมปชัญญะจนกระทั่งเขากำลังจะถึงบ้าน มองไปที่ซุนเยว่ซวนด้วยท่าทางระมัดระวังและพูดว่า "ที่คุณพูดเป็นความจริงหรือ แสดงว่าคุณโกหกพี่ชายคนที่สองหรือ"

ซุนเยว่ซวนมองเขาอย่างไร้เดียงสา ยกยิ้มสวยงาม และพูดคำต่อคำ "ลองเดาดูสิ"

หลังจากพูดจบซุนเยว่ซวนก็จอดเกวียนวัวไว้ในลานบ้านของหวังต้าหัว และตะโกนเข้าไปข้างใน "พี่หวังเรานำเกวียนวัวกลับมาแล้ว"

"อย่าเพิ่งไป" เสียงโกรธของผู้หญิงดังมาจากในห้อง "มันสายไปแล้วที่จะคืนเกวียนวัว ปฏิบัติต่อผู้อื่นเหมือนคนตาบอด ไม่เห็นเจตนาของเธอหรือไง ช่างเป็นจิ้งจอกที่ไร้ยางอายจริงๆ ล่อลวงคนของฉัน เธอคิดว่าฉันรังแกง่ายใช่ไหม"

"หยุดพูด พวกเขาแค่ยืมเกวียนวัว ทั้งยังให้ฉันสิบเหวิน คุณกำลังพูดถึงอะไร" หวังต้าหัวเกลี้ยกล่อมอย่างประหม่า

"หวังต้าหัว คุณเคยชอบไอ้ตัวเล็กนั่นใช่ไหม อย่าคิดว่าฉันไม่รู้จักอีตัวของคุณ คุณต้องการเลิกกับฉันเพื่อที่จะได้คบกับนังตัวเล็กนั่นใช่ไหม ฉันบอกคุณแล้วว่าไม่มีทาง" ผู้หญิงคนนั้นพูดดังขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับต้องการให้คนทั้งหมู่บ้านได้ยินคำพูดของเธอ

ซุนเยว่ซวนจับเชือกแน่นและพูดอย่างเย็นชา "พี่หวัง เกวียนวัวถูกส่งคืนให้คุณแล้ว และตอนนี้ฉันจะผูกมันไว้กับตอไม้ให้คุณ ขอบคุณสำหรับงานวันนี้ ฝากบอกพี่สะใภ้ด้วย ถ้าเธอยังอยากมีลูกอยู่ ก็ควรสะสมศีลธรรมไว้บ้าง"

"ไอ้สารเลว แกกล้าด่าฉัน ฉันจะฆ่าแก" ผู้หญิงวัยสามสิบรีบวิ่งออกมาจากห้อง เธอเหวี่ยงไม้กวาดและตบไปที่ซุนเยว่ซวน

ซุนหลิงหยูรีบวิ่งมาจากด้านหลังและยืนอยู่ข้างหน้าซุนเยว่ซวน เขาจ้องมองและผลักผู้หญิงคนนั้นออกไปอย่างหยาบคาย แล้วพูดด้วยท่าทางน่าเกลียด "ไปให้พ้น อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าตบผู้หญิง" ผู้หญิงคนนั้นสะดุ้ง ในตอนนั้นซุนหลิงหยูรู้สึกกังวลเล็กน้อยและไปหาสถานที่พักผ่อน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ตามซุนเยว่ซวนเข้าไป ผู้หญิงคนนั้นไม่เห็นเขา และคิดว่าซุนเยว่ซวนมาคนเดียวเพื่อคืนเกวียนวัว ตอนนี้ซุนหลิงหยูรีบวิ่งออกไปทันที ซึ่งทำให้เธอเสียหน้าและนั่งลงบนพื้น และสาดน้ำสกปรกทันที

"ทุกคน มาดูนี่สิ ผู้หญิงเลวจากตระกูลซุนต้องการจะคบกับคนของฉัน คุณต้องการให้ฉันมีชีวิตอยู่หรือไม่ ลูกชายคนที่สองจากตระกูลซุนกำลังจะทุบตีฉันให้ตาย"

"คุณ" ซุนหลิงหยูโกรธมาก "หุบปาก ถ้าคุณยังคงใส่ร้ายน้องสาวคนโตของฉัน ฉันจะทุบตีคุณให้ตายจริงๆ"

"พี่ชายคนที่สอง ปล่อยให้เธอดุไป" ซุนเยว่ซวนกอดอกและมองผู้หญิงคนนั้นอย่างเย็นชา "เธอแค่ดุตอนนี้ หลังจากนี้แค่รอดู การแสดงที่ดียังมาไม่ถึง"

ในความมืดมิด ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าซุนเยว่ซวนมีเข็มเงินอีกสองสามเล่มระหว่างนิ้วของเธอ เธอซื้อเข็มเงินเหล่านั้นจากร้านขายของชำ มีเพียง 10 เล่มเท่านั้น และรวมเป็นเงินทั้งหมดหนึ่งตำลึง

เข็มเงินพุ่งออกไปโดนร่างของหญิงสาว ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกเสียวซ่า แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว และเธอก็ไม่ได้จริงจังกับมัน

"พี่หวัง คุณเป็นคนดี แต่น่าเสียดายที่คุณแต่งงานกับลูกสะใภ้แบบนี้ ชีวิตนี้คุณถูกกำหนดให้มีชีวิตที่เลวร้าย" ซุนเยว่ซวนพูดอย่างราบเรียบ "เราจะไม่ยืมวัวของและเกวียนของคุณอีกในอนาคต"

ซุนเยว่ซวนดึงซุนหลิงหยูออกจากตระกูลหวัง ซุนหลิงหยูโกรธมากและเกือบจะพุ่งเข้าไปทุบตีผู้หญิงคนนั้นหลายครั้ง แต่ซุนเยว่ซวนก็หยุดเขาทุกครั้ง

"คุณดึงฉันมาทำไม ฉันแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะฉีกปากของนังนั่นให้เปิดออก” ซุนหลิงหยูพูดด้วยความโกรธ

"พี่ชายคนที่สอง คุณลดพฤติกรรมของคุณลงด้วยการโต้เถียงกับเธอแทน" ซุนเยว่ซวนลูบหน้าอกของเขาและพูดว่า "ยิ่งไปกว่านั้น อีกไม่กี่วันเธอจะต้องขอร้องฉัน" หลังจากได้ยินประโยคนี้ ซุนหลิงหยูก็รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่รู้ตัว เขามองเธออย่างอยากรู้อยากเห็น "คุณทำอะไร"

"ไม่มีอะไร ฉันแค่ใช้วิธีบางอย่างเพื่อรักษาปากที่ร้อนจัดของเธอ คนพูดพล่อย ๆ ก็เป็นโรคอย่างหนึ่ง ในฐานะแพทย์ฉันละเลยมันไม่ได้" ซุนเยว่ซวนยิ้มเบา ๆ