บทที่ 6: แผนการประชาสัมพันธ์

บทที่ 6: แผนการประชาสัมพันธ์

"พี่นี่มันคืออะไรกันเนี่ย?"

จนถึงขณะนี้ดูเหมือนว่าในที่สุดเด็กๆก็ตระหนักว่าสิ่งนี้แตกต่างจากทุกสิ่งที่พวกเขาเคยสัมผัส

ทำให้พวกเขาเริ่มสนใจในสิ่งที่เรียกว่าเกมนี้ ซึ่งตอนแรกพวกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงการท้าทายและรับรางวัลแบบง่าย

"อันนี้เหรอ? สิ่งนี้เรียกว่าคอนโซลเล่นเกมและเกมที่เห็นในทีวีก็คือเกม ซูเปอร์มาริโอบราเธอร์ส ทั้งสองนี้ถือได้ว่าเป็นความบันเทิงรูปแบบใหม่"

เมื่อมีเด็กคนแรกที่ใช้ความคิดริเริ่มที่จะถามดวงตาของ ทากะ ก็เปล่งประกาย

จุดประสงค์ของเขาในการที่ให้เด็กๆท้าทายเกมนี้ ก็คือเพื่อให้เด็กกลุ่มนี้ได้ลองเล่น และหันมาสนใจวิดีโอเกม

ส่วนของเล่นที่แจกเป็นรางวัลพวกนั้นเป็นเพียงตัวล่อเท่านั้น

หลังจากมีคนที่สนใจเป็นคนแรก คนที่สองและคนที่สามก็ตามมา  ทุกคนต่างคิดเป็นเสียงเดียวกันว่าเกมนี้น่าสนใจจริงๆ

ในเวลานี้ ไอริ วิ่งมาที่ข้างๆ ทากะ แล้วกระซิบเบา ๆ "นี่ ทากะ รางวัลของเราใกล้จะหมดแล้ว"

"เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?" ทากะ รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย

ดูเหมือนว่าความกระตือรือร้นของเด็ก ๆ เหล่าจะสูงมาก และความเข้าใจในเกมของพวกเขาก็สูงขึ้นมากเช่นกัน และจากการสังเกต เหล่าเด็ก ๆ ต่างก็ค่อยๆคิดออกถึงวิธีการเล่นเกม จึงทำให้พวกเขาพบวิธีการที่จะผ่านด่านได้อย่างรวดเร็ว

แต่ก็แน่นอนว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับความยากของด่านแรก ทำให้ตราบใดเล่นอย่างระมัดระวังพอ การผ่านด่านแรกก็ไม่ใช่ปัญหา

"งั้นก็มาปิดแผงกัน แล้วจบงานวันนี้"

ไอริ กะพริบตา" จบแล้วเหรอ? วันนี้นายยังไม่ได้เงินเลยสัก เยน แถมยังเสียของเล่นไปมากมาย"

"ฉันไม่ได้หวังว่าจะทําเงินได้ในเวลาอันสั้นนี้ แต่เชื่อฉันเถอะ มันจะใช้เวลาไม่นานก่อนที่เราจะเริ่มได้เงินที่เสียไปกลับมา"

ทากะ มีแผนต่างๆในใจพร้อมแล้ว ว่าในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเขาจะไปที่สวนสาธารณะต่าง ๆ ในโตเกียวที่มีเด็กอยู่กันเยอะๆเพื่อโปรโมต

จากนั้นก็ไปยังขั้นตอนที่สองของแผน

เมื่อ ทากะ กําลังจะปิดแผง เหล่าเด็ก ๆ ก็ไม่เต็มใจที่จะต้องแยกจากเกม และแน่นอนว่ายังมีเรื่องของรางวัลอีก

เด็กบางคนจึงกับริเริ่มที่จะถามว่าพรุ่งนี้จะมาอีกไหม

"แน่นอนพรุ่งนี้พี่จะปรากฏตัวอีก แต่ไม่ใช่ที่สวนนี้อีกบางทีถ้า พวกเธอโชคดีพอก็จะเจอพี่ในสวนสาธารณะอื่น"

ทากะ ไม่ได้ตัดความหวังของเหล่าเด็กๆอย่างสมบูรณ์ แต่ทิ้งความหวังไว้ให้พวกเขา

ในเวลากลางคืน ไอริ ลากร่างที่เหนื่อยล้าของเธอกลับไปที่บ้านพร้อมกับ ทากะ

"วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ทากะ โปรดบอกฉันทีว่าคืนนี้ไม่มีงานสําคัญที่ต้องทําอีก เพราะถ้ามีมากกว่านี้ฉันจะบ้าตาย!"

ทากะ มองไปที่ ไอริ ที่นอนอยู่บนเสื่อทาทามิที่ชั้นหนึ่งเหมือนคนตาย เขาก็ส่ายหัว

"ไม่วันนี้ไม่มีงานอะไรอีกแล้ว นี่เงินเดือนของวันนี้กับค่าล่วงเวลา "

ทันทีที่เธอได้ยินคำว่าเงินเดือนหูของ ไอริ ก็กระดิกก่อน จากนั้นเธอก็กระเด้งขึ้นมาจากพื้น

เงินเดือนวันนี้ตั้ง 15,000 เยนมากกว่าสองสามวันก่อนหน้า 50% ถ้าเธอประหยัดเงิน มันอาจจะไม่นานก่อนที่เธอจะสามารถอวดเงินเก็บกับแม่ เพื่อที่จะบอกแม่ว่า แม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งงาน แต่เธอก็สามารถใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการได้!

เมื่อเห็นดวงตาของ ไอริ เป็นรูปเงินเยน ทากะ จึงเพิ่มเงินอีกพันเยนลงไป

"โบนัสพิเศษของวันนี้"

"ว้าว! ขอบคุณเจ้านาย! เจ้านายใจดีจังเลย!"

ทากะ โบกมือ" โอเค ๆ รีบ ๆ ไปนอนพรุ่งนี้ฉันจะมีงานแบบเดียวกันนี้อีก"

"นี่ คุณจะโปรโมตแบบนี้ต่อไปเหรอ? ฉันคิดว่าวันเดียวก็พอแล้วซะอีก"

"ไม่มีทางแน่นอน ในหนึ่งวันมีเด็กแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับเรื่องเกมนี้ และเท่านั้นยังไม่พอ ตอนนี้เราไม่มีกําลังคนด้วย ทำให้สิ่งเดียวที่เราทําได้คือการประชาสัมพันธ์แบบนี้ให้มากที่สุด!"

"โอเค"

งานวันนี้ทำให้เหนื่อยจนเธอถึงขั้นขี้เกรียจแม้แต่จะอาบน้ํา

แต่ว่าเธอที่เป็นสาวสวยที่เพิ่งเรียนจบ ยังคงติดสวยอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นแม้ว่าตอนนี้เธอจะเหนื่อยมาก เธอก็ยังคงลากตัวเองเข้าไปในห้องน้ํา

สําหรับ ทากะ ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยพลังงาน ดังนั้นเขาจึงขึ้นไปที่ห้องใต้หลังคาอีกครั้ง

ในวันนี้ได้ทำให้เขาได้รู้ว่าแค่เกม มาริโอ้ แค่เกมเดียวคงไม่พอ จึงทำให้เขากําลังคิดที่จะสร้างเกมที่สองในเวลาว่าง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ไอริ ที่ยังนอนหลับอย่างสบายๆใต้ผ้านวมถูก ทากะ ดึงขึ้นจากนั้นก็จับสวมชุดมาสคอตทั้งๆที่ เธอยังคงกรน จนกระทั่ง ทากะ ขับรถมาถึงสวนสาธารณะแห่งใหม่ ไอริ จึงตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง

วันนี้ก็เหมือนกับเมื่อวาน ดึงดูดเด็ก ๆ ให้มาเล่นเกมด้วยรางวัล แล้วจึงปิดแผงกลับอย่างรวดเร็วหลังจากที่แจกของเล่นหมดแล้ว

และการโปรโมตแบบนี้ ก็กินเวลาออกไปนานกว่าหนึ่งสัปดาห์ติดต่อกัน

ทำให้ตอนนี้ในแวดวงของเด็ก ๆ ได้มีตํานานที่ คุณป้า และพี่ชาย ที่ไปสวนสาธารณะต่างๆด้วยกัน และตราบใดที่พวกเขาท้าท้ายสิ่งที่เรียกว่าเกม พวกเขาก็จะสามารถเลือกของเล่นหรือตุ๊กตาได้ฟรี ๆ

และแน่นอนว่ามีอีกสิ่งหนึ่งที่แพร่กระจายไปพร้อม ๆ กัน

นั่นก็คือสิ่งที่เรียกว่าซูเปอร์มาริโอ ที่ถ้าเด็กคนไหนเคยได้เล่น เด็กคน ๆ นั้นก็จะกลายเป็นจุดสนใจของเด็ก ๆ ทุกคนทันทีทำให้เด็กคนนั้นเหมือนเป็นราชาของกลุ่มเด็ก ๆ

"พ่อคุณเคยได้ยิน ซูเปอร์มาริโอบราเธอร์ส ไหม"

ในบ้านที่ตกแต่งอย่างดี ชิดะ ฮิโรฮิโตะ กําลังดื่มสาเก อยู่หน้าทีวีแล้วคิดถึงเรื่องที่โรงงาน

แต่ทันใดนั้นลูกของเขา ที่เขาไม่ได้เห็นหน้ามาสองสามวันก็ปรากฏตัวขึ้น และถามคําถามที่เขาไม่รู้กับเขา

ดังนั้นเขาที่ถูกขัดจังหวะความคิด ก็มองย้อนกลับไปที่ลูกชายเท่านั้น

"ถามว่าอะไรนะ?"

"ซูเปอร์มาริโอบราเธอร์ส!"

"ของเล่นอีกแล้วเหรอ พอเลยที่บ้านเยอะแล้ว"

ชิดะ ปฏิเสธคําขอของลูกชายอย่างไร้ความปราณี

"ไม่ไม่ไม่พ่อ มันไม่ใช่ของเล่นมันเป็นสิ่งที่น่าสนใจกว่า เชื่อฉันสิพ่อถ้าพ่อได้สัมผัสมันพ่อก็จะรักมันด้วย!"

"ไม่ใช่ของเล่นเหรอ? แล้วมันคืออะไรกันที่ทำให้ลูกสนใจนอกจากของเล่น"

คุณพ่อ ก็ดูเหมือนจะสนใจเช่นกัน

เขารู้จักลูกชายของเขาเป็นอย่างดี จนถึงตอนนี้ลูกชายของเขาไม่ได้สนใจอะไรยกเว้นของเล่น บางครั้งเพื่อให้เขาซื้อของเล่น ที่เพิ่งออกใหม่ถึงกับร้องไห้สามวันสามคืนโดยไม่หยุดพัก

"เป็นไปได้ไหมว่าลูกของฉันหมายถึงเรื่องเซ็กส์"

"พ่อ ทำไมหน้าพ่อดูลามกจัง พ่อไม่รู้ด้วยซ้ําเกี่ยวกับซูเปอร์มาริโอ มันคือวิดีโอเกม ที่เราสามารถควบคุมตัวละครบนทีวีได้ มันเจ๋งมาก!"

ชิดะ นึกภาพตามที่ลูกชายบอก ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เรื่องใหม่อะไร

ไม่ใช่ว่าไม่มีวิดีโอเกมในโลกนี้ แต่จนถึงตอนนี้มันแค่ไม่มีเกมที่น่าสนใจพอ

ประกอบกับการทิ้งบอมของสื่อบันเทิงทั้งภาพยนตร์ และโทรทัศน์ จนทำให้เด็ก ๆ ติดกันงอมแงมจนไม่มีเวลาไปสนใจที่จะศึกษาเรื่องสนุก ๆ อื่น ๆ

จนกระทั่งโทโมดะได้เล่น ซูเปอร์มาริโอ เป็นครั้งแรกในสวนสาธารณะ

เห็นได้ชัดว่าทั้งๆที่ตัวละครช่างประปาจมูกใหญ่นั้นไม่ค่อยน่าดึงดูดนัก แต่หลังจากที่ได้ลองเล่นแล้วมันก็น่าดึงดูดอย่างน่าเหลือเชื่อ

"งั้นบอกพ่อมาสิว่าราคาเท่าไหร่ พ่อบอกไว้ก่อนเลยถ้ามันแพงเกินไป พ่อก็จะไม่ซื้อให้"

โมโมดะเกาหัว "นั่นมัน... ผมไม่รู้จริงๆว่ามันราคาเท่าไหร่"

"แล้วเจอเกมนั่นที่ไหน"

"อืม... ในสวนสาธารณะ มีพี่ใหญ่ และคุณป้าที่เชิญเด็กๆไปเล่น"

เมื่อได้ยินอย่างนี้ ชิดะ ก็คิดเล็กน้อย