ตอนที่แล้วบทที่ 46 สุนัขยังไม่กิน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 48 การวางแผนในภายหลัง

บทที่ 47 คำพูดไร้สาระ


"สาวน้อยซวนยินดีด้วย เมื่อไหร่จะมีสิ่งดีๆ เกิดขึ้น" หูหวางซื่อแม่ยายของหูเฉิงซื่อยืนอยู่ในบ้านของเธอ และพูดกับซุนเยว่ซวนที่เดินผ่านไปอย่างผิดปกติ

ซุนเยว่ซวนขมวดคิ้ว ไม่สนใจหญิงชราที่ส่งเสียงดัง และเดินกลับบ้าน ระหว่างทางเธอถือตะกร้าใส่ผักป่าและพบกับชาวบ้านหลายคนซึ่งทุกคนมีท่าทางแปลก ๆ เธอรำคาญมากจนไม่สนใจพวกเขาเลย

"สาวซวน ฉันได้ยินมาว่านายพรานที่เชิงเขาขอแต่งงานกับคุณ แถมยังมอบสินสอดทองหมั้นให้คุณด้วย" ชุนหัวลูกสะใภ้ที่เพิ่งแต่งงานใหม่ในหมู่บ้านหูหยุดเดินและดึงเธอแล้วพูดคำที่อธิบายไม่ได้

ซุนเยว่ซวนชักมือกลับและพูดเรียบๆ "พี่ชุนหัว ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร"

"คุณยังแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอยู่อีกเหรอ" ชุนหัวพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น "ฉันอายุมากกว่าคุณเท่าไหร่ และฉันเป็นคนที่มีประสบการณ์ ฉันจะว่าอย่างไรดี เหลี้ยเหรินแข็งแกร่ง มีพละกำลังมาก มันต้องดีมากแน่ ๆ "

"ลูกสะใภ้หัวตง คุณกำลังพูดบ้าอะไร ซวนซวนยังเป็นเด็กผู้หญิง คุณพูดคำไร้สาระกับเธอหรือเปล่า” ย่าหลี่พูดด้วยความโกรธขณะที่เธอเดินผ่าน

"คุณย่าหลี่ คุณยุ่งเรื่องของตัวเองเถอะ ฉันไม่ได้บอกคุณว่าเป็นอาหลัน คุณโกรธทำไม" ชุนหัวเม้มริมฝีปาก และไฝบนใบหน้าก็สั่น

"ระวังปากของคุณ พ่อของสาวน้อยซวนไม่ใช่คนที่จะรังแกได้ง่าย หากคุณกล้ารังแกลูกสาวของเขา ระวังให้ดีว่าเขาจะสะสางบัญชีกับคุณ" คุณย่าหลี่ตะคอกอย่างเย็นชา จากนั้นหันศีรษะของเธอ และพูดกับซุนเยว่ซวน"อย่าไปสนใจผู้หญิงคนนี้ที่มีแต่ของเสียเต็มปาก กลับไปกับย่า ให้ฉันดูว่ามีใครอีกบ้างที่กล้าพูดเรื่องไร้สาระพวกนั้น" ย่าหลี่จับมือซุนเยว่ซวน

ซุนเยว่ซวนรู้สึกขอบคุณและพูดกับย่าหลี่ว่า "คุณย่า มานั่งเล่นที่บ้านของเรา"  "ไม่เป็นไร พูดตรงๆถ้าเป็นอาหลันของเรา คงสบถออกมาสักสองสามครั้งแล้ว คุณอยู่ให้ห่างจากคนพวกนี้ที่พูดจาไม่ดี" ย่าหลี่เปลี่ยนจากความก้าวร้าวของเธอในตอนนี้ และยิ้มอย่างอ่อนโยนและน่ารักเป็นพิเศษ "ฉันจะกลับแล้ว ไปเล่นกับอาหลันเมื่อคุณมีเวลา เธอพูดถึงคุณเสมอ"

"เอาล่ะ คุณย่า เดินช้าๆ" ซุนเยว่ซวนโบกมือให้คุณย่าหลี่

หลังจากที่คุณย่าหลี่จากไป ซุนเยว่ซวนก็เดินเข้าไปในบ้าน ทันทีที่เธอเข้าประตูเธอสังเกตเห็นทันทีว่าบรรยากาศในบ้านไม่ถูกต้อง

ซุนหลิงฮวนและซุนเยว่ซืออยู่เคียงข้างซุนหลิงหยางอย่างเชื่อฟัง ซุนหลิงหยางไม่ได้อ่านหนังสือ แต่สอนน้องสองคนของเขาให้อ่าน เมื่อพวกเขาเห็นซุนเยว่ซวนกลับมา พวกเขาก็ชี้ไปที่ห้องด้วยท่าทางแปลก ๆ

ซุนเยว่ซวนรู้สึกงงงวย เธอสบายดีเมื่อเธอจากไป เกิดอะไรขึ้น

"มันหลอกลวงจริงๆ พวกเขาต้องการบังคับเราให้ซวนซวนตาย" ซุนหยวนเจี่ยตบโต๊ะด้วยความโกรธ "เราอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว เราต้องการย้าย" "เราจะหารือเรื่องนี้กับซวนซวน เราจะไปที่เมืองเพื่อตั้งร้านค้าเมื่อเรามีเงินเพียงพอ" ซุนเหมิงซื่อถอนหายใจ "ฉันคิดว่าประเพณีพื้นบ้านในชนบทนั้นเรียบง่าย แต่ไม่คาดคิดว่าจะเป็นเช่นนี้" "ง่ายอะไรเล่า พวกเขาเป็นเพียงกลุ่มคนโง่" ซุนหยวนเจี่ยกล่าวอย่างเย็นชา "พี่ชายคนที่สอง ไปรับน้องสาวคนโตของคุณกลับมา ฉันเป็นห่วงว่าเธอจะได้ยินคำพูดไร้สาระพวกนั้น"

ซุนเยว่ซวนก้าวเข้าไปในประตูและพูดเบาๆ "ฉันเคยได้ยินมาแล้ว พ่อไม่เป็นไร ไม่ต้องสนใจคนเหล่านี้พวกเขาไม่มีวันเข้าใจหรอก"

ซุนเหมิงซื่อดึงซุนเยว่ซวนไว้ในอ้อมแขนของเธอ สัมผัสใบหน้าเล็กๆ ของเธอ และพูดอย่างเศร้าสร้อย"เด็กที่น่าสงสาร คุณถูกทำร้าย เราจะย้ายออกไปจากนี่ หาครอบครัวสามีที่ดีให้คุณในภายหลัง"

"ท่านแม่ ท่านกำลังพูดถึงอะไร ฉันยังเด็ก ฉันยังไม่อยากแต่งงานเร็วนัก ถ้าแม่กังวลจริงๆก็รีบให้พี่ชายคนโตกับพี่ชายคนรองแต่งงานกันก่อนเถอะ” ซุนเยว่ซวนแลบลิ้นออกมาแล้วพูด

"พี่ชายของคุณบอกฉันว่าเขาจะกลายเป็นขุนนางหลังจากที่ขาของเขาหายดีแล้ว สำหรับพี่ชายคนที่สองของคุณ เขาก็ไม่ต้องการแต่งงานเร็วขนาดนั้นเช่นกัน" ซุนหยวนเจี่ยกล่าวว่า "จากมุมมองปัจจุบัน ออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า เพื่อไม่ให้คนโง่เขลาเหล่านี้มาทำลายการแต่งงานของลูกชายฉัน"

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด