บทที่ 335-336
บทที่ 335 องครักษ์สงสาร เมื่อเมิ่งอวิ๋นเสียงได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้หันไปมองคนพูด แต่หันกลับไปมองทิศที่เงานั้นยืนอยู่โดยไม่รู้ตัว แล้วนางก็พบว่าร่างสูงเพรียวที่ยืนอยู่นั้นหายไปนานแล้ว หลงเหลือไว้เพียงกลิ่นหอมสดชื่นน่ารื่นรมย์ในอากาศ เมิ่งอวิ๋นเสียงหัวเราะ คนผู้นี้ช่างหลงตัวเองจริง ๆ แม้ว่าเขาจะจากไปแล้...
