20 ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น

"เอาเหล้ามา" ทันทีที่เพชรนภากลับเข้าบ้านหลังใหญ่ที่หามาได้จากน้ำพักน้ำแรงเธอก็ร้องขอเหล้า

เอาตามจริง

เพชรไม่หวังใช่ลูกสาวแต่งงานลงหลักปักฐานกับใครทั้งนั้น

พลอยชมพูมีนิสัยมักมากในกาม เปลี่ยนคู่นอนยิ่งกว่ากระดาษซับมัน หมกมุ่นในความใคร่ไม่รู้จักความรัก

และนั่นมันเหมาะสำหรับสาวโสดที่ไม่ถูกตีตราทะเบียนสมรส

ในประเทศที่ขนบธรรมเนียมประเพณีและสตรียังต้องเป็นช้างเท้าหลัง การยอมรับผู้หญิงเก่ง แกร่ง และฟรีเซ็กส์ยังคงเป็นเรื่องน่ารังเกียจแม้จะปีคริสต์ศักราชสองพันกว่าไปแล้ว

"ดื่มฉลองเหรอครับ"

"นี้! เห็นเป็นเรื่องสนุกเหรอห้ะ"

"การแต่งงานคืองานมงคล เป็นเรื่องน่ายินดีออกนะครับพี่เพชร" แว่นพูดในสิ่งที่เขาคิด

เช่นเดียวกัน สาวใหญ่รุ่นแม่คือคนที่เขาอยากลงหลักปักฐานด้วย

"ไร้สาระ" เมื่อเด็กหนุ่มที่พกมาด้วยคำจาไม่เข้าหูและทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ

เพชรนภาจึงเดินไปหลังเคาร์เตอร์บาร์ซดบรั่นดีสีชาเข้าปากเพื่อดับอาการหัวร้อน

พลอยดื้อไม่ต่างกับตนข้อนี้รู้ แต่ระดับไอคิวและอีคิวต่างหากที่ต่างกันราวกับฟ้าดิน

"ทำอะไร"

"พี่เพชรครับ ได้โปรด...//ลุกเดี๋ยวนี้นะ" เด็กหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้าล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อควักบางอย่าง...ในนั้น

โดยปกติเธอไม่ยี่หระกับท่อนแข็งที่เป้ากางเกงแต่วันนี้มันไม่ใช้

กล่องกำมะหยี่เล็กๆ สีแดงสดบรรจุแหวนทองคำขาวภายใน

ส่องประกายวิบวับด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ

"พี่เพชร ผมรักพี่ด้วยใจจริงนะครับ"

"แกเป็นแมงดาที่ฉันซื้อมาไว้ปรนเปรอเรื่องบนเตียง อย่าลืมสิแว่น"

"ผมไม่ลืม แต่ตอนนี้ผมขอเป็นสามีของพี่ได้มั้ย"

"เฮอะ! จะมักใหญ่ใฝาสูงยังไงก็ต้องเจียมกะลาหัวตัวเองด้วยนะแว่น ฉันจะแต่งกับแมงดาในร้านนวดเนี้ยะนะ"

"ครับ ผมไม่มีอะไรจะหักล้างคำเหล่านั้น" เด็กน้อยหน้าถอดสี

เขารู้ว่าเพชรนภาไม่อาจตอบรับง่ายๆ และมันอาจทำให้เธอไล่เขาออกจากบ้าน

แต่ความรักและความอึดอัดมันสะสมจนเลือกแล้วว่าจะลองสักครั้งให้เธอเห็นถึงความจริงใจนี้

"ผมรักพี่ ใช่! แล้วผมเห็นแก่ตัว ผมไม่อยากให้พี่นอนกับผู้ชายหน้าไหนอีกแล้ว"

"แกไม่มีทางห้ามฉันได้"

"มีแค่ผมไม่ได้เหรอครับ ผมยอมทำทุกอย่างที่พี่ต้องการ นอนกับผมคนเดียวไม่ได้เหรอ" หลายครั้งที่เศษซากจากผู้ชายคนอื่นทิ้งร่อองรอยไว้บนตัวเพชรนภามันทำให้เขาทรมานใจ

แว่นไม่ได้รังเกียจที่เธอนอนกับผู้ชายเพื่อแลกเปลี่ยนผลประโยขน์และเพราะเขาหวงแบบคนรักคนหนึ่ง

"แกมีดีอะไรที่ฉันต้องยอมหยุด เงินเหรอ เส้นสายเหรอ ธุรกิจเหรอ ไม่มีสักอย่าง"

"แต่ผมรักพี่"

"แกรักในความสบายที่ฉันมีมากกว่ามั้ง"

"พี่เพชร! ดูถูกผมได้ทุกเรื่องแต่อย่างมาดูถูกความรักของผมนะ" หนุ่นน้อยมีอารมณ์ขึ้นบ้าง

"ผมรักพี่ ผมไม่มีเงิน ไม่มีเส้นสาย ไม่มีธุรกิจ แต่คนอย่างผมนี้แหละจะยอมตายแทนพี่ได้ และต่อให้พี่ไม่เหลืออะไร พี่จะมีผมอยู่ข้างๆ ไม่มีวันทิ้งพี่ไปแน่นอน"

"แต่ฉันเบื่อแกแล้ว ยิ่งแกทำตัวแบบนี้ก็ดี ฉันจะได้เขี่ยแกทิ้งวันนี้เลย"

"พี่เพชร"

"เก็บข้าวของของแกออกไปจากคอนโดของฉันซะ อย่าให้ฉันเห็นหน้าแกอีก"

...

"เก็บเศษของแกออกไปให้หมด ฉันขี้เกียจหยิบไปทิ้งให้มันเป็นเสนียดมือ" เพชรนภาเรียกแว่นให้กลับมาเอากล่องกำมะหยี่ใบน้อยนั้นคืนไป เพราะเธอไม่รับแหวนของแมงดานั่นแน่นอน

"ผมคงทนเห็นมันไม่ได้เหมือนกันครับ ถ้าพี่เพชรไม่รับ ก็เชิญทิ้งมันได้เลย" แว่นทอดสายตาหมดอาลัยตายอยากให้คนที่เรารักเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินจากไปเงียบๆ

เขาไม่เอาหรือหยิบอะไรไปสักอย่าง เพราะทั้งหมดที่มีมันคืนเงินของเพชรนภาที่ซื้อให้ตนเอง

โรงแรมดอนนี่

"ดื้อจังวะ ห้ะ"

"พลอยบอกว่าไม่แต่ง"

"งานแต่งก็จัดไปงั้นๆ ยังไงพลอยก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี"

"ไอ้เฮีย"

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

วันๆ ไม่ทำอะไรนอกจะจับพลอยกดลูกเดียว

อีกครั้งที่ดอนพยายามปลุกปั้นคนตัวเล็กกว่าพยายามสอดใส่ท่อนดุเข้าไปในร่องอบอุ่น

แต่ทว่าก็มีคนมาขัดจังหวะ

"อะไรของพวกมึง"

"มีคนมาหาคุณพลอยครับ"

"แม่?"

"ไม่ใช่ครับ ผู้ชาย"

เมื่อลูกร้องรายงานให้ทราบเท่านั้นดอนก็เกินกลับเข้าไปในห้องนอนคว้าปืนสั้นเหนี่ยวไกและปลดล็อกพร้อมยิง

พลอยชมพูไม่รู้ว่าใครช่างกล้ามาหาเธอถึงที่นี่แต่ก็ไม่อยากให้มีใครตายเพราะเธอ

"เฮียเอาปืนไปทำอะไร"

"จะยิงไอ้เหี้ยสักตัว"

"เฮีย จะบ้าไปแล้วเหรอ"

"เออ! ใครยุ่งกับเมียเฮียต้องตายให้หมด แล้วถ้าเมียอยากไปร่านกับคนอื่นอีกเฮียก็จะเอาเมียให้ตายคาอก" คนโหดหยุดขู่กรรโชกกับหญิงสาวก่อนจากนั้นก็ตรงปรี่ไปหาคนมาใหม่

"มึงแน่มากนัก..."

"สวัสดีครับคุณดอน,คุณพลอย" หนุ่มน้อยที่ติดตามเพชรนภาเมื่อตอนสายยกมือทักทายทั้งสองอีกครั้ง

จมูกแดง ตาบวมช้ำ หน้าแดงก่ำไม่ต้องเดาว่าร้องไห้มาแน่ๆ

"มีอะไรวะ"

"ผมไม่รู้จะไปไหน"

"อะไรของมึง แล้วมาหาเมียกูที่นี่?" ดอนนี่ขึ้นจัด

แต่พอหนุ่มน้อยเล่าชีวิตอันน่ารันทดให้ทั้งคู่ฟัง คนเดือดถึงได้เย็นลง

"ผู้หญิงบ้านนี้คงคิดว่าตัวเองเก่ง ไม่เป็นไรไอ้น้อง ที่โรงแรมของเฮียมีสปา แล้วก็ไม่มีเรื่องอย่างว่า แต่ถ้าอยากรับงานประตูหลังไปดีลกันเองนอกรอบ" โรงแรมชื่อดังมีบริการทุกรูปแบบ

ทั้งขาวสะอาด เทาหม่นและดำสนิท ในยุคห้าจีที่อะไรๆ ก็แปลกไปแล้ว คนเปิดกว้างเท่าานั้นที่จะอัพเกรดได้มีชีวิตที่ดีกว่า

"เป็นพลอย พลอยก็ไม่แต่งงานด้วยเหรอนะ อายุยี่สิบ เรียนก็ไม่จบแถมทำงานในสปาผู้ชาย แมงดาเต็มรูปแบบ"

"พลอย! คนเรามันเลือกไม่ได้ป้ะ แล้วคนแบบนี้ไม่มีสิทธิ์รักใครรึไง จะบอกว่าแม่เราสมบูรณ์แบบหาที่ติไม่ได้เหรอ"

"เฮีย! ด่าแม่พลอยแบบนี้ก็เท่ากับด่าพลอยด้วยนะ อย่าลืมว่าพลอยก็จัดจ้านในย่านนี้นะคะ จำไว้"

"เอ่อ! ถึงได้คอยดัดสันดานอยู่นี้ไง ว่าอย่าร่านไปเอากับคนอื่นถ้าไม่อยากต้องไปยกเครื่องให้หมดทำรีแพร์ใหม่"

"โอ๊ย...!" มือหนาบีบคางมนไว้แน่น

ดันนิสัยพลอยไม่ยากเลย ออกจะง่ายแค่เอาให้สลบคาเตียงก็พอ

"พลอยจะหนี คอยดูเถอะพลอยจะนี้ แต่งงานกับเฮียคงเหมือนตกนรกทั้งเป็น"

"ก็เห็นขึ้นสวรรค์เสร็จก่อนทุกที"

"ไอ้เฮีย" การต่อปากต่อตำเถียงกันไปมาทำให้คนอกหักพอยิ้มมุมปาก

แว่นไม่ได้ยอมแพ้กับการขอเพชรนภาแต่งงาน เพียงแต่ตอนนี้เขาถอยออกมาตั้งหลัก สร้างตน

หาเลี้ยงตัวเองให้ได้ อย่างน้อยก็เริ่มจากเลิกเป็นแมงดาเกาะผู้หญิงกิน