ตอนที่แล้วบทที่ 44 ครอบครัวที่เข้มแข็ง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 46 สุนัขยังไม่กิน

บทที่ 45 ภูเขานางฟ้า


ภูเขาทางตะวันออกของหมู่บ้านหูเจีย เรียกว่าภูเขานางฟ้า และว่ากันว่านางฟ้าเคยปรากฏตัวที่นั่น เพื่อพิสูจน์ตำนานนี้ ทุก ๆ สองสามปีจะมีคนปีนขึ้นไปบนภูเขาลูกนั้น เพื่อค้นหาใบหน้าที่แท้จริงของนางฟ้า แต่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาได้เห็นนางฟ้าจริงๆ หรือไม่ เพราะไม่มีใครลงมาหลังจากปีนเขา กระทั่งต่อมานายพลคนหนึ่งมาหลังจากทราบข่าว และปีนขึ้นไปบนภูเขาเอง หนึ่งเดือนต่อมาเขาก็ได้นำกระดูกจำนวนมากกลับมา ปรากฏว่าบนภูเขาไม่มีนางฟ้า มีแต่หมาป่ากินคน ไม่เพียงเท่านั้นเขายังเห็นเสือและสิงโตอีกด้วย

หลังจากได้ข่าวดังกล่าวชาวบ้านก็ไม่กล้าขึ้นไปบนภูเขาอีกเลย เฉพาะผู้ที่ครอบครัวยากจนเกินไปเท่านั้นที่กล้าเก็บผักป่าที่ด้านล่างของภูเขาและนำไปปรุงอาหาร ภูเขานางฟ้ากลายเป็นสถานที่ต้องห้ามในหัวใจของผู้คนจนกระทั่งซุนหยวนเจี่ยมาถึง

หลังจากที่ซุนหยวนเจี่ยลงหลักปักฐานในหมู่บ้านนี้ เขาก็ไปที่ภูเขานางฟ้าเพื่อต่อต้านคำห้ามปรามของชาวบ้าน สามวันต่อมาชาวบ้านในหมู่บ้านก็แตกตื่นเมื่อเห็นเขาแบกกวางป่าลงมาจากภูเขา

ซุนหยวนเจี่ยใช้ความแข็งแกร่งของเขาพิสูจน์ความกล้าหาญของเขาให้ชาวบ้านเห็น ชาวบ้านกลัวความแข็งแกร่งของเขา และไม่กล้าปฏิเสธคนนอกคนนี้ จนกระทั่งมือของซุนหยวนเจี่ยได้รับบาดเจ็บ และขาของซุนหลิงหยางพิการ ความกลัวของชาวบ้านที่มีต่อครอบครัวซุนจึงลดลง ต่อมาโอวหยางอี้ฟานชายผู้กล้าหาญกว่า ซุนหยวนเจี่ยก็ปรากฏตัวในหมู่บ้าน

เมื่อซุนหยวนเจี่ยขึ้นไปบนภูเขา ชาวบ้านต้องการใช้ประโยชน์จากเขาและขอให้เขาพาชายหนุ่มที่แข็งแกร่ง และแข็งแรงมาล่าสัตว์ด้วยกัน ซุนหยวนเจี่ยเป็นคนกล้าหาญ ดังนั้นเขาจึงตอบตกลงโดยไม่ลังเล ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผู้คนจำนวนมากได้รับความกรุณาจากเขา แต่เกือบทั้งหมดเป็นหมาป่าตาขาวที่ไม่สนใจเขาเมื่อเห็นเขาได้รับบาดเจ็บ ต่อมาเมื่อถูกแทนที่ด้วยโอวหยางอี้ฟาน พวกเขาได้นำแนวคิดนี้มาใช้กับเขาเช่นเดียวกัน แต่โอวหยางอี้ฟานพูดประโยคเพียงประโยคเดียวว่า "คุณเป็นใครสำหรับฉัน อยากขึ้นไปบนภูเขา คุณขึ้นไปเองได้"

เมื่อซุนเยว่ซวนได้ยินซุนหยวนเจี่ยคร่ำครวญเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ เธอแอบให้โอวหยางอี้ฟาน หนึ่งร้อยไลค์ พ่อของเธอเป็นคนไม่ดี ตอนนี้คุณรู้วิธีที่จะเสียใจใช่มั้ย ภูเขาน้ำแข็งก้อนนี้เป็นตัวอย่างที่แท้จริง

บ้านของโอวหยางอี้ฟานเป็นกระท่อมไม้ซุงแม้ว่าจะเล็กกว่า แต่ก็สะดวกสบายกว่ากระท่อมมุงจากของตระกูลซุน มีดินสีแดงอยู่ในสวนของเขา ซึ่งควรเป็นสถานที่สำหรับแปรรูปเหยื่อ

ซุนเยว่ซวนพูดกับครอบครัวของเธอว่า "ฉันอยากเดินเล่น" แล้วก็ออกมา เธอรออยู่หน้าประตูบ้านของโอวหยางอี้ฟานนานกว่าสิบนาที แต่เธอไม่เห็นเขาเลย เธอหันหลังกลับเพื่อกลับบ้าน แต่เห็นโอวหยางอี้ฟานเดินลงมาจากภูเขาโดยถือวัตถุขนาดใหญ่ ในเวลานี้โอวหยางอี้ฟานก็เห็นเธอเช่นกัน

"มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า" โอวหยางอี้ฟานหยุดชั่วคราวและพูดว่า "ฉันยังไม่ได้ทำความสะอาด ฉันจะทำความสะอาดและขนไปให้คุณ" ซุนเยว่ซวนมองที่ไหล่ของเขาอย่างร้อนรน บนไหล่ของเขามีวัวกระทิง รสชาติของหมูอบแห้ง ไม่สามารถเทียบเคียงกับเนื้อวัวอบแห้งได้

กลิ่นเลือดแรงโชยเข้าจมูก เธอไม่สนใจมัน เพียงพยักหน้าและพูดว่า "ไม่เป็นไร ฉันไม่รีบร้อน" โอวหยางอี้ฟานโยนวัวไปที่สนาม เข้าไปในบ้านแล้วหยิบมีดเล่มใหญ่ออกมา เขามองซุนเยว่ซวนที่ยังไม่จากไปอย่างสงสัย ราวกับจะถามเธอว่า 'มีอะไรอีกไหม'

ซุนเยว่ซวนกระแอมเบา ๆ เปิดตะกร้าไม้ไผ่ที่เธอถืออยู่ แล้วพูดกับเขาว่า "คุณช่วยเรามาก ฉันไม่มีอะไรจะขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ นี่คือความคิดของเรา" มันเป็นติ่มซำที่เธอซื้อในเมือง ถึงจะไม่อร่อยเหมือนสมัยใหม่แต่ก็เป็นของขวัญที่ดีในยุคนี้แล้ว

โอวหยางอี้ฟานต้องการที่จะปฏิเสธ แต่ซุนเยว่ซวนเห็นว่าเขาหมายถึงอะไร จึงเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับตะกร้าในมือของเธอ และพูดว่า "มือของคุณสกปรก ฉันจะช่วยถือมันเข้าไป" โอวหยางอี้ฟานเลิกคิ้วขึ้น แต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรเพียงแต่ตั้งหน้าตั้งตาจัดการกับเรื่องใหญ่ที่อยู่ข้างหน้า มันไม่ง่ายเลยที่จะจัดการกับวัวทั้งตัว

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด