บทที่ 197-198
บทที่ 197 ชื่นใจ เมิ่งตงชิงได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าด้วยความชื่นใจ จู่ ๆ น้ำตาก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตาที่ขุ่นมัวของเขา เขารู้สึกชื่นใจยิ่งนักที่ลูกสาวตัวน้อยของเขาเติบโตขึ้นแล้ว และเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าขึ้นมาอีกครั้ง หากไม่ใช่เพราะเขาเผลอละเลยนางด้วยการปล่อยให้นางรับมือกับสิ่งเหล่านี้เอง แล้วนา...
