บทที่ 149-150
บทที่ 149 ห้ามแอบกิน หลังจากพูดจบ เขาก็แสยะยิ้มร้ายกาจทว่าเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ดึงดูด ราวกับว่าดอกท้อนับพันต้นกำลังบานสะพรั่งไปทั่วทั้งห้อง และคนมองก็ราวกับต้องมนตร์สะกดทันที ก่อนที่ เมิ่งอวิ๋นเสียงจะทันได้ตอบโต้ คนตรงหน้านางก็พลันหายตัวไปท่ามกลางความมืดของรัตติกาลราวกับปีศาจ เขามาและไปอย่างไร้ร่องรอย ...
