Chapter 179 Thunder domain
雷霆领域
ซูเห่าเห็นเงาของกงเล็บจำนวนมาก,ที่โจมตีมาพร้อมกัน,ก็เพิ่มความหนาของเกราะคริสตัล,รับการโจมตีตรง ๆ.
การเคลื่อนไหวทักษะของบุตรแห่งแสงนั้น,คล้ายกับทักษะเลือดเนื้อกลืนกิน,เซลล์ของอีกฝ่ายได้ผสานเข้ากับอากาศรอบ ๆได้,แม้แต่ควบคุมอากาศที่อยู่รอบ ๆ ได้.
“ฟิ้ว!”
ซูเห่าที่เหวี่ยงดาบฟันออกไป,ฟันไปยังเงาของกงเล็บ,ทว่าไม่อาจโจมตีได้หมด เกราะทั่วร่างที่มีอักขระ“ม่านพลังขั้นสอง”แตกกระจาย,แม้แต่บนเกราะคริสตัลทมิฬยังมีรอยแผลลึกถูกฝังเอาไว้จำนวนมาก.
ซูเห่าที่ฝ่าวงล้อมของเขตแดนเงากงเล็บออกมาทันที.
“กงเล็บเขามีปัญหา,ทำไมสามารถฉีกม่านพลังได้ง่าย ๆ?” ซูเห่าที่จ้องมองบุตรแห่งแสงที่ไล่ตามมา,เตรียมการโจมตีเงียบ ๆ,รูนอักขระมังกรเพลิง,รอสบโอกาส,จะเผาขนอีกฝ่ายให้หงิกเลย.
ในเวลานั้น,เขาเริ่มแปลงอากาศ,พื้นที่รอบ ๆ เซลล์ที่ผสมเขากับอากาศรอบ ๆ ปรากฏทรายสีดำลอยอยู่แทบจะปกคลุมท้องฟ้า.
ไม่ใช่ว่าฝ่ายตรงข้ามก็ผสานกงเล็บเข้ากับอากาศได้หรอกรึ?
เขาก็ทำได้!
บนท้องฟ้ามีทรายสีดำกระจายไปทั่ว,บุตรแห่งแสงที่ไล่ตามมาสังเกตุเห็นความผิดปรกติเช่นกัน,ขณะลังเลจะหันหลังกลับ.
“เพลิงมังกรขั้นสอง!”
“ซูมมมมมมมมมมม!”
เปลวเพลิงในรัศมีร้อยเมตรที่ลุกท่วมขึ้นมากระจายไปทั่วท้องฟ้า,กลืนกินบุตรแห่งแสงแทบจะไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายตอบสนอง.
“อ๊ากกกก!”
เสียงร้องเจ็บปวดทรมานของบุตรแห่งแสงที่ถูกเปลวไฟกลืนกินพยายามหนีออกมา,จากพื้นที่เขตแดนมังกรเพลิง,สะบัดขนทั่วร่างออกไป,เพื่อดับไฟ.
ทว่าเวลานี้มันแทบจะสายไปแล้ว,ขนของเขาที่ถูกเปลวเพลิงเผาไหม้ไปเกือบหมด,บุตรแห่งแสง ร่างกายที่ดำเมี่ยมเต็มไปด้วยเขม่า.
“งูมีปีก?”
ซูเห่าที่ดวงตาเบิกกว้าง,ก่อนที่จะเปลี่ยนคำพูด“มังกรปีกอย่างงั้นรึ?”
อย่างไรก็ตาม,มันกับไม่ทำให้ดีขึ้นเลย,บุตรแห่งแสงร่างกายที่เพรียวยาวเหมือนกับงูยักษ์,แขนขาที่ดูสั้นจู่,หางยาว,ดูเหมือนกับงูมาก.
หากไม่เพราะว่าขนจำนวนมากของอีกฝ่ายถูกเผาไป,ซูเห่าคงไม่รู้ว่า แท้จริงแล้วร่างของบุตรแห่งแสงมีสภาพเช่นนี้.
จะนำมาเทียบกับความงามราวกับศิลปะของอัศวินเกราะคริสตัลได้อย่างไร?
บุตรแห่งแสงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,เปี่ยมล้นด้วยความโกรธและอาย,บินหนีออกมา.
ขณะบินออกไปร่างกายคืนกลับเป็นร่างมนุษย์อยู่ครู่หนึ่ง,ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นบุตรแห่งแสงคืนกลับมาอีกครั้ง,ขนสีดำก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนดังเดิม.
ซูเห่าที่เห็นอีกฝ่ายกำลังหนี,ก็ไล่ตามไป,พร้อมกับหัวเราะ“ท้องฟ้านี้,เป็นอาณาจักรของข้า!”
ทั่วอากาศเวลานี้เต็มไปด้วยทรายสีดำลอยอยู่รอบ ๆ สร้างเป็นวงแหวนสีดำ,กระจายเต็มพื้นที่,ก่อเกิดเป็นแผ่นค่ายกลรูนของซูเห่า.
ที่คือเขตแดนพิเศษที่เกิดขึ้นเร็วมาก,กระจายออกไปด้วยความเร็วดั่งสายฟ้า.
เขตแดนสายฟ้ากระจายกินรัศมี 2 กิโลเมตร,บุตรแห่งแสงที่รวดเร็ว,แต่ก็ไม่อาจหนีพ้น.
จิงซีจำนวนมากถูกผลาญไปในทันที.
เปิดใช้งาน”เขตแดนสายฟ้า!
ซูเห่าที่คำรามลั่น“สายฟ้า!”กลิ่นอายที่น่าพรั่นพรึงปะทุขึ้น.
รูนสายฟ้าถูกใช้งานแล้ว.
“เปรี้ยง!”
ราวกับสายฟ้าฟาด,พลังสายฟ้าที่แล่นพล่านไปทั่วทุกสารทิศ,เสียงดังกึกก้องกังวานคำรามไปทั่วท้องฟ้า.
เสียงของสายฟ้าที่ดังมาก,ทำให้ผู้คนทั้งเหมืองฮุ่ยหยาง,ต้องเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า.
ทันใดนั้นพวกเขาพบว่าบนท้องฟ้าปรากฏตาข่ายสายฟ้า,และมีจุดแสงสองจุดลอยอยู่บนนั้น.
“นั่นมัน บุตรแห่งแสง!”
“อีกคนเป็นใคร?”
“ไม่รู้,ไม่เคยเห็น....”
เพียงไม่นาน,ทุกคนก็รับรู้ว่ามีมนุษย์กลายพันธ์ที่ทรงพลังกำลังต่อสู้กันอยู่.
ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เห็นการต่อสู้ที่ร้ายกาจทรงพลังได้อย่างไรกัน?
ทุกคนแทบจะทิ้งงานในมือ,พร้อมกับไปหาตำแหน่งดี ๆ เพื่อเงยหน้ามองชมการต่อสู้ที่น่าสนใจ,ราวกับว่ากำลังชมภาพยนตร์อยู่.
ส่วนบนท้องฟ้า.
สายฟ้ามากมายที่แล่นพล่านเป็นเครือข่ายปกคลุมบุตรแห่งแสงสว่าง.
บุตรแห่งแสงที่ถูกสายฟ้าฟาดจนไม่อาจส่งเสียงออกมาได้,ร่างกายกระตุก,ล่วงหล่นลงจากท้องฟ้า,ซูเห่าที่เงื้อดาบขึ้นเตรียมฟันออกไป,ส่วนบุตรแห่งแสงได้แต่มองซูเห่าโจมตีมา,โดยไม่อาจทำอะไรได้.
เพราะสายฟ้าฟาดแล่นไปทั่วร่างทำให้ร่างกายของเขาชาจนขยับไม่ได้.
“เพลิงมังกร!”
ในเวลานั้นเพลิงมังกรที่กวาดม้วนออกไปก่อน,เปลวเพลิงที่เผาไหม้ขนของฝ่ายตรงข้าม,เผยร่างกายที่เรียวยาวของอีกฝ่ายอีกครั้ง.
บุตรแห่งแสงที่ไม่มีโอกาสให้ส่งเสียงร้องออกมาแม้แต่น้อย.
เมื่อร่างของบุตรแห่งแสงกลับมาขยับได้,ดาบของซูเห่าก็ทะลวงมาแล้ว.
ดาบยาวเสียบอีกฝ่ายทันที.
“พรูด!”
บุตรแห่งแสงที่กุมดาบของซูเห่าเอาไว้.
“หนามตะขอ!”
ดาบที่ทะลวงร่างของบุตรแห่งแสง,คมดาบปรากกฎเงี่ยงจำนวนมากปะทุออกมา,ปักทะลวงด้านในร่างของอีกฝ่าย,จนโลหิตไหลซึมออกมา.
เงี่ยงหนามที่คมเป็นอย่างมากกระจายพันรัดตรึงทั้งร่างบุตรแห่งแสง,ล๊อกร่างกายอีกฝ่ายเอาไว้แน่นไม่ต่างจากมัมมี่.
ซูเห่าพยักหน้าจ้องมองผลงานชิ้นเอก,พยักหน้าด้วยความพอใจ“คงหนีไม่ได้แล้ว.”
ซูเห่าที่สลายเขตแดนสายฟ้า,นำบุตรแห่งแสงบินออกไปจากท้องฟ้าเมืองฮุ่ยหยาง.
......
หลังจากซูเห่าจากไปแล้ว,ทั่วเมืองฮุ่ยหยางที่แทบระเบิด,เสียงพูดคุยกันดังสนั่นขึ้นมาทันที.
“จบแล้วรึ? ไม่สู้กันอีกรึ? ยังดูไม่พอเลย!”
“สายฟ้า,เปลวเพลิง,น่ากลัวจริง ๆ!”
“ไม่เห็นรึไง? อีกฝ่ายแพ้ไปแล้ว!”
“แพ้อย่างงั้นรึ? ไม่เห็นเลย!”
“ตาบอดรึไง,มนุษย์กลายพันธ์ที่ถูกเผานั่นพ่ายแพ้,ถูกนำตัวไปแล้ว!”
“มนุษย์กลายพันธ์ที่ถูกเผาเป็นใคร? ไม่ใช่ว่าเป็นบุตรแห่งแสงหรอกนะ!”
ผู้คนมากมายรอบ ๆ ต่างก็คาดเดาไปต่าง ๆ นานา หัวใจที่รู้สึกเย็นยะเยือบขึ้นมาด้วย,แม้แต่บางคนที่สีตาไปมา,เอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
ภายในใจของทุกคนที่คิดแทบจะเหมือน ๆ กัน“บุตรแห่งแสงถูกจับ,เรื่องใหญ่กำลังเกิดขึ้นแล้ว!”
ซูเห่านำตัวบุตรแห่งแสงเสียบไปบนศิลาก้อนใหญ่,โดยมีหนามเงี่ยงของดาบพันรัดตรึงอีกฝ่ายเข้ากับศิลาก้อนใหญ่,เอ่ยออกมาว่า“ข้าถาม เจ้าตอบ,หากเจ้าให้ความร่วมมือ,ข้าอาจจะปล่อยเจ้าไป.”
บุตรแห่งแสงที่ยังคงสงบ,แม้นว่าจะถูกเสียบไว้แน่น,ทว่าก็ไม่ถึงกับสิ้นชีวิต,ทว่าไม่อาจขยับได้แล้ว,ไม่ต่างจากปลาบนเขียง.
คิดถึงมนุษย์กลายพันธ์ขั้นเจ็ด,ผู้ส่องสว่างปกคลุมโลก,บุตรแห่งแสง,ถูกจับมาเช่นนี้,ก็ได้แต่แค่นเสียงแล้วเงียบไป.
กับท่าทางของอีกฝ่าย,ซูเห่าหาได้สนใจ,เขาจะให้โอกาสกับอีกฝ่าย,หากอีกฝ่ายไม่รับไม่พูด,เขาก็คร้านจะใส่ใจด้วยเช่นกัน.
นอกจากนี้กับคนที่เจอกันครั้งแรกก็เข้ามาโจมตีแล้ว,ซูเห่าหาได้มีความประทับใจใด ๆ,ต่อหน้าคนแบบนี้มีแต่ทุบตีอีกฝ่ายกลับไปเท่านั้น.
หากพบกับคนสุภาพ,ซูเห่าเองย่อมสุภาพด้วย,แม้แต่ยินดีที่จะเริ่มพูดคุยกับอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร.
อย่างไรก็ตามท้ายที่สุดผลลัพธ์อาจไม่เปลี่ยนแปลง,ทว่าสถานะอาจแตกต่างกันไป.
ซูเห่าเอ่ยออกมาเล็กน้อย“เจ้าคือขั้นเจ็ดของมนุษย์ท่องรัตติกาล,บุตรแห่งแสงอย่างงั้นรึ? แล้วขั้นเจ็ดอีกสามคนล่ะเป็นลำดับอะไร?”
บุตรแห่งแสงหลับตาไม่ตอบ.
จนกระทั่งถึงตอนนี้หัวใจของเขาก็ยังคงหนักแน่น,เขารู้ว่ามนุษย์เกราะคริสตัลทมิฬด้านหน้าเขา,ไม่คิดจะปล่อยเขาไปอยู่แล้ว,ไม่ว่าเขาจะพูดหรือไม่พูดก็ตาม,สำหรับเขาเวลานี้การทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจจนถึงวินาทีสุดท้าย,ก็ถือว่าเป็นชัยชนะของเขาแล้ว.
เขารู้สึกเศร้าใจที่วันนี้เขาประมาทไปเล็กน้อย,เขาไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้นั้นมีความสามารถอะไรทำให้เขาประมาท,ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงไม่เข้าปะทะกับอีกฝ่ายตรง ๆ,ในเมื่อพลาดท่าแล้ว,ก็ได้แต่ทำใจ,อย่างไรก็ตาม ยังไงซะเขาก็ถือว่าเดินทางมาจนถึงจุดสูงสุดแล้ว,ไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจอีก.
หลายปีมานี้เขาใช้ชีวิตสบายเกินไป,จนขาดความกลัวต่อโลก,หัวใจขาดความกระตือรือร้นที่จะแข็งแกร่งขึ้น...
บุตรแห่งแสงได้แต่ถอนหายใจ.
อย่างไรก็ตามเขาเองก็ไม่แน่ใจ,หากเขาเอ่ยกล่าวอย่างตรงไปตรงมา,อีกฝ่ายจะปล่อยเขาไปหรือไม่?
กระนั้นหัวใจของเขาก็แข็งกระด้างเกินไปที่จะก้มหัว ข้อความเมตตาจากศัตรู,ความหยิ่งทระนงของเขานั้นมันมากมายเกินพรรณนา.
ซูเห่าที่นำดาบยาวอีกข้างออกมา,ก้าวไปด้านหน้าสองก้าว.
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ต้องการจะเอ่ยอะไร,ก็ไม่มีความจำเป็นต้องเสียเวลา.
ในเวลานั้น,ปรากฏเงากงเล็บในความว่างเปล่าขึ้นเช่นกัน,ต้องการคว้าโจมตีไปยังซูเห่า.
นี่เป็นการขัดขืนครั้งสุดท้าย.
หากแต่คมดาบของซูเห่ากับเร็วกว่ามาก.
“พรึด!”
ศีรษะของบุตรแห่งแสงขาดลอยกระเด็น.
ตาย!
เมื่อถูกโจมตีไปที่จุดอ่อน,ถึงจะมีจิงซีจำนวนมากเท่าไหร่ก็เปล่าประโยชน์,นอกจากนี้อีกฝ่ายยังไม่ใช่จักรพรรดิปฐพีที่มีความสามารถในการรักษาชีวิตที่ไม่ธรรมดา.
