บทที่57

ภายใต้การซักถามของนามิ สาวน้อยสุดฉลาดอาปิสก็ได้เผยความลับออกมาทั้งหมด

“อะไรนะ มังกร!” เมื่อนามิและทาชิงิได้ยินสิ่งที่อาปิสกล่าว พวกเขาก็มองหน้ากันเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะได้เจอเรื่องแบบนี้

อาปิสเปิดเผยการคงอยู่ของคุณปู่มังกร พอเธอรู้ตัวก็รู้สึกเสียใจ ทว่ามันก็สายเกินไปแล้ว โชคดีที่พี่สาวสองคนตรงหน้าดูไม่ใช่คนไม่ดี

“มังกร ฟังดูน่าสนใจ เราไปดูกันได้ไหม?” นามิถามอย่างตื่นเต้น

“เอ่อ…” อาปิสลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าแล้วพูดว่า “ตกลง แต่พวกคุณจะทำให้คุณปู่มังกรโกรธไม่ได้นะ”

“ไม่ทำหรอก มั่นใจได้เลย!”

ดังนั้น นามิและทาชิงิเลยได้เดินตามอาปิสขึ้นไปบนถูกเขา ในเวลาไม่นานทั้งสี่คนก็มาถึงถ้ำแห่งหนึ่ง

“คุณปู่มังกร ฉันมาหาแล้วค่า!” อาปิสตะโกนอย่างมีความสุข

นามิและทาชิงิเบิกตากว้างขณะมองดูมังกรขนาดใหญ่ตรงหน้า มันดูแก่และทำได้เพียงอยู่แต่ในถ้ำ มันขยับตัวไม่ได้ด้วยซ้ำ

“คุณปู่มังกรแก่เกินไปที่จะเคลื่อนไหวได้” อิปิสพึมพำ “เขาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ทำได้เพียงให้หนูหาอะไรให้เขากินเป็นครั้งคราว”

“มังกรตัวนี้ใหญ่อะไรอย่างนี้นะ” นามิถอนหายใจหนักแล้วจึงถามด้วยความสงสัย “มันมาอยู่ในถ้ำนี้ได้ยังไงน่ะ หรือว่ามันคือมังกรในหมู่บ้านของเธอ?”

“ไม่ใช่หรอก” อาปิสส่ายหัวแล้วอธิบายว่าหลังจากกินผลกระซิบ เธอบังเอิญได้ยินเสียงมังกร เธอเดินตามเสียงมาแล้วก็เจอมังกรอยู่ในถ้ำ

มังกรไม่สามารถเคลื่อนที่ได้และมักจะนอนหลับเสมอ เมื่ออาปิสมาถึง พวกเขาสามารถส่งข้อความสื่อสารกันได้ผ่านพลังของผลปีศาจ

“ความปรารถนาสูงสุดของคุณปู่มังกร คือการกลับไปยังเกาะมังกรที่เขาเคยอยู่ แต่น่าเสียดายที่หนูไม่สามารถช่วยเขาได้” อาปิสถอนหายใจ

“กลับไปเกาะมังกร?” นามิเอียงหัว จากนั้นก็มองไปที่รอน “กัปตัน เราช่วยให้อาปิสกับมังกรบรรลุความต้องการได้ไหม?”

“ได้!” รอนยอมรับโดยไม่คาดคิด เขาทำเพื่อช่วยให้อาปิสและมังกรแก่นี่บรรลุความต้องการและเพื่อดึงดูดให้อาปิสขึ้นเรือของเขา นี่อาจเป็นโอกาสที่ดีก็ได้

“แต่มังกรตัวนี้ตัวใหญ่มาก เราจะทำยังไงกันดี?” ทาชิงิมองดูร่างใหญ่โตของมังกรด้านหน้าแล้วก็กลืนน้ำลาย

“พวกคุณ พวกคุณเต็มใจจะช่วยจริง ๆน่ะเหรอ?” อาปิสมองทั้งสามคนด้วยดวงตากลมโตที่แฝงความตื่นเต้นเอาไว้

“แน่นอน!” นามิกอดอกแล้วยิ้ม “คุณปู่มังกรเคลื่อนไหวไม่ได้ เขาคงจะบาดเจ็บสาหัส เขาน่าจะต้องกลับไปเกาะนั้นก่อน คงมีแค่ที่นั่นที่สามารถเยียวยาเขาได้ เราจะช่วยเธอแน่นอน”

“เยี่ยมเลย!” อาปิสกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

“สิ่งสำคัญคือการทำให้มังกรตัวนี้ขนาดลดลง” นามิเกาหัวของเธอ

เมื่ออาปิสได้ยิน เธอก็อดไม่ได้ที่จะหน้ามุ่ย

ทาชิงิเองก็นิ่งเงียบเช่นกัน แต่เธอคิดไม่ออกเท่านั้น

รอนยิ้มร่าแล้วกล่าวว่า “มีต้นไม้ใหญ่มากมายอยู่ข้างนอก เราสามารถสร้างแพขนาดใหญ่จากต้นไม้แล้วนำมันขึ้นแพก็ได้”

“ความคิดดี!” นามิตาเป็นประกาย

“ใช่ จริงด้วย!” ทาชิงิเองก็ดีใจเหมือนกน

“ว้าว พี่ชาย พี่ฉลาดจัง” ในที่สุดอาปิสก็มองไปที่รอนอย่างระมัดระวัง ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นเพียงผู้ติดตามของพี่สาวสองคน แต่ที่จริงเป็นกัปตันเรือนี่เอง

ดังนั้นหลายคนจึงเริ่มตามแผน ส่วนใหญ่จะเป็นรอนมากกว่า เขาเพียงชักดาบออกจากฝัก ฟันหนึ่งครั้ง ต้นไม้ก็ล้มหนึ่งต้น

อาปิสพานามิไปที่หมู่บ้านเพื่อหาเชือก และใช้เวลาเพียงไม่นานแพขนาดใหญ่ก็เสร็จสิ้น

ด้วยกำลังของรอนคนเดียวก็สามารถยกมังกรตัวใหญ่ได้ เขาเอามังกรไปวางบนแพจากนั้นก็ใช้เชือกลากแพไปบนภูเขา

“ว้าว!” ด้านหลังรอน นามิ ทาชิงิและอาปิสก็ได้มองดูรอนดึงแพขนาดใหญ่นั่นอย่างสบาย รอนลากแพลงจากภูเขาอย่างรวดเร็ว

“หือ?”

บนเรือแมรี่ มากิโนะมองไปที่รอนและพวกเธอก็ได้รีบวิ่งมาหาเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณรอน นั่นมันเกิดอะไรขึ้น?”

“มันเป็นสัตว์พันธุ์ไหนกันนะ?” มากิโนะมองไปที่มังกรบนแพใหญ่ โนจิโกะเองก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

คายะสวมเสื้อคลุมแล้วเดินไปที่กราบเรือแมรี่ เธอมองที่มังกรด้วยสายตาแปลก ๆ “คุณรอนคะ นี่คือตัวอะไรน่ะ”

“โอ้ นี่คือมังกรบินน่ะ เดี๋ยวให้นามิอธิบายให้ฟัง ฉันจะไปผูกแพที่ท้ายเรือก่อน”

รอนเริ่มขยับตัว โยนเชือกในมือและแบกแพลงทะเลไป จากนั้นรอนก็กระโดดขึ้นบนเรือ นำเชือกไปผูกเอาไว้บนเรือแมรี่ เขาเอาเชือกผูกไว้ที่ท้ายเรือแมรี่

หลังจากนั้นไม่นาน นามิ ทาชิงิก็วิ่งมาหาอาปิส ภายใต้การเกลี้ยกล่อมของนามิและทาชิงิ อาปิสเลยขึ้นเรือของพวกเขาไป

จากนั้นแมรี่เลยเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง โดยเป้าหมายคือการมุ่งหน้าไปยังเกาะมังกรซึ่งเป็นบ้านเกิดของคุณปู่มังกรที่สาบสูญไป