ตัวประกอบแรงค์ EX — 0043

13. ประชุมพันธมิตรสิบสองราศี (1)

* * *

หลังลงจากแอร์ชัตเทิลแล้วเดินผ่านสวนวงกต เจ้าบ่วงรีบวิ่งมาหาฉันพร้อมกับทำท่าน่ารัก

บ๊อก! บ๊อก!

เจ้าบ่วงที่เพิ่งถอดเครื่องช่วยพยุงขา วิ่งด้วยจังหวะเท้างุ่มง่าม

ส่วนหนึ่งคงเพราะดีใจที่ไม่ต้องใส่โลหะพยุงแล้ว มันกำลังนำร่างกายถูขาฉันด้วยอาการตื่นเต้น

“เป็นยังไงบ้างเจ้าบ่วง”

อาจเพราะมันคือสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ ฉันรู้สึกว่าเจ้าบ่วงโตเร็วกว่าลูกสุนัขปกติ

ตอนนี้ชื่อเจ้าบ่วงเริ่มเหมาะสมกว่าเจ้าก้อนสำลีแล้ว

ฉันอุ้มมันขึ้นพร้อมกับลูบไล้ตั้งแต่หัวถึงหาง

“ท่านโชอึยชิน…! สวัสดีครับ!”

“ห…หวัดดี!”

ลูกหลานเสือเงินทั้งสามปรากฏตัว

พวกเขาทักทายในชุดอยู่บ้าน คงย้ายเข้ามาพักที่นี่ถาวรแล้ว

ว่าแต่ ท่านโชอึยชิน?

“เรียกพี่ชายก็พอ”

ขณะมือข้างหนึ่งกำลังอุ้มเจ้าบ่วง มืออีกข้างก็ลูบหัวลูกหลานเสือเงิน

เรือนผมสีเงินอันเงางามที่ไหลผ่านฝ่ามือ มอบความรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด

ตอนที่ได้เห็นครั้งแรกยังผมดำอยู่เลย แต่ตอนนี้อยู่ในคฤหาสน์ คงไม่จำเป็นต้องปิดบังแล้วสินะ

“ครับพี่โชอึยชิน!”

“อึยชินอปป้า!”

“พี่โชอึยชิน!”

ทั้งสามตอบกลับมาพร้อมกัน

ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกเหมือนน้องแท้ๆ

ถึงจะไม่ใช่มนุษย์ แต่พวกเขาก็ยังเป็นแค่เด็ก…

เดี๋ยวนะ… อปป้า?

ไม่ได้มีแค่เด็กผู้ชายหรอกหรือ? (อปป้าคือคำที่ผู้หญิงใช้เรียกผู้ชายรุ่นพี่ หรือผู้ชายที่สนิทกัน)

ทุกคนผมสั้นเหมือนกันจนแยกไม่ออก

“ข้าบอก ‘ชื่อแท้’ กับท่านไม่ได้ แต่ชื่อที่พวกเราใช้ในโลกนี้ก็คือ…”

ใช่แล้ว เผ่าแท้จะไม่บอกชื่อแท้กับใคร

เผ่าแท้หมายถึงเผ่าพันธุ์ที่มีชื่อแท้

ทั้งเผ่าแท้และลูกหลานเผ่าแท้ จะทราบชื่อแท้ของตนในยามที่พลังตื่นขึ้น

ชื่อแท้คือแหล่งกำเนิดตัวตน แหล่งกำเนิดพลังงาน

เมื่อแบคโฮกุนก่อบาปจนถูกตราหน้าว่าเป็นอาชญากร เทพสวรรค์ได้ใช้อำนาจริบชื่อแท้ของเขาเป็นการลงทัณฑ์

‘ถ้ามีใครล่วงรู้ชื่อแท้ที่สูญหายไป แบคโฮกุนจะกลายเป็นหุ่นเชิดทันที’

แบคโฮกุนที่สูญเสียชื่อแท้ ถูกจองจำอยู่ภายในเขตอึนกวางซึ่งเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์

บางที เทพสวรรค์อาจกำลังปกป้องแบคโฮกุน ด้วยการให้อยู่แต่ในเขตแดนของเผ่าเสือ

“ข้าชื่ออึนซอโฮ…” (อึน = เงิน, โฮ = เสือ)

“ข้าอึนอีโฮ!”

“ข…ข้าอึนแจโฮ”

แม้จะมีสองคนเป็นเด็กม.ต้น แต่กลับรู้สึกเหมือนกำลังดูเด็กประถมแนะนำตัว

ถึงจะไม่รู้ว่าโตมาแบบไหน แต่เห็นได้ชัดว่าไม่คุ้นกับการปฏิสัมพันธ์กับผู้คน

“เดี๋ยวจะไปเรียกอีกทีตอนมื้อค่ำนะ ระหว่างนี้รออยู่ในห้องไปก่อน”

ขณะพวกเรากำลังแลกรหัสกัน

เสือแดงเดินมาตามตัวลูกหลานเสือเงินกลับเข้าไป

“ครับ!”

“ครับท่านเสือแดง!”

“อื้อ…!”

ได้ยินคำพูดเสือแดง ลูกหลานเสือเงินทั้งสามอมยิ้มขณะจ้องอุปกรณ์ที่มีรายชื่อติดต่อของฉัน พลางวิ่งขึ้นบันไดไป

“ลูกหลานเสือเงินเชื่อฟังโชอึยชินมาก”

“พวกเขาสุภาพมาก คงเพราะรู้สึกขอบคุณเหตุการณ์ในวันเอพริลฟูล”

“เหตุผลอาจไม่ใช่แค่นั้น”

อาจไม่ใช่แค่นั้น?

“มันอธิบายได้ยากน่ะ… แต่โชอึยชินดูเชื่อใจได้ ไม่อย่างนั้นทั้งเสือขาวและเสือเหลืองคงไม่ยอมเคลื่อนไหว… บางทีเผ่าเสือคนอื่นก็คงคิดแบบเดียวกัน”

แล้วมันหมายถึงอะไร?

ฉันจ้องหน้าเพื่อขอคำอธิบายเพิ่ม

ได้รับสายตาดังกล่าว เสือแดงหลับตาลงสักพัก ครุ่นคิดเป็นเวลานาน จากนั้นก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

นิสัยเหมือนกับอุงเนียจอมคร่ำครวญไม่มีผิด

“ข้าเองก็ไม่เข้าใจ ขอโทษนะโชอึยชิน มันอธิบายได้ยากน่ะ”

เดาไม่ออกเลยว่าเสือแดงกำลังคิดอะไร

หรือจะเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันถูกส่งมายังโลกใบนี้ผ่านเกม?

หรือยังมีปัจจัยลับอื่นอยู่อีก?

เสือแดงหันหลังกลับทันที

“ถึงจะสายไปสักนิดสำหรับคำขอบคุณ… แต่ถ้าไม่ได้เจ้าคอยห้ามไว้ในตอนที่แทรกซึมเข้าไป… เราคงพลาดตัวการที่ทำให้แดนศักดิ์สิทธิ์ต้องมัวหมอง”

ขณะคิดหนักว่าควรตอบกลับไปอย่างไร

บ๊อก!

เจ้าบ่วงใช้หัวซุกไซร้หน้าอกฉันราวกับเรียกร้องความสนใจ

เสือแดงยิ้มให้กับเจ้าบ่วง

“ไปกันเถอะ มีแขกที่อยากแนะนำให้รู้จักอยู่”

ฉันเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่มีสาวใช้อัตโนมัติ จนกระทั่งถึงห้องรับรองแขกของชั้นหนึ่ง

ภาพแรกที่เห็นคือวังจีโฮบนเก้าอี้หัวโต๊ะ กำลังนั่งเคี้ยวขนมต็อกด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“…ขนมต็อกอร่อยดี”

แล้วทำไมถึงทำหน้าเป็นตูดแบบนั้น?

ขณะลิ้มรสขนมต็อกห่อปลาหมึกพลางจิบชาฟักทอง สีหน้าวังจีโฮยิ่งทวีความบูดบึ้ง

“ฮะฮะฮะ! เป็นถึงขนมต็อกที่ผู้เลอโฉมแห่งวังจันทราทำขึ้นทั้งที ไม่มีทางไม่อร่อยหรอกนะ”

สีหน้าบูดบึ้งของเขาคงมาจากเจ้าของคำพูดเมื่อครู่

‘ใครกันนะ’

สตรีประหลาดนางหนึ่งกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ฝั่งตรงข้ามแบคโฮกุน

เธอปรับที่วางศีรษะของโซฟาทำมุม 45 องศาในท่าเอนหลังอย่างสบายใจราวกับเป็นบ้านตัวเอง พลางเคี้ยวขนมต็อกหยุบหยับ

หน้าคุ้นๆ นะ

‘CEO ขนมต็อกกระต่ายจันทร์…!’

จำได้ว่าเคยเห็นบนเว็บไซต์ขนมต็อกกระต่ายจันทร์

ชื่อที่ใช้ในโลกมนุษย์คืออ๊กโทยอน (โท = กระต่าย)

ผู้ประกอบการที่มีใจรักการทำธุรกิจ และใช้อำนาจของเผ่าแท้สร้างสรรค์ผลิตภัณฑ์ชั้นเลิศออกมา

“นี่คือมนุษย์ที่ช่วยชีวิตลูกหลานเสือเงินไว้สินะ”

“ใช่แล้ว อ๊กโทยอน”

ได้ยินคำตอบเสือแดง หญิงสาวเผ่ากระต่ายที่กำลังถือขนมต็อกถั่วดำ จ้องมาทางฉันหัวจรดเท้า

“หืม… ก็เป็นแค่มนุษย์จริงๆ นั่นแหละ”

เผ่ากระต่ายที่กินขนมต็อกถั่วดำหมดในสองคำ แล้วหยิบขนมต็อกไดฟุกุต่อทันที ยังคงกล่าวต่อไป

คงจะชอบขนมต็อกมากจริงๆ

“แต่ในเมื่อเป็นมนุษย์ที่เหล่าพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์เชื่อใจ… แถมยังเป็นคนที่ช่วยชีวิตลูกหลานเสือเงิน… เอาเป็นว่าข้าเชื่อใจเจ้า”

อ๊กโทยอนกัดขนมต็อกไดฟุกุหมดในสองคำ ตามด้วยเช็ดปากแล้วลุกขึ้นยืน

“ชื่อในโลกมนุษย์ของข้าคืออ๊กโทยอน เป็นพันธมิตรของเผ่าเสือ และเป็นผู้นำเผ่ากระต่ายคนปัจจุบัน วันนี้มาประชุมพันธมิตรสิบสองจักรราศีตามที่เผ่าเสือนัดหมาย”

“เจ้าลืมพูดเรื่องที่ตัวเองซุกซ่อนลูกหลานเสือเงินเอาไว้นะ”

วังจีโฮดูท่าจะยังโกรธ

อ๊กโทยอนก็ดูไม่แยแส

ตรงกันข้าม เธอเลื่อนมือขึ้นมาปิดหน้าพร้อมกับทำท่าน่ารักเพื่อยั่วยุเสือเหลือง

ตามด้วยการเติมเชื้อไฟ

“…เพราะข้าสนิทกับเสือเงินมากกว่าเสือเหลืองยังไงล่ะ ดังนั้น”

ประโยคที่รุนแรงพอจะทำให้อีกฝ่ายเดือดดาล จบลงด้วยคำว่า ‘ดังนั้น’

แปลว่ายังมีต่อ

“ข้าอยากให้เสือเงินเป็นผู้นำเผ่าเสืออีกครั้ง”

“ฆ่าทิ้งซะดีมั้ง”

เอ่อ เป็นเพื่อนกันแน่นะ?

‘เธอสนิทกับเสือเงินมากกว่าเสือเหลือง ก็เลยซุกซ่อนลูกหลานเสือเงินเอาไว้โดยไม่ยอมบอกเสือเหลือง… คงมีอดีตที่เราไม่รู้อยู่อีก’

วังจีโฮถลึงตาอย่างดุร้าย ราวกับสามารถตัดโลหะได้ด้วยแววตานั่น

อ๊กโทยอนยิ่งยิ้มอย่างมีความสุขหลังจากได้รับจิตสังหาร

ด้วยความกล้าบ้าบิ่นเช่นนี้ ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงกล้าอาสาปกป้องลูกหลานเสือเงิน

“ฮะฮะฮะ! ถ้าเจ้าทำจริง ท้าวสักกะก็คงปกป้องข้าเช่นเคย… นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าอยากฆ่าข้าสักหน่อย แค่ไม่เคยทำสำเร็จเท่านั้นเอง”

ในอดีต พวกเขามีความสัมพันธ์กันแบบ ‘พยายามฆ่า’ ?

พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมอ๊กโทยอนถึงกล้านัก

“…ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมท้าวสักกะถึงช่วยเผ่ากระต่าย”

เสือแดงมองเข้ามาด้วยแววตาละเอียดอ่อน

ท้าวสักกะ เทพแห่งศาสนาพุทธ หนึ่งใน ‘เบื้องบน’ ระดับสูงสุด

ลูกหลานเสือเงินเคยเล่าว่า ท้าวสักกะได้ช่วยเหลือเผ่ากระต่ายโดยการสร้างบาเรียป้องกัน

“ท่านผู้นั้นมีสายสัมพันธ์กับเผ่ากระต่าย หากไม่มีการแทรกแซงจากท้าวสักกะ—ผู้มีลำดับชั้นสูงสุดในหมู่แปดเทพมาร เผ่ากระต่ายเราคงถึงคราวอวสานไปแล้ว”

ความขี้เล่นค่อยๆ เลือนหายไปจากใบหน้าอ๊กโทยอน

“แต่ก็มีขีดจำกัดที่เบื้องบนและเทพสวรรค์สามารถแทรกแซงโลก หากพวกเจ้าไม่เข้ามาช่วย พวกเราเกือบทั้งหมดคงตายไปโดยที่ไม่มีใครรับรู้”

วังจีโฮเคยเล่าว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แต่คงเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดไม่น้อย

“เอนามีที่ได้รับพรคุ้มครองจากเผ่าแท้และเบื้องบนนิรนาม พวกมันแข็งแกร่งจนน่าทึ่ง แถมเผ่ากระต่ายยังไม่ถนัดการต่อสู้… ชะตาเกือบขาดแล้วแฮะ”

เผ่ากระต่ายแทบไม่ปรากฏให้เห็นในเกม

จนถึงจุดหนึ่ง มีแค่บทบรรยายว่าพวกเขา ‘อ่อนแอลงกะทันหัน’

‘ในเกมไม่มีความช่วยเหลือจากเผ่าเสือ เผ่ากระต่ายจึงเกือบสูญพันธุ์ และลูกหลานเสือเงินล้วนตายเรียบ’

คำพูดอ๊กโทยอนยังดำเนินต่อไป

“ถึงจะบอกว่าเป็นพันธมิตรกัน แต่ข้าสนิทกับเสือเงินมากกว่า… ครั้งนี้ถือว่าเป็นหนี้พวกเจ้า ขอสัญญาว่าจะใช้คืนให้อย่างแน่นอน… ส่วนมนุษย์ที่ช่วยปกป้องลูกหลานเสือเงิน…”

อ๊กโทยอนพูดด้วยสายตาแน่วแน่ จากนั้นก็เสริมด้วยคำที่ไม่จำเป็น

“ข้าจะตอบแทนให้เจ้าเช่นกัน แต่ขอแนะนำว่าอย่าไปสนิทสนมกับเผ่าเสือที่ไม่ใช่เสือเงินมากนัก”

“ประชุมเสร็จแล้วก็รีบไสหัวกลับไปซะ”

ดูเหมือนโทสะของวังจีโฮคงไม่บรรเทาลงง่ายๆ

* * *

ภายในลิฟต์

บนชั้นห้าของคฤหาสน์จะมีลิฟต์อยู่

เป็นลิฟต์แบบพิเศษที่ไม่แสดงชั้น

เมื่อวังจีโฮวางมือลงบนผนังในจุดหนึ่ง ลิฟต์ขยับได้เองโดยไม่มีสัญญาณบอกชั้น

“แล้วทำไมถึงพามนุษย์ที่มีบุญคุณกับเสือเงินมาด้วย?”

“โชอึยชินเป็นคนเสนอให้จัดประชุมครั้งนี้”

“เผ่าเสือทำตามคำสั่งของมนุษย์ตั้งแต่เมื่อไร?”

อ๊กโทยอนใช้นัยน์ตาสีแดงเหลือบมองฉัน

“เขาเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นคนทรยศในพันธมิตร โชอึยชินยืนกรานว่าการจัดประชุมจะช่วยให้พบเบาะแส”

“หืม… ได้ยินว่าเพลเยอร์มนุษย์บางคนมีพรสวรรค์อันน่าทึ่ง ดูท่าจะจริงสินะ… เห็นว่าเจ้าพวกสิบสองจักรราศีนั่น คอยมอบพรคุ้มครองและเอ็นดูมนุษย์อยู่หลายต่อหลายคน”

วังจีโฮพูดแทรกอ๊กโทยอน

“โชอึยชิน นายอยากได้พรคุ้มครองไหม”

“ไม่”

ฉันสร้างกำแพงเหล็กโดยแทบไม่ต้องคิด

ตอนนี้ไม่ได้อยากได้พรคุ้มครองแบบไหนเป็นพิเศษ แล้วก็ไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร

พรคุ้มครองจะช่วยมอบสิ่งดีๆ ให้ก็จริง แต่ยิ่งเป็นพรคุ้มครองที่ทรงอำนาจ เป้าหมายอาจต้องแบ่งปันวิญญาณบางส่วนให้ผู้มอบพร

‘และพรคุ้มครองก็ไม่จำเป็นกับเรา’

เมื่อลองมานึกดู ในช่อง ‘พรคุ้มครอง’ ของตัวละครโชอึยชินเขียนไว้ว่า ‘ (โหลดบางส่วนล้มเหลว) ’

กำลังสื่อเป็นนัยว่า… เราได้รับพรคุ้มครองจากใครสักคนอยู่แล้ว?

ไม่ว่าจะคิดยังไง ตัวตนเดียวที่น่าจะคุ้มครองเราอยู่ก็คือจักรวาลเหนือรูป

“โฮ่! ไม่อยากเชื่อว่าเจ้าจะกล้าปฏิเสธพรคุ้มครองจากเผ่าเสือแห่งเทพนิยาย… แต่ถ้าเป็นข้าเองก็คงปฏิเสธเหมือนกัน”

“ข้าไม่คิดจะให้พรเจ้าอยู่แล้ว”

“ข้าก็ไม่เคยอยากได้”

วังจีโฮกับอ๊กโทยอนจ้องตากัน

ฉันที่อยู่ตรงกลางตัดสินใจปิดปากเงียบ

‘น่าทึ่งชะมัด’

ถึงโรงเรียนแสงเงินจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่หรูหราและยอดเยี่ยมสักเพียงใด แต่ก็ยังห่างไกลจากคฤหาสน์ของประธานวังมยองโฮมาก

บาเรียสีทองขนาดมหึมา รวมถึงสวนวงกต

คงสิ้นเปลืองเงินทองมากมายในการสร้างและบำรุงรักษา

แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งก่อสร้างใต้ดิน

‘ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยพรและพลังเวท… แถมทั้งหมดยังสร้างจากโลหะระดับสูงสุดของต่างโลก!’

อักษรโบราณที่เขียนจากหมึกพลังเวท แทรกซึมอยู่ตามโลหะของต่างโลกที่ส่องประกายสีทอง

วงแหวนขนาดมหึมาที่อัดแน่นภูมิปัญญาของปราชญ์โบราณ

ฉากตรงหน้าคือสิ่งที่ฉันเคยอ่านจากหนังสือเซตติ้ง แต่ไม่เคยเห็นของจริง

“พวกเรามิอาจจัดประชุมพันธมิตรสิบสองจักรราศีได้ด้วยอุปกรณ์ของโลกมนุษย์ ในฐานะเจ้าภาพจัดการประชุม ฉันจำเป็นต้องลงทุนลงแรงมากเพียงนี้”

วังจีโฮกล่าวอย่างภูมิใจ ขณะมองฉันที่กำลังทึ่งกับความยอดเยี่ยมของสิ่งอำนวยความสะดวก

เป็นเรื่องที่โอ้อวดได้จริงๆ นั่นแหละ

“ก่อนจะเริ่มประชุม ฉันขอถามนายอีกครั้ง โชอึยชิน คิดจะใช้วิธีใดสืบหาเบาะแสจากทั้งสิบสองคน? มีวิธีแยกแยะคนทรยศแล้วใช่ไหม?”

ความสนใจของบรรดาเผ่าแท้ในห้องจับจ้องมาทางฉันทันที

‘คนทรยศเป็นผู้นำเผ่าเหมือนกับวังจีโฮและอ๊กโทยอน… เผ่าแท้ที่ฆ่าเสือแดงในเกม จะต้องปรากฏตัวในการประชุมวันนี้แน่’

การตายของเสือแดง คืออีเวนต์ที่ทำให้แฟนเดนตายของเกมเพลเมโกเลิกเล่นไปเป็นจำนวนมาก

ภายในเกม คิมชินรกตายตั้งแต่เริ่ม และชเวย็อนทึกลอยนวลได้ตลอดรอดฝั่ง ส่งผลให้เสือแดงขาดผู้ร่วมมือและเบาะแส

ในช่วงเทอมสองของปีแรก มีเหตุให้เสือแดงสนิทสนมกับจูซูย็อกโดยบังเอิญ ทั้งสองจึงร่วมมือกันสืบสวน

จนกระทั่งจบเทอมสอง เสือแดงเพิ่งรู้ว่ามีคนทรยศอยู่ในพันธมิตรสิบสองจักรราศี

ทั้งที่สภาพแวดล้อมไม่อำนวย แต่เสือแดงกลับเข้าใกล้ ‘ผู้อยู่เบื้องหลัง’ ได้ด้วยโชคและฝีมือในการรวบรวมข้อมูล

‘ภายในเกม วังจีโฮกับแบคโฮกุนไม่ช่วยเหลือเสือแดงเลย คงเพราะยังฝังใจกับบาปเมื่อครั้งที่ถูกอุงเนียจอมคร่ำครวญล่อลวง… แต่ในโลกนี้พวกเขามีโอกาสได้ผนึกกำลังกัน’

ข้อมูลที่เสือแดงรวบรวมได้ในเกม เป็นข้อเท็จจริงที่อันตรายจนเปิดเผยกับใครไม่ได้ ไม่เว้นแม้แต่พระเอกซึ่งเป็นนักเรียน

ลงเอยด้วย เสือแดงดิ้นรนตามลำพังจนกระทั่งจบชีวิตลง

‘เราจะไม่ยอมให้การอุทิศตัวของเสือแดงในเกมต้องสูญเปล่า!’

รวบรวมความคิดสักพัก ฉันเปิดปากพูด

“ทำให้ผู้ร่วมประชุมพูดอย่างน้อยคนละสองประโยคก็พอ”

ได้ยินแบบนั้น วังจีโฮหัวเราะเป็นครั้งแรกของวัน

ปกติแล้วเขาหัวเราะบ่อยมากในชั้นเรียน แต่วันนี้ซึมลงไปถนัดตา

“ฮะฮะฮะ! มาดูกันว่าคราวนี้โชอึยชินของเราจะทำอะไรอีก… กระต่ายจันทร์ เข้าไปในวงแหวนเวทได้แล้ว”

“เห~ แต่ข้าไม่อยากอยู่ใกล้กับเสือเหลือง”

“ถ้าไม่อยากทำก็ไสหัวกลับไป”

“ฮิฮิ! แค่ล้อเล่นเอง”

วังจีโฮหยุดขำอีกครั้งเมื่อถูกอ๊กโทยอนปั่นประสาท

เมื่ออ๊กโทยอนเดินเข้าวงแหวนเวท วังจีโฮดีดนิ้ว

เป๊าะ—!

วงแหวนเวทเริ่มเปลี่ยนรูปร่าง

อำนาจและลวดลายแปรเปลี่ยนไปตามความคิดวังจีโฮ

วงแหวนเวทเริ่มแบ่งเป็นสิบสองส่วน แต่ละส่วนมีอักษรปรากฏเหนือเขตแดน

子 (หนู) , 丑 (วัว) , 寅 (เสือ) , 卯 (กระต่าย) , 辰 (มังกร) , 巳 (งู) , 午 (ม้า) , 未 (แกะ) , 申 (ลิง) , 酉 (ไก่) ,戌 (สุนัข) , 亥 (หมู)

วังจีโฮยืนอยู่บนเขต 寅 (เสือ)

อ๊กโทยอนข้างๆ กันยืนอยู่บนเขต 卯 (กระต่าย)

“เตรียมตัวเสร็จแล้ว… ถึงเวลาเปิดวงจรพลังเวทเพื่อจัดการประชุมแล้วสินะ”

เรือนผมและดวงตาของวังจีโฮกลายเป็นสีทองทันที

“สุดยอด… ไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้งข้าก็ชอบพลังแบบนี้… รุนแรงดีเหลือเกิน”

เสียงอ๊กโทยอนดังขึ้น ไม่รู้ว่ากำลังชื่นชมหรือสาปแช่งกันแน่

เส้นเลือดบนหน้าผากวังจีโฮเริ่มกระตุก

ซู่ว—!

เมื่อดวงตาวังจีโฮกลายเป็นสัตว์ร้าย อาณาเขตทั้งสิบสองพลันส่องแสงขึ้นพร้อมกัน

เคร้งโครงเงาดำปรากฏบนสิบเขตที่เหลือ

ด้านหน้าวังจีโฮและอ๊กโทยอน รวมถึงเงาทั้งหมด มีอักษรที่แฝงไว้ด้วยพลังเหนือธรรมชาติลอยอยู่

เผ่าหนู 子 [หนูเจ้าเล่ห์]

เผ่าวัว 丑 [วัวซื่อสัตย์]

เผ่าเสือ 寅 [ท่านเสือ]

เผ่ากระต่าย 卯 [นังกระต่ายเวร]

เผ่ามังกร 辰 [มังกรคราม’ เวลตัน] (ย่อมาจากเลเวลตัน)

เผ่างู 巳 [ลอกคราบing]

เผ่าม้า 午 [ม้าดำอ่อนไหว]

เผ่าแกะ 未 [แกะZzz]

เผ่าลิง 申 [วูคง ผู้ไร้เทียมทานอันดับหนึ่งในจักรวาล]

เผ่าไก่ 酉 [ภูเขาเกรยอง กะต๊ากกเยซอลอ๊ก] (อันนี้จนปัญญาจะแปลจริงๆ)

เผ่าหมา 戌 [คนที่บอกว่าตัวเองเหมือนหมานั้นหมาที่สุด]

เผ่าหมู 亥 [ข้าคือข้าคือตือโป๊ยก่าย]

ชื่อพวกนี้มันอะไร?

นับตั้งแต่เกิดสงครามกับต่างโลก คาบสมุทรเกาหลีก็กลายเป็นดินแดนที่ทรงปัญญาที่สุด

แต่เหล่าผู้นำทรงปัญญาของเผ่าแท้แห่งคาบสมุทรเกาหลี กลับตั้งชื่อในการสนทนาประหนึ่งเด็กประถม

“เดี๋ยวก่อน! ทำไมชื่อของข้าถึงเป็นแบบนี้! พ…เพราะข้าใช้วงแหวนเวทร่วมกับเสือเหลืองสินะ! ทุกคนได้ตั้งชื่อตามใจตัวเองใช่ไหม? แล้วข้าล่ะ? ทุกคนควรมีสิทธิ์ได้ตั้งชื่อตามรสนิยมส่วนตัวเหมือนๆ กันไม่ใช่หรือ? ได้โปรด! เสือเหลือง! ข้าอยากได้ชื่อน่ารักๆ”

วังจีโฮเพิกเฉยเสียงล้งเล้งของอ๊กโทยอนโดยสมบูรณ์

ทันทีที่เขาเปล่งเสียง อาณาเขตรอบกายพลันส่องแสง

寅 [ท่านเสือ] “ผู้นำของทุกเผ่าเข้าร่วมครบองค์ประชุม ข้าขอเริ่มต้นการประชุมพันธมิตรสิบสองจักรราศี ณ บัดนี้”

คำพูดของวังจีโฮกลายเป็น ‘ซับไตเติ้ล’ ที่ลอยอยู่เหนือวงแหวนเวท

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงและซับไตเติ้ลจากอาณาเขตอื่นๆ ทยอยดังตามมา

子 [หนูเจ้าเล่ห์] “ไม่อยากเชื่อว่าเสือเหลืองผู้หมดไฟกับชีวิตจะเรียกประชุม เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ?”

巳 [ลอกคราบing] “มีเรื่องเกิดขึ้นในโรงเรียนแสงเงินรึไง? ถ้าเด็กที่ข้าเอ็นดู และนักบวชที่เบื้องบนของข้าคอยดูแลเกิดเป็นอะไรไปขึ้นมา เจ้าเดือดร้อนคนแรกแน่นอน วังจีโฮ!”

辰 [มังกรคราม’ เวลตัน] “ลูกหลานและพี่น้องที่ข้าภาคภูมิใจก็อยู่ที่โรงเรียนด้วย ไม่มีทางเกิดเหตุร้ายในโรงเรียนได้แน่”

ฉันรู้จักทุกคนที่ผู้นำเผ่างูและมังกรเอ่ยถึง

น่าจะใช่นะ

午 [ม้าดำอ่อนไหว] “ข้างานยุ่ง ช่วยรีบทำให้จบด้วย พวกเผ่าอสูรบุกมาอีกแล้ว”

酉 [ภูเขาเกรยอง กะต๊ากกเยซอลอ๊ก] “พวกมันอีกแล้ว? ถ้าไม่ติดว่าเผ่าอสูรเขียนเหมือนกับเผ่าม้า ข้าคงสาปแช่งขอให้หายไปจากคาบสมุทรเกาหลีแล้ว”

(*เผ่าอสูรกับเผ่าม้าเขียนตัวฮันกึลเหมือนกัน ‘마족’ แต่ผู้แต่งกำกับไว้ด้วยตัวฮันจา)

申 [วูคง ผู้ไร้เทียมทานอันดับหนึ่งในจักรวาล] “ถ้าเจ้าไม่เปลี่ยนชื่อเผ่าก็ออกไปจากคาบสมุทรเกาหลีซะ”

午 [ม้าดำอ่อนไหว] “ไม่อยากทำทั้งสองแฮะ”

子 [หนูเจ้าเล่ห์] “หลังจากเกิดสงครามกับต่างโลก คาบสมุทรเกาหลีก็กลายเป็นดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ที่สุด ถึงจะเป็นเผ่าแท้ปลายแถว แต่ก็ยังสามารถใช้พลังอำนาจได้มากมาย ใครจะอยากไปไหนเล่า”

卯 [นังกระต่ายจันทร์เวร] “มีใครรู้วิธีเปลี่ยนชื่อไหม? ข้าจะเลี้ยงขนมต็อกกระต่ายจันทร์หนึ่งปีเต็มเลยเอ้า!”

ไร้แก่นสารสุดขีด

คุยกันมาตั้งนาน การประชุมไม่คืบหน้าแม้แต่น้อย

พันธมิตรที่ร่วนประหนึ่งเม็ดทรายเช่นนี้ ทำไมถึงยังดำรงอยู่มาได้นับร้อยปี?

丑 [วัวซื่อสัตย์] “นังกระต่ายจันทร์เวรก็เหมาะกับเจ้าดี เพราะงั้นจะแสร้งทำเป็นไม่รู้วิธีก็แล้วกัน”

巳 [ลอกคราบ ing] “เห็นด้วยกับวัว”

戌 [คนที่บอกว่าตัวเองเหมือนหมานั้นหมาที่สุด] “เห็นด้วย 2”

子 [หนูเจ้าเล่ห์] “เห็นด้วย 3… แต่ถึงอยากช่วยก็คงจนปัญญากระมัง? เพราะวงแหวนเวทของกระจันทร์ตั้งอยู่ในดินแดนของพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์”

丑 [วัวซื่อสัตย์] “โดนจับได้ซะแล้ว ^_^”

卯 [นังกระต่ายจันทร์เวร] “ㅗㅠㅠㅗ”

กระทั่งอีโมติค่อนก็ถูกนำมาใช้

ถึงจะไม่ส่งเสียงก็เถอะ

น้ำเสียงและตัวอักษรของทุกคนเปี่ยมไปด้วยความน่าเกรงขามและบารมีของผู้นำของเผ่าแท้

นี่คือการสนทนาผ่านวงแหวนเวท ด้วยขอบเขตที่ร่างกายและจิตใจของมนุษย์เอื้อมไม่ถึง

เป็นการสิ้นเปลืองพรสวรรค์ สติปัญญา และเงินทองโดยใช่เหตุ

亥 [ข้าคือข้าคือตือโป๊ยก่าย] “แฮ่ม! เข้าเรื่องกันสักที ข้าค่อนข้างยุ่งนะ”

辰 [มังกรคราม’ เวลตัน] “ข้าก็ยุ่งเหมือนกัน”

戌 [คนที่บอกว่าตัวเองเหมือนหมานั้นหมาที่สุด] “เห็นด้วยกับหมูและมังกร”

未 [แกะZzz] “นี่ ข้าขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม”

丑 [วัวซื่อสัตย์] “เอาเลย ^_^”

午 [ม้าดำอ่อนไหว] “สั้นๆ นะ”

申 [วูคง ผู้ไร้เทียมทานอันดับหนึ่งในจักรวาล] “รวบรัด”

ตอนนี้ทั้งสิบสองได้พูดอย่างน้อยคนละครั้งแล้ว

ดูเหมือนข้อสันนิษฐานของฉันจะถูกต้อง

‘คนร้ายที่ฆ่าเสือแดงในเกม… จับหางมันได้แล้ว!’

ขณะกำลังคิดแบบนั้น

คำพูดของเผ่าแกะเปลี่ยนบรรยากาศการประชุมโดยสิ้นเชิง

未 [แกะZzz] “ใครบางคนในนี้นำพาฝันร้ายมา ข้าสัมผัสถึงพลังงานของฝันร้ายผ่านวงจรพลังเวทของการประชุม”

ทันทีที่เผ่าแกะพูดจบ ความเงียบครอบงำบรรยากาศ

วังจีโฮ อ๊กโทยอน และเสือแดงที่คอยจับตามองสถานการณ์ ต่างพากันทำหน้าเครียด

申 [วูคง ผู้ไร้เทียมทานอันดับหนึ่งในจักรวาล] “??? ฝันร้าย??? ก็ตื่นซะสิ”

酉 [ภูเขาเกรยอง กะต๊ากกเยซอลอ๊ก] “หืม… ฝันร้าย? กำลังหมายถึงเทพแห่งฝันร้าย อินซอมเนี่ยม? เสด็จเยือนโลกได้แล้วหรือ?”

子 [หนูเจ้าเล่ห์] “เบื้องบนระดับสูงสุดลงมือแทรกแซงโลกครั้งสุดท้ายเมื่อไรแล้วนะ? ยี่สิบปี? ข้าจำได้ว่าใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาไม่ต่ำกว่าสิบห้าปีแล้ว”

丑 [วัวซื่อสัตย์] “ฝันร้าย ^_^;”

辰 [มังกรคราม’ เวลตัน] “บนคาบสมุทรเกาหลีมีฝันร้าย?”

午 [ม้าดำอ่อนไหว] “รีบบอกข้าสิว่าเป็นเรื่องโกหก!”

ฝันร้าย?

มันคืออะไร? ทำไมเผ่าแท้พวกนี้ถึงต้องแตกตื่น?

未 [แกะZzz] “การนอนและความฝันคือสัญลักษณ์ของข้า จึงไม่มีทางโกหกเรื่องที่เกี่ยวกับฝันร้าย”

เผ่าแกะยังคงพูดต่อไป

未 [แกะZzz] “จริงอยู่ที่สนธิสัญญาของเรามีแค่การ ‘ไม่รุกราน’ แต่ในฐานะส่วนหนึ่งของพันธมิตรที่อยู่ด้วยกันมานานกว่าร้อยปี ข้าข้อเตือนไว้ว่า ‘ฝ้นร้าย’ ตัวจริงแฝงอยู่ในบรรดาคนที่เข้าร่วมการประชุมคราวนี้ หรือไม่ก็ผู้ที่อยู่ในรัศมีของวงแหวน… จงระวังอย่าให้ถูกฝันร้ายกลืนกิน”

เผ่าแกะมอบคำเตือนที่แสนห่วงใย ตามด้วยเว้นวรรค

ขณะผู้นำเผ่าแท้คนอื่นพากันเงียบฟัง

เผ่าแกะเสริม

未 [แกะZzz] “แต่นั่นก็ไม่ใช่ธุระอะไรของข้า เพราะรอบตัวข้าไม่มีฝันร้าย!”

ยังทำเท่ได้ไม่ถึงสิบวินาทีเลย

______________________

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (3/4)

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel