ตอนที่แล้วบทที่53
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่55

บทที่54


หลังจากรอนเอาชนะนาวาเอกเนซุมิ เรือแมรี่ยังคงมุ่งหน้าไปในทิศทางที่ตั้งของรีเวิร์สเมาท์เทนและไม่พบกองเรือระหว่างทางอีก ซึ่งทำให้ทุกคนเริ่มสับสนเล็กน้อย ทหารเรือที่รอดตายเหล่านั้นควรจะส่งข้อความไปยังฐานสาขาทะเลอีสต์บลู แถมพวกเขายังไม่ได้ปกปิดการเดินทางของพวกเขาเลย กองทัพเรือน่าจะส่งเรือมาล้อมปราบพวกเขา

ในเวลาเย็น รอนและสาว ๆของเขาก็มานั่งกินข้าวกันที่กลางเรือ อาหารมื้อนี้มากิโนะและโนจิโกะร่วมมือกันทำ และแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ใช่เชฟเต็มตัว แต่อาหารที่พวกเธอทำก็ยังอร่อยอยู่ดี

มากิโนะทำน้ำผลไม้รสเปรี้ยวให้กับสาว ๆเป็นพิเศษ ส่วนรอนก็ดื่มเหล้า พวกเขาทุกคนจึงรู้สึกว่ามื้ออาหารมื้อนี้อร่อยเป็นพิเศษ

“กองทัพเรือไม่มา นั่นน่าจะเป็นปัญหานะ!” นามิจิบไซเดอร์แล้วพูดด้วยความกังวล

“บางที พวกเขาอาจจะกลัวคุณรอนก็ได้นะคะ” คายะเอียงศีรษะครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่นาน

“เป็นไปไม่ได้หรอก” ทาชิงิกลอกตา “กองทัพเรือไม่มีทางกลัวโจรสลัด”

“นี่คุณทาชิงิคะ ตอนนี้คุณก็เป็นโจรสลัดนะ!” คายะทำหน้าบึ้ง “คุณก็เป็นหนึ่งในพวกเรา ทำไมคุณถึงอยู่ข้างกองทัพเรือล่ะ?”

“ฉัน...” ทาชิงิกัดฟัน “ฉันอยากเป็นโจรสลัดที่ไหนล่ะ ฉันถูกรอนลักพาตัวต่างหากล่ะ”

“แค่กแค่ก!” รอนหน้าแดง เขารินเหล้าอีกแก้วแล้วดื่มไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

มากิโนะได้ยินแบบนั้นก็อดถอนหายใจไม่ได้ เธอเองก็ถูกลักพาตัวมาเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าคายะและนามิจะเต็มใจเข้าร่วมกลุ่มแล้วเรียบร้อย รวมไปถึงโนจิโกะด้วย พอเธอนึกไปถึงเรื่องของนามิ เธอก็อดหดหู่เรื่องของอีกฝ่ายไม่ได้

โชคดีที่ผู้ชายคนนี้ไม่ได้บังคับให้เธอทำอะไรไม่ดี ในขณะเดียวกัน เธอก็เหลือบตามองรอนที่กำลังกินดื่มอย่างมีความสุข

“ทำไมกองทัพเรือไม่ไล่ตามพวกเรามาในช่วงสามวันที่ผ่านมา ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นเพราะพวกเขาอาจจะซุ่มโจมตีอยู่ที่รีเวิร์สเมาท์เทนก็ได้” โนจิโกะพูดด้วยท่าทางจริงจัง “ถึงแม้เราจะไม่ได้ซ่อนตัว แต่ทะเลก็กว้างใหญ่ มันยากสำหรับพวกเขาที่จะหาตัวเรา ดังนั้นพวกเขาก็เลยมุ่งเป้าไปที่รีเวิร์สเมาท์เทน เพราะพวกเขารู้ว่าเราต้องเข้าไปที่แกรนด์ไลน์ มันไม่ยากเลยที่จะมุ่งหน้าไปดักซุ่มรออยู่”

“นั่นก็สมเหตุสมผลนะ” นามิพยักหน้า นามิและมากิโนะเองก็พยักหน้าเช่นเดียวกัน พวกเธอคิดว่าเรื่องนี้มีความเป็นไปได้มากที่สุด

“ไม่ต้องสนใจหรอกว่าพวกเขาจะซุ่มโจมตีหรือเปล่า” รอนเงยหน้าขึ้นจิบเหล้าสองสามอึก “ขอเพียงพวกเขาไม่มายุ่งกับเรา ฉันก็จะไม่เป็นฝ่ายเริ่มยุ่งกับพวกเขาก่อน แต่ถ้าพวกเขากล้ามาท้าทายฉัน จุดจบของพวกมันก็คงถูกกำหนดเอาไว้แล้ว”

“อื้อ คุณรอนรับมือได้สบายอยู่แล้วค่ะ ฉันเชื่อแบบนั้น” คายะมองไปที่รอนอย่างเชื่อมั่น

หลังอาหารเย็น ทุกคนก็พร้อมจะเข้านอน ค่ำคืนผ่านไปอย่างเชื่องช้า พวกเขาปล่อยให้แมรี่ล่องไปตามคลื่นเรื่อย ๆ เมื่อรอนอยู่บนเรือก็ไม่มีใครกลัวอันตรายที่จะมาหาพวกเธอ

รอนกลับไปนอนที่ห้อง เมื่อคิดไปคิดมา เขาก็สั่งระบบ “ระบบ เปิดแผงข้อมูล”

“ติ๊ง!” แผงข้อมูลถูกเปิดขึ้น

          โฮสต์: รอน

          อายุ: 19

          ร่างกาย:178

          ความแข็งแรง:169

          ความเร็ว:174

          พลังวิญญาณ: 155

          แต้มทักษะที่มี: 999,999,999 (อันนี้แต้มมันเหมือนไม่ลดเลย เลยเขียนตามอิ้งเลยนะครับ)

          ทักษะที่มี: หมัดหมาป่าปีศาจ เลเวล2+98 (เต็ม)

          วิชาดาบพื้นฐาน เลเวล3+97 (เต็ม)

          หมัดเหล็ก เลเวล1+99(เต็ม)

          ฝ่ามือเจาะทะลวง เลเวล1+99 (เต็ม)

          เพลงดาบอัคคี เลเวล1+99 (เต็ม)

          ก้าวอัคคี เลเวล1+99 (เต็ม)

          นักแม่นปืน เลเวล2+98 (เต็ม)

          ทำอาหาร เลเวล1+99 (เต็ม)

          ปฐมพยาบาล เลเวล1+99 (เต็ม)

วิชาวาดดาบ เลเวล1+99 (เต็ม)

          วิชาสองดาบ เลเวล1+99 (เต็ม)

               ระบำดาบ เลเวล1+99 (เต็ม)

เมื่อมองไปยังสถานะหลักทั้งสี่แล้วเขาก็ส่ายหัว สถานะของเขาไม่ได้เพิ่มขึ้นเลยจากครั้งล่าสุดที่เขาได้เรียนรู้ทักษะ ดูเหมือนว่าเขาจะต้องหาทักษะมาเรียนต่อไป หากอยากพัฒนา เขาต้องเรียนรู้ทักษะใหม่ ๆให้มากขึ้น

“ไปแกรนด์ไลน์แล้วต้องหาทางเรียนรู้โรคุชิกิและฮาคิให้ได้...” รอนคิดกับตัวเอง หากเขาอยากอยู่รอด ต้องเรียนฮาคิ แม้แต่ครึ่งแรกของแกรนด์ไลน์อย่างชาบอนดี้ก็มีตัวตนน่าทึ่งอยู่มากมายแล้ว แถมชาบอนดี้ยังใกล้กับศูนย์ใหญ่กองทัพเรือด้วย แถมยังมีดินแดนศักดิ์สิทธิ์แมรี่จัวร์ ที่ซึ่งมีแต่คนแข็งแกร่งขั้นสุดยอดมารวมตัวกัน

สำหรับการเรียนรู้ฮาคิ ตอนนี้รอนกำลังสงสัยกับเรื่องนี้อยู่ เขารู้สึกว่าความแข็งแกร่งทางร่างกายในปัจจุบันของเขามันมาถึงระดับที่สามารถปลุกฮาคิได้แล้ว แต่เขาก็ยังไม่มีความรู้เรื่องปลุกฮาคิมากนัก

“หรือว่าฉันต้องลองต่อสู้กับผู้ใช้ฮาคิ โดยรวมแล้วฉันน่าจะสามารถเรียนรู้มันได้จากการมองนะ ถ้าฉันเรียนมันได้ ฉันจะรีบเพิ่มแต้มให้มันจนเต็มทันทีเลย” รอนยิ้มมุมปาก ระบบของเขามีแต้มอยู่หลายล้านแต้ม ความสามารถใด ๆก็ตามหากเขาเรียนรู้มันได้เพียงเล็กน้อย มันก็จะไปถึงระดับสูงสุดได้ทันที ระบบนี้ช่างขี้โกงจริง ๆ

สายตาของรอน แต้มเต็มที่คือหนึ่งร้อย แต่เขามีแต้มหนึ่งแสนล้านแต้ม

ฉันจะใช้มันหมดได้ยังไง

“มีระบบแบบนี้อยู่บนโลก คนอื่น ๆจะยังอยู่กันได้ยังไง” รอนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ทว่าเขาก็สนุกไปกับการเปิดโลก

ตอนที่รอนนอนอยู่บนเตียง หูของเขาก็ขยับ ต่อมาก็มีเพียงดังมาจากทางประตู ‘ใครกำลังมา?’

ภายใต้การลอบมองของรอน ร่างเล็ก ๆก็เข้ามาซุกตัวนอนข้าง ๆเขา รอนมองด้วยสายตาตกใจ ‘นามิ เธอต้องการมาเพื่อขโมยเงินงั้นเหรอ?’

เมื่อเห็นว่ารอนไม่รู้ตัว ร่างเล็กเลยกลายเป็นเหมือนปลา ลอดใต้ผ้าห่มแล้วไปนอนข้างกับเขา

“เยี่ยมเลย!!!”

เมื่อได้กลิ่นหอจากตัวของหญิงสาวอันคุ้นเคย รอนก็หน้ามืดครึ้มทันที

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด