Chapter 94 Inhuman
人吃人
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ,สองเดือนหลังจากนั้น.
พื้นที่สัมผัสการรับรู้ของซูเห่าขยายกว่าขึ้นเป็นหนึ่งกิโลเมตร,ซูเห่าเริ่มลงมือ.
ไม่ได้ออกไปทำเรื่องอะไร,ทว่าเริ่มการสังเกตการกระทำจากเรดาร์เงียบ ๆ,เก็บข้อมูล ความลับที่ซ่อนอยู่,เขาจำเป็นต้องเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องราวในเมืองเล็กแห่งนี้ให้เร็วที่สุด,ไม่เช่นนั้นเวลากลางคืนคงไม่อาจพักผ่อนได้อย่างวางใจ,ใครจะรู้ว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น,หากมีข้อมูลเพียงพอ,ก็จะสามารถหลีกเลี่ยงอันตรายร้ายแรงได้.
เมื่อความมืดมาถึง,ซูเห่าซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดของเมือง,คอยเฝ้ามองเรดาร์ดูกิจกรรมของผู้คนในเวลากลางคืน.
คนส่วนมากในเวลากลางคืน,จะซ่อนตัวในบ้าน,ไม่ออกไปใหน,มีเพียงส่วนน้อยที่เริ่มกิจกรรมเวลากลางคืน.
เมื่อความมืดมิดมาเยือนโดยสมบูรณ์,เหล่าตัวตนที่มีจิงซี,ลอบออกจากบ้านพร้อมกับไปซ่อนที่มุมต่าง ๆ ไม่เคลื่อนไหว.
ทว่าเหล่าจิงซีที่หนาแน่นระดับจอมยุทธ์ขึ้นไป,เริ่มตะเวนไปทั่วเมืองเงียบ ๆ,ราวกับว่ากำลังค้นหาเหยื่อของตัวเอง.
ภายในหน้าจอสัมผัสของซูเห่า,มีจอมยุทธ์คนหนึ่ง,หลังจากความมืดมิดมาเยือนก็ลงมือทันที,หลบเลี่ยงเดินทางอย่างระมัดระวัง,มุ่งหน้าไปสู่เหยื่อที่เป็นขอบเขตจอมยุทธ์ระดับสูงคนหนึ่ง.
ทว่าจอมยุทธ์อีกฝั่งนั้นคาดไม่ถึงว่าจะหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว.
ซูเห่าที่ดูลังเล,คิดว่าอันตรายไม่มากนัก,จึงขยับเข้าใกล้คนทั้งสอง,ต้องการเห็น,แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่.
บางที,ความลับที่เขาต้องการ,เขาอาจจะรับรู้ในคืนนี้ก็ได้.
ซูเห่าหลบเลี่ยงผู้คน,เคลื่อนที่เข้าใกล้ด้วยความเร็ว.
เพียงไม่นาน,เขาก็เห็นร่างที่ห่อด้วยผ้าสีดำ,อยู่บนสิ่งก่อสร้างที่ค่อนข้างเตี้ย,แต่มีรูปร่างกว้าง,อีกฝ่ายเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเงียบเชียบไร้เสียง,ราวกับวิญญาณที่กำลังล่องลอยก็ไม่ปาน.
จากนั้น,อีกฝ่ายก็มาถึงเป้าหมาย,ที่ซ่อนอยู่ในชายคา,รอคอยให้เหยื่อปรากฏเงียบ ๆ.
ทันใดนั้น,ยอดฝีมืออีกคนก็ปรากฏ,ร่างกายของจอมยุทธ์ที่ซุ่มซ่อนอยู่,สวมเพียงกางเกงในตัวเดียว,ใบหน้าที่สวมโม่งปิดหน้า,ไม่อาจมองเห็นใบหน้า,ร่างกายผิวดำแดง,กลมกลืนไปกับความมืด,ไม่อาจมองเห็นง่าย ๆ.
ชายสวมกางเกงในที่เดินออกมา,มือที่ก้มลงยืนสี่ขาบนพื้น,จากนั้นกระดูกหางที่ยืดยาวออกมาช้า ๆ,มันยาวกว่าหนึ่งเมตร,จากนั้นร่างกายของเขาค่อย ๆ ปรากฏขนหน้าขึ้น,ผิวหนังของเขาดูลื่นเพรียว,หูทั้งสองข้างเองก็ขยายใหญ่,ตลอดจนปากของเขาที่มีเขี้ยวยื่นออกมาก,มือของเขาเองก็ยืดยาวแม้แต่มีกงเล็บปรากฏขึ้นด้วย.
จากหัวจรดปลายหางน่าจะมีความยาวห้าเมตรได้,คนผู้นี้คาดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนร่างโดยสมบูรณ์,กลายเป็นเสือดาวไปแล้ว.
ในเวลานั้น,สัมผัสเรดาร์ของซูเห่าก็เปลี่ยนไป,จิงซีที่หนาแน่นของจูเห่าเหรินชายสวมกางเกงใน,หลังจากแปลงร่าง,ก็ลดลงเป็นอย่างมาก.
“เกิดบ้าอะไรกัน?”ซูเห่าที่ซ่อนอยู่ในมุม,เฝ้ามองกระบวนการแปลงร่าง,ดวงตาเบิกกว้าง,นี่ราวกับเวทย์มนต์ในนิยายแฮร์รี่พอตเตอร์เลย.
ร่างจำแลงเสือดาวที่วิ่งกระโดดลงมาอย่างรวดเร็วไปยังทิศทางของชายคา,ดมกลิ่นครั้งสองครั้ง,ก่อนจะมุ่งตรงไปยังทิศทางเป้าหมาย,ราวกับว่าได้พบกับเหยื่อแล้ว.
อย่างไรก็ตาม,ไม่คาดคิดนักล่าที่ซ่อนอยู่บนชายคา,ที่รออยู่ก็เคลื่อนไหว.
ในเวลานั้น,สัมผัสของซูเห่าพบว่า,จูเห่าเหรินขอบเขตจอมยุทธ์ที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วออกมาจากความมืด.
“ข้างหลัง....”ซูเห่าที่รู้สึกเย็นยะเยือบ.
เสือดาวที่กระโดดลงมาบนพื้น,ชายชุดดำก็ปรากฏพุ่งเข้าหา,มีดในมือทั้งสองข้างที่ไม่รู้ปรากฏมาตั้งแต่เมื่อไหร่,ได้เล็งโจมตีพุ่งปักตรงไปยังต้นคอด้านหลังของเสือดาว.
อย่างไรก็ตาม,เสือดาวที่ระมัดระวังเป็นอย่างมาก,ขณะคนชุดดำพุ่งลงมา,คาดไม่ถึงเขาจะพบเข้าก่อน.
เสือดาวที่พุ่งกระโดดไปด้านหน้า,หางกระดูกที่สั่นส่ายไปมา.
“ซี่ ~”
มีดไม่ได้ปักลงที่ต้นคอ,ทว่าฟันไปยังด้านหลังของเสือดาว.
เสือดาวที่สลัดมีดออก,แต่ทำไม่สำเร็จ.
เสือดาวไม่รู้ว่าบาดเจ็บขนาดใหน,ไม่เอ่ยกล่าว,วิ่งกระโดดเข้าไปในความมืดทันที.
ชายชุดสีดำที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามบาดเจ็บแล้ว,เร่งรีบล่าตามไปปิดฉากทันที,ไม่คาดคิดว่าชายชุดดำนั้นจะเร็วมาก,ความเร็วของเขานั้นมากกว่าเสือดาวซะอีก.
หลังจากถูกไล่ล่า,ฟาดฟันกันอย่างต่อเนื่อง,เสือดาวที่ได้รับบาดเจ็บมากขึ้นและก็มากขึ้น,บาดแผลที่บาดลึกไปทั่ว,ไม่ต้องบอกเลยว่าคนเสือดาวผู้นี้ใกล้จะพ่ายแพ้แล้ว.
อย่างไรก็ตามเสือดาวตัวนี้กับไม่ยินดีพ่ายแพ้,เวลานี้จิงซีกำลังถูกผลาญอย่างรวดเร็ว,กระดูกหางที่หดคืน,จากนั้นร่างกายของเขาก็ถูกปรับเปลี่ยนไปอีกครั้ง,ขาหน้าถูกยกขึ้น,กลายเป็นเคียวยักษ์,ที่ส่องประกายแสงวับวาวแหลมคมเป็นอย่างมาก.
รูปร่างเวลานี้กลายเป็นมนุษย์ตั๊กแตนตำข้าวไปแล้ว.
ไม่รู้ว่าด้านหลังมีปีกใช้บินได้หรือไม่?
การแปลงร่างอย่างรวดเร็ว,ทุกครั้งที่แปลงร่าง,จิงซีจำนวนมากจะลดลงอย่างรวดเร็ว.
มือที่กลายเป็นเคียแหลมคมเหวี่ยงใส่คนชุดดำทันที,พลังทำลายล้างที่รุนแรงแหวกอกาศออกไปอย่างรวดเร็ว.
ชายชุดดำที่หลบออกมาดูเหมือนว่าจะลังเลขึ้นมาอย่างชัดเจน,มนุษย์ตั๊กแตกตำข้าวดูเหมือนว่าจะไม่ง่าย.
อย่างไรก็ตาม,เป้าหมาย【มนุษย์เลียนแบบ】ชายชุดดำได้เฝ้ามองเหยื่อตนนี้มานานแล้ว,แม้นว่าจะโจมตีล้มเหลว,ทว่าคืนนี้ถือเป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการล่า.
เขาที่เป็น 【มนุษย์อ่อนช้อย】หากได้รับเนื้อ 【มนุษย์เลียนแบบ】,แม้นว่าจะไม่อาจยกระดับได้,ทว่าความสามารถก็จะเพิ่มไม่น้อย.
“เดิมพัน!” ชายชุดดำที่ตัดสินใจหนักแน่น,ถือมีดทั้งสองข้าง,เล็งไปยังด้านหน้า,เข้าไปทะกับมนุษย์ตั๊กแตนตำข้าว,ความเร็วไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะเคลื่อนที่ในระยะประชิดเร็วมาก.
มีดของมนุษย์อ่อนช้อยที่ตัดเฉียงไปด้านหน้า.
“ติ๊ง!”
เคียวของมนุษย์ตั๊กแตกตำข้าวที่ยกขึ้นรับ,เกิดเสียงดังก้อง,กังวานไกล.
ชายชุดดำที่ปรับทิศทาง,อ้อมไปโจมตีด้านหลังมนุษย์ตั๊กแตนตำข้าวทันที,ทว่าอีกฝ่ายก็ยังสามารถรับการโจมตีได้.
หลังจากปะทะกันอีกหลายรอบ,คนในชุดดำก็ถูกชายตั๊กแตนตำข้าว,ดึงรั้งเข้ามา,จนเสียหลักเซถลา.
“ได้โอกาสแล้ว!”มนุษย์ตั๊กแตนตำข้าวที่ปะทุพลัง,เตะออกไปทันที,เคียวทั้งสองข้างเคลื่อนไหวซ้ำออกไปอย่างรวดเร็ว,เล็งไปยังคอของคนชุดดำ,
“แก๊ก ซี่ ~”
เสียงเคียวที่ตัดผ่านเนื้อของชายชุดดำในทันที,ร่างกายอีกฝ่ายอ่อนยวบลงทันที,นักล่ากลายเป็นเหยื่อในบัดดล.
มนุษย์ตั๊กแตนตำข้าวที่ยืนยันว่าฝ่ายตรงข้ามตายแล้ว,ก็ถอนเคียวกลับมา,ร่างของชายชุดดำที่ล้มลงบนพื้น.
ชายตั๊กแตนตำขาวที่ฉีกชุดคลุมสีดำออก,จากนั้นก็กัดกินเนื้อของชายชุดดำ,กัดกินกลืนลงท้องอย่างรวดเร็ว.
หลังจากกัดกินไปสองสามคำ,รู้สึกว่าพอใจแล้ว,จากนั้นก็ลุกขึ้น,แล้วจากไป,เขายังคงสภาพมนุษย์ตั๊กแตนตำข้าวต่อไป,ดูเหมือนว่าจะไม่อาจแปลงร่างได้ต่อไปแล้ว.
คืนนี้เขาบาดเจ็บหนัก,ไม่อาจล่าเป้าหมายที่ต้องการได้,หนำซ้ำยังถูกล่าเกือบถูก【มนุษย์อ่อนช้อย】สังหารไปแล้ว,โชคดีที่เขาชนะได้กินเนื้ออีกฝ่ายแทน,ยังไงซะการออกล่าครั้งนี้ก็ไม่เสียเปล่า.
อย่างไรก็ตาม,ใครจะคิดล่ะว่ามนุษย์ตั๊กแตนตำขาวขณะกำลังจากไป,พริบตานั้นปรากฏเงาร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากความมืดด้วยความเร็ว,ไม่ให้ซุ่มมให้เสียง,กงเล็บที่แหลมคมสะบัดไปที่คออีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว,โลหิตพุ่งกระฉูดออกมาทันที.
มนุษย์ตั๊กแตนตำขาวที่ยกเคียวขึ้นเพื่อสวนออกไป,ทว่าพลังของเขาค่อย ๆ สลายหายไปแล้ว,เขาจ้องมองไปด้านหลัง,ต้องการเอ่ยอะไรออกมา,แต่ก็ไม่อาจพูดออกมาได้แล้ว.
เขาบอกได้ว่าเงาด้านหลังที่ลอบโจมตีเขาก็คือ 【มนุษย์ท่องรัตติกาล】
อย่างไรก็ตามซูเห่านั้นไม่รู้จัก【มนุษย์ท่องรัตติกาล】,เขารู้เพียงว่าร่างเงาที่สังหารมนุษย์ตั๊กแตนตำข้าวนั้น,เหมือนกับคนที่เคยโจมตีเขา,เป็นมนุษย์ค้างคาวนั่นเอง.
มนุษย์ค้างคาวที่กลืนกินเนื้อของชายชุดดำและมนุษย์ตั๊กแตนตำข้าวจนพอใจ,จากนั้นก็จากไปเงียบ ๆ.
ไม่นานหลังจากนั้น,คนธรรมดาทั่วไปที่ซุ่มซ่อนอยู่ตามมุมก็ออกมาทันที,พวกเขาพุ่งเข้าหาศพทั้งสอง,แย่งชิงกันกัดกินเนื้ออย่างหิวกระหาย,โลหิตที่ชุมกระเซ็นไปทั่ว.
พวกเขากลืนกินเนื้อจนพอใจก็ถอยกลับไปหลบอยู่ในที่ซ่อนต่อ,จากนั้นคนธรรมดาทั่วไปก็ปรากฏออกมามากขึ้นและก็มากขึ้น,ราวกับออกมาแย่งชิงกินอาหารบุฟเฟ่ต์.
ศพทั้งสองที่นอนอยู่บนพื้น,เพียงไม่นานก็เหลือแต่กระดูก,ที่ถูกทิ้งเอาไว้.
ซูเห่าที่เห็นภาพดังกล่าวขนลุกตั้งชูชัน,นี่มันโลกบัดซบอะไรกัน.
นี่คือการกินเนื้อคนชัด ๆ.
ในเวลาต่อมาซูเห่าได้ลอบตามคนธรรมดาที่กินเนื้อมนุษย์ประหลาดไป,เขาต้องการเห็น,คนเหล่านี้กินเนื้อมนุษย์ประหลาดเหล่านั้นไปทำไม.
