Chapter 90 Peekaboo
躲猫猫
สายตาของซูเห่าที่กวาดตามองสภาพแวดล้อมรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง,ไม่พบอะไรที่เป็นปัญหา,ไม่มีอะไรหลบพ้นสายตาของเขา,ไม่,ควรจะบอกว่าไม่มีอะไรหนีรอดจากการแสกนของเสี่ยวกวงมากกว่า.
อย่างไรก็ตาม,ซูเห่าดูเหมือนว่าจะไม่จำเป็นต้องทำอะไร,หลังจากเดินมาเป็นเวลานาน,กับไม่พบอะไรเกิดขึ้น,ราวกับว่าเมืองเล็กแห่งนี้มีเพียงเขาคนเดียว.
สภาพแวดล้อมที่มืดมัว,ซูเห่าก้าวเดินออกไปช้า ๆ,เสื้อผ้าที่ขาดวิ่น,ไม่อาจป้องกันความหนาวเย็นเอาไว้ได้เลย.
ซูเห่าที่จ้องมองท้องฟ้า,มีดวงดาราไม่กี่ดวง,แต่ไม่เห็นดวงจันทร์,เป็นไปได้ว่าโลกนี้ไม่มีดวงจันทร์หรือไม่? เลยทำให้โลกใบนี้มืดมิด.
“ต้องรีบแร่งความเร็วหน่อย,ไม่เช่นนั้นหากกลางวันมาถึง,มีคนเห็น,อาจจะไม่สามารถหาอะไรกินได้!”
ซูเห่าที่มาถึงบ้านหลังหนึ่งที่มีสวนเล็ก ๆ,เขาได้ยินเสียงกัด“กร๊อด ๆ”,เขาจึงหยุดเพ่งพิศจ้องมองออกไป,พบว่าเสียงนั้นได้หายไปแล้ว.
“มีคนอยู่ด้านในใหม?”ซูเห่าที่ดูลังเลก้าวตรงไปยังสวนดังกล่าว,เขาจ้องมองไปยังทิศทางของเสียงว่ามีใครอยู่ในนั้น.
ดูเหมือนว่ารั้วบ้านหลังนี้จะค่อนข้างสูงเหมือนกัน.
ซูเห่าที่สำรวจรอบ ๆ เขาพบกับรูด้านล่างของรั้วอย่างคาดไม่ถึง.
รูดังกล่าวค่อนข้างเล็ก,มีเพียงเด็ก,สุนัขหรือแมวเท่านั้นที่สามารถผ่านเข้าไปได้,หากเป็นผู้ใหญ่ล่ะก็,ไม่มีทางเข้าไปในรูนี้ได้.
ซูเห่าที่ก้มลงมุดผ่านรูดังกล่าวเข้าไป.
เขาที่มุดผ่านรั้วเข้าไปในสวน.
“ไม่มีใครรึ?”ซูเห่าที่กวาดตามองสวนด้านใน.
สวนดังกล่าวมีหญ้าแห้งที่เขาไม่รู้จัก,ทว่าที่ผนังนั้นมีสุนัขกตัวใหญ่ที่ผูกติดเอาไว้บนตะขอแขวนกำแพงกำลังถอยอย่างต่อเนื่องไปจนติดมุม,เวลานี้มันไม่มีที่ให้ถอยแล้ว.
“หมาใหญ่?”ซูเห่าที่หวั่นเกรงเช่นกัน,ร่างเล็ก ๆ ของเขาเวลานี้เป็นไปไม่ได้ที่จะรับมือกับหมาตัวใหญ่นี้ได้.
ซูเห่าที่เตรียมวิ่ง,ทว่าจู่ ๆ ก็พบว่าหมาตัวนั้นราวกับว่ากลัวเขาเช่นกัน,มันกลัวอะไร?
“ไม่ใช่สุนัขปัญญาอ่อนหรอกนะ!”ซูเห่าที่จ้องมองหมาตัวใหญ่ที่ตัวสั่นระริก ๆ,ไม่กล้าแม้แต่ส่งเสียงดัง.
ในไม่ช้าเขาก็พบครัว,เขาลอบเปิดประตูเงียบ ๆ,หลังจากตรวจสอบแล้วไม่มีใคร,เขาก็เปิดแง้มเล็ดลอดเข้าไป,ปิดประตูอีกครั้ง.
ภายในครัว,ซูเห่าพบกับอาหารเหลือในหม้อ,เขาไม่สนใจกินมันลงท้องทันที,จากนั้นก็ควานหาน้ำดื่มจวบจนเวลานี้รู้สึกอุ่นท้องขึ้นมา.
“ดูเหมือนว่า,ข้าจะไม่หิวตายชั่วคราวแล้ว!”ในเวลานี้อิ่มแล้ว,เขาสัมผัสได้ถึงความปลอดภัยยิ่งขึ้น.
ซูเห่าคิดถึงความเงียบของเมืองเล็ก,แน่นอนว่าจะต้องมีปัญหาแน่,สถานที่แห่งนี้มีอาหารและเครื่องดื่ม,เขาไม่อาจวิ่งออกไปด้านนอกเพื่อเผชิญอันตรายได้.
เขาที่สำรวจครัวแห่งนี้,พบว่ามีกองไม้เชื้อฟื้นวางซ้อนอยู่ข้างผนัง,ซึ่งเป็นสถานที่ซ่อนตัวที่ยอดเยี่ยม.
ซูเห่าที่แหวกกองไม้เชื้อฟื้นออกแล้วแทรกตัวเข้าไปด้านใน.
ภายในผนังนั้นมีช่องเล็ก ๆ ทำให้เขาสามารถเข้าไปซ่อนอยู่ด้านในได้.
หลังจากมุดเข้าไปด้านในได้แล้ว,เขาก็ทำการปิดช่องทางเข้าเล็ก ๆ ไป.
ซูเห่านอนอย่างสงบในช่องเล็ก ๆดังกล่าว.
ในเวลานี้เขารู้สึกปลอดภัยเป็นอย่างมาก!
อบอุ่น! หลังจากกินอิ่ม,ร่างกายของซูเห่าเริ่มกลับมามีพลัง,เขาเริ่มสัมผัสได้,ถึงพลังชีวิตที่คืนกลับมาช้า ๆ.
“จากนี้,ต้องซ่อนตัวที่นี่ไปก่อน,เมื่อปรับแต่งร่างกายเสร็จแล้ว,ค่อยดำเนินแผนต่อไป.
จากนั้น,ความง่วงได้จู่โจม,ทำให้ซูเห่าม่อยหลับไป.
เช้าวันถัดมา,ทั่วทั้งเมืองกลับมาคึกคักอีกครั้ง,ราวกับว่าความมืดมิดเมื่อคืนนี้เป็นเพียงภาพลวงตา.
หลังจากที่ซูเห่าตื่นนอน,เขายังคงนอนนิ่งซ่อนตัวอยู่หลังกองฟื้น,รอคอยให้เจ้าของสวนแห่งนี้ปรากฏ.
เจ้าของสวนที่ปรากฏหลังจากยกฝาหม้อขึ้น.
เขาพบว่าอาหารในหม้อหายไป,ก็เผยความประหลาดใจ,แต่ก็ไม่ได้เอะอะโวยวายอะไร.
ซูเห่าที่รอคอยอยู่เงียบ ๆ,จนกระทั่งด้านนอกสวนไม่มีเสียงอีกต่อไป,เขาที่ไม่อาจกลั้นปัสสาวะได้ก็แหวกกองฟื้น,เปิดช่องผนึกคลานออกไป,หลังจากเขาปรากฏขึ้นในครัวสำรวจรอบ ๆ จากนั้นเขาก็ผลักประตูออกไป.
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!”
เจ้าของบ้านไม่อยู่แล้ว,สุนัขโง่ที่เห็นซูเห่าออกมาจากครัว,ก็เห่าอย่างบ้าคลั่งทันที.
ซูเห่าที่ไม่สนใจมั่น,ก้มหน้ามองหาห้องน้ำ,การจะปลดปล่อยน้ำใส่รั้วบ้านทันที.
“เกิดอะไรขึ้น?”ซูเห่ายกมือขึ้นบังแสงโดยบังเอิญ,สังเกตพื้นที่รอบ ๆ อย่างระมัดระวัง.
เขามองรูปลักษณ์ตัวเองแม้นว่าจะดูคล้ายกับมนุษย์ทั่วไป,ทว่าผิวสีค่อนข้างดูมืดหน่อย,มีเล็บที่คมกริบเหมือนกับแมว.
เขาที่ชงักไปชั่วครู่จากนั้นก็คลานออกจากรูอย่างรวดเร็ว.
ขณะเขายืนขึ้น,จ้องมองไปยังถนนที่มีผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา,ผิวของคนเหล่านี้เห็นชัดเจนว่าคล้ำเล็กน้อย,คนทั่วไปนั้นมีความสูงอยู่ที่สองเมตรไปจนถึงสามเมตร,มีรูปร่างที่ดีและทรงพลังเป็นอย่างมาก.
สถานที่แห่งนี้คนธรรมดาดูแตกต่างมากจากโลกเดิม,พวกเขามีหูที่เรียวแหลมเหมือนเอลฟ์,มีขนปุยยาวสีขาวที่ปลายหู,ดูงดงาม,ดวงตามีสีน้ำตาลและเขียวมรกตคล้ายแมว.
หญิงสาวที่เดินไปมานั้น,รูปร่างเพรียวสูงงดงามอย่างคาดไม่ถึง,ใบหน้าสวยสง่า,ดวงตาใสบริสุทธ์,ยิ่งหูเรียวสีขาวยิ่งน่าดึงดูด.
โลกใบนี้ผู้คนนับว่าดูโดดเด่น,นอกจากนี้ไม่ใช่แค่ไม่กี่คน,แต่เป็นเกือบทั้งหมด.
“มีสตรีงดงามอยู่มากมาย!”ซูเห่าที่พลางทอดถอนหายใจ.
ถ้าจะให้กล่าวตามจริง,ผู้คนในโลกนี้เป็นส่วนผสมของอสูรและเอลฟ์,ใบหน้างดงามมีหูเรียวแหลมเหมือนกับเอลฟ์,ส่วนร่างกายสูงใหญ่เหมือนกับอสูร,มีผิวที่ค่อนข้างคล้ำ,เป็นส่วนผสมที่ลงตัวดูสง่างดงามน่ามอง.
นับว่าเป็นเผ่าพันธ์ที่ผสมผสานระหว่างความงดงามและความแข็งแกร่งได้อย่างลงตัว.
ซูเห่ายกมือขึ้นสัมผัสปลายหูตัวเอง,ดูเหมือนว่าจะเรียวแหลมแต่ไม่มีขนเกิดขึ้น.
“ข้าเป็นคนปรกติหรือไม่? เกือบจะเหมือน,นอกจากนี้ยังดูสง่างามมากกว่า....”
เมื่อคืนมันมืดเกินไป,เขาจึงไม่เห็นรูปร่างของตัวเองชัด ๆ,ตอนนี้พบว่าตัวตนของเขานั้นเป็นเผ่าเอลฟ์สายพันธ์หนึ่งในตำนาน,เหมือนกับอยู่ในนิยายเลย.
ไม่รอให้ซูเห่าได้ศึกษาร่างกายใหม่ของเขาเอง,เวลานั้นปรากฏรถลากขนของกำลังเคลื่อนที่ผ่านไป.
บนรถลากนั้นมีถังไม้ขนาดใหญ่,ที่ขอบของถังไม้นั้นมีมือที่ชุ่มด้วยโลหิตยื่นชี้ออกมา,และยังมีเท้าที่เห็นแต่กระดูกส่วนเนื้อที่ถูกอะไรแทะกินไปหมดแล้ว.
มือและเท้าจากโครงสร้างดังกล่าว,เห็นชัดเจนว่าเป็นคนของโลกใบนี้ชัด ๆ.
อย่างไรก็ตาม,ผู้คนกับเฉยชาไม่ใส่ใจภาพที่เกิดขึ้นอย่างคาดไม่ถึง,ราวกับคุ้นชินกับเรื่องดังกล่าวไปแล้ว.
ซูเห่าที่เห็นรถลากเคลื่อนที่ช้า ๆ หายไปที่มุม.
กระดูกเหล่านั้นยังสดใหม่,น่าจะถูกชำแหละเมื่อคืนนี้นี่เอง.
อย่างไรก็ตามมันเกินจริงไปใหม,ฆาตกรสังหารคน,จากนั้นก็ชำแหละเลาะเนื้อออกจนเหลือแต่กระดูก,ทำราวกับว่ากำลังแล่วัวควายหลังสังหารอย่างงั้นล่ะ?
นอกจากนี้จากที่เห็นถังไม้ขนาดใหญ่,โครงกระดูกด้านในดูเหมือนว่าจะมีอยู่ไม่น้อย.
กลางคืนของโลกนี้เกิดอะไรขึ้น? ความจริงแล้วเวลากลางคืนของเมืองนี้คืออะไรกัน?
เป็นไปได้ว่าคนที่ออกมาวิ่งเล่นในเมืองแห่งนี้เวลากลางคืน,ตอนเช้าก็จะถูกกินเนื้อเหลือแต่กระดูกเช่นนี้นะรึ?
ซูเห่าที่ครุ่นคิด,พลางส่ายหน้าไปมา,การซ่อนตัวไม่ใช่ว่าปลอดภัย,หากนักล่าออกล่าเวลากลางคืน,ทุกคนสามารถซ่อนตัวได้มิดชิดอย่างงั้นรึ?
“บางทีอาจจะเป็นการเล่นซ่อนหา! ผู้คนในเมืองแห่งนี้ต่างก็เล่นซ่อนหาพร้อม ๆ กัน,มันน่าตกใจไปแล้ว.”ซูเห่าครุ่นคิด,จนไม่กล้าคิดต่อไป.
ขอเพียงซ่อนตัวในเวลากลางคืน,ไม่วิ่งออกมาด้านนอกเข้าร่วมเล่นเกมดังกล่าว,ก็จะไม่เป็นไร,ส่วนเมื่อคืนที่เขารอดพ้นเป็นไปได้ว่าเนื้อของเขานั้นมีน้อยไม่พอให้กิน,ก็เลยไม่มีใครมาล่าเขาเมื่อคืนหรือไม่?
มองกลุ่มผู้คนที่เดินบนถนนนั้น,ต่างก็ทำงานกันอย่างวุ่นวาย,ใบหน้าเผยยิ้มพึงพอใจ,ราวกับว่าไม่มีอันตรายอะไรเลย,สามารถเดินไปใหนมาใหนได้,ใช้ชีวิตประจำวันได้อย่างไม่มีอะไรติดขัด.
ซูเห่ารู้ดี,กรุงโรมไม่ได้สร้างในวันเดียว,นับจากนี้เขาจะเคลื่อนไหวในเวลากลางวัน,ซ่อนตัวในเวลากลางคืนเช่นกัน.
หากต้องการออกมาเล่นซ่อนแอบกับคนเหล่านี้,ก็ต้องรอจนเป็นขอบเขตปรมาจารย์ก่อน,สามารถใช้รูนอักขระได้ตามใจ,มีพลังป้องกันตัวเองก่อน.
“ตอนนี้เขาถังแตกอย่างแรง,ก่อนอื่นต้องหาเงิน,ไม่ก็ขโมย,หรือจะเป็นขอทานดี...ต้องทำอะไรสักอย่างจริง ๆ!”ซูเห่าที่รู้สึกย่ำแย่ที่สุด,เขากำลังเดินช้า ๆ เข้าไปในเมืองเล็กแห่งนี้.
เขายังไม่รู้ภาษาของโลกใบนี้,ไม่ต้องคิดเลยว่าเขาเป็นเด็กเร่รอนอายุ 3 ขวบเท่านั้น,จะไปหางานอะไรได้.
ทว่าการกลายเป็นของทานก็ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีประสิทธิภาพเท่าใดนัก!
ซูเห่าที่คิดถึงเจ้าของร่างเดิม,ที่หิวจนอดตาย,ดูเหมือนว่าการหาเงินและอาหารในโลกนี้ก็ไม่ง่ายเหมือนกัน...
